Turkısh Politics

The aim of this manual is to provide a coherent and balanced historical perspective of Turkish political life, the evolution of political ideas, and key interpretations read together with the main social and cultural transformations. The manual starts with the modernization process of the early nineteenth century, examines the main ideologies emerged since late 1800s, their evolutions through the decades, the key political events that shaped the political system, presents the key intellectuals and politicians at the centre of Turkey's political life, and ends by studying the AK Parti era.
The book has been conceived as a manual for university BA courses of Turkish Politics, Turkish political life, and Political History of Turkey. However, it is also a compact introduction for all those willing to understand contemporary Turkish politics.

İspanyollar Ertuğrul Özkök’ün bahsettiği “Unutma Antlaşması”na taraf olduklarında, ortada aslında bir tercih yoktu. Franco rejimi ülkede öldürebileceği kadar insanı öldürmüş, geri kalanları kölece çalıştırıp baskı koşullarında tutarak ülkeyi yönetmeye çalışmıştı. Dinci faşistler gidebilecekleri son noktaya kadar gitmişlerdi. Kimsenin bir şeyi unutacağı yoktu, ama ekonomi dibe vurmak üzereydi ve bu yüzden 1960’lardan itibaren Opus Dei’ci teknokratlar ülke yönetiminde söz sahibi oldu, Kilise ve bazı Falange üyeleri bile Franco rejimine yüz çevirmeye, batan gemiyi nasıl terk edeceklerini düşünmeye başladı. Yine de Franco ölene kadar rejim varlığını sürdürdü, o öldüğündeyse ne eski rejiminin yanında duran ciddi bir kitle kalmıştı ne de toplumun yeni bir çatışmaya mecali.

http://birdirbir.org/ispanya-ic-savasindaki-gibi-yapalim-mi-ertugrul-ozkok-ve-uzlasma-2/

This CMI Working Paper presents an analysis of civilian-military relations in Turkey, casting light on institutional, legal and economic aspects that have shaped the military’s role in society. An assessment of contemporary civilian-military relations in Turkey needs to be informed by a historical background. To that end, this paper chronicles how the military has evolved since the Ottoman Empire up till today, emphasising key historical processes that influence the dynamics between military and civilian powers. The paper concludes by observing that in recent decades the Turkish military has, by and large, withdrawn from the political scene, yet that recent political developments in the region and a corresponding intensification of security concerns leave open how this may evolve. Civilian-military relations have been considered in the context of the failed coup attempt of July 2015 in which the government aimed at absolute control over the armed forces and the military lost all of its major privileges.

Makalede, liberal ve toplulukçu yurttaşlık anlayışları perspektifinde,  Cumhuriyet Türkiyesi'ne hakim olan Kemalist ulusçuluk zihniyetinin eleştirel analizini aşmaya yönelik demokratik yurttaşlığın mümkünlüğü ele alınmakta ve sorun alanlarının nasıl aşılacağı tartışılmaktadır.

تسعى الأطراف الدولية المتدخلة في الأزمة السورية إلى إطالة أمد الصراع التركي-الكردي في سوريا لاستنزاف القدرات العسكرية التركية، وتحجيم النفوذ التركي في سوريا، بهدف استبعاد أنقرة من معادلات تقاسم مناطق النفوذ بعد نهاية الصراع. وفي المقابل، تسعى تركيا لإيجاد موطئ قدم لقواتها في سوريا، وانتزاع الهيمنة على المناطق الحدودية الفاصلة بين تركيا وسوريا من وحدات حماية الشعب الكردية، بالإضافة إلى تأسيس مسارات مستديمة للإمداد العسكري لدعم الفصائل السورية الموالية لها.
وفي هذا الإطار، يتناول هذا التحليل تقييم أبعاد التدخل التركي الذي دخل في أسبوعه الرابع، ويتناول الأهداف التركية من وراء هذه العملية، وأبرز تداعياتها السياسية، والعوامل المؤثرة على مستقبلها.

Türkiye’de çok partili hayata geçiş süreci ve 1950li yıllar, Türk basın tarihi açısından enlerin yaşandığı olumlu/olumsuz birçok uygulamaya şahitlik eder. Tek partili rejime muhalefet olarak siyasi arenada yerini alan Demokrat Parti (DP), 1950 yılındaki iktidarıyla birlikte basın özgürlüklerine dair devrim niteliğinde uygulamalara imza atmış olsa da kısa süre içerisinde basında muhalif seslerin artmasıyla özgürlükçü ortam yerini çetin bir hükümet-basın çekişmesine bırakmıştır. DP dönemi basın politikalarında temel gündem, 1954 ve 1956 basın yasaları ile medya üzerindeki kontrolün katılaştırılması, hükümet tekelinde gazete kağıdı tahsisatı ve reklamların yanlı-yansız bütün medya organları arasında eşit paylaştırılması meselesine yoğunlaşmıştır. Türkiye’de çok partili hayata geçiş ve demokrasi denemesinde iktidarın muhalif basın karşısındaki tutumu, gelecek kuşak iktidarlara demokratik ya da antidemokratik teamüllerin miras bırakılması bakımından önem arz etmektedir. Bu çalışma, Başbakan Adnan Menderes ve DP iktidarının muhalif basın karşısındaki politikalarını İngiliz ve Fransız diplomatik temsilcilikleri gözünden yeniden okumayı hedeflemiştir. İngiliz ve Fransızların, DP iktidarının basın karşıtı politikaları ve Başbakan Menderes’e dair birbirlerine paralel tasvirler çizdiği görülmektedir. Bu tasvir ilk bakışta, hükümetin eleştiriye yoğun derecede hassasiyet duyduğu ve muhalif basını dize getirmek amacıyla baskıcı politikalar belirlediği şeklindedir.

