John L. Austin

In his late 'A Plea for Excuses', John L. Austin suggests labelling his philosophy 'linguistic phenomenology'. This article examines which idea of phenomenology Austin had in mind when he coined this term and what light this sheds on his method. It is argued that the key to answering this question can be found in Merleau-Ponty's 'Phenomenology of Perception', which Austin must have been familiar with. Merleau-Ponty presents phenomenology in a way Austin could embrace: it is a method, it aims at description and uses reduction, it is a non-idealistic study of essence and interprets intentionality as 'operative'. In this light, Austin's method can be appreciated more fully.

I am planning a history of the notion of philosophical nonsense and naturally difficult historical and exegetical questions have come up.  Charles Pigden has argued that the notion goes back at least as far as Hobbes and that Locke, Berkeley, Hume, Kant (on some interpretations) and pragmatists such as William James, as well as numerous Twentieth-Century philosophers make use of it.  In this ‘paper’ I put forward for general discussion such questions as whether Hobbes was the first 'nonsensicalist', whether Kant was a 'nonsensicalist' at all, which philosophers if any have considered contradictions to be meaningless and whether Wittgenstein thought that his concept of criterion could legitimately be used verificationistically.  I shall continue to add further questions as they occur to me.

My book "The Forces of Speech. A Radical Pragmatics" (Силите на речта. Радикала прагматика) is published by East-West Publishing house in Bulgarian (Sofia, 2021). Here you can find into English its Contents as well as its Introduction.
Good luck!
Dimitar

J.L. Austin Od lat '60 XX w., czyli od momentu publikacji Jak działać słowami Johna L. Austina wiadomo, że obok wypowiedzi konstatujących istnieją też takie, które mają moc sprawczą. Są to tzw. performatywy. Wypowiadając je, spełniamy określone czyny, np. rozkazujemy, ostrzegamy, radzimy. Są wśród nich działania moralne, a więc takie, które oceniamy w kategoriach dobry/zły. Ich istnienie wskazuje na ten rodzaj sprawczości języka, który wiąże się z faktem, że mówiąc, możemy dobrze lub źle czynić. Jeśli, zgodnie z przekonaniem myślicieli zajmujących się performatywnością, język nie tylko przedstawia rzeczywistość, ale także ją tworzy, to jednym z najbardziej fundamentalnych i chyba najciekawszych pytań dla etyka jest pytanie o różnicę między kryteriami moralnej oceny działań językowych i fizycznych. Warto więc rozstrzygnąć, czy dla moralnej oceny działania istotne jest to, czy ma ono charakter fizyczny, czy językowy. W poniższym artykule chciałabym się zastanowić nad specyfiką działań językowych w tym zakresie. Celem moich analiz jest odpowiedź na pytanie, czy odpowiedzialności za słowa przysługuje taki sam sens jak odpowiedzialności za działanie fizyczne. Problem odpowiedzialności za słowa pojawia się zazwyczaj w kontekście mowy nienawiści, a więc wiąże się z możliwością krzywdzenia słowem

معناداری زبان دین یکی از مسائل مهم فلسفه دین است که با طرح دیدگاه بازی های زبانی در اوایل قرن بیستم وارد مرحله ی نوینی شد. دیدگاه افعال گفتاریِ آستین، با تکیه بر دیدگاه ویتگنشتاین متأخر و با نگاه کارکردگرایانه، ماهیت زبان را ، فعل و کنش می داند و معنا را از رهگذر متن و بستر قابل فهم می داند. این صورتبندی از نظریه معنا، راه را برای معناداری غنی تر زبان دینی هموار می سازد. جیمز مک کلندان با بهره از این دیدگاه، معنا داری زبان دینی را دارای مؤلفه های عرفی، عاطفی و توصیفی معرفی کرده و هرکدام از آن ها را از شروط اصلی معناداری زبان می داند و با طرح این نظرگاه اهمیت وجوه و جوانب مختلف یک گفتار دینی را حفظ می کند. در این نوشتار با بررسی دیدگاه افعال گفتاری و نظریه ی مک کلندان، موفقیت این دیدگاه در زبان دینی را مورد ارزیابی قرار داده ایم.


