ölüm

Necip Fazıl, Türk edebiyatının önemli şairlerindendir. Edebî hayatında derin kırılmalar yaşayan sanatçı, varlığını şiir iklimine derin izler bırakacak şekilde örgütler. Şiir, onun iç dünyasının bir aynasıdır. Şiirlerini modern ve mistik temellerle oluşturan şair, toplumsal sorunlardan olabildiğince uzaklaşır ve insanın bireysel varoluşunu sorgulayarak iç benliğine yönelir. Böylece sanatçı, hayatın kabalaşan ve sömürücü yönlerini şiirin içine sıkıştırır. Şaire göre insanın yaşam içinde oturduğu yer, bir trajedinin oynandığı sahnedir. Bu trajik sahnenin
başoyuncuları ise hayat ve ölümdür. Şaire göre hayat, insana emanet edilmiş kutsal bir süreç ve insanı kaçınılmaz olana taşıyan tek gerçektir. Ölüm ise Necip Fazıl için hayatın karşısında çekilmiş karanlık bir settir. Çalışmamızda Necip Fazıl’ın şiirlerinde sık sık vurguladığı “hayat ve ölüm” trajedisi üzerinde durduk.

Anahtar Kelimeler: Necip Fazıl, şiir, insan, hayat, ölüm, varoluş, dünya,
trajedi.

Sedat Veyis Örnek'in "Anadolu Folklorunda Ölüm" adlı kitabı ve Örnek'in diğer kitaplarının tamamı (telif sahibi olan ailesi, Ankara Üniversitesi ve Türk Dil Kurumu'ndan yasal izinler alınmış olarak ve söz konusu yasal izin belgeleri de paylaşılarak) http://sedatveyisornek.humanity.ankara.edu.tr/ adresinde açık erişimli olarak bulunmaktadır. İsteyen herkes şifresiz olarak ve ücret ödemeden bu metinlerin tamamını indirebilir.

Allah, Kur’an’da kendisinin zamansal bir varlık olmadığını “bekâ”, “âhir” ve “hayyün lâ
yemût” kavramlarıyla ifade etmiş; insanın ise zamansal bir varlık olarak sonsuzluğunu
belirtmek için “ebed ve huld” kelimelerini kullanmıştır. Allah’ın başlangıcının olmadığı
anlamına gelen “kadîm” kavramı üzerinde yürütülen tartışmalar, âlemin de kadîmliği
konusunda filozof ve kelâm bilginleri arasında yeni görüşler çıkmasına neden olmuştur.
Bu tartışmalarda Allah’ın sonunun olmaması, çok fazla gündeme gelmemiştir.
Bâkıllânî ve Beyhakî ile birlikte Allah’ın bâkî olduğu, kelâmî eserlerde zikredilmeye
başlanmıştır. Bu kavram âlimler tarafından özellikle insanın akıbeti, arazların durumu
gibi konularla ilişkili olarak ele alınmıştır. Ayrıca Allah’ın dışında “bekâ” özelliğine sahip
başka varlıkların olup olmadığı tartışılmıştır. Çalışmada Kur’an’da Allah ve insanın
sonsuzluğunu ifade eden kavramlar hakkındaki kelam bilginlerinin görüşlerine değinilerek,
Allah ve insanın sonsuzluğunun yapısal nitelikleri noktasında çözümlemeci analizlere
yer verilmiştir

Adnan Oktar (Harun Yahya)

Yalnızca Kuran'ı rehber edinenler, batıl olan inançlardan tamamen uzaklaşır, dünyada ve ahirette sonsuza dek sürecek güzel bir yaşama sahip olmayı umut edebilirler.

Günümüzde insanların büyük bir bölümü, dünya üzerinde yaşanan kaostan, kargaşadan, kavgalardan, sıkıntılardan, insaniyetsizlikten, çekişmelerden, samimiyetsizliklerden, bencilliklerden ve yalancılıktan uzaklaşmanın, huzur, güven ve barış içinde bir hayat kurmanın yollarını aramaktadır.

Bu amaçla bir arayış içine giren bazı kişiler özledikleri huzur ve mutluluğu, Hinduizm ve Budizm gibi dinlerde bulabileceklerini zannederler. Doğu dinlerinin gizemli ve mistik havası, meditasyon benzeri uygulamaları ve bu dine mensup olan kişilerin tavırlarındaki, giyimlerindeki, konuşmalarındaki ve ibadet şekillerindeki farklılık birçok insanın bu dinlerden etkilenmelerine neden olmaktadır.

Ancak Hinduizm ve Budizm gibi dünyanın bilinen en eski dinleri olarak kabul edilen inançlar, her ne kadar bazı güzel ahlak mesajları içerseler de, hak din değildirler. Muhtemelen zaman içinde yaygın olarak kabul edildikleri toplumların gelenek ve görenekleri ile karışmış ve bazı insanların da kasıtlı olarak ekledikleri hurafeler ve yanlış inançlarla bozularak günümüzdeki batıl şekillerini almışlardır. Bu nedenle bu dinlerin akıl ve mantıkla çelişen birçok düşünce ve uygulamaları bulunmaktadır.

Son zamanlarda ülkemizde de gündeme gelen Karma inancı, bu batıl dinlerin önemli bir özelliğidir. Karma felsefesi, insanları bazı olumlu ahlaki özelliklere özendirmektedir ancak bunun yanında birçok sapkın ve batıl inancı da içermektedir. Karma'nın temelini oluşturan bu batıl inançların insanlar için bir kurtuluş yolu olması, insanlara mutlak bir huzur ve güven getirmesi ise kesinlikle mümkün değildir. Tam aksine bu inançlar insanı daha karmaşık bir ruh haline, çarpık bir bakış açısına ve yanlış uygulamalara yöneltmektedir. Elinizdeki kitapta bu yanlış uygulama ve fikirler ele alınacaktır.

Emir ve halk kavramı: Yaratma ve yönetme gerçeği

Biz şimdiye kadar ilmî çerçeve içinde kaldık, hâlk kavramı içinde kaldık. Halk kelime olarak şekli, kalıbı belli olan nesne demektir... Avama da halk denilmesi; fikir yapıları belli, çıkabildikleri mesafe belli, açılabildikleri saha belli; dolayısıyla onlara halk denilmiş, yani avama halk denilmiştir. Emir âlemi ise sonsuzluk ifade eder. Maneviyatın ve ilmin sonsuzluğunu, etkinliğini ve derinliğini anlatmak üzere bugün daha çok emir kavramı ve hakikati üzerinde duracağız. Emir kelimesi emîrden gelir.