Post-secularism literature has been developed to respond the need for resolving problem of pluralism in the Western societies by putting emphasis on inviting the religious to the public sphere. The main goal of this research is to transpose this literature to the analysis of Turkish experience which is an officially secular and predominantly Muslim context. Turkey under the rule of the Justice and Development Party (AKP) can be considered as an example of post-secularism. The AKP is seen as an evolution of political Islamist National Outlook movement which antagonised secularisation in Turkey. Dissimilarly, the AKP did not challenge the secular credential of the Republic of Turkey directly and acted in between secularism and Islam. This ‘in-between-ness’ can be seen as a reflection of post-secularism. Nonetheless, the main thesis in this research is: Turkey under the AKP-rule cannot be considered as post-secular and this is assessed along with the following criteria of conditions for post-secularism in Turkey: (1) consolidated democracy; (2) deeply established secularism as a political principle; (3) the objective guarantees on the freedom of religion and conscience; (4) management of problem of pluralism; and (5) analysis of the AKP in relation to post-Islamism.

Bu çalışma, Tanzimat Dönemi’nden günümüze edebiyat ve sinema alanlarında temsil edilen taşra anlatıları çerçevesinde, Nuri Bilge Ceylan filmlerinde temsil edilen taşra anlayışı ile taşra yaşamında kurulan mikro-iktidar ilişkilerini analiz etmeyi hedeflemektedir. Çalışma, taşra yaşamına dair iktidar ilişkilerini edebiyat ve sinema üzerinden ele almasıyla, Türkiye siyasetinin merkez-çevre ikiliklerini bütünlüklü bir sosyolojik bakışla çözümleme gayreti taşımaktadır. Çalışmada bu amaçla bir sosyal bilim metodolojisi olarak söylem analizi kullanılırken, teorik olarak Michel Foucault, Hannah Arendt ve Pierre Bourdieu’nün mikro-iktidar teorilerinden yaralanılmıştır. Çalışmada analiz edilen romanlar siyasal ve sosyal bir dönemselleştirmeyle ele alınmıştır. Çalışmanın ilgili bölümünde analiz edilen romanlar incelendiğinde, edebiyat alanında temsil edilen taşra yaşamının inşasında, her bir dönemin sosyal koşullarının romancılar tarafından takip edildiği sonucuna ulaşılmıştır. Sinemada taşra anlatılarının kurulmasında ise, özellikle 2000’li yıllarla birlikte taşranın farklı kavramsallaştırmalarının gün yüzüne çıktığı görülmüştür. Buna göre, ilk olarak birçok yönetmenin taşrayı özlenilen, samimi ve mutlu ilişkileriyle devinen mekan olması özelliğiyle birlikte, nostaljik imgelerle kurduğu görülmüştür. Ancak aralarında Nuri Bilge Ceylan’ın da yer aldığı bazı yönetmenlerin, taşraya “taşra sıkıntısı” bağlamında yaklaşırken, taşranın yarattığı bireysel ve toplumsal açmazlara odaklandıkları sonucuna varılmıştır. Çalışmanın Nuri Bilge Ceylan filmleriyle ilgili ana bulgusuysa, Ceylan’ın ilk olarak taşrayı kavramsallaştırırken, onu nostaljik ögelerle öne çıkarmayarak dönemdaşı olan yönetmenlerden ayrılmasıdır. İkinci olarak Ceylan taşraya bakarken, taşranın yoksunluğunu ve boğucu atmosferini resmetse de ona toplumsal gerçekçi bir bakış açısıyla yaklaşmaz. Buna rağmen, Ceylan’ın incelenen her bir filminde, bireyler arası mikro-iktidar ilişkilerini ustalıkla temsil ettiği sonucuna ulaşılmıştır.

This study aimes to analyze of provincial approaches and micro-power relations represented in the movies of Nuri Bilge Ceylan within the frame of provincial/countryside (taşra) representations in the field of literature and cinema from Tanzimat Era to present. Regarding studying on power relations through literature and cinema, this study has a purpose of an integrated sociological analysis about center-periphery dichotomies of Turkish politics. While it is used discourse analysis as a social science methodology, it is made use of micro-power theories of Michel Foucault, Hannah Arendt, and Pierre Bourdieu. Novels analyzed in this study are discussed with a periodization. When the novels analyzed in the relevant chapter of the study are examined, it is concluded that the social and political condition of each period of Turkish social life were followed by the novelists in the construction of the provincial life represented in the field of literature. In the construction of provincial narratives in the cinema, different conceptualizations of the provinces have been revealed in the 2000s especially. First of all, it was evaluated that most directors constructed the taşra with the nostalgic image with the feature of being a space that is known with sincere and happy relations. However, it was concluded that some of the directors, including Nuri Bilge Ceylan, has been a focus on individual and social desperation created by taşra while they were looking for taşra in the context of “provincial boredom/gloom (taşra sıkıntısı)”. The main finding of this study related to Nuri Bilge Ceylan movies is that Ceylan who did not conceptualize the taşra as nostalgic value becomes different of director of his period firstly. Secondly, While Ceylan who was presenting taşra life with its deprivation and the boring atmosphere, he does not analyze it as a social realistic. Notwithstanding, it is concluded that in each of the movies of Ceylan examined in this study, the micro-power relations of inter-individual are masterfully represented.

