Rosja

Bezpieczeństwo energetyczne Kazachstanu bazuje na eksporcie ropy naftowej. Państwo to jest bogate w złoża surowców energetycznych, dąży do zapewnienia stabilnych kierunków zbytu. Ten drugi przypadek stanowi Kazachstan. Władze w Astanie oparły wzrost gospodarczy na rozwoju przemysłu surowcowego. Celem opracowania jest ukazanie, w jaki sposób na bezpieczeństwo energetyczne Kazachstanu wpłynęły dwa czynniki: kryzys na świa-towym rynku paliw spowodowany spadkiem cen na surowce oraz sankcje nałożone na Rosję przez Zachód. Przedstawione zostaną również możliwości alternatywne działania oraz kierunki zbytu ropy naftowej.

Celem artykułu jest analiza Memorandum w sprawie gwarancji bezpieczeństwa w związku z przystąpieniem Ukrainy do Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej zawartego w 1994 r. między Ukrainą, Rosją, USA i Wielką Brytanią, nazywanego również Memorandum Budapesztańskim. Miało ono zagwarantować bezpieczeństwo Ukrainie w zamian za przekazanie Rosji znajdującej się na jej terytorium broni jądrowej. Po agresji Rosji na Ukrainę w 2014 r. memorandum stało się jednym z najczęściej przywoływanych instrumentów, które swoimi działaniami miała naruszyć Rosja. Celem artykułu jest odpowiedzenie na pytanie, czy memorandum jest wiążącym aktem prawnym czy może tylko porozumieniem o charakterze politycznym, jak również wskazanie na konsekwencje wyniku takiego badania.

Obraz badanego wycinka polskich elit, który wyłania się z przeprowadzonych badań opartych na pogłębionych wywiadach badawczych, analizie litera tury
i prasy oraz dokumentach instytucji eksperckich, jest wielowątkowy. Składają się
na niego obserwacje różnej wagi i o różnej precyzji. Opierając się na zgromadzonym materiale badawczym, zaryzykować można wydestylowanie kluczowej
„opowieści”. Jej głównymi bohaterami są przedstawiciele młodego pokolenia
opozycyjnie nastawionej inteligencji, którzy po 1989 r., ciesząc się wsparciem
niektórych szczególnie istotnych postaci inteligenckiej elity oraz ważnych figur
środowisk emigracji, stworzyli trzon medialno-ekspercko-biurokratycznej infrastruktury związanej z relacjami Polski ze Wschodem.

Prawie cztery lata po obaleniu reżimu Muammara Kaddafiego, Libia pogrąża się w wojnie domowej, gdzie ciężko wymienić wszystkie strony konfliktu. Uznany na arenie międzynarodowej rząd tymczasowy z siedzibą w Tobruku we wschodniej Libii walczy z Nowym Islamskim Kongresem Narodowym, ze stolicą w Trypolisie oraz grupami utożsamiającymi się z Kalifatem na terytoriach Syrii i Iraku. Wojna o wpływy, wojna domowa, wojna o surowce, wojna ugrupowań ekstremistycznych o władze etc. jaka się odbywa na tych terenach, została zbagatelizowana przez światowe media. Tak samo głuche prośby rządu libijskiego na zniesienie embarga na zakup broni, informacje o grupach przemytników, szmuglujących ludzi na południe Europy, handel bronią i narkotykami i wiele innych

W artykule zawarto znaczenie regionu Azji i Pacyfiku dla Federacji Rosyjskiej. Autor pokusił się o scharakteryzowanie obszaru Azji i Pacyfiku, jak i określenie pozycji Rosji w tym regionie od momentu rozpadu Związku Radzieckiego. Artykuł pozwala zwrócić uwagę na interesy polityczne i gospodarcze wynikające z polityki zagranicznej Federacji Rosyjskiej wobec Azji i Pacyfiku.

Produkcja radzieckich korespondencji gazetowych w czasie II wojny światowej – o niektórych trudnościach badawczych / Production of Soviet front news during II World War – about some difficulities of the research; published in:  Korespondent wojenny. Etyka – historia – współczesność, pod red. K. Wolnego-Zmorzyńskiego, J. Snopka, W. Furmana, Kielce 2012, s. 125-146

Kultura w konflikcie - zapis autorefleksji. Reakcja rosyjskich dziennikarzy, intelektualistów, środowisk artystycznych na wydarzenia 2014 roku. Tekst pisany na zamówienie "Czasu Kultury", gdzie ukaże się w skróconej wersji / Culture and conflict.  The reaction of Russian journalists, intellectuals, artistic circles on events of 2014 . The text written on request of "Czas Kultury" will be published there in a shortened version.

