Class Analysis

In this article, we address the classical debate about the relationship between the economic and cultural aspects of social stratification, typically cast in terms of Weber's distinction between class and status. We discuss in particular Chan and Goldthorpe's influential, yet largely unchallenged, attempt to reinstate a strict version of the class-status distinction, mounted as an attack on 'Bourdieusian' accounts. We argue that this is unconvincing in two respects: There are fundamental problems with their conceptualization of status, producing a peculiar account where one expression of status honour explains the other; in addition, their portrayal of the Bourdieusian approach as one-dimensional is highly questionable. In contradiction of a reading of Bourdieu as discarding the class-status distinction, we develop an alternative, neo-Bourdieusian account that recognizes class and status as distinct aspects of stratification, thereby allowing for a subtle analysis of their empirical entwinement. The fruitfulness of this approach is demonstrated by analysing the homology between the space of lifestyles and the social space through Multiple Correspondence Analysis of unusually rich data about lifestyles. Importantly, we highlight the relative autonomy of these spaces: Although they exhibit a similar structure, they do not overlap completely.

In contemporary pedagogy, "class" has become one nomadic sign among others: it has no referent but only contingent allusions to similarly traveling signs. Class, that is, no longer explains social conflicts and antagonisms rooted in social divisions of labor, but instead portrays a cultural carnival of lifestyles, consumptions, tastes, prestige and desire, or obscures social conflicts through technicist accounts of incomes and jobs.

Class in Education brings back class as a materialist analysis of social inequalities originating at the point of production and reproduced in all cultural practices. Addressing a wide range of issues – from the interpretive logic of the new humanities to racism to reading, school-level curricula to educational policy – the contributors focus on the effects that the different understandings of class have on various sites of pedagogy and open up new spaces for a materialist pedagogy and critical education in the times of globalization and the regimes of the digital.

This article presents the inaugural memorial lecture at the Nicos Poulantzas Institute in Athens. It examines and extends the work of the eponymous Greek legal and political theorist, political economist, and communist intellectual, Nicos Poulantzas, who radically transformed Marxist state theory, made major contributions to the critique of political economy for the era of Atlantic Fordism and postwar American imperialism, and called for a judicious balance between representative and direct democracy to secure a democratic transition to democratic socialism. It first offers some general reflections on the originality, legacy and actuality of Poulantzas's work in these respects and then reconstructs his later views on the critique of political economy before his death in 1979. Noting his neglect of the environment and issues of political ecology, which was typical of the French and Greek left in the 1970s and also rooted in more general features of Marxist theorizing on nature and the environment, the article elaborates a Poulantzasian view of political ecology based on key arguments from his work. The article concludes by reasserting the validity of his vision of democratic socialism, indicating that it would have become a critique of political ecology, and suggests that he would have approached this in the same spirit of romantic public irony that was advocated by one of his major theoretical and political influences – Antonio Gramsci.

Cet article présente la première conférence commémorative à l'Institut Nicos Poulantzas à Athènes. Il examine et étend le travail du théoricien juridique et politique grec, Nicos Poulantzas, économiste politique et intellectuel communiste, qui a radicalement transformé la théorie de l'Etat marxiste et apporté une contribution majeure à la critique de l'économie politique pour l'ère du fordisme atlantique. Il réclame un équilibre judicieux entre démocratie représentative et démocratie directe pour assurer une transition démocratique vers le socialisme démocratique. J'offre quelques réflexions générales sur l'originalité, l'héritage et l'actualité de l'oeuvre de Poulantzas à cet égard, puis reconstruit ses vues ultérieures sur la critique de l'économie politique avant sa mort en 1979. L'article élabore une vision poulantzasienne de l'écologie politique fondée sur des arguments clés De son travail. Il note sa négligence par rapport à l'environnement naturel et les questions d'écologie politique, typiques de la gauche française et grecque dans les années 1970, et visible dans la théorie marxiste sur la nature et l'environnement. L'article conclut en réaffirmant la validité de sa vision du socialisme démocratique, indiquant qu'il serait devenu une critique de l'écologie politique, et suggère qu'il aurait abordé cela dans le même esprit d'ironie romantique et publique qui a été préconisé par l'un de ses grandes influences théoriques et politiques-Antonio Gramsci.

