Türkiye Cumhuriyeti

Bülent Ecevit, sancılı bir süreç sonunda 4 Mayıs 1972’de CHP genel başkanı seçilir. Kurtuluş Savaşı komutanlarından, Türkiye’nin İkinci Cumhurbaşkanı İsmet İnönü’ye rağmen Ecevit’in genel başkan seçilmesi CHP’de ve ülkede ciddi tartışmalara neden olur. Kimi CHP’lilerce Bülent Ecevit’in CHP mirasına ihanet ettiği şeklinde iddialar dile getirilir. O günkü CHP kongresine katılmış Adalet Partisi’nden Esat Kıratlıoğlu, CHP’den Murat Karayalçın, Hikmet Çetin, Muhterem Ağababaoğlu, Ahmet Zencirci ile görüşülmüş onların hatıraları kayıt altına alınıp çalışmamızda değerlendirilmiştir. Aynı zamanda Köksal Toptan, Cemil Çiçek, Bülent Arınç, Hamdi Üçpınarlar, Reşat Doğru, Oğuzhan Asiltürk, İsmet Sezgin, Nahit Menteşe, Deniz Atay, Bahattin Okşan, Enver Turgut, Mehmet Ali Acar gibi kıdemli siyasetçilerle yapılan hatıra temelli sözlü tarih çalışmaları çalışmanın yöntemini teşkil etmektedir. Gazete taramaları ve arşiv çalışması araştırmamızın diğer temel kaynaklarını oluşturmaktadır. Hatıraların karşılaştırılması sonucu kimi siyasilere göre doksan yaşına yaklaşmış bir siyasi figür olarak İsmet İnönü’ye rağmen CHP genel başkanlığına seçilmiş olmak Bülent Ecevit için başarı değildir. Bülent Ecevit, İnönü’yle fikir ayrılığına düşerek CHP’nin bölünmesine sebep olmuştur. Bu nedenle 1971 Muhtırasından sonra umut olmaktan çıkan Adalet Partisi’ne karşı tek başına iktidar imkânını kaybetmiştir. Diğer bir görüşe göre Bülent Ecevit, CHP’nin parti dilinde değişikliğe giderek hem kendinin hem partisinin umut olmasını sağlamıştır. Seçilme sürecinde parti taşra teşkilatlarını harekete geçirebilmeyi başarmıştır. Aynı iletişim dilini ve medya stratejisini 1973 ve 1977 seçimlerinde halka karşı da uygulayarak partisini iktidara taşımıştır.


Bülent Ecevit was elected as leader of  Republican  Party in May 4, 1972 at the end of a painful process.  Despite commanders of the Independence War and Turkey's second President Ismet Inonu, Ecevit was elected. It causes serius debate in the country in the country and Republician Party . Some party members express allegations that Bülent Ecevit betrayed the legacy of the party. Esat Kiratlioglu, Necmettin Cevheri from Justice Party  and Murat Karayalcin Hikmet Cetin, Muhterem Agababaoglu, Ahmet Zencirci, from the Republican People who attended the Republican People's Party Congress were interviewed. Their memories were recorded and evaluated in our study. At the same time, oral history studies with senior politicians such as Köksal Toptan Cemil Çiçek, Bülent Arınç, Hamdi Üçpınarlar, Reşat Doğru, Oğuzhan Asiltürk, İsmet Sezgin, Nahit Menteşe, Deniz Atay, Bahattin Okşan, Enver Turgut, Mehmet Ali Acar constitute the method of study. Newspaper scans and archives are the other main sources of our research. As a result of the comparison of the memoirs, according to some politicians, it is not a success for Bülent Ecevit to be elected as the Rebuplican Party’ leader despite İsmet İnönü as a political figure who approached the age of ninety. Ecevit caused the division of the party by disagreement with İnönü For this reason, after the 1971’ Memorandum, it has lost its possibility of power alone against the Justice Party which has no hope. According to another opinion, Bülent Ecevit made both himself and his party hope by changing the Rebuplican Party’ language. Ecevit has been able to mobilize the provincial organizations during the election. Ecevit carried the same communication language and media strategy to the public in the 1973 and 1977 elections and brought his party to power.

