Ece Korkut

Cet article traite des notions de comique et de répétition à travers les extraits choisis de trois pièces de théâtre de Molière. Parmi les différents types de comique, la répétition verbale est un procédé à part entière et elle fait partie du comique de langage. Dans cette étude, avant de montrer ce procédé comique privilégié par Molière, la répétition verbale au théâtre a été catégorisée en fonction des formes, syntaxe, causes émotionnelles, fonctions communicative, pragmatique et dramatique. Ensuite quelques extraits des trois pièces de Molière ont été analysés dans le cadre de ces paramètres concernant la répétition verbale. Enfin, avec une comparaison faite entre les répétitions verbales dans ces extraits, on a mis au jour les différences surtout en ce qui concerne les fonctions communicative et pragmatique. Mots-clés : comique, répétition verbale, Molière, pragmatique Sözel yineleme komiği ve Molière Özet Bu makalede Molière'in üç tiyatro yapıtından seçilen parçalarda komik ve yineleme kavramları ele alınmıştır. Çeşitli komik tiplerinden 'dilsel komik' içinde yer alan 'sözel yineleme' başlı başına bir teknik oluşturur. Bu çalışmada, Molière'in sıklıkla başvurduğu bu teknik ortaya konmadan önce "sözel yineleme" biçim, sözdizim, duygusal nedenler ve iletişimsel, edimbilimsel ve dramatik işlevler açısından sınıflandırılmıştır. Ardından, Molière'in üç oyunundan seçilen kesitlerdeki sözel yinelemeler bu değişkenler çerçevesinde çözümlenmiş ve yapılan karşılaştırmayla özellikle iletişimsel ve edimbilimsel işlevler arasındaki farklılıklar ortaya konmuştur.

French writer Marcel Proust's seven-volume work In Search of Lost Time has been discussed from many angles and has been the subject of books, articles and criticism. In this article, it has been researched with which tools Proust tried to capture the past time and why he wanted to capture it. It was questioned how the author, who involuntarily remembers the past, embodied the traces he 1082 / RumeliDE Journal of Language and Liter atur e Studi es 2 0 2 3 .33 (April) Marcel Proust's relationship with psychology, philosophy and literature / Korkut, E.

L’identité et l’ethos sont deux des notions importantes qui servent à révéler les traits de caractère intradiscursifs et extradiscursifs du sujet parlant dans les analyses du discours. Cet article a pour but de jeter quelque lumière sur les traits identitaires et l’ethos discursif d’un leader exceptionnel qu’est Mustafa Kemal Atatürk, commandant de la Guerre d’indépendance turque et fondateur de la République de Turquie. Le corpus étudié a été délimité par certains extraits de discours tenus entre 1919 et 1939, où Atatürk a utilisé le pronom « je » (et « nous »). Le cadre théorique est composé de deux notions relevant de l’analyse du discours : l’identité et l’ethos. Dans les analyses effectuées, il a été traité d’une part l’identité personnelle, l’identité de positionnement et l’identité discussive d’Atatürk, de l’autre, la dimension catégorielle, expérientielle et idéologique dans les extraits de discours d’Atatürk. Et les différents ethos ressortis à travers le corpus ont été précisés comme ethos combatif, solidaire et honnête ; ethos résolu et hardi ; ethos humble ; et ethos collectif.
Keywords: |analyse du discours|identité|ethos|Atatürk