Este artículo presenta la conferencia inaugural conmemorativa en el Nicos Poulantzas Institute en Atenas. Aquí se examina y profundiza en el trabajo del epónimo griego, Nicos Poulantzas, quien transformó radicalmente el estado del Marxismo teórico. La mayor contribución del teórico político y legal, economista político, y comunista intelectual, fue su crítica a la política económica de la era del Fordismo Atlántico y el Imperialismo estadounidense de la post-guerra, e invitó a un perspicaz balance entre la democracia representativa y la democracia directa para asegurar la transición social demócrata. Este artículo ofrece, primeramente, reflexiones generales sobre la originalidad, legado y actualidad del trabajo de Poulantza, y también reconstruye sus últimos acercamientos a la crítica de la política económica antes de su muerte en 1979. Notando su falta de atención en el medio ambiente y asuntos de ecología política, producto de la izquierda Francesa y Griega de los años setenta y aspectos generales del marxismo teórico sobre naturaleza y medio ambiente, este artículo elabora una perspectiva desde Poulantzas sobre ecología política y con base en los principales argumentos de su trabajo. El artículo concluye con una recopilación de la validez sobre su visión respecto al socialismo democrático, indicando que se habría convertido en una crítica sobre ecología política, y sugiere que Poulantzas se habría aproximado con el mismo espíritu de la romántica ironía pública que fue promovida por uno de sus mayores influencias teóricas y políticas: Antonio Gramsci.

Το άρθρο αυτό παρουσιάζει την ετήσια διάλεξη στο Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς στην Αθήνα, προς μνήμη του Νίκου Πουλαντζά, του οποίο το έργο εξετάζει και αναπτύσσει. Ο Πουλαντζάς, ένας θεωρητικός της πολιτικής επιστήμης, οικονομολόγος και κουμουνιστής διανοούμενος, μεταμόρφωσε ριζοσπαστικά την μαρξιστική θεωρία για το κράτος, και συνέβαλλε καθοριστικά στην κριτική της πολιτικής οικονομίας την περίοδο του ατλαντικού φορντισμού και του μεταπολεμικού αμερικανικού ιμπεριαλισμού, καλώντας για μια προσεκτική ισορροπία μεταξύ αντιπροσωπευτικής και άμεσης δημοκρατίας, εχέγγυο για την δημοκρατική μετάβαση σε έναν δημοκρατικό σοσιαλισμό. Το άρθρο αυτό προσφέρει σκέψεις σχετικά με την πρωτοτυπία, ιστορική σημασία, και επικαιρότητα του έργου του Πουλαντζά, ανασυνθέτοντας τις ύστερες θέσεις του στην κριτική στην πολιτική οικονομία πριν τον θάνατό του το 1979. Αν και είναι δεδομένη στο έργο του η παράλειψη της διάστασης του περιβάλλοντος και της πολιτικής οικολογίας, χαρακτηριστική της γαλλικής και της ελληνικής αριστεράς την δεκαετία του 70 και με ρίζες στην μαρξιστική θεωρητική προσέγγιση της φύσης, το παρών άρθρο επεξεργάζεται μία κατά Πουλαντζά θεωρία της πολιτικής οικολογίας, αντλώντας επιχειρήματα από το έργο του. Επιβεβαιώνεται εδώ η εγκυρότητα του οράματος του Πουλαντζά για τον δημοκρατικό σοσιαλισμό το οποίο θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί σε μία κριτική της πολιτικής οικολογίας, την οποία ο Πουλαντζάς θα είχε προσεγγίσει με το ίδιο πνέυμα της ρομαντικής και δημόσιας ειρωνείας την οποία πρότασσε ο θεωρητικός και πολιτικός ο οποίος περισσότερο τον επηρέασε, ο Αντόνιο Γκράμσι.