2.Dünya Savaşı boyunca ABD, Sovyetler Birliği ve İngiltere Türkiye’nin savaşa kendi yanlarında katılması için çeşitli girişimlerde bulunmuşlardır. Türkiye bütün bu girişimlere rağmen kendi tarafsızlık politikasına sadık kalmış ve başarıyla uygulamıştır. Bu tarafsızlık politikası Türkiye’yi savaşın yıkıcı ekonomik ve siyasi etkilerinden korumuş, bunun yanı sıra savaş sonrası uluslararası arenada yalnız kalmasına neden olmuştur. Sovyetler Birliği savaş sonrasında yayılmacı bir politika izlemiş, bu yayılmacı politikanın hedeflerinden biri olan Türkiye Sovyetler Birliği tehdidiyle karşı karşıya kalmıştır. Sovyetler Birliği 1945 yılında verdiği notada bu durumu resmiyete dökmüştür. Egemenlik hakları açıkça ihlal edilen Türkiye tek başına Sovyetler Birliği’nin karşısında duramayacağına kanaat getirerek Batılı Devletlerden destek alma yoluna gitmiştir. Türkiye’ye ihtiyacı olan desteği ABD verecektir.
Savaş sırasında ABD ve Sovyetler Birliği kendi çıkarları için bir ortaklık kurmuştur. 1947 yılında bu ortaklık çatırdamaya başlamış ve iki kutuplu dünyanın temelleri atılmıştır. 12 Mart 1947’de ABD Başkanı Harry S. Truman Kongrede bu bloklaşma yarışını gündeme getirmiş  ve durumu meşrulaştırmıştır, bununla beraber kendi adıyla anılacak olan vaatlerini açıklamıştır. Bu doktrin Soğuk Savaş’ın resmen başladığını işaret etmektedir. Çünkü savaşa fiilen katılmamış tarafsız bir devlete ABD hükümeti açıkça yardım vaadinde bulunuyor ve bu Sovyetler Birliği tehlikesine karşı yaptığını alenen gösteriyordu. Bu yardımlar akla Soğuk Savaş Dönemi’nde ABD ile ilişkilerde Marshall Planı ve Truman Doktrini özelinde emperyalizmin dönüştürücü gücü kullanılarak Türkiye Amerikalaştırılmış, Türkiye’nin bağımsız bir iç ve dış politika izlemesine engel oluşturmuştur. Bu yardımların devamı Paris Barış Konferansı’nda temelleri atılan Marshall Planı’dır.

Bu çalışma, 1960'ların sonlarında Türkiye'nin siyasal ve toplumsal hayatında önemli bir yeri bulunan sosyalist öğrenci hareketinin, Fransa'daki Mayıs '68 ayaklanmasını başlatan öğrenci hareketinden farklı yönlerini ortaya koymayı hedefleyen bir karşılaştırma denemesidir. Bu iki ülkedeki öğrenci hareketlerinin tarihsel nedenleri ve hedefleri üzerinde durulduğunda görülmektedir ki, Türkiye'deki öğrenci hareketinde Fransa'daki öğrenci hareketinde olduğu gibi devlete ve topluma karşı kategorik bir karşıtlık yoktur. Fransız öğrenciler burjuva devletine ve tüketim toplumuna başkaldırırken, Türk öğrenciler ülkenin sorunlarını emperyalizme ve azgelişmişliğe bağlamaktadır. Ayrıca, Türk öğrenciler, Fransız öğrencilerden farklı olarak, yeni tanıştığı Marksist-Leninist teoriden beslenmekte, karşı-kültür akımları ve Marksizme eleştirel yaklaşan teorilerden etkilenmemekte, aksine bu tür yaklaşımlara karşı olumsuz bir tavır geliştirmektedir. Öğrenci hareketlerinin Fransa'da Mayıs '68 süresince hayatı felç eden genel grev ve Türkiye'de yeni gelişmekte olan işçi hareketiyle ilişkisi üzerinde de durulmuş ve Türkiye'de Fransa'daki kadar güçlü bir işçi hareketi bulunmadığı için öğrencilerin genç aydınlar olarak, kendilerini işçilere sınıf bilinci kazanmaları ve örgütlenmeleri için yardımcı olmakla yükümlü gördüğü ortaya konmuştur.

This article explores the transformation of Turkey’s national and state identity under Justice and Development Party (JDP) rule in a spatial perspective by focusing on the counter hegemonic war on İstanbul’s panorama. (Re)construction of urban space have been used as means of transforming the ideologies into a concrete form and consolidating the symbolic power of the state in the everyday life. Urban space is not a static but dynamic “lieux de memoire” (the sites of memory) which reproduces the past, constructs the “new” and reflects state-society relations.  The new Republic of 1923 used space-politics to create a Westernized, modern and secular nation-state by detaching the urban space from the traces of Ottoman past. (Re)naming and (re)construction by using specific symbols and modern architecture was operated by Kemalists not only to consolidate the new state identity but also to transform the society. However, counter hegemonic attacks towards Kemalist policies which lays behind the two main political cleavages, modernists vs. traditionalists and Islamists vs. seculars, has existed throughout the Republican history. Beginning from 1980s, rising with the identity politics in 1990s Islamic politics has consolidated its power under the rule of JDP since 2002. While the hegemony of Kemalist secularism has been strongly weakened; the visibility of Islamists in the society and public life has increased in JDP era and a new form of state identity is created with the support of mass media, architectural designs, Islamic arts as well as discursive practices. Istanbul, with its symbolic, geographic and economic significance, would be a compatible field to explain the transformation of Turkey’s national and state identity in the urban space. As a capital of Ottoman Empire and the biggest metropolitan city of Turkey, İstanbul has been the center of hegemonic wars on urban space; each political group who hold the power has tried to redesign İstanbul throughout the Republican history. AKP revitalized the İstanbul’s symbolic power by attributing it as a “de facto” capital of Turkey. İstanbul’s transformation in the last decade such as construction of Panorama 1453 Museum as a reviving the Conquest of Istanbul, the boom in the mosque construction and Çamlıca Mosque Project, using Ottoman symbols in the public buildings and landscaping; and renaming the Boğaziçi Bridge as “July 15 Martyrs Bridge” are some crucial samples of ideological using of space politics. All in all, the article argues that JDP redefined the national and state identity as well as citizenship and used urban space as a means of consolidating its ideology. This article explains that how Islamism, neo-Ottomanism and latest increasing Turkish nationalism are combined in the state identity and serve as the main pillars of nation building process under JDP rule.

