Tasarım Eğitimi

Günümüzde gerçekleştirilen her tasarım, kavramsal bir alt yapıya sahip olmasına rağmen; çoğu tasarımcı bu kavramsal dizgenin ya farkında olamamakta ya da bu aşamaya yeterince önem vermemektedir. Genellikle tasarlama eylemlerinin nasıl yapıldığı, zihinde hangi aşamalardan geçtiği ve en önemlisi hangi kavramlara dayandığı, tasarımcı tarafından dahi net olarak bilinememekte ve dolayısıyla izleyiciye de tam anlamıyla aktarılamamaktadır. Bu amaçla 2015-2016 Eğitim-Öğretim döneminde Selçuk Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi İç Mimarlık ve Çevre Tasarımı Bölümünün 6. Yarıyıl derslerinden olan Fakülte İçi Seçmeli-2 dersi kapsamında fakültede İç Mimarlık ve Çevre Tasarımı Bölümü haricindeki diğer tasarım bölümlerinde öğrenim gören üçüncü sınıftaki lisans öğrencileri ile, tasarım süreci yaklaşımları ve onların yaratıcılık ve öğrenme biçimini inceleyen bir çalışma yürütülmüştür. Araştırma yöntemi olarak “Biçimsel Soyutlama” kullanılmıştır. Bu çalışmada iç mimarlık eğitimi almamış olan birey, kendi sanat eğitiminde aldığı tasarım alt yapısıyla biçimsel soyutlamayı da kullanarak mekân tasarımı yapmaya çalışmıştır. Biçimsel soyutlamalar ile, tasarlamaya nasıl bir yöntemle başlayacağını bilmeyen tasarımcı adayı, kavram geliştirme aşamasını verimli bir şekilde yaşayarak, tasarım problemini ve kendi bölümünde almış olduğu tasarım eğitiminin getirdiği bilgileri de değerlendirmiştir. Böylece eğitimini almamış olduğu bir konu hakkında tasarlama yaklaşımını rahatlıkla belirlemiştir.

Temel Tasarım kavram olarak, Bauhaus öğretisinde öğrencilerin hazır bulunuşluk düzeylerini belirli bir noktaya getirmeyi, öğrencilerin kişisel özelliklerini tanımlamalarına yardımcı olmayı, yargılarını denetlemeyi ve önyargılarından kurtulmalarını amaçlayan bir disiplin olarak doğmuş, bugün tüm dünyada farklı isimlerle uygulanmaya devam etmektedir. Tez çalışması kapsamında Temel Tasarım Eğitimi olarak ifade edilecek bu ders, günümüze dek gelen süreçte görme olayını merkez almış, görsel bir dilin varlığını sistematize etmeye çalışmış ve yöntemlerini de buna göre geliştirmiştir.Ancak mekân, sadece gözün değil tüm duyuların bileşkesiyle algılanan çok boyutlu bir kavramdır. Bu kavramla arasındaki iletişimi, ilk olarak Temel Tasarım Eğitimi dersinde sorgulamaya başlayacak olan öğrenci için tek duyu odaklı bir eğitim, ilerleyen yıllarda ve derslerde biçimlendireceği mekânın duyusal ve algısal boyutlarına ikincil derecede önem verilecek bir olgu olarak yaklaşılma tehlikesini içermektedir.Bu kapsamda çalışma, dört bölümden oluşmaktadır. İlk bölüm konuya yaklaşımın ve çalışmanın amacının tanımlanmaya çalışıldığı giriş bölümüdür.Bunu takip eden ikinci bölüm, temel tasarım eğitimi dersinin gelişim sürecini Avrupa ve Türkiye'de karşılaştırmalı olarak ele almakta, bu süreci göz önünde bulundurarak dersin amacını ve derste kullanılan yöntemleri incelemektedir. Bugün ülkemizde, özellikle vakıf üniversitelerindeki artışla doğru orantılı olarak sayısı hızla artmakta olan İçmimarlık bölümlerinin, Temel Tasarım Eğitimi dersine olan yaklaşımları ve bu derste kullandıkları yöntemler, bölüm sonunda uygulanmış olan bir anket çalışması ile tespit edilmeye çalışılmıştır.Üçüncü bölümde, tasarım eğitiminde duyuların rolü incelenmektedir. Bilginin insan zihninde nasıl işlendiğine ilişkin geliştirilen modeller içinde Bilgi İşlem Modeli'nden yararlanılmıştır. Tasarım bilgisine ulaşmada ele bilginin toplanması, bilginin işlenmesi ve bilginin tanımlanması süreçleri, dersin araçları ile tanımlanmıştır.Dördüncü bölümde, önceki bölümde ele alınan tüm bilişsel süreçleri tasarım eğitimi amaçları çerçevesinde örnekleyecek, Hacettepe Üniversitesi ile Okan Üniversitesi'nde uygulanmış çalışmalar tanımlanmaktadır. Bu örnekler aynı zamanda, dersin stüdyo dersleriyle ilişkisinin kurulmasındaki kopukluğa karşı öneri getirmektedir.

Gerek ülkemizde, gerek uluslar arası düzeyde, tasarım eğitiminin endüstriyel tasarım, grafik tasarım, iç mimari gibi adlandırmalarla yapılandırıldığını görüyoruz. Fakat güncel ihtiyaçlar ve yaklaşımlar doğrultusunda bu kategorilerin değiştiğini, bu konvansiyonel yapıların ötesine çıkıldığını değişik örnekler üzerinden mümkün.