Hani yetkili ve amir kişi, sonsuz fırsatlara sahiptir, sonsuz açılımlara sahiptir. Derinlemesine sonsuzluğa doğru istediği kadar genişleyebilir. Onun için ona emîr demişler, yönetici manâsında…

Kur’an-ı Kerimde bu kavram, başta yönetim, sonra olağanüstü durum, azap, kıyâmet, ölüm gibi değişik manalara geliyor. Biz bu mânâları incelerken işin esprisini, ortak noktayı bir miktar aç-maya çalışacağız. Çünkü bu kavramların hepsinde bu incelik vardır. Ölümde de, kıyamette de, azap manâsına gelen yönüyle dahi bu emir hakikatinde, mâneviyatın etkinliği, sonsuzluğu ve derinliği anlaşılıyor. Meselâ; emir kavramı, Âl-i İmran 128, 154, 159’da açıkça yönetim manâsına gelmiş. Bir kısım müfessir ve meâlciler yönetim mânasına geldiğini bilmedikleri için oradaki emir kavramını iş manâsında anlamışlar. Âyete bakıyorsun; iş ne demek burada, hiçbir şey anlaşılmıyor. Hâlbuki yönetim manâsı verilseydi, bu ayetler net anlaşılmış olurdu. Şuradan hemen bir çağrışım ve çıkarım yapabiliriz. Eğer biz emir âleminde mâneviyatın gücünü yakalayabilirsek, mâneviyatta etkin olabilirsek ilimde ve yönetimde emîr ve amir olmuş oluruz, yönetici olmuş oluruz. Sonsuz imkânlara sahip oluruz, nefes alabiliriz. Yoksa idare edilen mahlûk ve memluk olarak, halk gibi sürü kültürü içinde kalırız.

Kıyamet ve ölüme de emir denmesi bu münasebettendir. Kıyamet, bu daracık dünyanın yıkılması demektir. Burada kalıplar belli. Yaşayabileceğimiz imkânlar belli, çerçeve belli; o çerçevenin dışına çıkamıyoruz. Kıyamet koptu mu yeni âleme çıkıyorsun, sonsuzluğa açılım oluyor, mâneviyatın gücü netleşmiş oluyor. Dolayısıyla Kur’an, kıyamet için Eta emru’llâhi:(Allah’ın emri yakındır) felâ testa’cilûh: Onu acele istemeyin diyor. Aman kıyamet ne zaman kopacak gibi bir acelecilik yapmayın, diyor. Kur’anda 72 yerde bu emir kavramı geçmiş. Ben hepsini not edeme-dim. Fakat azap mânâsına gelen Mâide, 52; Âraf, 8 ve Hûd, 43 gibi örnekler verebiliriz. Onun için ölüm de emir kavramı içine girer. Kur’anda ölümün bir ismi emirdir. Allah’ın emri geldi, ruhları aldı diyor. Çünkü ölüm dünyanın dar çerçevesi dışına çıkmaktır, sonsuzluğa açılmaktır, başka geniş bir âleme çıkmak demektir.

Adnan Oktar (Harun Yahya)

Giriş
Din ahlakından uzak toplumlarda yaşayan insanların büyük bir kısmının hayat anlayışları ve yaşama amaçları birbirine benzer. İlk bakışta birbirinden farklı görünse de, aslında temelde aynıdır. Çünkü içinde bulundukları şartlar değişse de, dünyaya yönelik istekleri, tutkuları, hırsları, planları, idealleri ve emelleri son derece benzerdir.

İnsanın karakterinin şekil almaya başladığı ilk yıllar çocukluk yıllarıdır. Bu yıllarda çocukların oldukça sorumsuz ve dünyadan habersiz bir yaşantısı olur. Ardından okul hayatı ve gençlik yılları gelir. Bu yıllarda amaç, kalabalık bir arkadaş çevresi edinmek, okulda popüler bir insan olmak, modaya uygun markalarda kıyafetler giyinmek, çevresindekilere gösteriş yapmak gibi klasik isteklerle sınırlıdır. Ardından okul biter ve iş hayatı başlar. İş hayatında kişi kendi mesleğinde yükselmeye, daha çok para kazanmaya, daha üst bir mevkiye ulaşmaya çalışır. Bunun için tüm vaktini ve imkanlarını kullanır. Bu arada iyi bir eş bulup evlenmek ve bir an önce "çoluk çocuk sahibi olmak" için de uğraşır. Dünyadaki tek önemli olayın -kendi deyimiyle- "mutlu bir yuva kurmak" olduğunu düşünür. Kısacası doğar, büyür, eğitim görür, iş hayatına atılır, evlenir, çocuk sahibi olur, bu arada gücü yettiğince para ve itibar kazanmaya çalışır, sonra çocuklarını evlendirir, torun sahibi olur… Ve böyle belirli birkaç dünyevi amaç ve idealle yaşar. Elbette ki bunların tümü dünya hayatında gerekli olan ve Müslümanların şevkle yerine getirdikleri işlerdir ancak her insan asıl amacını unutmadan, dünyada imtihan edildiğini, dünyanın ahiret için bir hazırlık yeri olduğunu bilerek hareket etmekle sorumludur.

Allah üstün güç sahibi Yaratıcımız'dır ve O'nun kudreti karşısında her insanın yapması gereken kulluk görevlerini eksiksiz olarak yerine getirmektir. İman sahibi bir insan ibadetlerine gösterdiği titizlikle kendini belli eder. Allah'ın farz kıldığı zekat, 5 vakit namaz, abdest ve oruç gibi ibadetlerini yaşamı boyunca şevkle sürdürür. İbni Ömer radıyallahu anhümâ'dan rivayet edildiğine göre, Resûlullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurmuşlardır:

"İslam beş temel üzerine bina kılınmıştır: Allah'tan başka ilâh olmadığına ve Muhammed'in Allah'ın Resulü olduğuna şahitlik etmek. Namazı dosdoğru kılmak, zekâtı hakkıyla vermek, Allah'ın evi Kâbe'yi haccetmek ve Ramazan orucunu tutmak. (Buhârî, Îmân 1, 2, Tefsîru sûre(2) 30; Müslim, Îmân 19-22. Ayrıca bk. Tirmizî, Îmân 3; Nesâî, Îmân 13)

Yıllar hızla geçer ve hiç ummadığı bir anda hayatın en büyük ve kaçınılmaz gerçeklerinden biriyle karşılaşır. Ölüm vakti gelmiştir; belki 50, belki 60 veya en fazla 70 yaşındayken bu dünyadan ayrılır.

O ana kadar ölümü ya hiç düşünmemiş veya çok az düşünmüştür. Çevresinde birçok insanın ölümüne şahit olmuştur, ama kendi ölümünü her zaman uzak görmüştür. Hayatı boyunca ölümün düşüncesine bile yanaşmamıştır; çünkü ölümü aklına bile getirmeyecek kadar dünyevi hırslara kapılmıştır. Bu yüzden Yüce Allah'ın rızası, cennet, cehennem gibi konulara çok uzaktır; bu gerçekler üzerinde düşünerek hayatının gerçek amacını kavrayamamıştır. Dünyada bulunduğu süre boyunca, olması gerekenden çok farklı hedefler, planlar ve çıkarlar peşinde olmuştur. Dünya için çok çalışmıştır ama ölümden sonrası için hiçbir hazırlığı yoktur.

İşte bu durumdayken, hiç ummadığı bir anda uykudan uyanır gibi, hazırlıksız ve şaşkın bir şekilde ölüm ile karşılaşır. Son bir pişmanlıkla geri dönmek ister, yalvarır. Ama artık çok geçtir. Allah bu insanın ve benzerlerinin durumunu Secde Suresi'nde şöyle haber verir:

De ki: "Size vekil kılınan ölüm meleği, hayatınıza son verecek, sonra Rabbinize döndürülmüş olacaksınız." Suçlu-günahkarları, Rableri huzurunda başları öne eğilmiş olarak: "Rabbimiz, gördük ve işittik; şimdi bizi (bir kere daha dünyaya) geri çevir, salih bir amelde bulunalım, artık biz gerçekten kesin bilgiyle inananlarız" (diye yalvaracakları zamanı) bir görsen. (Secde Suresi, 11-12)

Peki insan bu duruma nasıl düşer? Asla telafisi olmayan bir pişmanlığa kapılana kadar gerçeklerden nasıl kaçar? Dünyada bulunuş amacını nasıl göz ardı eder?