Meaningfulness of the religious language is one of the central issues of the philosophy of religion, which came into a new stage by the presentation of language games in early twentieth century. John Austin's speech act theory which was founded on the late Wittgenstein's view as well as on the theory of functionalism, introduces the nature of language as an act and considers meaning through context. This formulation of the theory of meaning paves the wa y for a richer meaningful religious language. using this approach, James McClendon identifies conventional- affective - descriptive conditions as main conditions for meaningful language and by presenting this view, maintains the significance of different aspects of religious utterance. In this paper, we evaluate the successfulness of this perspective in the religious language by investigating the theory of speech-act and McClendon's theory.

Since Austin and Searle, performatives are taken to be crucial for the construction of social reality. More recently, performatives have been proposed to be essential for the construction of personal identities, too. I intend to analyze the postmodern assumption according to which this identity construction is in the power of individuals, an assumption which presupposes a view of performatives as endowed with unconstrained power-that is, with a power that is not subject to objective constraints. I will consider some reasons to reject this view. The first is rooted in Judith Butler's idea that-since normative approaches to political correctness undesirably reduce freedom of speech in the name of equality-we should seriously consider how offensive performatives may fail, due to objective constraints on their felicity. A second reason to reject the postmodern view of performatives lies in the consideration of narcissism as an individual and political issue. Narcissism in the political sphere can be described as a transformation of the "passion for equality" (for individual rights) in an individualistic appetite, deaf to everything else, and especially to social constraints and responsibilities. A different-less narcissistic and more social-model of the self is provided.

Peut-on espérer dire la vérité sur le monde si ce que nous disons n’est pas du même ordre que ce que nous percevons ? L’affirmation du silence des sens, qu’il soit le nom de leur mutisme, comme chez le philosophe d’Oxford John L. Austin, ou une dimension de leur signification originaire, comme chez le phénoménologue Maurice Merleau-Ponty, nous réduit-elle au silence ?
Cet ouvrage compare deux ententes du silence de la perception, développées des deux côtés de la Manche au milieu du vingtième siècle, il examine les concepts de sens qui y sont convoqués et en déploie les conséquences épistémologiques contrastées. Par-delà la division analytico-continentale, il montre qu’aucune philosophie de la perception n’est pensable sans une philosophie du langage. Apparaît alors la situation métaphilosophique cruciale du concept de parole, par rapport auquel prend sens toute idée de silence, et qu’implique tout discours, ordinaire ou philosophique, qui en quelque manière interrompt celui-ci.

This paper analyzes how social network users engaged in discussions under a public post contribute to knowledge dissemination through their verbal behavior in the light of an Austin-based speech-act theoretical framework. We first argue that such a framework can be applied not only to face-to-face interaction, but also to internet-mediated communication, since it identifies kinds of illocutionary acts on the basis of recognizable procedure patterns which can be made manifest through different communication channels. We then examine to what extent the performance of different kinds of illocutionary acts contributes to knowledge dissemination through the achievement of their characteristic effects or other aspects of their procedure patterns. For each of four main classes of illocutionary acts, we discuss examples from comments on Facebook posts concerning health- and politics related issues.

Cet article s’intéresse à la façon dont le juriste et anthropologue victorien Henry Sumner Maine (1822–1888) rend un hommage critique à la théorie impérativiste du droit, défendue par John Austin. Bien que Maine considère comme correcte la définition de la souveraineté proposée par les juristes « analytiques », Austin et Bentham, à la suite de Hobbes, il limite sa validité à l’époque moderne. L’universalité ainsi que l’exactitude de cette conception de la souveraineté, y compris pour l’époque moderne, se trouve remise en cause par l’expérience de la gestion de l’Empire colonial, dans lequel Maine occupe le poste de conseiller juridique du Vice-roi des Indes. L’article décrit la façon dont l’exemple indien permet à Maine de préciser autant que de remettre en cause la théorie impérativiste du droit, jusqu’à mettre en lumière l’existence de systèmes coutumiers radicalement étrangers à la concentration du pouvoir qui caractérise le souverain austinien, puisqu’on y trouve au contraire une organisation sociale où les usages légitimes de la force sont décentralisés.