The Orthodox Churches in the City of Łódź and in the Region of Łódź in the Interbellum (1918–1919). S  u  m  m  a  r  y: In this book, the author focuses primarily on the legal and administrative conditions of the Orthodox churches in the city of Łódź and in the region of Łódź in the interbellum (1918–1919). The terms “Łódź and the region of Łódź”, the author relates to Łódź as the capital of the interwar Łódź Voivodeship, as well as the several urban centres in this area, in which, before 1914, the Orthodox churches were built, namely: Piotrków Trybunalski, Kalisz, Łęczyca, Tomaszów Mazowiecki. In the narrative author invokes other buildings of Łódź Voivodeship and from the outside areas. The main aim of this study was to analyse the legal acts, regulating the functioning of the Orthodox Church in Poland and an indication of the manner of their implementation on the central level (Ministry of Religious Affairs and Public Education), and on a lower level – Voivodeship, district, city. The character of those legal acts was temporary. The proper legislation came into force in years 1938–1939. For these reasons, the efforts of local authorities often contrasted with the policy of the Ministry of Religious Affairs and Public Education. In this perspective, the author discussed the history of particular buildings, namely The Orthodox Alexander Nevsky Cathedral in Łódź, the All Saints Orthodox Church in Piotrków Trybunalski, in which the authorities decided of the further functioning of the pre-war parishes. The St. Olga Orthodox Church and The Dormition of the Virgin Mary Orthodox Church in Łódź – both retained in the estate of the Orthodox Church (from 1918 to 1939 a poorhouse and a school for member of the Orthodox Church was attached to the former, while the latter was serving as a cemetery chapel). The St. Alexius Metropolitan of Moscow Orthodox Church – from the beginning of 1919 adapted for an Roman-Catholic garrison church. The Cathedral of St. Apostles Peter and Paul in Kalisz – demolished in the second half of 1928 and the Orthodox church of the same dedication, built in Kalisz in the years 1929–1931. At last The Church of St. Nicholas in Tomaszów and Łęczyca – both demolished, the former in March of 1925, the latter in the years 1935–1936. The first extensive chapter of this thesis is devoted to the history of the buildings of the various churches, which took place – with the exception of the first of the Orthodox churches in Piotrków – between suppression of the January uprising, and the outbreak of the First World War. The circumstances of construction, with an indication of the patronage of the tsarist authorities, funders and locations of the new Orthodox churches (central place with unique compositional values). On the grounds of references to the statistical data (amounting to up to a few percent Orthodox community: soldiers, civil servants and their families), as well as architectural covering of the Orthodox church temples, the author presented their attributed role, videlicet the russification of urban landscape and the impact of propaganda on both, city dwellers and foreigners. As a result, in the independent times of The Second Polish Republic, the buildings were treated as a symbol of Russian domination, oppression and repression of the Polish population. Despite such a negative attitude of the Polish authorities, the author proved, on the basis of the collected reference material, that in the majority of the cases, decisions concerning the Orthodox churches were made in the majesty of the law of that time in pursuit of meeting the needs of the members of the Orthodox Church. The authorities decided to liquidate the cathedral in Kalisz, but the materials from the demolition was allocated to the construction of the new Orthodox church and the authorities also supported this construction financially. The authorities of Tomaszów Mazowiecki paid high compensation for the Orthodox Metropolitan in Warsaw, due to the demolition of the local Orthodox church, the same manner of authorities’ action was applied in Łęczyca. Additionally, the materials from the demolition, as well as the majority of the Orthodox liturgical utensils were secured. Furthermore, despite the small number of the faithful, two parishes were initiated (Łódź, Piotrków) and in the subsequent years the branch of parish in Łódź (Kalisz). There was also no demolition of the Orthodox churches in Łódź (despite the taking over of The Orthodox Alexander Nevsky Cathedral and liquidation of the onion domes – this building to this day is a sign of the Orthodox provenance) which makes this city unique. Православные церкви Лодзи и Лодзьского воеводства в межвоенный период (1918–1939). Р  е  з  ю  м  е: В этой работе автор сосредоточился, прежде всего, на правовых и административных условиях которых находились православные храмы города Лодзь и Лодзьского воеводства в ежвоенный период (1918–1919).Под понятием «Лодзь и Лодзьское воеводство» автор понимает Лодзь как столицу Лодзьского воеводства межвоенного периода, а также несколько городов находящихся поблизости от Лодзи, в которых до 1914 г. были построены православные храмы, а именно: Петркув-Трыбунальски, Калиш, Ленчица, Томашув-Мазовецки. В работе указаны и другие объекты как из Лодзьского воеводства, так и находящиеся за его пределами. Основной целью работы был анализ правовых актов, характеризующихся неоднозначностью и временностью, регулирующих функционирование Православной Церкви в Польше и указание способа их реализации на центральном уровне (Министерство духовных дел и народного просвещения), а также на нижних уровнях – воеводства, области, города. С этой точки зрения, автор обсуждает судьбу отдельных объектов. Церкви св. Александра Невского в Лодзи и церкви Всех Святых в Петркуве-Трыбунальском, при которых власти, в начале 20-х годов, решили продолжить функционирование довоенных приходов. Церкви св. Ольги и церкви Успения Пресвятой Богородицы в Лодзи – обе содержала в своих имениях православная церковь (при первой в 1918–1939 гг., как и перед I мировой войной, действовал приют и школа для православных, вторая церковь была кладбищенской часовней). Церкови св. Алексея Митрополита Московского, здание которой с начала 1919 г. было превращено в римско-католический гарнизонный костел. Собора св. Апостолов Петра и Павла в Калише, который был снесен во 2-й половине 1928 г. и церкви св.св. Апостолов Петра и Павла, построенной в Калише в 1929–1931 годы и, наконец, церкви св. Николая в Томашуве и св. Николая в Ленчице – снесенных, первая в марте 1925 г., вторая в 1935–1936 годах. Православные церкви Лодзи и Лодзьского воеводства в межвоенный период (1918–1939). Первую обширную главу автор посвятил истории воздвижения отдельных храмов, что произошло (за исключением первой из церквей в Петракове) в период между подавлением январского восстания и началом I мировой войны. Обсуждены обстоятельства строительства, с указанием патронажа царских властей, указаны основатели и места расположения новых церквей (центральные площади с уникальными композиционными достоинствами). Ссылаясь на статистические данные (макс. несколько процентов православной общины: солдаты, чиновники и их семьи), а также архитектуру храмов, автор показал роль, приписанную им, а именно руссификацию городского ландшафта и пропагандистское влияние как на городских жителей, так и иностранцев. Таким образом, уже в независимой Польше церкви считались символами русского господства, угнетения и репрессий в отношении к польскому населению. Несмотря на столь негативное отношение польских властей, автор доказал на основе собранного исходного материала, что, в большинстве случаев, судьба православных церквей была решена согласно тогдашнему закону: власти решили ликвидировать собор в Калише, но материал оставшийся после сноса был предназначен для постройки новой церкви, инициатива была поддержана и с точки зрения экономии. Правительство Томашува-Мазовецкого заплатило высокую компенсацию митрополии в Варшаве за снос местной церкви, также поступило и правительство Ленчицы. Следует подчеркнуть, что упомянутые церкви были не «разрушены», что является уничижительным словом а «снесены» (материал после сноса был использован, как и церковные принадлежности). Кроме того, несмотря на небольшое количество верующих, возникли два прихода (Лодзь, Петркув), а в последующие годы и филиал Лодзьского прихода (Калиш). Ни одна из Лодзьских церквей не была снесена (несмотря на то, что церковь св. Алексея перешла в другие руки, а лу ковичные купола были ликвидированы, архитектура здания до сих пор сохранила следы православия), что предопределяет уникальность этого города.