İnsanların böylesine hayati gerçekleri göz ardı etmek ve bunu yaparken de kendi kendilerini avutmak için kullandıkları bazı savunma mekanizmaları vardır. Bunlardan biri ve belki de en etkilisi insanın "kendi kendini kandırması"dır. Kendini kandıran insan, başta ölüm olmak üzere tüm gerçeklerden ve sorumluluklardan kaçabileceğini zanneder. Oysa kendini kandırmak insanın kurtuluşu için bir çare değildir; aksine dünyada bulunuşunun gerçek amacını anlamazlıktan gelmek, insanı, sonu cehennemle bitecek çıkmaz bir yola sürükler. Öyleyse insanın yapması gereken, gerçekleri göz ardı ederek kendisini kandırmayı bir kenara bırakması ve Allah'ın kendisine dünyada tanıdığı süreyi en iyi şekilde değerlendirmesidir.

Şimdi tüm bunları bir de kendiniz için düşünün. Bugüne kadar yukarıda tarif ettiğimiz çerçevede bir yaşantınız olmuş olabilir. Siz de hayatınızın gerçek amacı üzerinde düşünmemiş, sizi yaratmış olan Allah'a karşı sorumluluklarınızı bir kenara bırakmış, kendinizi aldatarak bir yaşam sürdürmüş olabilirsiniz. Eğer bu durumdayken bir anda ölümle ve ardından da ebedi pişmanlıkla karşılaşmak istemiyorsanız, bu kitapta anlatılan gerçekleri ciddi bir şekilde düşünerek okumalısınız. Çünkü bu kitapta, insanların hayatları boyunca kendilerini kandırdıkları konular açıklanmakta ve anlamazlıktan geldikleri gerçekler hatırlatılmaktadır.

Unutmayın, ölüm anında uyanmak ve gerçekleri görmek insana fayda sağlamayacaktır. Allah bu konuda insanları kesin bir şekilde uyarmaktadır:

Sizden birinize ölüm gelip de: "Rabbim, beni yakın bir süreye (ecele) kadar geciktirsen ben de böylece sadaka versem ve salihlerden olsam" demezden önce, size rızık olarak verdiklerimizden infak edin. Oysa Allah, kendi eceli gelmiş bulunan hiçbir kimseyi kesinlikle ertelemez. Allah, yaptıklarınızdan haberdardır. (Münafikun Suresi, 10-11)

İnsanlar bazen söyleyeceklerinin başkalarını rahatsız edeceğinden çekinir ve bazı kelimeleri gizleyerek daha yumuşak ifadeler tercih ederler. Normal şartlarda kötü olarak algılanan kelimelerin bir şekilde değiştirilip yeni ve farklı bir tarzda söylenmesine “örtmece” denilmektedir. Doğum, ölüm, cinsellik gibi insanlığın temel konuları ile ilgili ifadeler sembolik anlamlarla yüklüdür. Özellikle “ölüm” hayat hakkındaki diğer gerçeklerden çok daha duygusal şekilde değerlendirilir ve daha dikkatle ifade edilir. Ölüm ile ilgili örtmece sözler, bu kavramın yaratacağı etkiyi algıda azaltmak ve sıradanlaştırmak için kullanılır. Şecere-i Terakime’nin Türkmen boyları arasında söylenen rivayetlerin hocaların ve beylerin ellerindeki şecereler, Reşideddin’in Camiü’t-tevarih’indeki Oğuzname gibi kaynaklardan faydalanılarak yazıldığı göz önüne alındığında eski Türk tarih ve kültürünün önemli bir temsilcisi olduğu aşikârdır. Bu çalışmada Şecere-i Terakime’de yer alan “ölüm” kavramı ile ilgili örtmece ifadeler toplumdaki ölüm algısını ortaya koymak amacıyla tespit edilmiş, anlambilimsel açıdan yorumlanmış ve günümüzdeki ölüm örtmeceleriyle kıyaslanmıştır.

Özet Bu yazıda öncelikle bir survival of the fittest düzeneği olarak kurulan neoliberal biyopolitik alanda intiharın neden ve nasıl sorunsallaştırıldığını; intiharın neoliberal rasyonalite ile nasıl bir ilişkisi olduğunu; bir yandan insanları bireysel olarak sorumlu hâle getirirken toplumsal ve siyasi olarak iktidarsızlaştıran, bir yandan da geniş nüfus kitlelerinin açlık, yoksulluk ve ölüme terkedil(ebil)melerini mümkün kılan, yani insanları "atık" hâle getiren iktisadi ve siyasi düzenekler kurulmuşken neden intiharın önlenmek istendiğini ve tam da "intiharı önleme" stratejilerinin, söylemlerinin ve pratiklerinin de bir parçası olduğu neoliberal biyopolitikanın "intihar" üretip üretmediğini inceleyeceğim. Bu bağlamda, bir öznel deneyim olarak intiharı sorunsallaştırmak için kullanılan "bilgi ve iktidar" alanında söylemsel ve söylemsel olmayan pratiklere; intihar ve "intihara eğilimli" bireyler etrafında psikiyatrik ve tıbbi bilginin örgütlenmesine ve bunların bireyler ve nüfus üzerinde bir yönetim tekniği olarak kullanımına da (kendinin özyönetimi ve başkalarının yönetimi) kısaca değineceğim. Yazının ikinci bölümünde, bir "şirket, girişim, üretim" ve yatırım insanı olarak homo economicus'un intihara eğilimli bir özne olup olmadığını; neoliberal "yaşam" alanında intiharın "rasyonelliğini" ve etik-politik bir direniş potansiyeli taşıyıp taşımadığını ele alacağım. İntiharın hayatta kalmanın temel hedef olduğu neoliberal biyopolitik ve yönetimsel zincirden bir çıkış, "böyle yönetilmeyi, böyle yaşamayı, böyle özneler olmayı" reddetme ve bir iktidar uygulama pratiği olup olamayacağını sorgulayacağım. Giriş 2019'un Kasım ayında Türkiye'de arka arkaya yaşanan toplu intiharlar (ya da ölümler), intiharı bir kere daha ülke gündemine getirdi. 6 Kasım'da yaşanan ilk olayda İstanbul Fatih'te yaşları 48 ile 60 arasında değişen dört kardeşin siyanür zehirlenmesi nedeniyle öldüğü tespit edildi. Kapılarında siyanüre karşı bir uyarı notu bırakmışlardı. Bir hafta sonra, Antalya'da bir apartmanda dört kişilik bir ailenin cesetleri bulundu ve incelemelerde siyanür tespit edildi. 14 Kasım'da İstanbul Bakırköy'de üç kişilik bir ailenin siyanür ile zehirlenerek öldüğü tespit 1 Bu çalışma Neoliberal İktidar ve Özne: Foucault'nun İzinde Güncel Bir İnceleme (2019) adlı kitabıma dayanarak, intihar konusuna odaklanıp yeni analiz ve eklemelerde bulunarak kaleme alınmıştır.