Meu objetivo no ensaio é apresentar três abordagens a respeito da relação de erro moral, censura e desculpas. O ponto de partida é analisar as contribuições de John L. Austin sobre o tema e esclarecer outras duas abordagens sobre as desculpas que estão em diálogo com a proposta de Austin. Para atingir meu objetivo o trabalho terá a seguinte estrutura: começo expondo os argumentos de John Austin a respeito de erro, censura e desculpas, presentes no seu artigo “A Plea for Excuses” (1957). De modo geral, ele mostra que uma desculpa torna injusto censurar o agente pelo seu erro moral, mas seu erro moral se mantém. Após, irei analisar os argumentos de Eduardo Rivera-López sobre as desculpas, que apresenta uma abordagem diferente da de Austin. Ele defende a tese de que se o agente tem uma desculpa, ele não cometeu erro moral nenhum e nenhuma censura é permitida. Já no último autor, apresento R. Jay Wallace que também se posiciona de forma contraria a Austin. Ele defende uma tese com implicações similares a Rivera-López: se o agente tem uma desculpa por ter violado uma exigência moral x, então ele não violou nenhuma exigência moral e nenhuma censura é permitida. Ao fim do artigo, o leitor estará em posição de avaliar o quão frutífero e atual são as pretensões de Austin para um estudo das desculpas.

В коллективной монографии впервые в отечественной и зарубежной научной литературе представлен историко-философский анализ этапов становления и развития
Аристотелевского общества в Великобритании как сообщества философов и ученых,
существенно повлиявшего на философскую мысль конца XIX–XX вв. На примере публикаций журнала «Труды Аристотелевского общества» и докладов всемирно известных философов, избранных в разные годы президентами Общества, анализируется
интеллектуальная атмосфера формирования философских концепций, характеризующих традиции континентальной и аналитической философии.

In this article, beginning with a fresh analysis of Sophocles’ Oedipus Rex, I address the problem of the status of the eyewitness and his or her speaking out, or better, his or her “truth-telling” as a specific act of language, especially within testimonial literature. I argue that the crucial question to pose in this regard is that of the speaker’s commitment in his or her discourse, and that the act of testifying goes well beyond the mere transmission of a series of contents or information. This act is situated on two levels: that of the ethical link between the speaker and what he or she says, and that of the social link between the speaker and his or her interlocutors or listeners. Drawing on Michel Foucault’s analyses of parrhesia and JL Austin’s analyses of the perlocutionary dimension of language, I conclude that testimonial narratives are part of a “dramatics of discourse” that usually plays the role of a real act of resistance.

Przedmiotem rozważań podjętych w artykule jest rola języka w tworzeniu powinności moralnej. W nawiązaniu do klasycznej teorii aktów mowy J. Austina i J. Searle' a, autorka, na przykładzie czynności obiecywania, bada, na czym polega "powinnościorodna" moc słów. Zastanawia się również, jakie warunki muszą zostać spełnione, aby określona wypowiedź nakładała na jej autora moralne zobowiązanie. Przeprowadzone analizy, obejmujące również stanowisko krytyczne wobec koncepcji Searle'a, ujawniają ograniczenia, jakie wynikają z tezy, mówiącej, że to język tworzy powinność. Odwołując się do funkcji per-formatywnej, jaką pełni język, możemy wyjaśnić jedynie przedmiotowy wymiar obietnicy. Zrozumienie jej podmiotowego źródła wymaga zajęcia odmiennej perspektywy badawczej. Słowa kluczowe: performatywność, język, powinność, obietnica, John Searle, John Austin, Adolf Reinach 1. Wstęp. 2. Obietnica jako performatyw. 2.1. Warunki skutecznego obiecywania. 2.2. Dlaczego słowa rodzą powinność? 3. Obietnica jako akt społeczny. 4. Przedmiotowy i podmiotowy wymiar obietnicy. 5. Zakończenie.