Ancak, 30'lu yıllarda Türkiye’de rejim otoriter bir yapıya yönelse de, Cumhuriyet hiçbir zaman Balkan diktatörlüklerinin çizgisine girmiyor. Savaş öncesi halk arasında Avrupa'daki gelişmelerin etkisiyle  antisemit görüşler revaç bulduğu bir dönemde Cumhuriyet hükümeti bu esintiye kapılmıyor; hatta ırkçılığın önünü kesme girişimlerinde bulunuyor. Kıta Avrupası'ndaki hakim militer düşünceye prim tanımıyor. II. Dünya Savaşı yaklaştıkça “şef” sözcüğü giderek yaygın kullanım alanı bulsa da meclis hiçbir zaman kapatılmıyor. Bu dönemde Kıta Avrupası’nda, ve yakınımız Balkanlar'da olduğu gibi ne devlet terörü uygulanıyor, ne de kaba kuvvet ve işkenceyle toplumsal katmanlar yıldırılıyor.  1923-1945 dönemi bir bütün olarak algılandığında Türkiye'de Tek Parti rejimi bir tür “otoriter modernizm”.

The main topic of the research is the importance of Caucasia and Karabakh issue in Turkey’s
foreign policy. The aim of the research is to indicate the main principles of Turkish foreign
policy related to Caucasia and to show the impact of the Karabakh problem to the national
interest, security and normative system in Caucasia. The main problematic of the paper; to
analyze if it will be more correct to establish Turkey’s politics regarding the Caucasia in the
aspect of balance of Turkish-Armenian relations or in the aspect of Turkish-Azerbaijanian
relations. The main hypothesis of the research is for Turkey, the security of South Caucasia
is not only depends on normalization of Turkish-Armenian relations, but also on solution of
Karabakh issue, return of the people that were displaced and compensation of the harm. The
realization of these factors may come up to the normalization of Turkish-Armenian relations
and the regional peace can be established with the method of co nstruction of the relations.

"özet
Kemal Kılıçdaroğlu’nun 22 Mayıs 2010 tarihinde CHP Genel Başkanı seçilmesi, hem bu partiye yönelik ilgiyi artırmış, hem de Türkiye siyasetinin geleceğine ilişkin yeni tartışmaları beraberinde getirmiştir. Bu makalede, CHP’de yaşanan genel başkan değişikliğinin özel olarak bu partiye ve genel olarak Türkiye siyasetine yönelik yansımaları ele alınmaktadır. Makalede, CHP’deki değişimin yeni bir söylem, parti kimliği ve siyaset tarzını beraberinde getirmekle birlikte, partinin ideolojisi, tarihsel mirası ve toplumsal tabanında radikal bir kopuşu temsil etmediği savunulmakta; CHP’nin AKP karşısında bir iktidar alternatifi haline gelebilme koşulunun söylemini toplumsal/siyasal alandaki kutupsallıklar üzerine kuran bir ‘sol popülist’ siyaset tarzını benimsemek olduğu tespit edilmektedir.



abstract
The election of Kemal Kılıçdaroğlu as the new leader of the RPP on 22th May 2010 provoked a special interest to the party, and led up to a new debate on the future of Turkish politics. This article aims to discuss the effects of this leadership change on both the RPP and Turkish politics. It is argued that even though the renewal of the RPP brought about a new discourse, identity and style to the main opposition party, there is no radical rupture concerning the party's ideology, historical roots and social base. The article claims that the RPP has to adopt a 'left populist' political strategy based on social and political antagonisms in order to become a real alternative to the ruling JDP."

This thesis examines a much-misunderstood period of mobilization and politicization of Kurds in Turkey, a period that has often been assumed to have been an era of revival for Kurdish nationalism. It rejects the idea of revival of Kurdish nationalism during the 1960s. It postulates that what happened during this period can be seen only as formative years for the next generation of Kurdish nationalist who inherited so much from the interaction between Kurdish ethnicity and socialist terminology of those years. It examines the role and impact of new generation of Kurdish intellectuals on the politicization of the Kurdish identity in the 1960s and the affiliation between the Turkish Labor Party and Kurdish political entrepreneurs between 1960 and 1971.

One of the main points is to examine the relationship between Kurdish nationalism (or Kurdish ethnic awareness) and Turkish Socialism. In addition to the TLP’s documents and publications, several publications from the time and interviews with former Kurdish activists were used in the preparation of this thesis. Theoretically, it is based on the concept of an ethnoregional movement which is an amalgamation of ethnic and economic demands, and most of the time attracts relatively a young generation of intellectuals of ethnic minority groups who do not have the same resources as their counterparts and who strive to find new channels to obtain them. Finally, it asserts that the shift from the “Eastern Question,” which was regarded as an issue of economic backwardness and that would be swept away once socialism came to power, to the “Kurdish Question,” which drew attention mainly to ethnic reasons for the economic backwardness of the East and Southeast regions of Turkey, was a result of the closed doors of the Turkish political system and intra-TLP conflicts as well as intra-Kurdish elite conflicts.

Bu çalışmada bürokrasinin temel davranış kodları ile bürokrasi modelleri esas alınarak Türkiye'de 1960-1980 arası dönemde siyaset bürokrasi ilişkileri incelenmiştir. Söz konusu dönemin siyasal ve toplumsal manzarası resmedilerek, ardından incelenen dönemde siyaset ve bürokrasinin birbirine dönük davranış biçimleri ele alınmıştır.
In this study, based on the basic behavioral codes of bureaucracy and bureaucracy models, the relations between politics and bureaucracy in Turkey between 1960 and 1980 were examined. The political and social landscape of the period in question was depicted, and then the attitudes of politics and bureaucracy towards each other were discussed.