Ölüm, bilimin çeşitli dalları tarafından incelenen; toplumsal yaşamda bir çok değişkenle fakat daha çok sosyalkültürel etmenlerle birlikte şekillenen; ne zaman, nasıl ve kimin için gerçekleşeceği bilinmeyen karmaşık bir olaydır.Hukuki açıdan ölümü önemli yapan, gerçek kişiliği sonlandırmasıdır. Ancak hukuksal kişiliğin, fiziksel kişilikten daha uzun yaşamasının mümkün olup olmadığı meselesi de tartışmalıdır. Cenaze işlemleri, kişilik hakkının ölüm sonrasında belirli bir art etki yaratması ile ilgili kabul edilmekte ve buna ilişkin hukuki düzenlemeler ulusal ve uluslararası düzeyde; ölen kişiye, onun yaşadığı hayata ve yakınlarının duyduğu acıya saygı gereği oldukça özenli ve belirli standartlara bağlanarak yapılmaktadır. Bu bağlamda ilk defa ölüm olayının bildirilmesi gerekmekte ardından da gömme, yakma ya da gönderme şeklinde gerçekleşecek cenaze işlemleri tesis edilmektedir. Türkiye'de ölen yabancıların cenaze işlemlerinin yürütülmesi ile ilgili olarak kabul edilen temel esas bu işlemlerin kamu hizmetleri kavramı içinde mütalaa edilerek vatandaş ve yabancı arasında ayrım gözetilmemesidir.

Adnan Oktar (Harun Yahya)

Şüphesiz Allah, adaleti, ihsanı, yakınlara vermeyi emreder;
çirkin utanmazlıklardan (fahşadan), kötülüklerden ve zorbalıklardan sakındırır.
Size öğüt vermektedir, umulur ki öğüt alıp-düşünürsünüz.
(Meryem Suresi, 90)

11 Eylül 2001 günü Amerika Birleşik Devletleri'nin iki büyük kentine karşı düzenlenen ve on binlerce masum insanın ölümüne ve yaralanmasına neden olan terör eylemini ve dünya üzerindeki diğer tüm terörist saldırıları, bir Müslüman olarak şiddetle lanetliyor ve Amerikan halkına başsağlığı diliyoruz.

Bu saldırılar, terörün gerçek kökeni ile ilgili çok önemli bir konuyu dünya gündemine taşıdı. Ve bu vesile ile İslam'ın barış ve sevgi dini olduğu, insanlara merhameti ve adaleti emrettiği bütün dünyaya yaygın olarak duyurulmuş oldu. Birçok dünya lideri, önemli basın yayın kuruluşları, televizyonlar, radyolar Kuran-ı Kerim’de tarif edilen İslam dininin masumlara yönelik terör saldırısına hiçbir şekilde izin vermediğini, daima insanlar ve toplumlar arasında barışı emrettiğini açıkladılar. İslam dinini yakından inceleyen ve Allah'ın Kuran'da emrettiği gerçek İslam ahlakını tanıyan Batılı çevreler “İslam” ve “terör” kelimelerinin bir arada bulunmasının kesinlikle mümkün olmadığını, ilahi dinlerin hiçbir şekilde sivilleri hedefleyen terör eylemlerine izin vermediğini tüm açıklığıyla ortaya koydular.


Asırlardır dünyanın farklı bölgelesinde, farklı gruplar tarafından, farklı amaçlarla terör eylemleri gerçekleştirilmektedir. Yunanistan'da 17 Kasım, Almanya'da RAF, neo-Naziler, İspanya'da ETA, İtalya'da Kızıl Tugaylar ve daha pek çok örgüt terör ve şiddet eylemleriyle hiçbir suçu olmayan, savunmasız insanları vahşice katletmektedir. Ülkemizin güneydoğusunda da Marksist ve Stalinist terör örgütü PKK 40 yıla yakın süredir düzenlediği terör eylemleriyle onbinlerce insanımızı şehit etmiştir.

Bu kitabın konusunu da, lanetlendiğimiz bu vahşetin kaynağının kesinlikle ilahi bir din olmadığı, İslam'da teröre yer bulunmadığı gerçeği oluşturmaktadır. İslam dininin yegane kaynağı olan Kuran-ı Kerim’de, Peygamberimiz Hz. Muhammed (sav) ve diğer pek çok Müslüman yöneticinin uygulamalarında bu gerçek tüm açıklığıyla ortaya çıkmaktadır. Ancak tarih boyunca İslam dinini, sonradan çıkarılan ve şiddete zemin hazırlayan uydurma hadislere, hurafelere dayanarak yorumlayan gruplar da yaşamış ve bu gruplar yüce dinimizin şiddetle yasakladığı terör eylemlerini uygulamışlardır.

Bu nedenle de bu kitapta Kuran ayetlerinin ışığında, Peygamberimiz Hz. Muhammed’in uygulamaları ve tarihten örneklerle İslam'ın terörü yasakladığını ve haram kıldığını, aksine tüm dünyaya barış ve güvenliği hakim kılmayı amaçladığını tüm delilleriyle ortaya koyacağız.

Bilindiği gibi, asırlardır dünyanın farklı bölgelerinde çeşitli terör eylemleri gerçekleştirilmektedir. Her biri farklı gruplar tarafından ve farklı amaçlarla yapılan bu eylemler kimi zaman komünist bir örgüt, kimi zaman faşizan bir grup, kimi zaman da radikal ya da ayrılıkçı çevreler tarafından üstlenilmektedir. Amerika gibi bazı ülkeler sık sık ırkçı ve marjinal terör grupları tarafından gerçekleştirilen saldırılara hedef olurken, Avrupa ülkelerinde de, çeşitli terörist gruplar tarafından şiddet eylemleri düzenlenmektedir.

Yunanistan'da 17 Kasım, Almanya'da RAF, İspanya'da ETA, yine Almanya'da neo-Naziler, İtalya'da Kızıl Tugaylar ve daha pek çok örgüt terör ve şiddet yöntemiyle hedeflerine ulaşmaya çalışmakta, hiçbir suçu olmayan, savunmasız insanları vahşice katletmektedirler. Ülkemizin güneydoğusunda da Marksist ve Stalinist terör örgütü PKK 40 yılı aşkın süredir terör eylemleri gerçekleştirmektedir ve onbinlerce insanımızı şehit etmiştir. Gelişen ve değişen dünya koşulları ile birlikte terörizm de değişiklik göstermekte, yüksek teknolojiye bağlı olarak elde ettiği yeni imkanlarla etkisini ve gücünü her geçen gün artırmaktadır. Özellikle de internet gibi kitle iletişim araçları kötü amaçlarla kullanılarak terör faaliyetlerinin alanı ve etkisi daha da genişlemektedir.

Batı kökenli örgütlerin yanı sıra, Ortadoğu çıkışlı terör örgütleri de bulunmaktadır. Nitekim dünyanın dört bir yanındaki kimi terör girişimleri bu gruplar tarafından gerçekleştirilmektedir. Ancak burada çok önemli bir hususu vurgulamak gerekmektedir. Bu gibi terörist eylemleri gerçekleştiren kişilerin Hristiyan, Müslüman veya Musevi ismi taşımaları bazı çevreleri yanlış kanaatlere sürüklemekte ve ilahi dinlerle bağdaşmayan iddialar ortaya atmalarına neden olmaktadır.

Teröristler, Müslüman isimleri taşısalar ve kimliklerinde "Müslüman" yazıyor olsa bile, işledikleri cinayetlere "İslam terörü" denemez. Aynı şekilde Hristiyan olsalar, "Hristiyan terörü" veya Musevi olsalar "Musevi terörü" de denemez. Çünkü kitabın ilerleyen bölümlerinde de inceleyeceğimiz gibi, İlahi dinlerin hepsi barışı ve sevgiyi emreder ve İlahi bir din adına masum insanların öldürülmesi kabul edilemez.