Özet Kavram temsili ile biçim üretimi arasındaki bağlılaşık ilişkiyi öğrencilerin tasarım ideleri ve başarı düzeyleri üzerinden yorumlayan bu araştırma kapsamında iki hipotez kurulmuştur. Birinci hipotez, tasarımına somut kavramlar ile başlayan öğrencilerin soyut kavramlarla başlayan öğrencilere göre daha başarılı olduğu önermesine dayanmaktadır. İkinci hipotez ise, çalışmasına somut kavramlarla başlayan öğrencilerin biçim üretimine yönelik kararları daha kolay aldığı düşüncesi ile üretilmiştir. Oluşturulan hipotezleri sınamak amacıyla kurgulanan çalışma doğrultusunda öğrencilerden somut (dönüşüm, hareket, sonsuzluk) ve soyut (cesaret, risk, yanılsama) kavramlardan birini tasarı izlemi olarak seçmeleri ve seçtikleri kavramları mekânsal ölçekte ifade etmeleri istenmiştir. Bu bağlamda İstanbul Gedik Üniversitesi, Güzel Sanatlar ve Mimarlık Fakültesi, İç Mimarlık ve Çevre Tasarımı Bölümünde 2019-2020 Eğitim-Öğretim yılı Güz yarıyılında Temel Tasarım I dersini geçer not ile tamamlayan toplam 65 öğrencinin katılımı ile gerçekleştirilen araştırma çerçevesinde öğrencilerin tasarım kararlarına etki eden parametreleri tespit etmek için 8 soruluk yarı yapılandırılmış görüşme formu; kavramsal temsiller üzerinden gerçekleştirilen yaratım süreçlerinin temel tasarım literatürü içerisindeki konumunu belirlemek için ise 20 soruluk 5'li Likert tipi sormaca formu kullanılmıştır. Elde edilen tüm verilerin SPSS yazılımı ile analiz edildiği araştırma sonucunda sınanan iki hipotez de sayımlamalı olarak doğrulanmış ve temel tasarım eğitiminde biçim üretmek için referans alınan soyut kavramların öğrencilerin hem tasarım süreçlerini hem de başarım düzeylerini olumsuz yönde etkilediği bulgularına ulaşılmıştır.

“Moles’ in heuristic taktikler çerçevesinde ortaya koyduğu gibi, her araştırmacı, bilimsel dünyanın labirentinde dolaşırken tıpkı bireyin kendine özgü bir yaşam alanı oluşturarak mekanda varoluşuna benzer bir şekilde, bu labirentte ‘özel kavramlarına hakim olduğu, tanıdığı bir alan inşa eder’; meçhul olanın yüzeyinde bir çizgi kazıyarak ‘kat ettiği yolun izini bırakır; sonra bu ize, konuyla tanışıklıktan ve mantıksal aralıktan kaynaklanan bir apaçıklık ekleyerek, onu yavaş yavaş derinleştirir’ (1992, s.128)” (Nuri Bilgin 2003) Bu anlamda, daha önce paylaşmış olduğum araştırmamı, derinleştiğim konuları ile birlikte burada tekrar paylaşıyorum. Felsefeden yola çıkarak başladığım araştırmam, Birleşmiş Milletlerin İnsani Gelişim raporları, son dönemdeki çevresel sorunlara çözüm arayışları ve en nihayetinde Covid-19 pandemisi sonucu edinilen bakış açıları ile bir noktada buluştu. Karl Popper’ın “yanlışlanabilirlik” teorisinden çıkarsamamla, yaptığım araştırmamı ve öğrendiğim bilgiler ışığındaki fikirlerimi, tam ve kesin bir doğruluk ile ortaya koymaktansa, tarihsel süreçte, bilimsel tezlerin zamanla nasıl yeni fikrilerle değiştiğini göz önünde bulundurarak, bir gün yanlışlanabileceği olasılığı ile paylaşmaya özen gösteriyorum. Bu bağlamda, katkı ve eleştirilerinize her zaman muhtacım. Bu araştırmada kaynak olarak değerli çalışmalarından faydalandığım araştırmacı ve yazarlara teşekkür etmek isterim. Saygılarımla.

Özet

Bu araştırma İstanbul Gedik Üniversitesi, İç Mimarlık ve Çevre Tasarımı Bölümü’nde Temel Tasarım dersini alan yirmi öğrenci üzerinden gerçekleştirilmiştir. Araştırmanın kuramsal zeminini oluşturan çalışmanın birinci kademesinde öğrencilerden, sınırlandırılmış bir düzlem üzerinde, seçtikleri temel geometrik formları kullanarak yüzeysel biçim ilişkilerine yönelik kararlar içeren iki boyutlu kompozisyonlar oluşturmaları istenmiştir. En az iki temel tasarım ilkesi barındırması beklenen çalışmanın son aşamasında ise, geometrik formlar ile temsil edilen yüzeysel kurguların hacimsel ortamda nasıl değerlendirildiğine ilişkin tüm süreçler maket çalışmaları ile tamamlanmıştır. Sonuç ürünleri üzerinden öğrencilerin tasarım reflekslerine ilişkin yaklaşımları tespit edebilmek için yedi soruluk yarı yapılandırılmış görüşme formu kullanılmıştır. Elde edilen verilerin içerik analizi yöntemi ile frekansları tespit edilmiş ve bu frekans değerleri üretilen teknik anlatımlar ile tanımlı hale getirilmiştir. Ayrıca, araştırmanın kuramsal kısıtlılıklarına yeni bir bakış açısı kazandırabilmek ve nesnel yorumlar elde edebilmek için kapsamlı literatür taraması yapılmış ve temel tasarım ilkeleri ile biçim üretimine dair kabul gören uluslararası yaklaşımlar tanımlı hale getirilerek yüzeyden hacime geçiş temrinlerinin temel tasarım dersinde temsil edilmesi fikri detaylandırılmıştır. Öğrencilerin yüzeyden hacime geçiş kararları ile biçim üretimine yönelik yaklaşımları arasında temel tasarım ilkeleri ölçeğinde iletişim kuran bu araştırma ile mevcut tasarım yazınına ve tasarım odaklı lisans programlarında aktarılan temel tasarım eğitimlerine yönelik izlencelerin geliştirilmesine katkı sağlamak amaçlanmıştır.