„Odwróconym manewrem Nixona” nazywa się strategię
sformułowaną przez prezydenta USA Donalda
Trumpa zainicjowaną w styczniu 2017 r. Jej nazwa nawiązuje
do dokonanego w 1972 r. odprężenia pomiędzy
Chinami a Stanami Zjednoczonymi zapoczątkowanego
przez ówczesnego prezydenta Ameryki Richarda Nixona.
Jej celem miało być odbudowanie pozycji Ameryki podczas
trwającej wówczas wojny w Wietnamie, która spowodowała
negatywne reakcje względem USA wśród społeczeństw
na całym świecie. Administracja prezydenta
Nixona chciała odmienić negatywne nastroje żywione
względem USA poprzez wykorzystanie problemów politycznych,
które pojawiły się pomiędzy Związkiem Radzieckim
a Chińską Republiką Ludową. Walka o prymat
w świecie komunistycznym skutkowała pogłębiającą się
niechęcią, stopniowo ewoluującą w możliwość pojawienia się trwałego zagrożenia. Dzięki powyższej strategii
pojawiła się możliwość przełamania polaryzacji ówczesnych
stosunków międzynarodowych w kierunku stworzenia
systemu trójbiegunowego.
Autor powyższego tekstu aprobuje nazwę ”odwrócony
manewr Nixona” jako zasadną nie tylko w kontekście
sytuacji geopolitycznej w 2017 r. i jej koherencji
względem relacji w systemie międzynarodowym w latach
70. XX wieku, ale także jako semantyczny odpowiednik
„odwrócenia przymierzy” charakteryzującego
stosunki pomiędzy trzema podmiotami polityki międzynarodowej
(Stany Zjednoczone, Rosja, Chiny) zarówno
w omawianym kontekście, jak i 40 lat przed nim.
Analiza konstruktu geopolitycznego zostanie dokonana
w oparciu o teorie realistyczne, a szczególnie geopolityki.
Dodatkowym atutem powyższego tekstu będzie
uwzględnienie w podsumowaniu tekstu przesłanek wynikających
z teorii konstruktywistycznych, zwłaszcza
w kontekście analizy kwestii „świadomości” decydentów
obu stron oraz ich potencjalnych obaw lub bodźców.

Prezentowany zbiór Formatowanie Ukrainy. Antologia publikacji portalu „Geopolityka.org” (tom I) obejmuje okres między 21 listopada 2013 roku (początek protestów na kijowskim Majdanie Niepodległości) a 27 czerwca 2014 roku (podpisaniem przez Ukrainę części ekonomicznej układu stowa-rzyszeniowego z Unią Europejską). Całość zamieszczonych w nim tekstów podzielono na cztery podstawowe grupy tematyczne:
1. Rewolucja Godności? – głównie są tu zamieszczone materiały odno-szące się do rewolucji ukraińskiej, która zakończyła się „przewrotem pań-stwowym” w lutym 2014 roku;
2. Implementacja postrewolucyjna – ukazuje kryzys polityczny, który do-tknął Ukrainę po przejściu władzy przez „rewolucjonistów”, secesję Krymu i wybuch Ruskiej Wiosny. Całość dopełnia w tym przypadku obserwacja procesu wyborczego oraz dylematy prezydenta Petra Poroszenki;
3. Pozycjonowanie geopolityczne – skupia się przede wszystkim na zapre-zentowaniu „wielkiej gry na eurazjatyckiej szachownicy”, jako toczyła się pomiędzy poszczególnymi wielkimi ośrodkami siły (FR, UE, USA i ChRL) w kontekście kryzysu ukraińskiego (2013-1014);
4. Stosunki polsko-ukraińskie – tu punktem odniesienia jest polskie po-strzeganie rewolucyjnych wydarzeń, których interpretacja niejednokrotnie umykała mediom „głównego nurtu”, które kierowały głównie roman-tyzmem politycznym.
Antologię dopełnia aneks, zawierający swego rodzaju autorską kronikę informacyjną EuroMajdanu oraz indeks autorski. Wewnątrz poszczegól-nych działów zastosowano z kolei konstrukcję chronologiczną, aby czy-telnik mógł się zorientować, jakie wątki – w określonym przedziale czaso-wym – gościły na łamach e-dziennika „Geopolityka.org”.