Bu kişiler Allah’ın insanları barışa ve kardeşliğe çağırmak için indirdiği kutsal kitapları yanlış yorumlayarak, sonradan ortaya attıkları hurafevari inançlarla kendilerinden farklı düşünenlere yönelik şiddeti sözde meşrulaştırarak aslında dinin emirlerine de karşı çıkmaktadırlar. Unutmamak gerekir ki, New York'ta, Londra’da, Paris’te, Berlin’de veya, Tel Aviv’de terör saldırıları sırasında öldürülen insanlar arasında, Hz. İsa'yı sevenler (Hristiyanlar), Hz. Musa'yı sevenler (Museviler) ve Hz. Muhammed’i sevenler (Müslümanlar) de vardır. Bu masum insanları öldürmek, Allah'ın affetmesi dışında, cehennem azabı ile sonuçlanacak büyük bir günahtır. Dine inanan, Allah sevgisi ve korkusu taşıyan bir insan hiçbir şekilde böyle bir cinayet işleyemez.

Böyle bir vahşetin failleri, hangi dine mensup olduklarını iddia ederlerse etsinler, bunu ya cahilliklerinden ya kendi çıkarları için dini suistimal etmek amacıyla, ya da dine olan düşmanlıklarından dolayı yapıyor olabilirler. Çünkü bu şiddet olaylarının ardından insanlar dinden soğumakta, dindarlara karşı nefret ve tepki oluşmaktadır. Dolayısıyla masum insanlara yönelik sözde "din" adı altındaki her saldırı, aslında dine karşı da yapılmış bir saldırıdır.

Ölüm hukuki açıdan pek çok sonuç doğurur. Şahsiyet sona erer, böylece kişiye bağlı olan haklar ortadan kalkar. Ölümle birlikte zimmet genel olarak sona erer. Evli olan kişinin evliliği ortadan kalkar(MK.m.131). Velayet ve vesayet hakkı sona erer. Kayın hısımlığına ilişkin bağlar ortadan kalkmaz(MK.m.18). Kişiye sıkı sıkıya bağlı olan haklar ölümle sona erer. Ve en son olarak konumuzla ilgili olarak, ölüm mirasa sebep olur. Çalışmamızda ölüme bağlı olarak doğan haklardan ölüm tazminatına değinilecektir. Ölüm tazminatı, fesih dışı sebeplerden iş sözleşmesinin sona ermesi sebeplerinden taraflardan birinin ölmesine bağlı olarak çıkmaktadır. 2012 yılında yürürlüğe giren Türk Borçlar Kanununa kadar çeşitli kanunlarda kendine yer bulan ölüm tazminatının niteliği öğretide tartışmalıdır. TBK'da kıdem tazminatına yer verilmemiş olması tazminatın önemini göstermektedir. Ölen işçinin geriye kalanlarına ödenen bu tazminat TBK'ya bağlı çalışanlar açısından oldukça önemli olmakla birlikte diğer kanunlara bağlı çalışanların durumu öğretide tartışmalıdır. Anahtar Kelimeler: Ölüm, tazminat, ölüm tazminatı, miras, türk borçlar kanunu JEL Kodları: K31, K10, J10

Our planet experiences falls of meteorites with different airburst and ground impact risk. Some of these meteors can survive after the atmospheric passage and fall into the ground. Although there are claims that people were hit and killed by meteorites in history, the historical records do not prove this fact so far. This issue might be due to the fact that either the manuscript was written in a language other than English or there is not enough interest in historical records. To the best of our knowledge, we show the first proof of an event ever that a meteorite hit and killed a man and left paralyzed another on August 22, 1888 in Sulaymaniyah, Iraq, based on three manuscripts written in Ottoman Turkish that were extracted from the General Directorate of State Archives of the Presidency of the Republic of Turkey. This event was also reported to Abdul Hamid II (34th sultan of the Ottoman Empire) by the governor of Sulaymaniyah, which was under Ottoman reign in those days. These findings suggest other historical records may still exist that describe other events that caused death and injuries by meteorites.

THE ART OF GIVING LIFE TO DEATH: The expressions which indicates death by enumeration in Tuhfa-i Khattateen
This article analyses the expressions that indicates death in Tuhfa-i Hattateen, the bibliographic work by Mustakimzade Suleiman Sadeddeen Efendi. The book introduces approximately 2200 Turkish, Persian and Arab calligraphers and gives their death with different impressions that changes according to their temperament, fame, and the way or date of death. Sometimes the date of death is explained by enumeration in these expressions; and the use of the words “he/she died” is carefully avoided. Throughout the article, we examined the reasons and the motives behind these expressions with selected examples.

Gazipaşa, Antalya’nın güneydoğusunda, Mersin sınırında bulunan en
uçtaki ilçesidir. Muhtelif medeniyetlerin hüküm sürdüğü ilçede günlük
hayatta görülen geleneklerle alakalı pratikler (uygulamalar) oldukça zengindir.
Bu çalışmada söz konusu pratiklerin tamamı değil insanoğlunun en
önemli dönüm noktalarından birisi olan cenaze törenleri ile ilgili uygulamaları
ele alınmıştır.
Çalışmada görüşme yöntemi kullanılmıştır. İlçeye bağlı bazı köy ve mahallelerde
pratikleri bilen, uygulayan kaynak kişilerle birebir görüşülmüştür.
Görüşme sonuçları inceleme ve araştırma eserleri ile desteklenmiştir.
Çalışmaya kaynaklık edenler, en az elli yaşın üzerinde olup bunlardan bazıları
söz konusu adetlerin yoğun olarak ilçede tatbik edildiği dönemleri
bizzat yaşamış, bazıları da aynı zamanda söz konusu pratikleri uygulamakta
olan şahıslardır. Sonuç olarak bazı pratiklerin kaynağına ulaşılmaya
çalışılmıştır. Orta Asya Türk kültürünün bazı unsurlarının günümüzde Gazipaşa
ilçesinde yaşayan halk kültürüyle olan intibakı ortaya konulmaya
çalışılmıştır.
Anahtar Kelimeler; Eski Türk İnanışı, Cenaze, Kutsal sayılar, Saçı.

Âdile Sultan II. Mahmud’un kızı olarak sarayda son derece iyi bir eğitimle yetişmiştir.
Musıki ve edebiyatla ilgilenmiş, bir divan tertip etmiştir. Küçük yaşta annesinin vefatıyla
başlayan “ölüm” karşısındaki çaresizliği; babasının, kardeşinin, kocasının ve çocuklarının kaybıyla ömür boyu sürmüştür. Âdile Sultan’ın ölüm temalı şiirlerinin Türk edebiyatındaki mersiye geleneğinden farklı yönleri mevcuttur. Fakat şairin samimiyetle ölüm hadisesi karşısındaki duygularını ifade etmesi dikkat çekicidir. Âdile Sultan, hayatın kendisine sunduğu güzellikleri yaşamış, acılara da sabırla katlanmış bir hanım sultandır. Âdile Sultan, hayatta kalan tek evlâdı Hayriye Sultan’ı da kaybettikten sonra dünya hayatından vazgeçerek tasavvufa sığınmayı tercih etmiştir. Hayatı boyunca hayır işleriyle ilgilenen Sultan, halka sadece maddi bakımdan yardım etmekle yetinmemiş, eğitim konusunda da maddi ve manevi destek olmuştur. Divan'ında genel olarak dünyanın gelip geçiciliği, aldatıcılığı üzerinde durmuş; hayır dua almanın öneminden, geride iyi eserler bırakmanın gerekliliğinden bahsetmiştir. Sultan, mersiyeleri hâricinde kaside ve gazellerinde de ölüm temine yer vermiştir. Klâsik Türk edebiyatı geleneğinden farklı olarak Tahassürnâme ve İftiraknâme isimli manzumelerinde kaybettiği yakınlarının ardından hissettiklerini dile getirmiştir. Âdile Sultan’ın müstakil olarak kaleme aldığı mersiyeleri Divan'ında önemli bir yer tutmaktadır. Mersiyelerinde klâsik üslûba uymakla birlikte sade bir dille, samimi ifadelerle ölüm karşısındaki duygu ve düşüncelerini kaleme aldığı tespit edilmiştir.