The annexation of Crimea is not an ordinary event in contemporary international relations. Since WWII, there has been no precedent in Europe when one state under dubious premises has forcefully annexed a part of another state. This article scrutinizes the Crimean case in the context of the ongoing Ukrainian crisis and uncovers the rationale behind Russia’s aggressive policies in the Black Sea Region. To accomplish this task, several steps have been undertaken. Primarily, the recent speeches of Russian officials and Kremlin-originated documents have been analyzed. Secondly, the tactics favored by the Kremlin to achieve its geopolitical goals have been explained and assessed (through applying frameworks of meta-geography and soft power security). Thirdly, the future prospects for Crimea with its gradual transformation in the counter-NATO fortress have been outlined.

Αυτό το άρθρο διερευνά την πολιτική ιστορία της Τουρκίας τα τελευταία διακόσια χρόνια σε τρία «resets». Τα reset εδώ εξετάζονται ως εικοσαετείς περίοδοι μειζόνων αναταραχών και μετασχηματισμών κατά τη διάρκεια των οποίων οι φατρίες που ιδιοποιούνται τη διαχείριση του κράτους, κάτω από διαρκείς συνθήκες έκτακτης ανάγκης, εξουδετερώνουν όποια εστία δύναμης περιορίζει την κρατική εξουσία και, καταπνίγουν τα πλουραλιστικά στοιχεία της κοινωνίας, που τελικά επιφέρουν πολιτιστικές αλλαγές. Στα δύο πρώτα reset, δηλαδή εκείνα των 1810-1830 και 1910-1930, η Ελλάδα και η Ρωσία έπαιξαν κεντρικό ρόλο. Οι τρέχουσες τεταμένες σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, της οποίας το τρίτο reset ξεκίνησε το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 2010, κάνουν την ανάλυση «reset» όλο και πιο σχετική.

While Greek and Turkish nationalisms have followed diverse historical paths, they share several features. Following the model of Zimmer, this study explores how inclusive and exclusive boundary mechanisms have shaped Greek and Turkish national identity and which symbolic resources were utilized in these processes. It is argued that a shift from the use of voluntaristic to that of organic boundary mechanisms has characterized both Greek and Turkish nationalisms and influenced the definition of national ‘self’ and ‘other’. This study aims to track a pattern of historic-political conditions which favour a shift from voluntaristic towards organic models of defining the nation and discuss possible future trends.

S. Aksu ve S. Kabaş olaylarının özelliği şurada ki, AKP+MHP iktidarının bu ülkeye verdiği en büyük zararı (ve ayrıca kendisi açısından yaptığı en büyük hatayı) simgeliyorlar:

İktidar, bizzat kendi ağzından çıkan sözleri ve kendi koyduğu hukuk kurallarını fütursuzca ihlal ederek Türkiye’ye fena halde küme düşürtüyor. Aklıma gelen ihlalleri numara verip sıralayayım.

http://www.agos.com.tr/tr/yazi/26717/s-aksu-ve-s-kabas-baglaminda-diktator-kavrami
https://artigercek.com/yazarlar/baskinoran/s-aksu-ve-s-kabas-baglaminda-diktator-kavrami
https://ahvalnews.com/tr/ozgurlukler/s-aksu-ve-s-kabas-baglaminda-diktator-kavrami

Over the past decade, as ruling Justice and Development Party (AKP) initiated Turkey's authoritarian populist turn, it sought to derive legitimacy through extra-institutional avenues, notably the emotional appeal to the repressed "people", advancing the party's socio-political vision, countering the arguments of its political opponents and reaching out to, and inspiring its constituency. Turkey's urban space, bearing the marks of a century of republicanism, provided fertile ground for the deployment of emotion. This article, drawing on an analysis of the events surrounding the mosque conversion of Hagia Sophia and of the relevant media coverage, as well as on elements of 28 interviews with informants with political sympathies across the political spectrum, constitutes an attempt to contribute to the broader discussion of the emotional topography of populism in Turkey.

After reviewing the emergence of Turkish Euroscepticism in the context of the evolution of Turkey–European-Union relations between 1963 and 1999, the paper analyses party and popular Euroscepticism after 1999. The Turkish case appears to confirm the Taggart– Sitter thesis concerning the strategic Euroscepticism of opposition parties. The exception of the Kurdish nationalists suggests that strategic Euroscepticism does not apply to ethnic minority parties. In Turkey there is both ‘soft’ Euroscepticism (centre-left parties) and ‘hard’ Euroscepticism (nationalist and Islamist parties), the latter usually based on identity. At the popular level, identity Euroscepticism revolves around four key issues: national sovereignty; morality; negative discrimination; and Europe’s alleged hidden agenda to divide and rule Turkey (the so-called ‘Sevres Syndrome’).

Alevis of Turkey and Alawites of Syria have different origins, traditions and political experience. After the outbreak of the civil war in Syria, Turkish government took a clear stand by supporting the Sunni rebels fighting the Syrian state forces. This enthusiastic support for the Sunni segments was accompanied with condemnations against Syrian Alawites and discrimination against the Alawite refugees. The civil war in Syria and the Turkish government’s response to it brought Alevis of Turkey and Alawites of Syria closer and created a solidarity based on close religious beliefs. Alevi community in Turkey provided assistance to the Alawite refugees from Syria and Alevi leaders started to create a narrative focusing on identity similarities between and common threats against the Alevis and Alawite communities. Using interviews and public statements, this article shows how the securitization of identities and discrimination can result in new units of advocacy and belonging.

This paper aims to evaluate the state of Greek-Turkish relations in light of recent developments leading to the reconfiguration of Turkish foreign policy. Following twenty years of détente and relative calm in bilateral relations, the year 2020 witnessed two escalations in Greek-Turkish relations, one in March 2020 involving refugees and immigrants on the Greek-Turkish land border and another in August 2020 involving military vessels of the two countries. The refugee crisis and energy exploration and monetization efforts in the Eastern Mediterranean have raised tensions at a moment the political and institutional tools for the promotion of conflict resolution between Greece and Turkey linked to Turkey's EU membership perspective appear to be obsolete. This paper seeks an answer to the question whether structural or ideational factors played the most prominent role for the recent escalation of the Greek-Turkish disputes and which analytical framework can be more useful in light of the recent shifts in Turkish domestic and foreign policy and Turkey's relations with the West, as well as Greece's post-crisis ambition to reemerge as a regional actor in the Balkans, the Black Sea and the Mediterranean.