Abstract

This research has been conducted on twenty students who are taking the Basic Design class in the Department of Interior Architecture and Environmental Design in İstanbul Gedik University. In the first stage of the study which composes the theoretical background of the research, students were asked to create two-dimensional compositions, on a limited level, that contains decisions about the superficial shape relations by using the basic geometrical forms that they chose. In the last stage of the study that is expected to have at least two basic design principles; all processes about how superficial fictions that are represented with geometrical forms, evaluated in the spatial environment have been completed with model studies. To determine approaches concerning the design reflexes of the students through result products, a semi-structured interview form with seven questions has been used. Frequencies of the acquired data have been determined with content analysis technique and these frequency values have been defined with the produced technical expressions. Also, to bring a new point of view to the theoretical constraints of the research and to get objective commentary, a detailed literature scan has been done and by defining the well-accepted international approaches about production of forms with basic design principles, idea of presenting the practicing of transition from surface to spatial in the basic design class has been detailed. With this study which makes contact between students transition decisions from surface to spatial and approaches for production of shape in the scale of basic design principles, it has been aimed to contribute to the development of current design literature and programmes devoted to conveyed basic design educations in design-oriented license programs.

Tasarım, kendisini var eden düşünce [felsefe], form [estetik] ve yapım bilgisinin [teknoloji] göstergelerinin taşıyıcısı olarak, bağlamına ilişkin sonsuz sayıda açılım yaratır. Bu açılımların her biri, tasarımcının, var olanın olanaklarını [bilim] ve var olmayanın olasılıklarını [sanat] araştırdığı bir keşif alanıdır. Bilimin öznesi konumunda ‘var olanın olanakları’, her hal ve şartta kendini formüller üzerinden temsil eden olgusal gerçeklikleri; sanatın öznesi konumunda ‘var olmayanın olasılıkları’, kendine özel şartlarda kendini form üzerinden temsil eden kurgusal gerçeklikleri yüklenir. Bu bağlamda bilim ve sanat arakesitinde, tasarım, ‘ne?’, ‘nasıl?’, ‘neden?’ sorularına verdiği her bir yanıtla her ikisinin de varlığı üzerinden anlam kazanır. Bu anlam, her iki alanın bilgisinin toplamından fazla bir şeyi temsil eder.

Diğer yandan düşünce – form – teknoloji ilişkisi, duyusal ve duygusal değerleri inceleyen ve kelime kökeni (Grekçe) duyulur algı anlamına gelen estetiğin de ana konusudur. Duyulur alana ait olanın bilgisi, diğer bir deyişle tasarım bilgisi, tasarımcının [kendi üzerinden] dünyayı anlama / dünyayı kendileştirme şeklidir. Bu yönüyle tasarım, yaratıcılıkla var olur:
Araştırmanın [bağlamın] içine araştırmacının [tasarımcının] da girdiği bir tür çeviri  [kavram geliştirme] işlemi! Bu çevirinin çıktısı, [tasarım] dil[i] üzerinden okunabilir. [Tasarım] dilin[in] formu [görüntüsü, sesi, dokusu, kokusu, vb.], yani estetik anlayışı, [tasarımcının] düşünce[si]nin ürünüdür. 
Düşünce ve Eylem arasındaki ilişki ile özetlenebilecek bu derinlikteki bir kavram ve olgu silsilesiyle tariflenebilen tasarıma, eğitim alanından yaklaşıldığında,  kuşkusuz bu alanın kendi derinliği ile yeni bağlamlar oluşacaktır. Şeyler arasındaki ilişkileri kurabilme olarak tanımlanabilecek us ile us’lar arasındaki ilişkileri kurarak ortak bir öğreti oluşturan ekol kavramları da tasarım ve yaratıcılık kavramları ile benzer bir kültür alanı yaratır.

Tasarım eğitiminin nasılının tartışılmaya başlandığı 19.yy. sonları ve 20.yy. başları, aynı zamanda tasarım nesnesinin ve oluşum sürecinin de yorumlanmaya başladığı, bu konuda düşünce üretiminin yoğunlaştığı ve yeni bir kültür alanının inşa edildiği bir dönemdir. Öte yandan bu yoğun sorgu alanı, “akademik bilgilerin… her defasında tek bir yoruma geçerlik tanıma amacıyla kullanılması her sanat eserinin oluşturulmasında ortaya çıkabilecek kuralların, sonrakiler için yasa düzeyinde bağlayıcı kılınmaya çalışılması, başka her alanda olduğu gibi sanat alanında da üniversiteleri yeniyi bulmak için sürekli araştırma yapmaktan çekinmeyen kurumlar olmaktan çıkarıp birer müzeye dönüştürme…” (Cemal, 2015, s. 144) tehlikesi de yaratacaktır.

Sözü edilen bu tehlike, tasarım kavramı ve olgusunun doğası ile çelişkili bir durum yaratıyor gibi görünse de, bu eğitimin sürekliliği ve sürdürülebilirliği - diğer bir deyişle dinamik yapısı - konunun bir tasarım problemi olarak ele alabilmesi ile kontrol altına alınabilecektir. Ancak bu noktada başka bir tehlike/zorluk, tasarım eğitiminin [çalışmanın başında konu edildiği gibi] sadece bir takım formüller üzerinden temsil edilen olgusal gerçeklikleri değil, aynı zamanda form üzerinden temsil edilen kurgusal gerçeklikleri de barındırmakla; yani hem bilimsel, hem sanatsal olanı içermekle yükümlü olmasıdır.

Bilimsel bilgi, kendinden önce üretilen üzerine kendini var etmesi nedeniyle öğretilebilen bir özelliğe sahipken; sanatsal bilginin üretimi, öğrenilebilen bir özelliğe sahip değildir. Belki tam da bu gerekçeyle tasarım eğitimini, düşünmeye [teoriye, ideolojiye] ve yapmaya [pratiğe, teknolojiye]  ait olan iki yaklaşımın birlikteliği / ortaklığı olarak tariflemek, tasarım eğitimine [bu çalışma kapsamında] nasıl yaklaşılabileceği için bir dayanak oluşturabilir.
Bu bağlamda söz konusu çalışma, günümüz Türkiye’sinde lisans eğitimi veren; 2019 YÖK verilerine göre 118’i aktif 130 İç Mimarlık [ve Çevre Tasarımı] Bölümü içinde, 8 Dönem Eğitim Programı ile birlikte 3 Dönem Ortak Eğitim Programı uygulayarak toplam 11 dönemlik bir yapıya sahip tek üniversite olması gerekçesiyle, TOBB Ekonomi ve Teknoloji Üniversitesi, Mimarlık ve Tasarım Fakültesi altında konumlanan İç Mimarlık ve Çevre Tasarımı eğitimi programını, düşünme ve yapma ilişkisinin en yoğun taşıyıcısı olduğu Tasarım Stüdyoları özelinde analiz etmeyi hedeflemektedir.