Dans cet article, le concept d’ethos a été utilisé pour mettre en évidence les traits identitaires des personnages ainsi que leur ethos dans la pièce Huis clos de Jean-Paul Sartre (1947). L’ethos emprunté à la rhétorique antique a été introduit plus tard dans diverses disciplines des sciences humaines et sociales. C’est l’un des éléments constituant la triade proposée par Aristote: logos, ethos, pathos. Dans l’analyse du discours, l’ethos est utilisé dans le sens d’image de soi ou de présentation de soi que le locuteur construit pendant l’échange. Dominique Maingueneau a distingué l’ethos discursif et l’ethos prédiscursif (ou préalable) d’une part, et l’ethos dit et l’ethos montré de l’autre. Sartre a attribué à ses trois personnages des ethos si dissemblables que ces derniers ne peuvent jamais s’entendre entre eux. Garcin, Inès et Estelle venant des milieux sociaux forts différents et ayant des histoires de vie qui ne se ressemblent pas se rencontrent pour la première fois en enfer. Deux de ces personnages, Garcin et Estelle, tentent de se présenter en mettant en exergue des traits de caractère séduisants, mais sans réussir à construire un ethos crédible aux yeux d’Inès, qui, elle, se distingue d’eux par son ethos authentique et lucide. En définitive, Inès diffère des autres en présentant une concordance éthotique tandis que l’ethos d’Estelle, son opposée, est discordant. Quant à Garcin, c’est une oscillation éthotique qui témoigne
de son statut de sujet hétéronome. Dans cette analyse, il a été utilisé des paramètres comme intentionnalité, authenticité, rôles sémantiques et sémiotiques.

Citation: Korkut, E. (2020). Une analyse sémio-poétique : « Le ciel est, par-dessus le toit » de Verlaine. Litera, 30(1), 27-43 https://doi.org/10.26650/LITERA2020-0059

RÉSUMÉ Le langage poétique se distingue d'autres types d'expression par sa syntaxe discontinue et elliptique ainsi que par son contenu inhabituel et métaphorique. Tandis que le langage pratique a une fonction essentiellement informative et communicative, le souci du langage poétique n'est pas prioritairement la communication. Quoique ce langage créatif soit utilisé dans d'autres domaines comme la publicité et la politique, son usage dans la poésie a une fonction dominante artistique, donc autonome. Par ailleurs un texte poétique s'éloigne de la prose à plusieurs égards. C'est la raison pour laquelle un poème ne peut être analysé comme on analyse d'autres types de textes. Cet article vise à analyser du point de vue formelle et sémantique un poème de Paul Verlaine, « Le ciel est, par-dessus le toit ». Pour montrer l'organisation rythmique du poème, l'analyse commence par le niveau de la forme avec les dispositions des rimes, le système métrique, l'allitération, l'assonance, l'homonymie, la paronymie. Cette analyse formelle débouche sur le niveau sémantique et notionnel avec des parasynonymes, les oppositions (spatiale, thymique, temporelle, nature/culture, les autres/je). Ce qui suit par l'analyse de tous les rapports référentiels entre les mots ou syntagmes de la poésie. Toujours au niveau du contenu, l'état et la place du /JE/ sont présentés en partant de ce qui précède. Ce poème composé de quatre quatrains est divisé en deux séquences : les trois strophes décrivent l'espace extérieur avec tous ses éléments euphoriques alors que dans la dernière strophe, c'est le /JE/ qui apparait dans son univers intérieur, coupé de l'espace ouvert, qui est entièrement dysphorique. ABSTRACT Poetic language is distinguished from other types of expression by its discontinuous and elliptical syntax as well as by its unusual and metaphorical content. While practical language has an essentially informative and communicative function, poetical language is not primarily concerned with communication. Although this creative language is used in other fields such as advertising and politics, its use in poetry has a dominant artistic function, therefore autonomous. Moreover, a poetic text deviates from prose in several respects. This is why a poem cannot be analyzed This work is licensed under Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License