This chapter examines the political dynamics that have shaped the transformation of the Turkish welfare system since the 1960s. Over the years, income-based social assistance policies have supplanted employment-based social security policies, while the welfare state has significantly expanded. To explain why and how the Turkish welfare state has expanded during neoliberalism and why social policies have shifted from social security to social assistance, the chapter focuses on the rivalries between mainstream parties and the impact of grassroots politics, as well as the political mechanisms that mediate and transform structural pressures into policies. The chapter illustrates that political efforts to contain the political radicalization of the informal proletariat and to mobilize its elec toral support have driven the expansion of social assistance policies during the post-1980 neoliberal period. State authorities now see the informal proletariat as a more significant political threat and source of support than the formal proletariat whose dynamism drove the expansion of the welfare state during the pre-1980 developmentalist period. The chapter provides a historical analysis of the interaction between parliamentary processes and social movements in order to account for the transformation of welfare provision in Turkey. It concludes by locating Turkey in a larger context, in which other emerging markets develop similar welfare states as a response to similar political exigencies.

Türkiye’de demokrasi kararsız bir nehir gibi bazen kuruyarak, bazen yatağından şaşarak ağır aksak yoluna devam ediyor. Türkiye’de demokrasinin ve seçimlerin kökleri Osmanlı İmparatorluğu’nun modernleşme çabasına kadar uzanıyor. Birinci ve İkinci Meşrutiyet dönemleri Türk demokrasi tarihi kadar darbeler bakımından da bir müze niteliği taşıyor; bu dönemler olumlu, olumsuz nice olayları içinde barındırıyor. İktidar-muhalefet ilişkilerinin şekillenmesi ve seçimlere dair demokratik veya antidemokratik zihniyet ve tutumların pratiğe dökülmesi bakımından İttihat Terakki dönemi, Birinci Meclis ve bilahare tek parti dönemi çok derin izler bırakmıştır. İkinci Meşrutiyet’ten itibaren zaman zaman kesintiye uğramakla birlikte, tek parti döneminde dahi seçimlerin yapıldığı gözlemlenmektedir. Haliyle, seçimlerin yapılıyor olması demokrasinin zorunlu veya yeterli bir göstergesi olmuyor; Türk demokrasi tarihi bizlere bu gerçeği yalın şekilde gösteriyor.
Bu yazıda, 1946’dan günümüze Türkiye’de demokrasinin ve seçimlerin seyri ana hatlarıyla ele alınıyor; siyasi partilerin yapısına ve işleyişine yer verilerek iktidar-muhalefet ilişkilerinin niteliği ve seçimleri algılayış biçimleri değerlendiriliyor. Bu bakımdan, Türkiye’de seçimlerin tarihi takip ediliyor ve uygulanan farklı seçim sistemlerinin milletvekili dağılımı ve siyaset üzerindeki etkilerine yakından bakılıyor.
Demokrasi ve seçimlerin seyrine dair bu inceleme sırasında, demokrasiyi kötürüm bırakan faktörlerin, zihniyet ve uygulamaların açığa çıkarılmasına önem verilmekte; sonuç kısmında siyaset, demokrasi ve seçimlere dair sorunlar kısaca değerlendirilmektedir.

Prof. Hayrettin Karaman, Google’ın hizmet şartlarının İslam'a aykırı olduğunu belirten okuruna "Mecbur ise şartı kabul edin ama mümkün ise yerine getirmeyin" fetvasını veriyor. Devlet Bahçeli hayat pahalılığı için, “Müslümana karamsarlık haramdır” diyor. Kur korumalı mevduat modelini TBMM’de anlatan Hazine ve Maliye Bakan Yd. Murat Zaman, “Dua edin tutsun” diyor. Allah muhafaza, dua tutmazsa, bu sefer Allah bi tür azmettirici mi olacak?

https://www.agos.com.tr/tr/yazi/26970/siyasal-islamin-muslumanlari-dinden-sogutma-rehberi
https://artigercek.com/yazarlar/baskinoran/siyasal-islam-in-muslumanlari-dinden-sogutma-rehberi
https://www.ahval.io/tr/guncel/siyasal-islamin-muslumanlari-dinden-sogutma-rehberi

Türkiye Cumhuriyeti parçalansa parçalansa, Türkiyeli Kürtlerin yine iki sebepten en nihayetinde çıldırtılması yüzünden parçalanabilecek: 1) Yürütme’nin akıldışı baskıları; 2) 1930’lar Kemalizmi’nin etkisinden daha kurtulmadan şimdi de AKP-MHP yürütmesinin etkisine girmiş Yargı’nın hukukdışı kararları.

https://www.agos.com.tr/tr/yazi/26937/turkiyeli-kurtleri-zorla-kurt-milliyetcisi-yapma-rehberi
https://artigercek.com/yazarlar/baskinoran/turkiyeli-kurtleri-zorla-kurt-milliyetcisi-yapma-rehberi
https://www.ahval.io/tr/kurtler/turkiyeli-kurtleri-zorla-kurt-milliyetcisi-yapma-rehberi