Pod żadnym względem Polska nie może porzucić kluczowych projektów gospodarczych o charakterze regionalnym. Należy wykorzystywać zaangażowanie Stanów Zjednoczonych we wspieranie naszych koncepcji i stać się sworzniem geoekonomicznym w Europie. Należy zabiegać o zwiększenie inwestycji amerykańskich w Polsce. Amerykanie posiadają (jeszcze) dostateczne siły ekonomiczne aby zaangażować się ekonomicznie w naszą gospodarkę. Polska powinna w zdecydowanie w inny sposób prowadzić politykę wobec Rosji i rozpocząć dialog polsko-rosyjski w podobny sposób jak prowadzi to znaczna większość krajów Zachodnich. Z drugiej strony Polacy wykorzystując dywidendę geograficzną powinna wymagać od Chin oraz Stanów Zjednoczonych lepszych warunków współpracy gospodarczej. Celem pracy jest wykazanie zmian jakie zachodzą w systemie międzynarodowym i jaki mają wpływ na Polskę pod względem strategicznym oraz inicjatyw gospodarczych.

Od 2018 roku Stany Zjednoczone podjęły walkę o prymat w systemie międzynarodowym z pretendentem do hegemonii – Chinami. Oba mocarstwa posiadają inne cele strategiczne ustanowienia ładu międzynarodowego i systemu bezpieczeństwa odpowiadającemu ich interesom. Amerykanie jako mocarstwo morskie słabną w chwili gdy pojawiło się prawdziwie symetryczne wyzwanie jakim są Chiny z uzupełnieniem potencjału Federacji Rosyjskiej. Rosja ekonomicznie i demograficznie nie może równać się Chinom ani Stanom Zjednoczonym. Jednakże potencjał militarny, geograficzne położenie, strefy wpływów i surowce energetyczne powodują, że Rosja nadal ma znaczący wpływ na arenie międzynarodowej. Będąc państwem heartlandowym łączy oba brzegi Eurazji. Europa Zachodnia posiada komplementarne interesy z Rosją, co stanowi ogromne wyzwanie dla Rzeczpospolitej. Położenie i geografia terytorium Polski sprawia, że jesteśmy liczącym się graczem w strategiach każdego mocarstwa. Posiadając dywidendę demograficzną Polska może stać się sworzniem geoekonomicznym. Będąc w strefie wpływów Stanów Zjednoczonych Polska odgrywać będzie przede wszystkim rolę militarnego gracza wywierającego wpływ na Rosję, w inicjatywach Chin Polska jest postrzegana jako ważny hub logistyczno-transportowy dla wymiany handlowej pomiędzy Europą a Chinami.

The paper presents written in 1918 predictions of Leon Wasilewski (1870-1936), a pre-war Polish political  writer and an expert on national issues and relations between Russia and Ukraine. According to him, Russia, although impaired after the World War I, never resigned from reconstruction of its empire . The control over the Ukraine is key issue in the reconstruction of the Empire.
*
Artykuł przedstawia pisane  w 1918 r,  prognozy Leona Wasilewskiego (1870-1936), wedle których Rosja, choć osłabiona po I wojnie światowej, nigdy nie porzuci swoich ambicji imperialnych. Według Wasilewskiego  kluczem do odrodzenia rosyjskiego imperium jest odzyskanie kontroli nad Ukrainą.

Granice polityczne Polski i jej sąsiadów w XX wieku – wybrane zagadnienia / Political borders of Poland and its neighbors in the 20th century (selected issues)
"Publikacja to zbiór doskonale opracowanych studiów poświęconych poszczególnym granicom politycznym, przecinającym Europę Wschodnią. Praca ukazująca ewolucję granic ma przede wszystkim służyć jako źródło wiedzy historycznej, która z kolei jest niezbędna dla utrzymania i umacniania tożsamości narodowej. Do pełnienia takiej roli książka ta jest wysoce predestynowana.
Książka bardzo cenna z uwagi na aktualne uwarunkowania polityczne i ekonomiczne, w których procesy integracyjne w ramach Unii Europejskiej rozwijają się w sposób korzystny ekonomicznie dla najsilniejszych członków Wspólnoty. Nie obejmują wszystkich sfer życia, i dlatego granice państwowe pozostają jednym z najważniejszych elementów kształtujących krajobraz, zwłaszcza z uwagi na trwające wciąż głębokie nierówności ekonomiczne między państwami tzw. starej Unii, a krajami włączonymi już w bieżącym stuleciu."
Fragment recenzji