Cet article a pour but d'analyser Knock ou le triomphe de la Médecine, le texte dramatique en trois actes de Jules Romains, publié en 1923. S'inspirant largement de Molière, Romains a fait d'une part la satire de la médecine, de l'autre, il a créé un personnage qui se présente comme un médecin agissant plutôt comme un homme d'affaires avisé ou comme un publicitaire. Ce personnage, Knock, s'invente un ethos bien efficace, quoique fallacieux, par sa grande capacité à pouvoir tromper ses interlocuteurs via son logos. Cette étude vise donc à mettre au jour les procédés argumentatifs auxquels recourt Knock pour construire un ethos discursif crédible auprès de ses patients. La méthode d'analyse utilisée dans cet article est celle de l'école française d'analyse du discours, et l'étude sera basée notamment sur les concepts tels que l'ethos et l'argumentation. Alors que pour Aristote, la sincérité et la bienveillance figuraient parmi les trois axes constitutifs de l'ethos (le troisième étant la compétence), celles-ci ont perdu de leur valeur avec le temps. Les expériences de l'Humanité ont montré que les locuteurs pouvaient construire un ethos efficace sans pourtant être sincères ni bienveillants. La compétence, qui désigne dans la rhétorique d'Aristote « les choix délibérés qu'on effectue pour résoudre un problème », peut être suffisante pour construire une image de soi fiable, fût-ce pour un temps délimité. Ainsi, un menteur ou un manipulateur compétent et habile a toutes les chances d'être crédible et d'obtenir de la sorte son objet de valeur. Mots-clés : analyse du discours, argumentation, manipulation, ethos Manipülatör bir özsunumun oluşturulması : Knock ou le triomphe de la Médecine Özet Bu makalenin amacı, Jules Romains'in 1923'de yayınlanan üç perdelik Dr. Knock veya Tıbbın Zaferi (Knock ou le triomphe de la Médecin) adlı tiyatro eserini çözüm-lemektir. Molière'den çokça esinlenen Romains bir yandan tıbbı hicvederken diğer yandan da usta bir işadamı veya reklamcı gibi davrandığı halde kendini doktor olarak tanıtan bir karakter yaratmıştır. Knock adlı bu karakter, mantık-sözü (logos) ile muhataplarını kandırma yetisi sayesinde, aldatıcı olsa da çok etkili bir özsunum (ethos) oluşturur. Bu çalışmada, hastalarının gözünde güvenilir bir söylemsel

Öz: İnsan, zaman, mekân, eşya gibi pek çok ulamda genel adlar kullanılır. Bu çalışmada bir üst ulam ya da üstsözlükbirimi olarak insana verilen çeşitli genel adlar arasından önce " kişi " ve " kimse " sözcükleri, ardından " bir kişi " ve " bir kimse " eş dizimleri sıklık ve kullanım alanları dikkate alınarak incelenmiştir. Çalışmanın amaçlarından biri, birçok kaynakta eş anlamlı veya yakın anlamlı olarak sunulan bu kullanımlardan hangisinin Türkçe konuşucular tarafından daha sık yeğlendiğini saptamaktır. Bir diğer amaç ise, " bir kişi " ve " bir kimse " eş dizimlerini sol ve sağ dizimleriyle birlikte örneklendirerek hangi bağlamlarda eş değer o lduğunu ortaya koymaktır. Çalışmada, 50 milyon sözcükten oluşan Türkçe Ulusal Derlemi'nin (TUD) 2012 yılında kullanıma açılan tanıtım sürümündeki verilerden yola çıkılarak anlam bilimi ve söz dizimi açısından nesnel sonuçlara ulaşılmıştır. Buna göre, " bir kişi " eş dizimi " bir kimse " eş dizimine göre çok daha sık kullanılmakta; ayrıca her iki eş dizim ancak " genel ve bilinmeyen " (belirtili veya belirtisiz) " durumlarda birbirinin yerine kullanılabilmektedir. Öte yandan, " bir kişi " daha çok " dünya sorunları " , " kurgusal düzyazı " ve " sanat " alanlarında yeğlenirken, " bir kimse " eş dizimi daha çok " düşünce ve inanç " ile " ticaret ve finans " alanlarında kullanılmaktadır. Bu tür incelemelerin, eş anlamlı olduğu düşünülerek her söz dizimi ve bağlamda birbirinin yerine kullanılan sözcük veya söz öbeklerinin kullanım özelliklerine ışık tutacağı ve özellikle ders kitaplarının hazırlanmasında yararlı olacağı düşünülmektedir.