21. yüzyılın başları, Türk siyasal hayatında hatırı sayılır değişim ve
dönüşümlerin yaşandığı bir dönemdir. Aynı siyasi gelenekten gelen siyasi kadroların kurduğu Adalet ve Kalkınma Partisi (AK Parti) ve Saadet Partisi’nin 2001 yılında Türk siyasal hayatında yerini alması, bu değişim ve dönüşümlerin önemli parçası olarak görülebilir. Zira AK Parti, Milli Görüş ideolojisindeki değişim ve dönüşüm sonrası kurulmuştur. Fakat aynı siyasi gelenekten gelmelerine karşın, iki partinin siyasal söylemi ve ideolojik yönelimi belirli noktalarda farklılaşmaktadır. AK Parti ve Saadet Partisi’nin siyasal söylem ve pratiklerinde kullandığı demokrasi, laiklik, Avrupa Birliği (AB) ve kapitalizm/faiz kavramlarının iki parti arasındaki ayrışmaların kaynağı olduğu iddiası bu araştırmanın esas çıkış noktasını oluşturmaktadır. Bu çerçevede AK Parti ve Saadet Partisi’nin, ayrışmanın kaynağı olduğu iddia edilen kavram üzerinde mukayesesi araştırmanın konusunu oluşturmaktadır. Öte yandan kavramlar üzerinden mukayese yapılabilmesi nedeniyle, araştırmanın belirlediği siyasi partilerin siyasal tutumları mukayesenin zemini oluşturmaktadır.
AK Parti ve Saadet Partisi’nin seçilen kavramlara yönelik siyasal tutumlarının karşılaştırıldığı bu araştırmada, mevcut literatür taranmış ve araştırmanın konusu minvalinde ilgili metinler, raporlar, beyannameler ve söylemler incelenmiştir. Yukarıdaki bağlamda ele alınan AK Parti ve Saadet Partisi’nin siyasal tutumlarının, demokrasi ve laiklik konularında birbirine benzediği AB, kapitalizm ve faiz konularında birbirlerinden ayrıldığı ifade edilebilir. Araştırmanın sonunda, AK Parti ve Saadet Partisi’nin siyasal tutumlarının, seçilen kavramlar üzerinden mukayesesi yapılmıştır.

Anahtar Kavramlar: Siyasi Partilerin Siyasal Tutumları, AK Parti, Saadet Partisi, Demokrasi, Laiklik, Avrupa Birliği, Kapitalizm-Faiz.

The history of Turkish modernization has been inextricably linked with the question of secularism. From the advent of the Turkish Republic in 1923, Islam was held responsible for the underdevelopment and eventual demise of the Ottoman Empire. Based on the laïcité of the Second French Republic, the secularization programme of modern Turkey's founder, Kemal Atatürk, entailed the full subjugation of Islam to the State, its eradication from the public sphere and its limitation into a very narrowly defined private sphere.
The transition of Turkey to multiparty politics in 1946 was linked with a rising role of Islam in the public sphere. Islam became a crucial element in the political vocabulary of peripheral political forces which challenged the supremacy of the secularist, Kemalist bureaucratic elite. While a number of military coups aimed – among other things – to control religion, Turkish political Islam showed remarkable resilience and adaptability.
Most recently, the transformation of the Justice and Development Party (Adalet ve Kalkınma Partisi – AKP) into the strongest proponent of Turkey's European Union (EU) integration brought Turkey closer than ever to EU membership, challenged the monopoly which the Kemalist elite enjoyed as the representative of Western political values and suggested a novel liberal version of secularism. Yet Turkey has been embroiled since 2007 in successive political crises which had secularism as their focal point. This article argues that the transformation of Turkish political Islam has produced an alternative, liberal version of secularism; yet, it has not resolved deep social divisions. Building a liberal consensus between religious conservatives and secularists is imperative for the resolution of deep social divisions in Turkey. The European Union as a guarantor and initiator of reform could play a major role in building trust between the secularist and the religious conservative segments of society.

“Araştırabilmemiz için, son zamanlarda hangi bankaların hangi şubelerini kullandığınızı söyler misiniz oralardaki kameraları inceleyelim? Her birinde kaç hesabınız var? Oralarda ne kadar birikiminiz var? Dolandırıcılar en çok döviz-altın hesapları üzerine çalışıyorlar; sizin döviz ve altın hesabınız var mı? Son zamanlarda hangi hastanelere ve bankalara ne için gittiniz, orada hangi memurlarla temas ettiniz? Muameleyi yapan memuru şimdi görseniz teşhis edebilir misiniz?”

https://www.agos.com.tr/tr/yazi/26894/telefondan-aradilar
https://artigercek.com/yazarlar/baskinoran/telefondan-aradilar
https://www.ahval.io/tr/baskin-oran/telefondan-aradilar

The purpose of the study is to point out the problems of dualist theses which interpret the Turkish political history on the basis of conflicts between the İTC-CHP and the Entente-DP traditions. In the study, it is advocated that the ideology of DP and its formulation of state-society-invidual relations are largely parallel to the Kemalism, therefore it cannot be evaluated as the continuation of entente tradition and it is not contradictory to the CHP in terms of ideology. In this respect, it will be discussed that the DP had similar ideas with the CHP about the social/class structure of Turkey, it shared the same principles with the CHP on nationalism and foreign policy and it radicalized the state supervised controlling laicism.