This study covers the influence of Ottoman Balkan Heritage on the construction of Turkish national identity.In order to shed light on the intricate correlation among the Ottoman heritage, the Balkans and Turkish national identity, thisarticle presents thatwhile the Turkish republicanelite took a negative stance on the Ottoman Empire to create a secular nation-state,Balkanmigrants’ view on Islam as the main component of their identity helped to shape the creation of Turkish national identity.




Bu çalışma Osmanlı Balkan mirasının Türk millî kimliğinin oluşturulmasındaki etkilerini incelemektedir. Osmanlı mirası, Balkanlar ve Türk millî kimliği arasındaki münasebeti aydınlatabilmek amacıyla araştırma şu hipotezi sunmaktadır: Her ne kadar cumhuriyetçi Türk eliti laik bir ulus devlet inşa etmek amacıyla Osmanlı Devleti’ne karşı olumsuz bir tavır almışsa da, Balkan göçmenlerinin İslam’ı millî kimliklerinin ana unsuru olarak görmesi Türk millî kimliğinin oluşturulmasında önemli bir etken olmuştur.

Özet
Ters dizim; bir sözcüğün son harfinden ilk harfine doğru sıralamayı ifade eden bir kavramdır. Ters dizim, ses ve şekil bilgisi açısından bir dilin eş ve art zamanlı olarak incelenmesini kolaylaştıran bir sözlük bilimi terimidir.
Dünyada son yıllarda sözlükçülük alanı gelişmekte ve genişlemektedir. Türkçe de bu alanda kendisine yeni kulvarlar açmakta ve kendi dil malzemesini irdeleyen eserleri ortaya çıkarmaktadır. Literatürde ters dizin veya daha çok ters dizim olarak adlandırılan bu malzemeleri içeren eserlerin sayısı gün gittikçe de artmaktadır. Özellikle Tükçenin tarihî metinlerinin söz varlığıyla ilgili ters dizim araştırmalarının fazlalığı dikkatten kaçmamaktadır.
12 Mart 1921 yılında kabul edilen İstiklal Marşı, Türk milletinin ortak paydasıdır. İstiklal Marşı; kara günlerinde bir ulusun umudu olmuş manzumeler üstü edebî değerdedir ve hem Türkiye Cumhuriyeti’nin hem de Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nin ulusal marşıdır. Bu sebeplerle yazılışının ve kabulünün 100. yılı olan 2021 yılı, İstiklal Marşı yılı olarak ilan edilmiştir.
İstiklal Marşı yılında, marşın söz varlığının ters dizimi hazırlanarak İstiklal Marşının hem maddî hem de manevî anlamının daha iyi idrak edilmesi hedeflenmiştir. Böylece Marşı’n söz varlığı ses ve biçimbilimi açısından daha rahat yorumlanabilecektir. Ayrıca İstiklal Marşı’nın ters dizimiyle; şiirde en çok hangi eklerin ve sözcüklerin kullanıldığı, bunların birbirleriyle bağımlı/bağımsız olarak ifade ettikleri anlamlar daha kolay değerlendirilebilecektir.
Anahtar Kelimeler: Ters dizim, İstiklal Marşı, Mehmet Akif Ersoy, biçimbirimi, Türkçe.