Anahtar Kelimeler: Tasarım, Tasarım Düşüncesi, Tasarım Pratiği, Tasarım Stüdyoları, Tasarım Eğitimi

Bu çalışma, Türkiye’de tasarım eğitiminin, 1950’li yıllarda bir bütün içinden parçalanarak, bugün ayrı ayrı uzmanlık alanları olarak tanımlanan farklı ölçeklerdeki tasarım programlarına dönüşüm sürecinin nasıl geliştiğini, bugün bu parçaların bütünle ve birbirleriyle nasıl bir ilişki kurduğunu veya bir ilişki kurup kuramadığını, Zamanın Ruhu ’nu gözden kaçırmadan sorgulamayı hedeflemektedir.

- Mimarlık okulunda birinci sınıf stüdyosu diye bir yer (Aslıhan Şenel ve Nizam Sönmez)
- Dert beyanları
- Haritalamalar
- Tutarsız Manifesto
- Yürütücünün Günlüğü
- Atölye Katılımcıları ve katkı verenler
- Atölye ile ilgili internet bağlantıları

Bu bildiri kapsamında, İstanbul Bilgi Üniversitesi Mimarlık Fakültesi Endüstri Ürünleri Tasarımı Bölümü 2. Sınıf ID 202 Tasarım Stüdyosu dersi kapsamında 2013 yılından beri devam etmekte olan bir eğitim yaklaşımı ve bu model üzerinden tasarım eğitiminin dönüşümü ve yeni
yöntemlerin olasılıkları tartışılmaktadır. İstanbul kent içi küçük üretim bölgeleri, malzeme ve üretim tekniklerinin anlaşılması ve pratik edilmesi için önemli fırsatlar sunmaktadır. Bugüne kadar tasarım lisans eğitiminde sanayi ile olan ortak çalışmalar öncelikli olmuş ve bu tür kent
içi küçük üretim bölgelerinin, zanaat atölyelerinin eğitime katkısı yeterince ve etkin bir şekilde değerlendirilmemiştir. Bu model ile kentteki zanaat atölyelerinin ve sahip oldukları yerel malzeme, üretim tekniklerinin daha aktif bir şekilde tasarım eğitimine eklemlenmesine çalışılarak stüdyo dersi kampüsten kente, zanaat atölyelerine taşınmıştır. Böylece ikinci sınıf tasarım öğrencileri hem çırak olarak zanaat atölyelerinde aktif üretime katılmakta, yaparken öğrenmekte hem de süreçleri içeriden deneyimleme şansı elde ederek geniş bir zaman diliminde gözlem yapabilmektedirler.
Bu modelde ardışık tasarım ve üretim süreçleri yerine ikisinin birlikte olduğu, etkileşimli bir tasarım, üretim ve eğitim süreci gerçekleştirilmekte; malzeme, üretim teknikleri, zanaatkarın bilgisi ve atölye ortamı tasarıma doğrudan girdi oluşturmakta; yaparken düşünme ve tasarlama devreye sokulmaktadır. Stüdyo süresince öğrenciler Şişhane ve Galata bölgesindeki zanaat ağında yer alan metal, ahşap, abajur, avize, tel, pantograf, akrilik, saz atölyeleri
gibi farklı malzeme ve üretim tekniklerinde uzmanlaşmış atölyelerle eşleştirildi. Öğrenciler ikili gruplar halinde seçtikleri atölyelerde ustaların yanında çırak olarak çalıştı ve üretim sürecinin bir parçası oldular. Böylelikle malzeme ve üretim tekniklerini sürecin içerisinden anlama, araştırma ve deneme şansına sahip oldular; bir yandan da işbirliği yaptıkları aktörleri tanırken toplumsal ve kentsel kesitte yeni deneyimler ve farkındalık kazandılar. İstanbul Bilgi Üniversitesi, Endüstri Ürünleri Tasarımı Bölümü’nün tasarım eğitiminde izlediği çoğulcu bakış açısıyla uygulamaya giren ve sahada çalışmalar yapmakta olan Made in Şişhane projesi ile işbirliğinde önerilen bu model, alandaki deneyimler, öğretim kadrosunun katkısı, öğrenciler ve atölyelerden gelen geri bildirimlerle geliştirilmeye, yapılandırılmaya devam etmektedir.
Anahtar Kelimeler: Tasarım Eğitimi, zanaat, atölye, ustalık, çıraklık, malzeme, kentiçi üretim, okuldışı eğitim, İstanbul, Şişhane, Galata

Yaratıcı tasarım, yaratıcı düşünme ile yaratıcı düşünme ise tasarımcının tanımlı kategorileri reddederek, soyutlamalar, çağrışımlar, imgeler aracılığıyla farklı boşluklarda aranan yeni “kavramlar” ile gerçekleşebilmektedir. Özellikle günümüzde tasarım yöntemlerinin oldukça çeşitlendiği ve farklılıklar barındırdığı bilindiğinden çalışma kapsamında ortaya konulan ve birbirini yarattığı kabul edilen “kavram-düşünme-tasarlama” üçlemesinin, tasarım odaklı disiplinlerin temel araştırma konularından biri olan esinlenme sorununa cevap olabileceği düşünülmektedir. Esin kaynağı olarak “kavramlar”, tasarım sürecindeki tasarımcının düşünme ve tasarlama yeteneğini güçlendirmekte, onu yeni arayışlara yönlendirmektedir. Bu bağlamda çalışmanın yöntemi, “kavram-düşünme-tasarlama” üçlemesi çerçevesinde Turgut Cansever ve Han Tümertekin’e ait dört proje üzerinden yapılan okumalar ve değerlendirmelerden oluşmaktadır. Araştırma kapsamında ortaya konulan düşünme biçiminin, tasarım yaklaşımının ve esinlenme yönteminin hem mekan yaratma pratiği içindeki tasarımcı hem de eğitim sürecindeki öğrenci için benzersiz deneyimler içereceği öngörülmektedir.