Celem opracowania jest ukazanie procesu militaryzacji („uzbrajania”) informacji i wykorzystywania operacji informacyjnych do realizacji celów strategicznych – na przykładzie Rosji. Rozwój cywilizacyjny prowadzi do stałego wzrostu znaczenia informacji a przepływ informacji i dezinformacji jest, na skalę dotąd niespotykaną, używany jako instrument wpływu i manipulacji. Systemy niedemokratyczne z powodów systemowych mają w tym zakresie większe możliwości. Przykładem jest Rosja, która operacje informacyjne traktuje jako kluczowy komponent tzw. „wojny nielinearnej” (zwanej też hybrydową), łączącej elementy i działania militarne i niemilitarne. Tendencja ta będzie się nasilać w miarę dalszych przemian cywilizacyjnych i rozwoju technologicznego.
Słowa kluczowe: bezpieczeństwo informacyjne, Federacja Rosyjska, dezinformacja, wojna hybrydowa, operacje informacyjne, manipulacja, smog informacyjny

I wojna światowa spowodowała liczne migracje ludności. Jedną z nich była ewakuacja ludności cywilnej w głąb Rosji. Celem publikacji jest analiza demograficzna i statystyczna gospodarstw domowych z powiatów zachodnich guberni grodzieńskiej ewakuowanych do guberni tomskiej latem 1915 r. Podstawę źródłową stanowi wykaz ewakuowanych osób wydrukowany w Tomsku w 1916 r. Tekst omawia zmiany w strukturze demograficznej analizowanych gospodarstw oraz konsekwencje demograficzno-etniczne I wojny światowej dla społeczeństwa guberni grodzieńskiej.

Wojna we wschodniej części Ukrainy ma charakter nie tylko polityczny, ale i kulturowy. Jej podłożem są odmienne sposoby myślenia o świecie oraz znaczenia nadawane różnym terminom, np. państwo, pokój, demokracja. Rosyjskie elity polityczne nie reprezentują typu myślenia, które oparte jest na wartościach właściwych cywilizacji zachodniej, jak wolność, obywatelskość, pluralizm, policentryzm. Zatem rosyjska demokracja to demokracja suwerenna, a więc niezależna od wpływów świata zachodniego. Wojna na Ukrainie to konflikt sposobów myślenia o bezpieczeństwie. Czym dla Rosjan jest bezpieczeństwo, a czym zagrożenie? Na te pytania odpowiada tekst, w którym odwołano się do wielości szkół teoretycznych i metod badawczych właściwych nauce o polityce.
The war in the eastern part of Ukraine has not only political but also cultural nature. It is grounded on different ways of thinking about the world and meanings being given to various terms, for example: state, peace, democracy. Russian political elites do not represent this kind of thinking which is based on values typical of the Western civilization, such as freedom, civic virtue, pluralism, polycentrism. Therefore, Russian democracy is a sovereign democracy so it is independent of the influence of the Western world. The war in the Ukraine is the conflict of the ways of thinking about safety. What is safety and what is threat for Russians? The answer for these questions can be found in the text, in which the reference is made to the multiplicity of theoretical schools and research methods characteristic of political science. Wyjaśniać sytuację za wschodnią granicą Polski, której apogeum nastąpiło w 2014 roku, a źródła tkwią w latach minionych, można poprzez zastosowanie w refleksji naukowej wybranych orientacji badawczych nakierowanych na kierunki przemian cywilizacyjnych. Wśród nich wyróżnić można: optymistyczną-zakładającą, że cywilizacje doskonalą się, katastroficzną-zgodnie z którą przyszłość jawi się jako konieczny regres, cykliczną-uznającą powtarzanie się pewnych zjawisk w określonym czasie oraz regresywną-według której każdy postęp okupiony jest regresem (Bodio, Chodubski 2003: 344). Dla eksplanacji wydarzeń na Ukrainie zasadnym jest także wykorzystanie eksploratywnego i normatywnego podejścia w badaniach zmian społecznych. Pierwsze polega na wnioskowaniu o przyszłości na podstawie wiedzy o przeszłości i teraźniejszości, drugie zaś na przyjęciu pożądanej wizji przyszłości (Bodio, Chodubski 2003: 344). Stosując natomiast metodę analogii i refleksji, polegającą na przenoszeniu doświadczeń przeszłości w przyszłość, można pokusić się o próbę ustalenia przyczyn wojny ukraińskiej tkwiących w historii Rosji, ale i Europy Zachodniej, a także sformułowania prognozy ostrzegawczej-czemu służyć ma wspomniane podejście eksploratywne-dla Polski i innych państw europejskich. Nie bez znaczenia w tym kontekście pozostają sposoby wyjaśniania zjawisk i procesów, które odnoszą się do teorii polityki, jak wyjaśnienia nomologiczne, kazualne, teleologiczne, funkcjonalne i genetyczne (Krauz-Mozer 2005). Możliwie wyczerpujący obraz

The unfortunate period of Boris Yeltsin's presidency is known among the Russians as smuta, or despair. Some of that time I have spent in the company of young people from the post-Soviet bloc. The Soviet habit of heavy vodka drinking had not yet been then superseded in Central Europe by the liberal wine-sipping. In the alcohol-induced frankness, one of the Russians bitterly said: "На что мена такая великая родина, когда в нее порядка нет?" ("Why should I need such a great homeland, if there is no order in it?") In this straightforward way, he pointed out two main, closely related Russia's problems: its size, and its endemic disorder. Soon after, Vladimir Putin found a solution to these problems, establishing the order much longed for by Russians. Though at the top of the political hierarchy this order turned out to be a system of organized crime, it brought some relief to all. After more than two decades of despotic rule, Putin decided to expand the Ruskij mir he founded. As a result, the Russian order has just begun to disintegrate and, together with it, the global order as well.