Abstract: General nouns are used in several categories such as person, time, space, product, etc. In this article, we first studied the words " person " and " individual " , then the collocations " a person " and " an individual " among the general nouns given to man as an archilexeme. One of the aims of this article is to determine which of these words presented as synonyms or parasynonyms in most of publications are preferred by Turkish people. Another objective is to reveal in which case the collocations " a person " and " an individual " are synonymous when related to syntagm in the left and the right. This study, utilized the corpus data " Türkçe Ulusal Derlemi " (TUD), published online in 2012 and composed of 50 million words to obtain objective results from the semantic and syntactic point of view. As a result, we found out that the collocation " a person " is much more frequently used to that of " an individual ".  Moreover, the two collocations can only be interchangeable in the " general and unknown " (defined or indefinite) cases. Finally, while the word " a person " is rather preferred in the fields of " world problems " , " fictional prose " and " art " , the collocation " an individual " is rather used in the fields of " thought and belief " and " commerce and finance ". The results are important to clarify the use properties of words or word groups that are considered synonymous and may be useful for the preparation of textbooks.

Bu çalışmanın amacı yabancı dil öğretmen adaylarının bilgi ve bilgisayar okuryazarlığı öz-yeterliklerini belirlemektir. Çalışma kapsamında, bilgi ve bilgisayar okuryazarlığı öz-yeterlikleri arasındaki ilişki ile öğretmen adaylarının bilgi ve bilgisayar okuryazarlığı öz-yeterliklerinin sınıf ve cinsiyetlerine göre değişip değişmediğine bakılmıştır. Çalışmada, bilgi ve bilgisayar okuryazarlığı öz-yeterlik ölçeği olmak üzere iki ölçek kullanılmıştır. Sonuçlar, öğretmen adaylarının bilgi ve bilgisayar okuryazarlık öz-yeterliklerinin oldukça yüksek olduğunu göstermektedir. Öğretmen adaylarının bilgi ve bilgisayar okuryazarlık öz-yeterlikleri arasında pozitif bir ilişki bulunmaktadır. Öğretmen adaylarının bilgi okuryazarlık özyeterliklerinin sınıf ve cinsiyete göre farklılık gösterip göstermediği incelendiğinde, adayların bilgi okuryazarlık öz-yeterlik puanları arasında sınıflarına ve cinsiyetlerine göre anlamlı bir farklılık bulunmamıştır. Ayrıca, öğretmen adaylarının bilgisayar okuryazarlık öz-yeterlik puanları arasında sınıflarına göre anlamlı bir farklılık bulunmazken, cinsiyetlerine göre ise erkekler lehine anlamlı bir farklılık bulunmuştur.

Metinler ve söylemler, dil bilimlerin sunduğu yöntemlerle, öznel eleştirilerden kurtulup nesnel
çözümleme olanaklarına kavuşmuştur. Anlatısal göstergebilim, bir metnin ya da söylemin yüzey yapısından
hareketle derin yapısına ulaşmak ve anlamlandırmak amacıyla, çeşitli ulamlar ve kavramlara
dayanarak çözümleme yöntemleri sunmuştur. Bu makalede, özellikle A. J. Greimas’ın geliştirdiği
anlatısal göstergebilimin çözümleme yönteminde yer alan bazı kavram ve çözümleme araçlarından
yararlanılarak, bir metin ya da söylem türü olan “Tembel Adam Masalı” incelenmiştir. Masal öncelikle
kurgusal bir anlatı türüdür. Bazı istisnalar dışında, önce kulaktan kulağa aktarılan ve sonunda
yazıya dökülen masalların ortak bazı özellikleri saptanmıştır. Anlatısal göstergebilim, diğer anlatı
türleri kadar masalların da yapısal ve anlatısal özelliklerini konu edinmiştir. Buna göre, bu makalede
öncelikle her anlatıda yer alan üç temel anlatı öğesi, yani kişi, uzam ve zaman ele alınmıştır. Ardından
“anlatının düzenlenişi” başlığı altında, masalın başlangıç durumu, aksaklıklar ve sonuç durumu irdelenmiştir.
Bu masalın çözümlenmesinde önemli araçlardan olan karşıtlıkların ve istemek, bilmek, yapabilmek
gibi kipliklerin ayrıntılı olarak incelenmesi, metnin anlamlandırılmasına yardımcı olmuştur.
Göstergebilimsel çözümlemenin sonucunda, ele alınan metinde yer alan anlamsal karşıtlıkların yanı
sıra, değerbilimsel açıdan bir çelişki de ortaya çıkmıştır. Buna göre, esenlikli değerler taşıyan öğeler,
yani iyi niyetli, dürüst, gururlu ve çalışkan kişiler masalın sonunda esenliksiz bir duruma düşmüştür;
bunun aksine, esenliksiz değerler taşıyan öğeler, yani kurnaz, aldatıcı, tembel kişiler ise esenlikli bir
durum elde etmişlerdir.