Abstract
Inverted syntagma; it is a concept that expresses the order from the last letter of a word to the first letter. Inverted syntagma is a lexicography term that facilitates the simultaneous and diachronic examination of a language in terms of phonetics and morphology.
The field of lexicography has been developing and expanding in the world in recent years. Turkish also opens new avenues for itself in this field and produces works that examine its own language material. The number of works containing these materials, which are called reverse sequence or rather reverse sequence in the literature, is increasing day by day. Especially, the abundance of inverted syntagma studies on the
vocabulary of historical texts in Turkish does not go unnoticed.
Istiklal Marşı, adopted on March 12, 1921, is the common denominator of the Turkish nation. Independence anthem; it was the hope of a nation in its dark days, has a literary value above the poems, and is the national anthem of both the Republic of Turkey and the Turkish Republic of Northern Cyprus. For these reasons, 2021, the 100th anniversary of its writing and adoption, has been declared as the year of the Istiklal Marşı.
In the year of the Istiklal Marşı, it was aimed to better understand both the material and spiritual meaning of the Istiklal Marşı by preparing the inverted syntagma of the anthem’s vocabulary. Thus, the vocabulary of the anthem can be interpreted more easily in terms of sound and morphology. In addition, with the reverse sequence of the Istiklal Marşı; it will be easier to evaluate which affixes and words are mostly used in poetry, and the meanings they express with each other and independently.
Keywords: Inverted Syntagma, İstiklal Marşı, Mehmet Akif Ersoy, morpheme, Turkish.

Türk Ordusunun Fırat Kalkanı Harekatı neticesinde DAEŞ terör örgütünden arındırarak güvenli bölge haline getirdiği Suriye'nin kuzeyindeki bölgede var olan tarihi ve güncel yapılar ile Türkiye Cumhuriyetinin harekat sonrası başlattığı inşa/ihya faaliyetleri kapsamında yürütülmekte olan tüm faaliyetlere ilişkin detaylı bilgiler “El-Bâb Seyahatnâmesi (Bâb-Bizâ’a-Kabasin-Çobanbey)” isimli eserden ulaşılabilir.

Öz II. T.B.M.M'nin kurulmasından (1923) ve meclisteki birinci grubun ikinci grubu parlamento dışı bırakmasından bir süre sonra Türk modernleşmesi/batılılaşması, laiklik temelli anayasal devrimlerle yeni bir zemine taşındı. Mezkûr grup birçok alanda olduğu gibi zamanın da laikleştirilmesi/sekülerleştirilmesi için gerekli olan anayasal reformları tek tek meclisten geçirmeye başladı. Bu çalışma, Cumhuriyet Türkiye'sinde devletin 1925-1935 yıllarında gerçekleştirdiği yasama faaliyetleriyle sembolik iktidarını tesis edebilmesinin önemli bir boyutunu oluşturan zamansal yapıların laikleştirilmesini, Durkheim, Weber ve Bourdieu'nün kavramsal araçlarını kullanarak T.B.M.M zabıtlarının yer aldığı " zabıt cerideleri " aracılığıyla açıklamaya çalışmaktadır. İncelen zabıt ceridelerinde ilk önce, Cuma günü olan resmi hafta tatilinin Pazar olarak değiştirilmesi meselesi ele alınmıştır. İkinci olarak, milli bayramın yeniden belirlenmesi ve bazısı yasalarla bazısı teamüllerle yerleşmiş tatil günlerinin bir bütün olarak yasallaşarak yeniden tertip edilmesi meseleleri ele alınmıştır. Son olarak, günün başlangıcının 24.00'e alınması, günün yirmi dört saate taksimi, Greenwich saatinin esas alınmasıyla tüm bölge ve iller için geçerli tek bir saatin kabul edilmesi ve hicri takvimin yerine miladi takvimin getirilmesi meseleleri ele alınmıştır. Bu çalışma, modern bürokratik devletlerin gelişimine benzer biçimde, mezkûr yıllarda, Türkiye'de hem dinden arındırılmaya çalışılan bir yönetim anlayışının yerleşmeye başladığını hem de devlet için büyük ölçüde modern kapitalist ekonominin zorlamalarıyla dini gerekçelere nazaran dini olmayan ekonomik gerekçelerin zamanla ilgili anayasal değişikliklerde üst bir gerekçe olarak öne çıktığını ortaya çıkarmıştır. Bununla beraber, fiziksel iktidarın yanı sıra sembolik iktidarı da tekeline alan laik yönelimli siyasi kadronun zamanı sekülerleştirme çabaları çerçevesinde dinin devlet yönetimindeki etkisini kaldırmaya çalışırken, gerek kendi dünya temsilinin gereği olarak gerekse ulus ötesi geniş çaplı iktidar mücadelelerinin etkisiyle Batılı ortak zamansal mutabakatları medeni yurttaşların hafızalarına yerleştirmeye çalıştığı görülmüştür. Abstract Soon after the establishment of Second Turkish Grand National Assembly (1923) and pushing the second group out in political field by the first group, Turkish modernization/westernization took a new laicist-based stage. This group started to pass constitutional reforms in the parliament required for laicization/secularization of " time " , same as other domains. This study aimes to explain secularization of time based constructions via using conceptual tools of Durkheim, Weber and Bourdieu, and record logs of Turkish Grand National Assembly, which constitutes the significant dimension for the establishment of symbolic power of state fullfilled by legislation activities between 1925 and 1935. In these records, first of all, the changing of official weekend holiday from Friday to Sunday is covered. Secondly, the specification of national holidays and reorganizing and enactment of some lawful and some customary holidays are taken into account. Last of all, adjusting the starting time of day to 24:00 o'clock, division of day in 24 hours, specifiying Greenwich zone-time for every regions and cities, and replacing the muslim calendar with the Gregorian calendar are all another issues dealt with. This study ascertains both the settling of religion-free administrative mentality, similar to the development of modern-bureaucratic states, and emerging of economic reason over religon by force of modern capitalist economy, specific to the changes of time in constitutional amendment. Notwithstanding, within the frame of secularization effort of time and trying to neutralize the effect of religion on the state by laicist based cadre who took monopoly of symbolic power alongside of physical power; it seems that this cadre tries to inject western common time-based conformities on memories of civilized citizens by way of both necessity of their own World representation, and/or under the effect of World wide power conflicts.