Nie wydaje się możliwe wyznaczenie pełnego zestawu kryteriów określających doktrynę faszystowską, jednak można mówić o grupie warunków koniecznych do użycia terminu w stosunku do uporządkowanego systemu ideowo-prakseologicznego, a tym samym o cechach charakteryzujących zasadniczo wszystkie historyczne przejawy faszyzmu.

WO IST DER STEG Stefan KOSIEWSKI Do Przyjaciół Moskali AD 2022 IBRAGIMOV  LERMONTOV gdzie jest ten mosteczek 20220303 ME SOWA SIRENES et NOTES
PDF: https://de.scribd.com/document/710494640/Stefan-Kosiewski-do-Prezydenta-Klubu-Moskiewskiego-Aleksandra-Ibragimowa-Garunowicza-i-Dra-Lermontowa-Michaiła-Jurewicza-WO-IST-DER-STEG-Zukunftsvisi
WO IST DER STEG? Zukunftsvisionen Gdzie jest ten mosteczek?
https://sowa.mystrikingly.com/blog/wo-ist-der-steg-von-stefan-kosiewski

https://sowa-magazyn.blogspot.com/2022/02/przepraszam-woodymyra-ewko-burmistrza.html
https://gloria.tv/post/KBqr9tfruRdh1XYHUyDfyotaC/replies

https://sowamagazyn.blogspot.com/2022/02/jarosaw-kaczynski-do-grudnia-2020-by-z.html
https://boosty.to/mysowa/posts/b37cea21-1308-4893-a11e-81e2ea335b66

https://boosty.to/mysowa/posts/4f6d7edf-8156-452b-bcb4-6bb7179be48b
https://twitter.com/sowa/status/1499244983467053056

Elements of Polonophobia (anti-Polonism) are encountered exclusively in this area of Russian political thought that is connected with nationalism of an imperial type. In the 19th century the starting point of this trend was F. Tiutchev’s doctrine, who perceived Poland as an obstacle to the realisation of a providential vision of the unification of the Slavic world in an eschatological empire; Poland’s collapse was a necessary, though painful ,,sacrifice of Iphigenia”. The works of other conservative nationalists, such as M. Pogodin, J. Samarin or A. H ilferding show the problem of Poland mainly within the frames of the fight of the cultural character of the west provinces threatened with Latinisation: these territories should be deprived of the so-called
Polish element so that they should be able to reunite with Russia. I. Aksakow simply suggests ,,moving Poles beyond the Bug River”. Poland is a pathological creation that has yielded to Westernisation;
therefore its re-Slavisation is necessary and this can be done e.g. through the dissemination of an alphabet based on Cyrillic in the whole Slavic world. First of all, Polish internal dilemmas should be resolved by the isolation of Slavic people from the Occidentalised nobility and Latin
clergy. Furthermore, N. Strachow in his famous article A Fatal Case presents Polish motivations to reject the Russian mission: the feeling of civilizational superiority. The actual de-Polonisation of
west provinces, i.e. of West Belarus, Lithuania and West Ukraine became the task for eager administrators, like M. Muravyov or the Milutin brothers, although Russian central authorities dissociated
themselves from the anti-Polish propaganda campaigns.
After 1863 anti-Polish ideas gained special popularity due to the January uprising and M. Katkov’s aggressive ,,realistic” policy that showed Poland as Russia’s main rival in the civilisation mission in Slavic territories. An unfavourable picture of Poland is presented also in Pan-Slavists’ writings, e.g. N. Danilevski, who sees Poland as a negated vision of the united Slavic community. Already in the 20th century P. Kovalyevski claimed that the incorporation of Poland had had disastrous
effects because of the incorporation of the so-called hostile elements connected with a bacillus of Jewishness. In contemporary Russia, nationalists devote less attention to Poland, but a good
example of anti-Polish attitudes, similar to Kovalyevski’s arguments, is opinions expressed by J. Muchin, who pointed out that one should not be surprised by Poland’s turning to NATO: treacherousness
and disloyalty towards the Russian mission of freedom have always been characteristic of Polish foreign policy.

Jan Długosz wskazał na Gródek Nadbużański, uznając go za główny ośrodek Wołynia. W tym miejscu zaczyna się pisana historia całej Słowiańszczyzny, gdyż z Wołynian miał pochodzić Mezamir, czyli ten, który zjednoczył wszystkie plemiona Słowian. Wołyń miał być tym ośrodkiem - filarem, który łączył z sobą mieszkańców grodów białych, czarnych i czerwonych. Orły, niczym Kazi, Tetka i Libusza łączyły Billungów-Askańczyków, Piastów i św. Wojciecha. Bez przyjaźni cesarza Ottona I nie byłoby Piasta na tronie polskim i Gerona – Popiela II w legendzie.   



W świetle dzisiejszej wiedzy, nie można nie łączyć Zombora z Siemomysłem, a Sarolty z Adelajdą Białą Kneginią. Lędzianie Piastów/ gyulów z rodu Tühütüm nieśli wraz z pozostałymi sześcioma plemionami Ładę do Panonii i potem na północ, przez karpackie doliny. Maeghta, Istenanya znaczyła dla niektórych tyle, co Arka Przymierza, co i dzisiaj nie budzi rozterek w połączeniu Maryja = Arka Przymierza.