Parmi les phrases brèves et non verbales (ou averbales), les phrases nominales méritent d’être étudiées pour plusieurs raisons : elles offrent une économie dans l’expression, mais du fait qu’elles sont elliptiques, elles peuvent poser une ambiguïté et du coup, provoquer des difficultés d’interprétation. Cet article vise, d’une part, à préciser les traits formels et fonctionnels des phrases nominales, de l’autre, à proposer des activités didactiques dans l’enseignement du français langue étrangère. Les exemples qui servent à illustrer le sujet traité ont été tirés de la vie quotidienne et de la culture partagée : les slogans publicitaires et politiques, les expressions figées ainsi que les maximes et les titres de presse.
Mots-clés : phrase nominale, phrase non verbale, phrase averbale, français langue étrangère, ambiguïté

Öz
Politikacılar, geniş halk kitlelerini etkileyebilmek ve onların oylarını kazanabilmek amacıyla farklı ve etkili bir dil kullanmak durumundadırlar. Bu nedenle söylemlerinin etkisini arttırabilmek için birçok yönteme başvurabilmektedirler. Bu çalışmada 2011 yılında Türkiye’deki üç politik liderin haberlere yansımış doğrudan söylemleri (toplam 7192 adet), kalıplaşmış sözlerin kullanımı açısından taranmış, karşılaştırılmış ve değerlendirilmiştir. Kalıplaşmış sözlerden sadece deyim, atasözü ve kalıp sözler incelenmiştir. Bu kullanımların liderlere göre sıklıkları ve hangi dil düzeylerine (ölçünlü / teklifsiz / argo) ait oldukları, hangi duygu değerini (esenlikli / esenliksiz) taşıdıkları nicelik ve nitelik açısından irdelenmiştir. Çalışmada 2011 yılı politik söylemleri, seçim öncesi ve seçim sonrası olarak da ayrıca incelenmiş ve hem her iki dönem hem de üç lider kendi aralarında karşılaştırılmıştır. Politik söylemde başvurulan kalıplaşmış sözlerin ideolojik ve politik tutuma bağlı olarak geliştirilen söylemlerdeki yeri saptanmaya çalışılmıştır. Elde edilen bulgulara göre, kalıplaşmış sözler arasından en fazla kullanılanı deyimler olmuştur. Deyim kullanımlarına bakıldığında liderlerin, esenliksiz duygu değeri taşıyanları esenlikli deyimlere göre çok daha fazla tercih ettikleri görülmüştür. Yılın 5,5 ayından daha az bir süreyi kapsayan seçim öncesi dönemde, seçim sonrası ile kıyaslandığında liderlerin gözle görülür bir farkla daha fazla deyim kullandıkları gözlemlenmiştir. Liderler kendilerine muhalif olan parti veya liderlere deyimler yoluyla yüklenmeyi tercih etmiştir. Bu yüklenme seçim öncesi dönemde, oylarını arttırmak amacıyla daha fazla gerçekleştiğinden, deyim kullanma sıklığı da artmaktadır. Kalıp sözler, kullanım sıklığı açısından deyimlerden sonra gelmektedir. Liderlerin kullandığı kalıp sözler cenaze vb. gibi katıldıkları toplumsal olayların zorunlu kıldığı söylemlerde daha çok ortaya çıksa da, aynı zamanda ideolojilerini ortaya koyar niteliktedir. Atasözleri ise liderler tarafından özellikle seçim meydanlarında yine muhalif partilere göndermeler yaparken kullanılmıştır. Ancak bu kez çoğu atasözü, verilmek istenen mesaj doğrultusunda değiştirilmiştir. Sonuç olarak, politik söylem içinde kalıplaşmış sözlerin yeri ve işlevi, özel bir anlam ve değer taşıdığından, dikkate değerdir.
Anahtar Kelimeler
Politik söylem; kalıplaşmış sözler; Türkiye Türkçesi; dil düzeyleri; duygu değeri