Adile Sultan, as the daughter of Mahmud II, was raised in the palace with a very good
education. Her helplessness in the face of death, which began with the death of her mother at an early age and continued with the death of her father, brother, husband and children, lasted a lifetime. The death-themed poems of Adile Sultan have different aspects from the poems in the mersiye tradition in Turkish literature. Adile Sultan was a woman who had experienced the beauties of life and was patient with the suffering. Adile Sultan, after losing her only surviving daughter Hayriye Sultan, chose to give up worldly life and seek refuge in sufism. In her Divan, she emphasized the temporality and deception of the world in general; she mentioned the importance of prayer and the necessity of leaving good works behind. Sultan, in addition to the mersiyes, in her kasid and ghazals also deals with death. Contrary to the classical Turkish literature tradition, in her Tahassürnâme and İftiraknâme, she expressed her feelings after losing her relatives. In her Mersiyes, it was found that she complied with the classical style but wrote her feelings and thoughts before death in simple language and using sincere expressions.

Adnan Oktar (Harun Yahya)

Küçük bir çocuğun mutlu ve neşeli tavırları insanları imrendirir. Çünkü, büyükleri için oldukça önemli olan, üzerinde uzun uzun düşündükleri, ciddi kararlar aldıkları, tepki gösterdikleri olayların onun için bir anlamı yoktur. Örneğin, ne ekonomik krizler, ne doğal afetler, ne dünyada yaşanan savaşlar, ne de uygulanan zulümler onun için bir şey ifade etmez. Etrafında olup bitenlerden habersiz bir şekilde acıkmak, susamak ve oyuncağını kaybetmek gibi nedenlerin dışında hiçbir şeyden huzursuzluk duymadan kendi dünyasında yaşar. Huzurunun kaçmasına neden olan bu sebepler olmadığı sürece de şuursuzca uyumaya, oynamaya ve gülmeye devam eder.

Ne var ki, birçok insanın -her ne kadar ilk bakışta fark edilmese de- şuur olarak bu küçük çocuktan pek farkı yoktur. Bu şuursuzluk, Allah'ın ve ahiretin varlığı, kendisinin yaratılış amacı, ölümün mutlaka gerçekleşecek kesin bir gerçek olduğu, öldükten sonra her yaptığının hesabının Allah'a muhakkak verilecek olması gibi en önemli gerçeklerin kavranmasında yaşanır.

İnsanların büyük kısmının, Allah'ın açık ayetlerinden, emir ve yasaklarından habersiz bir şekilde, sadece kendi istek ve arzuları doğrultusunda yaşarlar. Bu insanların, dünya nimetlerine sahip olmak, mutlu olmak, eğlenmek, nefsani arzularını tatmin etmek dışında başka bir istekleri yoktur. Sadece dünyanın çekici süsüne ilgi duyar ve istedikleri şeylere sahip olmak için yaşamları boyunca çaba harcarlar. En büyük sıkıntıyı ise, bu çabalarının boşa çıkması ya da ellerindekini yitirmeleri sonucunda yaşarlar.

Oysa yalnızca kısa bir süre yaşadıkları dünya hayatı herşeyiyle bir gün sona erecektir. Onlar ise, kendileri ve Allah'ın hoşnutluğundan uzak bir hayat süren diğer insanlar için hazırlanmış olan şiddetli ve ebedi azaptan habersizdirler. Büyük bir korku ve sıkıntı duyacakları ahiret gününe doğru ilerlerken dünyanın geçici süsüne tutkuyla bağlanıp sadece dünyevi tutkularını kaybetmenin endişesini ya da üzüntüsünü duyarlar.

İnsanların büyük kısmının, Allah'ın açık delillerine, emir ve uyarılarına rağmen gösterdikleri bu şuursuz, kayıtsız ve ilgisiz tutumlarına "gaflet" adı verilir.

Allah her insan için bedeni de dahil olmak üzere, baktığı her yerde Kendi varlığını hatırlatacak türlü güzellikler ve nimetler yaratmıştır. Hayatımızın her anı, gözümüzü çevirdiğimiz her yer, saymaya güç yetiremeyeceğimiz yaratılış mucizeleriyle donatılmıştır. Bu gerçek Kuran'da şöyle bildirilmektedir:

Şüphesiz, göklerin ve yerin yaratılmasında, gece ile gündüzün art arda gelişinde, insanlara yararlı şeyler ile denizde yüzen gemilerde, Allah'ın yağdırdığı ve kendisiyle yeryüzünü ölümünden sonra dirilttiği suda, her canlıyı orada üretip-yaymasında, rüzgarları estirmesinde, gökle yer arasında boyun eğdirilmiş bulutları evirip çevirmesinde düşünen bir topluluk için gerçekten ayetler vardır. (Bakara Suresi, 164)

Sabah kalktığınız andan itibaren akşam tekrar yatana kadar yaptıklarınızı, karşılaştığınız olayları ve görüntüleri düşünün. Uyandığınızda ve aynaya baktığınızda, uzun bir uykudan sonra tekrar canlanan ve sizin hiçbir müdahaleniz olmadan, kendiliğinden tüm fonksiyonlarını eksiksizce sürdüren bedeninizi görürsünüz. Tek bir hücrenin çoğalmasından meydana gelen, şu anda da yaklaşık 100 trilyon hücreden oluşan, simetrik ve estetik bir görünüme sahip, siz hiç farkında değilken içinde peş peşe yüzlerce kusursuz ve kompleks işlemin meydana geldiği bedeniniz bir gün önceki haliyle karşınızdadır.

Ancak çoğu insan bu gerçeklerin şuurunda olmadan hareket eder. Sabah kalktığında aynaya bakarken genelde yüzünün genel görünümü, bakımı veya saçlarının şekli dışında başka bir şeyi aklına getirmez. Zihninde genelde iş, okul ya da gün içinde yapacakları dışında bir düşünce yoktur. Oysa çoğunluğun dikkatinden kaçan gerçek şudur: Yeni başlayan bir günle tüm insanlara Allah'a yönelmeleri ya da O'na olan yakınlıklarını artırmaları için yeni bir fırsat daha verilmiştir. Belki de bu fırsat kişiye tanınmış son bir fırsattır. Kim bilir belki de o gün dünyada geçireceği son gündür. Ne yazık ki, insanların büyük çoğunluğu kendilerine verilen bu fırsatın farkında değildir. Bu nedenle de genelde zihinlerini, Allah'ı değil kendilerini ya da çevrelerindeki insanları hoşnut etmeyi düşünerek ve bunun planlarını yaparak meşgul ederler. Bu durumu bir örnekle açıklayalım:

Bir bilgi yarışması düşünün. Yarışmayı kazanana çok büyük miktarda para verilsin. Yarışma sırasında acaba yarışmacı nasıl davranır? Soruları dinleyip cevaplarını düşünmek yerine etrafına bakınıp oyalanır, soruyu soran sunucunun elbisesini, ses tonunu, saçını mı eleştirir ya da sorunun cevabını düşünmek yerine yarın ne yapacağını, ne giyeceğini mi düşünür?