ÖZET
Hangi hükümet sistemi ile yönetilirse yönetilsin devlet yapılanmasının olduğu her toplulukta üst düzey kamu yöneticilerinin seçilme, eğitilme, atanma ve denetlenmeleri çok önemli olmuştur. Çünkü siyasetçilerin çıkardıkları kanunların, belirledikleri genel politika ve programların uygulanmaları bu yöneticiler eliyle yapılmaktadır. Ayrıca üst düzey kamu yöneticileri kanun tasarılarının gereklilik ve ön hazırlıklarında da önemli görevler üstlenip uygulama aşamasında önemli kararlar almakta ve gerektiğinde bir takım kurallar koyabilmektedirler. Türkiye Cumhuriyeti kurulduğundan bu zamana üst düzey kamu yöneticilerinin statüleri ve siyasetle olan ilişkileri, tabi olacakları kanun ve mevzuatlar sürekli gündem konusu olmuştur ancak parlamenter hükümet sisteminin uygulandığı dönemde açık ve net bir mevzuat ve uygulama ortaya konulamamıştır. Bir takım girişimler olsa da başarısızlıkla sonuçlanmıştır. Bu çalışmada yaklaşık yüz yıldır uygulanmakta olan parlamenter hükümet sisteminin terkedilerek kendine has farklılıkları ile bir tür başkanlık sistemi olan Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi ile yaşanan köklü yapısal değişikliklerin üst düzey kamu yöneticilerinin statülerine (düzenleme, atanma ve denetleme) yansıması ele alınmaktadır. Bu çalışmada eski ve yeni sistemdeki üst düzey kamu yöneticilerinin statülerini karşılaştırırken geçmişten günümüze farklı hükümet sistemlerinde prototip olarak kabul edilen Birleşik Krallık Parlamenter Sistemi, ABD Başkanlık Sistemi ve Fransa Yarı-Başkanlık Sistemindeki statüleri de göz önünde bulundurulmaktadır. Bu karşılaştırma liyakat ve kayırmacılık sistemleri çerçevesinde ele alınarak üst düzey kamu yöneticileri için getirilen yeni mevzuat ve uygulamaların içinde barındırdığı liyakat ve kayırmacılık unsurları ve eksiklikleri tespit edilmeye çalışılmaktadır.