Abstract
Politicians, have to use an effective and different language to effect the people and get their votes. Because of
this, they can refer some methods to enhance the effectiveness of their discourses. In this study, it is examined,
compared and assessed the usage of stereotyped words in the direct discourses that reflected in the news of
three political leaders in 2011 in Turkey. It is only examined idioms, proverbs and formulaic expressions from
stereotyped words. The frequency of these uses, linguistic levels (formal / informal / argot), emotional worths
(euphoric/dysphoric) are examined in terms of quantity and quality. In the political discourses of 2011, it is also
* Bu makale, 2012 yılında Hacettepe Üniversitesi, Edebiyat Fakültesi, Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü’nde savunulmuş olan yüksek lisans
tezinin özeti niteliğini taşımaktadır.
** Okutman, Orta Doğu Teknik Üniversitesi, Türk Dili Bölümü, darici@metu.edu.tr.
*** Prof. Dr., Hacettepe Üniversitesi, Eğitim Fakültesi, Fransız Dili Eğitimi Anabilim Dalı, ekorkut@hacettepe.edu.tr.
©
2015, Hacettepe University Faculty of Letters, All Rights Reserved
124
Türkiye Türkçesinin Söz Varlığında Yer Alan Kalıplaşmış Sözlerin Politik Söylemdeki Yeri
researched as before election and after election and both of the periods and three leaders are compared among
themselves. It is laboured to determine the place of the stereoyped words that is used in political discourse by
ideological and political manner. According to the findings, idioms are the most used one from the stereotyped
words. When we look the idiom uses, it is seen that the leaders prefer dysphoric idioms to euphoric idioms. The
leaders used much more idioms at before election period ( less than 5,5 months), when it is compared with the
after election period. They prefer to force the opposition side or leaders via the idioms. This force happens more at
before election period than after election period because they want to increase their votes by forcing them and the
usage of idioms are also increasing. In terms of frequency of use, formulaic expressions come after idioms. These
formulaic expressions usually come up at the discourses when they attend at funeral etc. but at the same time they
present the leaders’ ideologies. The proverbs are used especially at the election ground to force the opposition side.
But at this time lots of proverbs are changed up to the message the leaders want to give. As a result, because of the
stereotyped words in political discourse have a special meaning and value, they are significant.
Keywords:
Political discourse, stereotyped words, Turkey Turkish, linguistic levels, emotion

Her ne kadar aralarında var olan iç ilişki nedeniyle diller birbirlerine yabancı değillerse de, milletlerin gerek kültürlerinin gerekse yaşama ve düşünce biçimlerindeki farklılıklardan dolayı aralarında çeşitli ayrımların olduğu bir gerçektir. Bu da her dilin kendi yapısı içerisinde diğer dillerden ayrılmasına ve kendine özgü bir yapıya sahip olmasına neden olur. Bütün bu etkenlere bağlı olarak, iki dil arasında çeviri sürecinin zor bir aşama olduğunu söyleyebiliriz. Bu makale dillerde doğallıkla gelişen farklılıkların ve diller arasındaki farklılığın çeviri etkinliğini nasıl etkilediğini konu edinir.
Anahtar sözcükler: çeviride eşdeğerlik, çeviride sözcelem durumu, çeviride duygu değeri, çeviride eğretileme, çeviride metin içi tutarlılık.