Tam tersi bu kişi büyük bir dikkatle sunucuyu dinler, şuuru tam açıktır. Kısıtlı süresini iyi değerlendirmeye çalışır. Cevabı bulmak için konsantre olur. Başarılı olabilmek için muhakkak ki konu dışındaki hiçbir şeyle ilgilenmez. Aksine elindeki fırsatı en güzel şekilde değerlendirmeye çalışır. Ama söz konusu az önce saydığımız türden anlamsız davranışlarda bulunursa, yarışmacının büyük bir şaşkınlık, şuur kapanıklığı, akılsızlık, kısaca gaflet içinde olduğunu düşünürüz. Ancak çoğu insanın içinde bulunduğu gaflet hali verdiğimiz bu örnekten çok daha ciddi boyutlardadır. Bu gaflet hali, insanların, Allah'ın kendilerini kulluk etmeleri için yarattığının bilincinde olmadan, Allah'ın emir ve yasaklarından tamamen uzak bir hayat yaşamalarıdır.

According to Islamic philosophers, who deal with the existence and nature of God, man can only reach information on metaphysical realm through the mind. For this reason, Nafs has always been considered as more precious than the body. Philosophers like al-Kindī, al-Fārābī, Ihkwān al-Safa’ (Ihvan-ı Safa), Ibn Sīnā (Avicenna) constantly emphasized the path to be followed by the individual, and the importance of this path for the maturation of Nafs. Because this maturity that is obtained in the world determines the situation of the person in the Hereafter. For this reason, one of the most frequently discussed subjects is the condition of the Nafs in the Hereafter. In this study, we will try to determine the approach of Ihwān-i Safa to the most controversial issue of eschatology, whether the resurrection is a bodily or spiritual by considering the ideas of Ihkwān al-Safa’ on the afterlife. Our basic claim is that, although Ihkwān al-Safa’ did not state it clearly, they accept that the life after death would be spiritual. We will try to make this claim by interpreting the discursive knowledge as a part of the epistemology of Ihkwān al-Safa’ and their interpretations of the verses.

Öz
Modern dünya içinde mitolojik bir karakter taşıyan Harga halkının güzel dünyasının ardında görülen dehşeti ve kurban ritüellerini gösteren Midsommar(Ritüel) filminin inceleneceği metinde öncelikle filmin genel yapısına dair bir şema çizilecektir. Ardından özellikle Bataille’ın kurban ve
erotizm anlayışları genel yapının parçalara ayrılarak bir düzleme kavuşması adına temayla birleştirilecektir. Ölüm, ihanet, nefret ve yaşam olgusunun temel alındığı yorumlamada son bir düzlem olarak ölüm karşısında açığa çıkan kathartik gülme ediminin işlevselliği tartışılacaktır.
Özellikle sonuca gelirken kurban etme, ölüm ve yaşam düzleminde insanın yüz yüze kaldığı dehşet irdelenirken şu sorular temellendirilecektir; Yaşam kutsalın yakınında mıdır? Yaşamı olumlamak için ölümle mutlak bir münasebet mi gereklidir? Ritüeller yaşam ve ölüm arasında nasıl bir bağlantı kurmaktadır? Ölüm karşısında gülmek ölüme-doğruluğumuzun kabulünde bize nasıl bir yol sunmaktadır? Ari Aster’in ortaya koyduğu görsel illüzyonlar beraberinde temellenen kurban anlayışı, ölümden yaşama ve yaşamın yeniden kurulmasına yöneliktir. Dani’nin yaşamındaki kırılma noktaları temizlik, yenilenme ve saflıkla özdeşleşen kurban anlayışını tersyüz ederek; kirlilik ve murdar olana yönelen bir iz bırakmaktadır. İnsan yaşamındaki geçişlilikleri ve tökezleme noktalarını sergileyen Midsommar insan yaşantısındaki kayıp ve değişimleri sergilemektedir. Bunlar karşısında gülebilme edimi ritüelize biçimde kutsal ve murdar arasında gidip gelen yaşantıyı imgelerken, aynı zamanda insanın kendine yolculuğuna da vahşeti
temellendirerek erişmektedir. Erotizm, ölüm, dehşet ve vahşet bizleri insan olmanın temeline bir yolculuğa çıkarmaktadır.
Anahtar Kelimeler: Midsommar, Ritüel, Kurban, Ölüm, Gülme

Abstract
There will be a diagram about the movie Midsommar, in the general structure of the text, which shows the horror and the rituals of sacrifices, behind the beautiful world of the Harga people, who have a mythological identity the modern world. In particular, will be a combination of Bataille's understanding of sacrifice and eroticism with the theme, to bring the general structure into pieces to arrive at a distinct view. In the interpretation based on the phenomenon of death, betrayal, hatred, and life, the cathartic laughter that emerged as a last face of death is the basis of the following questions, especially when examining the horrors that people face in the order of death and life: is life clinging to the sacred? Is there a necessity for an absolute relationship with death to affirm life? How do the rituals connect life and death? How does laughter in the face of death offer us a way of admitting our righteousness to death? The understanding of sacrifice, which is based on the visual illusions revealed by Ari Aster, is aimed at living from death and
reconstructing life. The breaking points in Dani's life are by inverting the sacrifice concept that is identified with cleanliness, renewal, and purity; it leaves a trace towards the pollution and the impure. Midsommar, which exhibits the transitions and stumbling points in human life, exhibits
the loss and changes in human life. In the face of these, the act of laughing in a ritualized manner visualizes the life between the sacred and the impure, while at the same time reaching the human journey based on savagery. Eroticism, death, horror, and brutality take us on a journey to the foundation of being human.
Keywords: Midsommar, Ritual, Victim, Death, Laughing