[taarla 2 kitabı için taslak] Araştırma stüdyosunu araştırma stüdyosu, Nizam Onur Sönmez (İTÜ Mimarlık Fakültesi Mimarlık Bölümü + off-center)__Özet: Bu yazı mimarlık pratiğinde, akademisinde ve eğitiminde geliştirilen araştırma tavır ve türlerine dair kısa bir girişin ardından 2011 yılından beri kurguladığımız eğitim ortamları vasıtasıyla nasıl konular araştırdığımızı, bu konuları hangi yollarla araştırdığımızı ve bu tür süreçlerin kurgu ve faydası üzerine pedagojik yaklaşımlarımızın nasıl geliştiğini aktarıyor.

A. Birlikte yapma Biz öğrenci olarak mimarlık eğitimine başladığımızda, 90'lı yıllarda, mimarlık eğitiminde hakim eğitim tavrı öğrenciyle 'birlikte yapma' idi. Bu modelde öğrenci sunulan probleme dönük önerilerini çizer ve tashih almak üzere hocasının masasına gider. Hocanın sunulan işin üzerinden geçişini izler, onun problemleri nasıl ele almakta olduğuna bütüncül biçimde şahit olur, sonra benzer tavırları, yaklaşımları, teknikleri kendisi de ortaya koymaya çalışır. Düşünme tarzından problem kuruluşuna, çizgi kalitesinden mekan kalitesine, bir anlamda ustasıyla birlikte yapar ve öğrenir. 1 Birlikte yapma sürecinde öğrencinin bir takım tasarım eylemlerini kurallar olarak algılamasından çekinilmez, zira kuralların tasarımcının gelişme sürecinde aşama aşama kırılıp esneyeceği düşünülmüştür. Dorst'un anlatımıyla, 2 yeni başlayan bir öğrenci bir tasarım durumunun tarihi bağlam, sokak dokusu, gabari, mimari program, vb. nitelikleriyle ilgili hocası tarafından işaret edilen durumları katı kurallar olarak algılayabilir. Daha ileri düzeydeki bir öğrenci ise bağlama bağlı olarak istisnaların açığa çıktığını görmeye başlamıştır. Hareketlerini yönlendirmek için genel ilkeler kullanmayı dener. Yetkin bir tasarımcı bir takım hedefleri kovalamak için planlar oluşturup takip edebilecek duruma gelmiştir. Daha da uzmanlaştığında tüm bu işlemleri üzerine belirtik olarak düşünmeden, sezgisel bir düzeyde gerçekleştirmeye yönelir. Usta seviyesinde, uzmanlığın da olumsallığı keşfedilir, tüm oyun sorgulanabilir haldedir. En ileri aşamada, bir vizyoner, çalıştığı alanın sınırlarında yaşar, o sınırları zorlar ve genişletir, yeni dünyalar açar. Acemi, ustasıyla beraber çalışırken önce kural tabanlı bir düşünmeye katılaşacak, sonra ustalaştıkça katılığını aşacak, tasarım konularının bağlamsallığını içselleştirecek ve en nihayetinde bilgece bir olumsallık kavrayışına varabilecektir. Sürecin böyle doğrusal işlemesi gerektiği de düşünülmemiştir. B. Açık Stüdyo Öte yandan 90'lı ve 2000'li yıllarda hem yapı ve tasarlama teknolojilerinde hem iletişim teknolojilerinde yaşanan hızlı dönüşümlerle mimarlığa dair mevcut uzmanlıklar sert kırılmalar yaşadığında, yapma biçimleri çeşitlendiğinde ve dolayısıyla uzmanlık alanları belirsiz yeni durumlara doğru şekillenmeye başladığında, eski ustaların ustalığı kısmen geçersiz kaldığında, hatta tüm ustalıkların hızlı dönüşümler sebebiyle kısa bir zaman içinde muhakkak geçersiz kalacağı varsayılmaya başlandığında, tasarım 'bildiğimiz şey' olmaktan çıktığında, çıkacağında, dönüşüm kural haline geldiğinde, 'bilinen' değil de 'bilinmeyen' önem kazandığında, bir yandan da tasarım durumlarının belirsiz doğası 'yeni'ye dönük yaratıcı tasarım arayışında vurgulanıp korunup kollanmaya başlandığında ortaya çıktı ki, 3 4 tasarım probleminin kurulumu, her zamankinden daha fazla, tasarımcıların sorumluluk alanına alınabilecek, tasarımcılar güncel durumda kendilerinden beklenenden daha fazlasını dünyaya katmak üzere mesleklerini her problemle beraber yeniden tarifleyebilir hale gelebilecekti. 5 Dolayısıyla tasarımın olumsallığı daha en başından, eğitimden tasarıma her noktada tasarım durumunun temel hali olarak hesaba katılmalıydı. Böylesi bir anlayışa dönük olarak yeni bir eğitim tavrı da gerekli olmuştu.