Presque tous les signes dans la vie réelle et dans l’univers de la fiction ont une certaine valeur -linguistique, fonctionnelle, sociale, idéologique, connotative, symbolique ou thymique-. Ce n'est donc pas seulement les signes linguistiques, mais aussi les signes visuels, gestuels, artistiques, ou autres qui sont susceptibles de prendre des valeurs de divers types. Cet ouvrage présente une réflexion approfondie sur la question de valeur thymique, euphorique et dysphorique, occultée souvent par la valeur sémantique. L’euphorie désigne un sentiment de bien-être alors que la dysphorie évoque un état de malaise. Or, il arrive que la valeur thymique fonctionne indépendamment de la valeur sémantique, cela en fonction des syntagmes figés ou non, et des contextes particuliers. Ainsi, un mot essentiellement euphorique peut acquérir une valeur opposée, accompagné d’un mot dysphorique. L’euphorisation et la dysphorisation sont donc produits de différentes actualisations de la langue. Dans cet ouvrage, la valeur thymique a été étudiée sur les plans morphologique, lexical, discursif et textuel.

INTRODUCTION
Un enfant qui commence à parler sa langue maternelle et qui s'exprime de mieux en mieux, relativement en peu de temps, met en scène une sorte de spectacle, ce qui se renouvelle sans cesse avec chaque être humain. En être le spectateur ou en faire partie est à la fois amusant et instructif. Le parler et la force de l'expression s'améliorent presque aussi vite que la connaissance du monde par l'enfant. Les référents dans le monde réel, dans le monde fictif et les sons qui les représentent (ou plutôt qui sont considérés comme tels par suite à la convention sociale) se rejoignent petit à petit pour venir s'enchaîner et, l'enfant qui apprend ce jeu, dont les règles lui sont imposées, se trouve dans le monde du langage. C'est un jeu qui sert beaucoup et toujours. Et il est hors de question d'échouer dans l’acquisition de la langue. Il suffit de ne pas se lasser de faire des efforts voulus et répétitifs pour arriver à un but qu'est "s'exprimer" de manière à se faire comprendre. 
Les difficultés ne se manifestent que plus tard. Plus on passe du monde réel et dénotatif vers le monde des comportements et intentions différents, ou vers le monde imaginaire, abstrait et connotatif, plus les sens et les valeurs se compliquent ; ainsi, la production et l'évaluation des discours se diversifient, et en même temps, la transparence dans la communication diminue.
Quant à apprendre à parler une langue "étrangère" (surtout si c'est une langue d'un tout autre système que la langue maternelle), c'est un effort à la fois semblable et très différent par rapport à l’acquisition de sa langue maternelle ou sa langue première. Semblable, car d'abord il s'agit d'une langue naturelle parmi d'autres, dans les deux cas ; ensuite le langage humain présente un certain nombre de ressemblances entre les différentes langues en tant que système de signes (linguistiques). Différent, car c'est un apprentissage qui doit être plus conscient ; mais le degré de difficulté change d'une personne à l'autre et dépend surtout des conditions d'apprentissage : une personne qui se trouve dans le bain linguistique ("apprentissage en immersion") et une autre qui n'y est pas n'auront évidemment pas le même processus d'apprentissage. Par ailleurs, l'âge des apprenants, leurs besoins et objectifs personnels d'apprentissage, leur volonté, leur motivation, leur capacité… sont quelques-uns des facteurs qui influent sur le processus et la réussite de l'apprentissage d'une langue étrangère. Différent encore, puisque l'apprentissage d'une autre langue en milieu de classe s'avère plutôt un processus artificiel par rapport à l'acquisition de la langue maternelle réalisée dans un milieu "naturel".