2 Mózes 37:5: És betola a rudakat a láda oldalán levő karikákba , hogy a láda hordozható legyen



Ci sami Lędzianie, a właściwie Siewierzanie (sever, svarts - czarni) Piastów - gyulów z rodu Tühütüm stali się panami Sklawanii, która weszła klinem między Wielkopolskę Polan i Mazowsze Messian, uciekinierów z Nitry. To Sklawania przedstawicieli rodu Tühütüm sięgnęła na północy po Łęczycę i Sieradz. Kiedy Czesi rozciągnęli swoje władanie po Bug i Styr, Piastowie-Teteny zwrócili się ku północy.



Nie dajmy sobie wmówić, że „w niektórych wydaniach Długosza jest San, co przyczyniło się do utrwalenia pomyłki,” a o Wiatyczach nad Bugiem nie ma nawet jednego słowa. W rzetelnych wydaniach, Długosz nie lokuje Radymiczy nad rzeką Szaszun, lecz właśnie nad Sanem, podobnie Wiatyczy lokalizuje nad Bugiem! Biel Melnika, Wiatyczy jest znacząca zarówno w kontekście lokalizacji, jak i religii (Pollux, Pollexiani, Poleszuki). Łącznikiem Mielnika i Wiatyczy ze starożytnymi grodami białymi jest gockie słowo wichtgata – biały. Podobnie łącznikiem Radymna i Radymiczy ze starożytnymi grodami czerwonymi jest gockie słowo rauds – czerwony. A przecież i jedni, i drudzy mieli być z Lachów. 


Wciąż ponosimy konsekwencje błędnego przekonania o pochodzeniu Wołochów, jak również Wilamowian, Dziadoszyców, czy Głuchoniemców. Wszakże nie tylko gazdowie i owce łączą najstarsze dzieje Galicji i Spiszu, Górali i Wołochów. Stoki północnych Karpat były ową gawrą, z której przedstawiciele siedmiu plemion, w tym pięciu posiadających korzenie celtyckie – wołoskie wyruszyło na południe, aby z czasem powracać nowymi falami do siedzib przodków, i do tych, którzy nigdy ich nie opuścili. Wielu Wołochów - owczarzy nie przemieszczało się wcale, dlatego mogło złączyć się sojuszem z przedstawicielami rodu Tühütüm. Przetrwało dziedzictwo Wołochów - Górali, którym udało się uwolnić Skepus, czyli krainę rozciągającą się od okolic Żywca po Wrota Uhorskie spod wpływów gockich.

Oderwanie się Litwy, Łotwy i Estonii od Związku Radzieckiego/Federacji Rosyjskiej wymusiło na Moskwie zaadaptowanie się do nowej rzeczywistości międzynarodowej. Tym bardziej że secesja republik nadbałtyckich m.in. pogorszyła położenie geostrategiczne Rosji nad Morzem Bałtyckim, pozbawiła ją dostępu do niezamarzających portów w tym regionie i pozostawiła liczną ludność rosyjskojęzyczną pod zwierzchnictwem obcych władz. Ponadto Bałtowie podjęli, zakończone niedawno powodzeniem, starania o wstąpienie do NATO i Unii Europejskiej. Celem Kremla stała się reintegracja oraz przeciwdziałanie dezintegracji poszczególnych przestrzeni obszaru poradzieckiego, za którego naturalną część uważano Litwę, Łotwę i Estonię. Niniejsze opracowanie poświęcone jest strategii adaptacyjnej Federacji Rosyjskiej wobec państw bałtyckich. Przedstawiono w nim zarówno koncepcyjny komponent strategii, jak i praktyczny, czyli działania służące jej realizacji, zidentyfikowano czynniki warunkujące ją oraz zaprezentowano możliwe scenariusze prognostyczne strategii adaptacyjnej, co pozwoliło na ocenę jej skuteczności.

This article examines the Community for Democracy and Rights of Nations. It is an organization created in 2006 by three quasi-states located in the post-Soviet area: Transnistria, Abkhazia and South Ossetia with strong support of the Russian Federation. The author presents the origin, aims, basic principles, membership issues, organs and activity of the Community. He concludes that, although the cooperation within this organization is quite weak, it is to some extent effective, especially from its members’ and Russia’s point of view.

A. Jach (red.), Rewolucja rosyjska. Spuścizna. „Implementacje strategii” zmiany, Wydawnictwo Księgarnia Akademicka, Kraków 2017; seria wydawnicza Rosja. Wczoraj, dziś, jutro. Polityka - kultura – religia - gospodarka, red. J. Diec, A. Jach, M. Kuryłowicz, t. 21, ss. 235.

DOI:  10.19195/2450-274X.2.6

Temat: Kwestia Rzezi Wołyńskiej w kontekście kryzysu ukraińskiego — między rosyjską propagandą, ukraińskim poszukiwaniem tożsamości narodowej a polską racją stanu.