Tasarımcı, toplumun çok yönlü, çeşitli olan ve gelecekteki ihtiyaçlarına da gerçek verilerle en iyi çözümü getirebilen kişi olduğunu düşünürsek, hizmet edeceği toplumu bilimsel olarak her açıdan çok iyi tanıması, elindeki verileri bilerek onları en verimli şekilde kullanabilme yeteneğine sahip olması gerekmektedir.
Eğitim süreci sonrasında da öğrenci kitlesinin topluma dönük olup kopmaması, öğrendiği bilgileri aktararak faydalı olması kaçınılmazdır. Eğitimin doğuştan ölüme kadar devam etmesi zorunluluğu, üniversitelerde “bilginin nasıl öğrenileceği” konusunu gündeme getirmektedir. Toplum gereksinmelerinin somut ve soyut yönlerinin araştırılarak saptanması, Tasarım Eğitiminin ön koşulu olarak düşünülmelidir. Tasarımcının, toplumun soyut gereksinimlerini kavramasıyla, mesleğin bilimsel açıdan olduğu gibi sanat açısından da gereğini yerine getirecektir. Öznel tasarımcı, sanat görüşünü ortaya koyan bir uzman, aynı zamanda, ussal, matematiksel ölçülerle tanımlanmış toplumun problemlerine en uygun biçimde çözüm üreten bilim ve sanat adamıdır.
Planlama ve tasarımın amacı sorun çözme arayışıdır. Bilim ve teknoloji arasında dengeleri kurmak kaçınılmaz olup asıl sorun nasıl yapılacağıdır? Teknolojinin yaygınlaşan kullanım biçimleri tasarım problemlerini formüle edemeyerek içeriksizleştirmektedir. Modern yapım teknolojinin yaygınlaşmasına karşın kuramsal ve düşünsel seviyeye ulaşmadıkça, Ülkemizin de içinde bulunduğu pek çok ülkede düşük kalitede kötü örneklerin hızla üretilmesine yol açmaktadır. Tasarımı tek mesleğin egemenliğinde mistikleşen sürecinden çıkararak karşılıklı fikir yürütülerek, çözüm üretilen, paylaşılmış bir süreç biçimine dönüştürmek kaçınılmazdır.
Disiplinlerarası işbirliğini her disiplin için kendi alanlarının sınırlarını çizip oluşturmak, son derece önemlidir. Sürekli olarak yeni biçimleri arayan tasarımcı, koşulları zorlayarak ürettiği biçime sahip çıkmaya çalışmaktadır. Buna karşılık, biçimi gerçekleştirme çabasında evrensel çatışma da ortaya çıkmaktadır. Tasarımcının diğer uzmanlık alanlarının bilgilerinden geri beslenme alarak çok yönlü bilgi birikiminin sağladığı üstünlüklerden faydalanılması ortaklaşa üretilerek gelişen ve karar aşamasına varılarak biçimlenme tamamlanabilir. 
Çağımızın paradoksal süreci içinde, tasarım alanında iyi örnekleri arttırmak için yeniden düşünmeliyiz. Tasarlarken faaliyetimizin sürdürülebilirliğini nasıl koruyabiliriz? Toplumumuz ve Ülkemizin gerçeklerine uygun tasarımları ortaya koyabilecek tasarımcıları yetiştirmenin zorunlu olduğu disiplinlerarası tasarım sürecinde, tasarımın biçimlendirilmesinde, karşılaşılan sorunların çözüm arayışına katkıda bulunarak, uygulama örnekleri ile paylaşılacaktır.

Son sınıf endüstri ürünleri tasarımı öğrencilerinin portfolyolarını tasarladıkları bir lisans dersi kapsamında, öğrencilerin projelerinin görsel sunumlarını hazırlarken tasarım süreçlerini anlatmakta zorluk çektikleri görülmüştür. Bu zorlanmanın iki nedenden kaynaklandığı düşünülmektedir: öğrencilerin görsel iletişim tasarımı konusunda deneyimsiz olmaları, ve tasarım sürecinde geçirdikleri araştırma, fikir geliştirme ve detaylandırma gibi aşamaların son tasarımın oluşmasındaki önemlerinin tam olarak bilincinde olmamaları. Portfolyo tasarlanan ders kapsamında, öğrencilerin endüstri ürünleri tasarımı projelerini anlatmaya yönelik olarak görsel iletişim becerileri geliştirilirken, bir yandan da süreçlerinin önemi ve son tasarımın oluşumuna olan katkısı konusunda farkındalık kazanmaları hede enmiştir. Dönem başında projelerini sadece bir sıra görsel aracılığı ile sunan öğrenciler, ders ilerledikçe süreçlerini neden-sonuç ilişkisiyle ilerleyen bir anlatı şeklinde sunmaya başlamış ve böylece tasarımcı olarak düşünme ve karar verme şekillerini görselleştirmeyi öğrenmişlerdir.

ÖZET Bu çalışmada, yaygın eğitim etkinliklerinden olan çalıştaylar tanımlandıktan sonra sınırlılıkla-rı, avantajları, dezavantajları, süreleri, konuları, mekanları, katılımcıları, düzenlenme nitelikleri açısından incelemiştir. Türkiye' de gerçekleştirilmiş önemli etkinliklerden örnekler tanıtılmış, çalış-tayların tasarım eğitiminde önemine değinilmiş ve bu konuda eğitimcilerin fikirlerine yer veril-miştir. Bilgi çağında bir tasarımcının sahip olmasını beklediğimiz özelliklerin sadece örgün eğitim sis-temi ile kazandırılamayacağı, bazılarının ancak yaygın eğitim ortamlarında kazandırılabileceği pek çok eğitimci tarafından kabul görmüştür. Bunun için çalıştayların eğitim sistemine entegre edilmesi, çalıştayları gerçekleştiren kuruluşlar hakkında öğrencilere bilgi verilmesi ve öğrencilerin bu tarz etkinliklere erişimlerinin desteklenmesi gerektiği vurgulanmıştır.