ABSTRACT
Regardless of the government system, it has been very important that senior public administrators are selected, trained, appointed and supervised in every community where there is a state structure. Because the implementation of the laws enacted by the politicians and the general policies and programs they have determined are carried out by these administrators. In addition, senior public administrators undertake important tasks in the necessity and preliminary preparation of draft laws, take important decisions during the implementation phase, and can set some rules when necessary. Since the establishment of the Republic of Turkey, the status of senior public administrators and their relations with politics, the laws and regulations to which they will be subject have always been the subject of the agenda, but during the implementation of the parliamentary government system, a clear legislation and practice could not be put forward. Although some attempts were made, they were unsuccessful. In this study, the reflection of the radical structural changes experienced with the Presidential Government System, which is a kind of presidential system with its unique differences, by abandoning the parliamentary government system that has been in practice for nearly a century, on the status (regulation, appointment, and supervision) of senior public administrators are discussed. In this study, while comparing the status of senior public administrators in the old and new systems, their status in the UK Parliamentary System, the USA Presidential System, and the French Semi-Presidential System, which are considered as prototypes in different government systems from past to present, are also considered. By considering this comparison within the framework of Spoils and Merit System, it is tried to determine the spoils and merit elements and deficiencies in the new legislation and practices introduced for senior public administrators.

Turkish Republic was established in 1923 with the presidency of Mustafa Kemal and prime minister Ismet Inönü. Mono-party system had continued for 27 years from 1923 till 1950. Having the multi-party regime was carrying two key points which were internal and external factors. Internal reasons to pass the multi-party systems were nearly all about reforms, economical problems and tax laws. External reasons were mainly about the reasons of WWII, threat of USSR and the control of USA on Turkey. During the mono-party system there were many reforms and regulations that will be given in this article but we cannot say that just those factors transformed the system from mono-party to multi-party. Most affective factors were the main political party that had the power were 27 years and the WWII. We can say that it affected also Turkey's inner policy with its continuity and result. This paper will give an information about the era of mono-party system, reforms and what Turkish Republic lived in the transformation about internal and external factors. The aim of this paper is to show that what Turkey lived during the mono-party system era and what were the reasons of the transformation to multi-party system.

Cumhuriyet hükümetleri, ticareti geliştirmenin yanı sıra Türk ürünlerini sergilemek, politik ilişkileri güçlendirmek, genç Cumhuriyeti uluslararası alanda tanıtmak gibi düşüncelerle 1925 yılından itibaren uluslararası sergilere katılmıştır. 1939 New York Dünya Sergisi de 60 millet ve 33 devletin yanı sıra çok sayıda firmanın katılımıyla gerçekleştirilen en geniş kapsamlı sergilerden birisidir. Türkiye de bu sergiye Devlet Pavyonu ve Türk Sitesi olarak isimlendirdiği yapılarla katılmıştır. 15 yıllık süreçte alınan mesafenin çeşitli vasıtalarla anlatılmaya çalışıldığı sergide Türk coğrafyasına ve kültürüne ait ürünler de teşhir edilmiştir. İkinci Dünya Savaşı öncesinin tedirgin ortamında iştirak edilen bu sergi ile Türkiye’nin Amerikan toplumu özelinde, uluslararası alanda tanıtımının yapılması ve bu çerçevede Amerika Birleşik Devletleri’nin öncelikle siyasi desteğinin sağlanması konusu sergiyi ilgi çekici kılmaktadır. Bu nedenle araştırmada Türkiye’nin sergiye katılım amacı, sergide yer alış şekli ve Türk-Amerikan ilişkileri bağlamında sergiden beklentiler ile serginin Türk ve Amerikan basınındaki yansımaları konu edilecektir.