Abstrakt: Niniejszy artykuł traktuje o Rzezi Wołyńskiej analizowanej w kontekście kryzysu ukraińskiego. Badanie skupia się na interpretacji instrumentalnego wykorzystywania przez Rosję, Ukrainę i Polskę zagadnień związanych z eksterminacją polskiej ludności cywilnej przez ukraińskich nacjonalistów. Opracowanie podzielone zostało na trzy części. Pierwsza odnosi się do polityki propagandowej Federacji Rosyjskiej. Ta część pokazuje w jaki sposób Kreml używa kwestii związanych z Rzezią Wołyńską do tworzenia korzystnej dla siebie narracji. Druga część poświęcona jest próbom budowy ukraińskiej tożsamości narodowej na dziedzictwie ukraińskiego nacjonalizmu. Autor analizuje w niej także konkretne działania elit ukraińskich, związane z tematem artykułu. Trzeci fragment natomiast analizuje sprawę Rzezi Wołyńskiej w oparciu o polską raison d’État. W tej części autor przedstawia nie tylko polskie spojrzenie na Rzeź Wołyńską w kontekście kryzysu ukraińskiego, lecz także odnosi ją do geopolitycznego znaczenia Ukrainy dla Polski. Po- szczególne wątki są ze sobą połączone i stanowią spójną całość.

Słowa kluczowe: Rzeź Wołyńska, kryzys ukraiński, propaganda, ukraiński nacjonalizm, polska racja stanu, Ukraińska Powstańcza Armia,  Euromajdan

Paper Title: The issue of the Volhynian Slaughter in the context of Ukrainian crisis — between Russian propaganda, Ukrainian seeking for the national identity and Polish raison d’État

Abstract: The present article is devoted to the Volhynian Slaughter (Massacres of Poles in Volhynia and Eastern Galicia) in the context of Ukrainian crisis. Research focuses on interpretation of intentional using (by Russia, Ukraine,  Poland) of issues related to the extermination of Polish civilians carried out by Ukrainian nationalists. The article is divided into three parts. The first part refers to the propaganda policy of the Russian Federation. In this part author presents how the Kremlin uses issues related to the Volhynian Slaughter to create narrative favorable for itself. The second part is devoted to the process of building of Ukrainian national identity on the legacy of Ukrainian nationalism. In this part the author analyses also specific activities of Ukrainian authorities, which are linked to the subject matter of the article. The third part includes analysis of the Volhynian Slaughter in the context of Ukrainian crisis through the prism of Polish raison d’État. This part depicts not only the Polish perception of the Volhynian Slaughter but also explains links between subject matter and the geopolitical significance of Ukraine for Poland. All three parts of research are interconnected and belong  together.

Keywords: The Volhynian Slaughter, the Ukrainian crisis, propaganda, Ukrainian nation- alism, Polish raison d’État, Ukrainian Insurgent Army, the  Euromaidan

The evolution of the Eurasian idea was conditioned by the circumstances of its development. In the interwar period, when the idea of Russia-Eurasia was proposed by a group of emigrés such as N.S. Trubetzkoy and P. Savitsky, the motivating main factor probably boiled down to alienation and the need for compensation. That is why Eurasianism proposed such ideas as imperialism of any ideological color, the concept of an imaginary Eurasian nation, an ideocratic state and strong aversion to the domination of the Western world. Interwar Eurasianism and its later incarnations emphasize the essential role of the Horde in shaping the Russian state, which was also reflected in the theory of ethnogenesis created by L.N. Gumilyov, a Eurasianist of the Soviet period. Post-Soviet neo-Eurasianism focuses on the idea of historical revanchism (A.S. Panarin), geopolitics opposing the democratic and liberal Atlanticism to the Eurasian continental domain of Tradition (A.G. Dugin), the Islamic reference to Eurasia, the Old World, as the primary seat of the Abrahamic religions (G. Dzhemal), as well as the pragmatic Central Asian version of the doctrine emphasizing the need for an economic and social community, based on the principle of equality among Eurasian actors.

W opracowaniu przedstawiono zaludnienie i zagospodarowanie przestrzenne Nowej Ziemi od czasów początków osadnictwa do 1956 roku, gdy archipelag przestał być zarządzany przez urzędników cywilnych i został objęty kontrolą administracji wojskowej. Opisano również zaludnienie i zagospodarowanie przestrzenne Nowej Ziemi od 1956 roku, kiedy to Nowa Ziemia przeszła pod zarządzanie administracji wojskowej, co wiązało się z prowadzeniem na tym obszarze doświadczalnego poligonu atomowego. Próby objęcia ochroną fragmentów unikatowego na skalę światową obszaru wiążą się z koniecznością odtworzenia działalności gospodarczej, która zdecyduje o dalszym zagospodarowaniu przestrzennym Nowej Ziemi.

Artykuł dotyczy zagadnienia relacji współczesnych Rosjan do własnej przeszłości-do ZSRR. Przedmiotem badania są współczesne zjawiska kultury masowej (publicystyka, popularne książki, filmy, gry komputerowe) oraz aktywność poznawcza online (statystyki wyszukiwarek, słowa kluczowe, statystyki Wikipedii). Wyniki badań wskazują na korelację między pamięcią o ZSRR a pamięcią o II wojnie światowej. Pamięć o walce z nazistami stała się mitem założycielskim ZSRR co jest jednym z powodów pozytywnego odniesienia dla tego okresu historii.

Understanding the other perspective. Longing for the USSR in contemporary Russian mass culture. The article deals with the issue of contemporary Russians' relations to their own past-to the USSR. The subject of the research are contemporary phenomena of mass culture (journalism, popular books, films, computer games) and online cognitive activity (search engine statistics, key words, Wikipedia statistics). The results of the research indicate a correlation between the memory of the USSR and the memory of World War II. The memory of the fight against the Nazis became the founding myth of the USSR, which is one of the reasons for a positive reference for this period of history.