Günümüzde hızla gelişen teknoloji ve donanım sistemlerini gündeminde tutmaya çalışan tasarım eğitimi, yüzyıllar boyunca teorisyenler, sanatçılar, mimarlar ve düşünürler tarafından incelenmiş ve bu konuda birçok yöntem ve teori geliştirilmiştir. Tasarım kuramı tarihine bakıldığında, M.Ö 1. yüzyıla dayanan, ve batının peyzaj mimarlığı, mimarlık ve şehir planlama eğitimi üzerine hazırlanmış en eski kitapta, Marcus Vitrivius Pollio, tasarımcının hedeflemesi gerekenleri latince “utilitas, firmitas, venustas” olmak üzere üç başlık altında özetlemiştir (Pollio, 1960). 17. Yüzyılda bu terminoloji “meta, dayanıklılık ve hoşnutluk” olarak çevrilmiş, 21. yüzyılda ise Tom Turner (2014), bu üçlemeyi “fonksiyonellik,  sürdürülebilirlik ve estetik kalite” olarak yorumlamıştır.
21.yy’da tasarımında yönelme daha çok çevresel koruma ve ekoloji odaklı olmuştur.  Estetik ve fonksiyonu birleştiren bu disiplin, yaşanan çevresel tahribat ve doğal enerji kaynaklarının hızlı tüketimi sebebi ile daha da ön plana çıkmıştır. Bununla birlikte, hızlı gelişen teknoloji tasarımda görselleştirmeyi ve analizi daha önce görmediğimiz şekilde değiştirmiş, kolaylaştırmış ve geliştirmiştir. İçinde bulunduğumuz bu dönem aslında modernizmin ya da postmodernizmin bitişini değil varolan tasarım akımlarının değişen koşullar ve yeni teknoloji ile şekillenmesini, gelişmesini ve devam etmesini ifade etmektedir. 21. yüzyılda mimarlık, peyzaj mimarlığı, mimarlık ve şehir planlama gibi tasarım disiplinleri birçok alanda geleneksel teknikleri devam ettirmekle birlikte gelişen teknoloji ile eğitimlerine yeni yöntemler kazandırmışlardır. Uluslararası bir çok mimarlık ve tasarım fakültesi eğitim müfredatlarına ekledikleri internet sınıfları ile eğitimde “mekan” olgusuna yeni bir yaklaşım getirmişlerdir. Eğitimde “mekan” olgusu artık bir mimari bağlılık - sahiplenmeden ibarettir ve eğitimde yeni bir döneme geçilmiştir. Ayrıca yapılan birçok benzer konferans ve seminerde değinildiği gibi süregelen yöntemler yeni dönem tasarımcısının hayal gücünü gerçeğe döndürmesinde yetersiz kalmaktadır.
Tasarım ile teknolojiyi birleştirmek hızlı değişime ayak uydurabilmeye ve adaptasyon yeteneğinin gelişmesine yardımcı olmaktadır. Dijital üretim, sanal gerçeklik gibi olguların, sosyal medya, gelişen uydu sistemleri ve mobil araçların tasarımlar ile ilişkisi örnek olarak verilebilir. Süregelen eğitim sistemine bu gelişmelerin dâhil edilmesi kaçınılmazdır. Bu adaptasyon, disiplinler arası çalışma ve Geo-Design gibi tasarım ve çevre verilerini birleştiren yaklaşımlar ile dirençli kentlerin tasarımını mümkün kılacaktır.

Mesele " Kullandığımız şeyler bütünü " ile ilgili. Böyle baktığımızda ürün tasarımı kadar gündelik hayatın siyasetine dair bir alan düşünmekte zorlanıyoruz. Kullandığımız şeyler bütünü, gerçekten bizi biz yapacak güce kadir. Öte yandan kullanım nesnelerini sadece biçim ve işe yararlık üzerinden tartmak artık imkansız; nerede, nasıl, kim tarafından üretildiği, nasıl pazarlandığı ve tabii bize (yani kullanıcılara) nasıl yeni alışkanlıklar kazandırdığı, hayatımızı nasıl dönüştürdüğü en az form ve fonksiyon kadar, belki daha da önemli. Benim üzerinde durmak istediğim meseleler, tasarımcıların (ve bazı kullanıcıların) değişen konjonktürde kendilerine yaratmakta oldukları alternatiflerle, yani beklenmedik gelişmelerle ilgili. Bilişim teknolojilerindeki sıçrama, küresel adaletsizlik, tükenen kaynaklar, kaygan yerellikler, kitlesel hareketlilik gibi koşulların tasarımdaki yansımalarını arıyorum.

Seleflerinin tersine, günümüz tasarım mezunları, karmaşık ve hızla değişmekte olan bir meslekle yüz yüzedir. Teknoloji devrimi grafik tasarımı baştan tanımlamakla kalmayıp bu alanda değişiklikler yaratmaya devam etmektedir (Min, 2012). Endüstri devriminden doğmuş olan  tasarım uygulamaları artık sürdürülebilir değildir. Tasarım eğitimi güncelliğini yitirmiştir. Daha da kötüsü, değişim giderek hız kazanmaktadır ve tasarım eğitimi olduğu yerde takılıp kalmıştır (Dubberly, 2012).
Tasarım eğitimi; pek çok problemle karşı karşıyadır ve endüstri çağından kalma öğretim yöntemleri bu problemleri çözmede yetersiz kalmaya başlamıştır. Tasarım eğitimi veren kurumların müfredatlarını ve öğretim yöntemlerini güncellemeleri ve daha esnek, daha özgür, daha demokratik, daha eleştirel, mesleki formasyonun yanında sosyal bilimlerle desteklenen disiplinlerarası bir eğitim yapısına geçmeleri, bilgi toplumunda ayakta durabilen tasarımcılar yetiştirme açısından büyük önem arz etmektedir.

Batı felsefesinin önemli isimlerinden Herakletios’un (yaklaşık MÖ.6.yy), şeyleri, durağan değil, tıpkı ateş gibi – 'geçiş halinde olan süreçler’ olarak tanımlaması, kuşkusuz insanoğlunun bir güven alanı yaratma güdüsüyle ideal olanı arama eğilimiyle çelişen bir durumdur; oysa devinim ve değişim, evrenin doğası gereğidir. Değişimin algılanabilirliği, ancak bağlamdan uzaklaşıp bütüne başka bir perspektiften bakma becerisi gösterilebildiğinde mümkün olabilecektir; ancak böylelikle kişi, geliştirdiği algı kalıplarının dışına çıkabilecek, (yeni kalıplar oluşturmak için olsa da) kabul edilenin parametrelerine eleştirel gözle bakabilecektir.