სტატიაში საუბარია თურქი ხალხის ოცნებაზე, აღადგინონ ოტომანთა იმპერია, უფრო მეტიც გასცდნენ მის საზღვრებს და გააერთიანონ მთელი თურქულენოვანი ხალხები ერთი სახელმწიფოს შემადგენლობაში, რომელიც იქნება უდიდესი იმპერია კაცობრიობის ისტორიაში. სტატიაში საფუძვლიანად არის განხილული პანთურქიზმის იდეის წარმოშობის ისტორია და ამ იდეის მთავარ იდეოლოგთა მოღვაწეობა და დამსახურება.
ნაშრომში ვეხებით ისეთ მნიშვნელოვან საკითხს, როგორიცაა თანამედროვე თურქული გეოპოლიტიკა, რაც პირდაპირ კავშირშია დიდი თურანის იდეასთან და რაც ეხება ჩვენს სახელმწიფო ინტერესებსაც.
ამ სტატიის გამოქვეყნების სურვილი გამიჩინა მუჰამედ ფეთჰულა გიულენის მოწაფის ჰაიტი ქუჩუკის აღიარებამ, რომელმაც დაადასტურა ის ფაქტი, რაზეც რამდენიმე წლის წინ ვსაუბრობდი და დაბეჯითებით ვამტკიცებდი, რომ ფეთჰულა გიულენი მიზანმიმართულად ხსნიდა და აფინანსებდა სასულიერო სკოლებს არა მარტო საქართველოსა და კავკასიაში, არამედ ცენტრალურ აზიასა და რუსეთის ისლამურ ნაწილში. ეს ყველაფერი უკავშირდება "დიდი თურანის" იდეას და ჩემს საკვლევ თემაში სწორედ ამას ვამტკიცებ, რადგანაც გიულენი გახლავთ პანთურქიზმის აპოლოგეტის მეჰმედ ზია გოქალფის მოწაფე. ქუჩუკის აღიარებამ კი ნათელი მოფინა იმას, თუ რა მიზნით ხსნიდა გიულენი სასწავლებლებს საქართველოში. ზოგიერთის პოზიცია, რომლებიც გვიმტკიცებდნენ, რომ გიულენი საქართველოში და სხვაგანაც სკოლებს მოსახლეობის განათლების დონის ასამაღლებლად ხსნიდაო, ნამდვილად თავდაყირა დადგა. სწორედ ამ პრობლემებს განვიხილავთ ქვემორე სტატიაში და ვფიქრობთ, რომ ჩვენი ქვეყნის საგარეო პოლიტიკური უსაფრთხოებისთვის მნიშვნელოვანია აღნიშნული საკითხების შესწავლა. ჩემი პოზიციის უტყუარობას ადასტურებს ლორდი პალმერსტონის სიტყვები: „ინგლის არ ჰყავს მუდმივი მტრები ან მეგობრები, ინგლის აქვს მუდმივი სახელმწიფო ინტერესები“. თუკი ამ პრინციპს თურქეთს მოვარგებთ ყველაფერი ნათელი გახდება.

Tradition and modernity. Religion and secularism. Unwritten conventions and defiance. Change and continuity. Trends and anti-trends. Headscarves and mini-skirts. Competing identities that seemingly exclude themselves. Briefly, Turkey is a land of contrasts and these are reflected in almost every aspect of life, from politics to one’s spiritual and religious choices, including apparently neutral fields such as fashion. “Clothes do not make the man” is a generally accepted truth, yet in Turkey clothing can provide information not only about social status, but also about the religious thinking and political orientation of a person. Fashion, especially women’s clothing, plays a central role in Turkish politics. From Atatürk’s dress code, which encouraged Turks to adopt European clothing instead of the Ottoman fez and the Islamic veil—a measure supported by the state owned clothing industry—to the headscarf “revolution” and the controversial veil ban. From the emergence of Western-inspired shopping malls overloaded with European-style clothes to the opening of their Islamic counterparts that promote modern, fashionable ways of covering up—the so-called türban, available in many colors and various forms (unlike the traditional başörtüsü worn in rural areas or the black çarşaf worn by older women), as well as the recent lifting of the veil ban and the political debates focusing on the headscarf, we can notice that both politics and religion have exerted influence on Turkish fashion trends, challenging Turkish identity and belonging.

Political culture research focuses on the relationship between individual-level orientations and system-level institutions. Three approaches within this line of research suggest different sets of orientations that are understood to support democracy. Yet, very little is known about what underlines these pro-democratic orientations. Focusing on two potential bases, generation and social class, the present research asks: ‘What are the generational and class bases of pro-democratic culture in Turkey?’ The research tests the theoretical predictions of both Karl Mannheim’s theory of generations and Seymour Martin Lipset’s working class authoritarianism thesis to examine whether there are differences in pro-democratic culture across generational and class categories. The findings do not lend complete support to either theory. The analysis reveals that Turkish respondent`s pro-democratic attitudes do not follow generational lines. However, an indirect effect of generation is revealed when social class is included in the analysis. The findings show that for those generations which have come of age under authoritarian politico-juridical orders, social classes are homogenized with respect to their pro-democratic attitudes. On the other hand, for those generations socialized under non-authoritarian governments, the findings lend support to the modernization theory’s classification of the social classes challenging that of Lipset’s theory. Three types of regression techniques are applied to cross-sectional data from the 1990, 1996, 2001, 2007 and 2011 waves of the World Values Survey (WVS) for Turkey. The overall thesis is composed of eight chapters. The first chapter introduces the main arguments and hypotheses. The second chapter gives a brief overview of the recent history of Turkey to provide the necessary background for making sense of the
xiv
analysis. The third chapter outlines the theoretical framework of the research. The fourth chapter introduces the data and the methodology used for the analysis. The following three chapters present the empirical findings of the research. Finally, the eighth chapter provides a brief summary of the findings and discusses their wider implications.

Introduction

It is quite impossible to comment on the foundations of the Turkish Republic in 1923 and its economic, political and cultural history without a comprehensive analysis of the fate of the non-Muslim minorities of the late Ottoman Empire. Such an analysis is also crucial for historiography on Turkey since it shows continuities in state policies, from the reign of the Committee of Union and Progress (CUP) to the early Republican practices, in organizing both collective violence and diplomatic tactics to homogenize society to serve Turkish nation-state formation. In the last decade, one has witnessed the mushrooming of studies analyzing ethnic Turkification and homogenization processes originating in the early twentieth century. This review essay focuses on four recent studies on the fate of non-Muslim minorities. Two examine the extermination of Armenians and two focus primarily on the status of Jews. The discussion highlights how nationalism has been one of the founding ideologies of Kemalist modernization and that it included an overall otherization of non-Muslim (as well as non-Turkish, particularly Kurds and other ethnic identities migrating from Balkans and Caucasus) identities, which were considered ‘alien’ to the national culture and creed and a ‘threat’ to political and economic sovereignty.