Öz:İslâm’da iman edilmesi emredilen esaslardan biri olan âhiretle ilgili meseleler hem kelamcılar hem de sûfîler tarafından çeşitli yönleriyle ele alınmış ve zaman zaman farklı yorumlara konu olmuştur. Âhiretle ilgili temel meselelerde İslâm âlimleri arasında görüş birliği olmakla birlik-te ayrıntıya inildikçe pek çok ihtilafın bulunduğu görülmektedir. Âhiret hayatının çeşitli meselelerini eserlerinde konu edinen sûfîlerden biri de Alâüddevle Simnânî’dir (ö. 736/1336). Simnânî, İlhanlılar döneminde, bugünkü İran topraklarında yaşamış bir Kübrevî şeyhidir.  Gençliğinde, on yıl kadar Budist İlhanlı hükümdârı Argun Han’ın (1284-1291) hizmetinde bulunduktan sonra yaşadığı mânevî bir hâl üzerine tasavvufa yönelmiştir. Bir müddet meşrebine uygun bir mürşid aradıktan sonra Bağdat’ta bulunan Kübrevî şeyhi Nûreddîn Abdurrahmân İsferâyînî (ö. 717/1317) ile tanışarak ona mürîd olmuş ve seyrü-sülûkünü tamamlamıştır. İrşâd icâzeti almasının ardından şeyhinin isteğiyle memleketine dönerek vefat ettiği 736/1336 tarihine kadar Sûfîâbâd’daki hankāhında mürîd yetiştirmek ve eser te’lîf etmekle meşgul olmuştur. Simnânî gerek yetiştirdiği müridler gerek yazdığı eserlerle hem kendi tarikatına hem de genel tasavvuf tarihine önemli katkılarda bulunmuş-tur. Âhiretle ilgili olarak Simnânî’nin, özellikle dünyanın hakikati ve âhiret karşısındaki konumu, ölüm, kıyâmet ve çeşitleri, cennet ve cehennemin bugün mevcudiyeti ve bulunduğu yer konusundaki görüşleri dikkat çekmektedir. Bu makalede onun zikredilen meselelere bakışı eserlerinden hareketle konu edilmiş ve konuyla ilgili görüşleri kendi sülûk anlayışı bağlamında değerlendirilmiştir.

Abstract: The hereafter, one of the main pillars of Islam, has been discussed by both theologians and Ṣūfīs from various angles and interpreted in many different ways. Although there is consen-sus on the main subjects, there are a lot of controversies in details. One of the Ṣūfīs who authored on diverse problems over the hereafter is ʿAlāʾ al-Dawla al-Simnānī (d. 736/1336). He was a Kubrawī shaykh during the Īlkhānid era.  He inclined towards the Ṣūfī path after serving the Buddhist ruler Arghun (r. 1284-1291) for ten years, thanks to a spiritual expe-rience he had. He met with Nūr al-dīn ʿAbd al-Raḥmān al-Isfarāyīnī (d. 717/1317), a Ku-brawī shaykh based in Baghdad, and became a disciple of him, granted ijāza (a certificate of authority) from him. Upon his shaykh’s order, he turned back to his hometown and spent his life until his death, in his Ṣūfī lodge raising disciples and writing works. He had contrib-uted greatly both to his own order and to the literature of Ṣūfism with his disciples and written works. As regards to the hereafter, his opinions on the reality of this world and its position against the next, death, the doomsday and its kinds, the existence of the paradise and the hell today and their present location are remarkable. In this article, his views over those problems are discussed in the context of his understanding of mystical training.

Çalışmada, çoğunlukla sağlık, din, hukuk gibi alanlarda yer bulan ölüm konusu, sosyolojik bir perspektife değerlendirilmiştir. Bu bağlamda, yaşlıların ölüm deneyimleri (iyi ve mutlu ölüm) esas alınarak ölüm yeriyle ilişkisinin incelenmesi amaçlanmıştır. Ölüm yeriyle iyi / mutlu ölüm arasındaki ilişkiyi tespit etmek için 65 yaş ve üstü bireyler demografk, sosyo-ekonomik, sağlık özelliklerine göre tespit edilmiştir. Çalışmada ölüm olayı esas alındığından, amacımıza uygun çok aşamalı bir örneklemle belirlenen toplam 102 katılımcının yakını veya bakıcısına anket uygulanmıştır. Katılımcıların belirlenmesinde temel özelliklerin yanı sıra ) farklı kırsal kesimlerden hastalık tipine sahip olanlar ile ii) eğitimli ve yüksek gelirli yaşlılar karşılaştırılmıştır. Yaşlıların yakını ve bakıcılarının verdikleri cevaplara göre ölüme ilişkin fiziksel ve psikolojik durum gözlemlenmiştir. Çalışma sonucunda yaşlı bireylerin temel özellikleri ile sınıfsal konumlarına bağlı olarak, ölüm yeri ve ölüm modelleri arasında bir farklılaşma olduğu sonucuna ulaşılmıştır.

Anahtar Kelimeler: Ölüm yeri, iyi-mutlu ölüm, palyatif bakım, yaşlılık, kırsal alan.

Tevrat’tan, İncil’den, Kur’an’dan ve diğer bütün Îlahi evrensel öğretilerden gördük ve anladık ki; bütün dini bilgiler, zamanlar üstü, evrensel birer kanun ve hakikatlerdir. Âdem’den, Cennet bahsine kadar gördük ki; bu bilgiler her zaman ve her yerde, her şahıs ve her toplumda yaşanılan gerçeklerdir.

Bir insan isterse; Âdem Kıssası’nın bütün hükümlerini kendi şahsi hayatında görebilir; zaten hepimiz farkına varmadan bu hükümleri daima yaşıyoruz. Kitap ve makalelerimde bunun yüzlerce numunesini görebilirsiniz. İnsan isterse; sonsuzluk, iman, maneviyat ile kalbinde, ailesinde ve çevresinde Cennetteki bütün nimet ve saadeti yakalayabilir ve yaşayabilir. Hatta diyebi-liriz ki; bir mümin dünyada iken bu değerler ile Cennet hakikatini yakalayıp yaşayamıyorsa, yani korku ve üzüntü şeytanları tarafından ruhu ve hayatı sürekli kemiriliyorsa; o insan, ahirette de Cenneti bulamaz.

İşaratül-İ’caz ve onun mukaddimesi olan Muhakematta bildirildiği üzere Kur’an’ın dört ana maksadı vardır: Tevhid, Haşir, Nübüvvet ve Adalet. Bu dört maksadın her birisi bir surede başa gelir, diğer üç maksat surenin konusu ile alakasına göre bu birinci maksadın ardından sıralanırlar.

İşte bu temel kaideye göre konumuz olan Rum suresine baktığımızda Haşir birinci maksat olmuştur. Tevhid ikinci maksat, Adalet üçüncü maksat ve Nübüvvet dördüncü maksat olmuştur.

Üstad Bediüzzaman Said Nursi haşir hakkında 9. Şua’ı yazmak istemiş. Ve bu Rum suresinin 17–25. ayetlerini tefsir etmeyi niyet etmiştir. Fakat bu 9 ayet ile ilgili tefsirde sadece bir mukaddimeyi, 9. Şua’nın mukaddimesini yazmıştır.

Bu kardeşiniz 96’da bu Rum suresini tefsir ederken bir derece bu dokuz ayetin nüktelerine yönelmiştim. Fakat o zaman kuvvetim yetmedi; bu dokuz ayetin haşir hakkındaki delil ve burhanlarını açamamıştım. Ve bu zaafımı, haşir ve diriliş ile ilgili bu surenin diğer ayetleriyle kapatmaya çalışmıştım. Şimdi bu Kurban bayramında bu 9 ayeti beş yönden tefsir etmeye çalışacağız. Haşir ile ilgili bazı burhan ve hüccetlerini deşmeye uğraşacağız.

İnsanın yaşadığı ortama yabancılaşması hangi hallerde mümkün olabilir acaba? Sorunun kendisi belli bir yabancılaşmanın muhatabı olan tarafından sorulup yanıtlanabilecekken bir “iç sıkıntısından” muzdarip olmadan böylesi bir sorunun yanıtını vermek de çok mümkün görünmez aslında. Yine de “iç sıkıntısı” “ölüm” ve “yalnızlık” arasında ciddi bir bağ vardır. Bunlar birbirlerini anlatan yakın anlamlılar gibidir semantik açıdan.