“Metin dilbilimi” (Textlinguistik) terimini ilk kullananlar Romen Eugenio Coseriu (1955) ve Alman dilbilimci Harald Weinrich olmuştur (1969). Hemen ardından, 1970’li yıllarda bu alana pek çok dilbilimci katkıda bulunmuştur: Avusturyalı Wolfgang Dressler; ABD’li Robert de Beaugrande; Hollandalı Teun A. van Dijk (1972); İngiliz M.A.K. Halliday et Ruqalya Hasan, (Cohésion in English 1976); Fransız Denis Slakta, Michel Charolles, Bernard Combettes; İsviçreli Jean-Michel Adam...
Metin dilbilimi ya da metin dilbilgisi işlevselci dilbilim, üretici-dönüşümsel dilbilgisi, anlambilim, sözbilim, biçembilim, sözcelem, edimbilim ve söylem çözümlemesi gibi dil bilimleriyle, ayrıca psikoloji, mantık gibi birçok başka disiplinle ilişkilidir. Bu nedenle de, dayandıkları kuramsal alana ve öne çıkardıkları metin sorunlarına bağlı olarak, birden çok metin dilbiliminden ya da metin dilbilgisinden söz etmek yanlış olmaz. Ancak farklı yaklaşımların ortak noktası, metin dilbiliminin tümceüstü ve tümcelerarası alanla ilgilenmesidir. Metin dilbilimi bir metnin yapısını, düzenlenişini ve işleyişini incelerken tümceler arasındaki göndermeleri, bağlantı öğelerini, dil içi ve dil dışı bağıntıları ele alır. Ayrıca, adı metin dilbilimi olsa da, yapı ve kuruluş açısından söylemleri de inceleme konusu yapar. Daha doğrusu, metnin söylemden daha planlı ve düzenli bir yapısı olduğu için, bu alanda öncelikle metin üzerine çalışmalar ön plana çıkmış, ardından metin dilbiliminin verileri söylemlerde ve konuşma çözümlemesinde de kullanılmaya başlamıştır.

Hiçbir söz, hiçbir söylem yalın ve tek anlamlı değildir. Her söyleme daha önce söylenmiş başka söylemler karışır. Bu nedenle çoğu söylemde örtülü anlamlar gizlidir. Söyleyenin iletişim niyeti ile alıcının anladığı ve anlamak istediği arasında çoğu zaman bir mesafe oluşur. Söz başka bir gerçekliktir, niyet başka; diğer yandan söylem ve eylem de farklı alanlarda gerçekleşir, ama aralarında tamamlayıcı bir bağ vardır. Kısacası, sözün her zaman çözümlenmeye gereksinimi olduğu ortadadır.

Bu kitap esas olarak "anlamlandırma" sorununu ele almaktadır.

Dil-söz ilişkisi bizi aynı zamanda söz ile bu sözü söyleyen kişi arasındaki ilişkiye götürür. Bu kitabın konusu "söz" ve "insan"dır. Sorulacak sorular şunlardır: Sadece söze bakarak o sözü söyleyen insanı tanımak, niyetini anlamak mümkün müdür? Söz her zaman gerçeği mi dile getirir yoksa kısmen ya da tümden yanıltıcı olabilir mi? Yanıt: Belli bir anda ve yerde söylenmiş olan bir söz ancak önceden sarf edilmiş sözlerle ve ortaya konan eylemlerle bir arada değerlendirilirse bir gerçeğe ulaştırabilir bizi. Tabii eğer ulaştırabilirse.

Bu kitapta çeşitli söylem türleri ele alınmıştır: başta politik söylem olmak üzere, nefret söylemi, ırkçı söylem, ayrımcı söylem, cinsiyetçi söylem, maço söylem, baskıcı söylem, tehdit söylemi, çelişkili söylem, mağdur söylemi, mizahi söylem... Kitapta ülkemiz de dahil olmak üzere, dünyanın pek çok yerinde son dönemlerde yaşanmış olaylar ve gerçekleştirilmiş söylemler incelenmiştir.