“Tüm şeyleri, tüm şeyler arasından yönlendirip yönetenin us olduğunu anlamak, der Herakletios, ancak bu bilgecedir” (Thilly, 2000, s. 39).
Bu bağlamda, ‘Şeyler arasındaki bağlantıları kurabilme, bu bağlantıları algılama, kavramaya, anlamaya ilişkin düşünme yetisi’ olarak tanımlanabilecek us/akıl ve ‘Anlayışları, görüşleri birbirine benzeyen, ortak bir öğreti etrafında toplanan düşünürlerin oluşturdukları akım’ olarak tanımlanabilecek okul/ekol terimleri, aynı anlam üzerine temellenir. Akıl, düşüncenin devinimi üzerinden bilgi üretebilirken; ekol, düşüncenin yarattığı kültürün kalıpları üzerinden bilgi üretir. Dolayısıyla akıl özgürlüğü, okul (kendi yarattığı sınırların) esareti ile varlığını anlamlandırır.

Bu çalışma, bugün 100 yaşına gelen ve etkileri günümüz tasarım eğitimi veren kurumlarında hala devam ede gelen Bauhaus Ekolü’nün kendi yarattığı sınırlar sonucunda değişen paradigmalarını tartışmaya açmayı ve bugünün Türkiye’sinde tasarım eğitimini yeniden düşünmeye zorlamayı hedeflemektedir.

This paper focuses on the means of integrating emotionally rich associations into the idea generation phase of the design process. Matrix, a generative and evolving design tool developed at METU Department of Industrial Design has been further explored as an emotionally rich idea generation tool in an educational context. The revised exercise has developed into a motivating tool particularly suitable for team creativity, improvisation and co-creation. The outcome also suggested that emotionally rich project themes such as “my dear monster friends” encouraged the generation of more interaction-based design ideas.

Son yarım yüzyılda, ekonomik, kültürel ve teknolojik değişimlerin de etkisiyle küreselleşme; toplumları, yaşam biçimlerini ve gündelik hayatı büyük ölçüde etkilemektedir. Gelişen ve gelişmekte olan ülkelerde “tüketim” olgusu üretimin yerini almış, modern kent gelişimi ve yönetiminde temel belirleyici olmuştur. Yüksek seviyedeki telekominikasyon; bilgiye kolay erişimi ve bankacılık, alışveriş, eğitim, eğlence, turizm gibi çeşitli aktivitelere uzaktan katılımı olanaklı kılmıştır. Insanlar yarı gerçek veya elektronik imaj ve işaretlerden oluşmuş simulasyonlarla çevrelenmiş bir yaşama itilmektedirler. Geçmişdeki eğlence ve sosyalleşme alışkanlıkları değiştikçe yalnızlık ve kaybolma hissi artmaktadır. Pazarlama stratejilerinin yeni yapı kompleksleri ile inşa ettikleri kent yaşamı, bireyselliği ve ayrışmayı belirginleştirmektedir.

Günümüzde, gittikçe büyüyen, kalabalıklaşan ve çok-kültürlülüğü beraberinde taşıyan kentleri organize edebilmek ve anlaşılır kılmak için anahtar sözcük “tasarım”dır. Gündelik hayatın araçlarından gazetelere, otobüs duraklarından dev binalara kadar, her detay ve noktada, profesyonel tasarımcılara ihtiyaç duyarız. Özellikle de yön-bulma, bilgi alma ve mekanların anlaşılırlığı için görsel çözümlemelere artan bir  ihtiyaç vardır. Stellin ve Mason’un sözleri ile (2000); “son otuz yılda, mekan grafiği tasarım alanı, iletişim ve mimari uzmanlığın bütünleşmesi olarak ortaya çıkmıştır. Uygulayıcılar sadece görsel bir dil yaratmıyorlar, kullanıcıları mekana yönlendirirken tüm duyulara açık bir deneyim yaşatmakta ve mekana farklı bir imaj veya tema verebilmektedir.” Mekan grafiği tasarımı, grafik tasarım, mimarlık, endüstriyel tasarım, peyzaj ve kent tasarımı gibi pek çok tasarım disiplinini kapsayan yeni bir uzmanlıktır.

Mega kentlerde mekan ve zaman hissini güçlendirirken, ilişkileri iyileştirmek ve hayatı basitleştirmek için gelecekte mekan grafiklerine daha fazla ihtiyaç duyulacaktır. Bu alanda eğitimli uzmanlara gereksinim artacaktır. Bu bildirinin amacı; mekan grafiği üzerine eğitim almış uzmanların yetişebilmesi için tasarım fakültelerinde eğitim programlarının açılabileceğini irdelemektir.

In the process of being an occupational person of an interior architecture student, a significant part of the transferred design knowledge is conveyed in studio courses. The aim of the Studio course content and output is to provide the student with the ability to produce the design pobleman solution given to the student. There are some criteria in evaluating the solutions offered by the learners. These criteria are; a proper space-furniture fiction, which is characterized as a function of the space, the aesthetic characteristics of the space, the visual and verbal presentation skills of the student. Spring semester of 2016-2017 academic year, Anadolu University Interior Design section içt202 code named Project II provides the students of the studio, was asked to design an exhibition stand for sailing company. The stand will be located in the exhibition area under the adjacent modules with a certain size (6x3 m). is given for the first half of the project period, termination of the project, 1/20 scale models, technical drawings and presentations were made in the form of sheets containing material choices. During the final stage by the four-person jury, function solution, brand analysis, concept editing. The aim of the study, to compare DGS (Vertical Transfer Exam) group of students who take this course (6 students) and part of the normal student profiles MYP (Central Placement Score) forming the central acceptable student group insertion (9 students) in terms of achievement levels for the project related difference on exhibition stant design competencies or determination of missing aspects. In order to carry out this comparison, achievement levels among student groups were compared over evaluation grades. Also, weekly observation and interview notes were used. Other conclusions reached in the study were as follows; it was observed that students' knowledge and cultural backgrounds related to exhibition stand design were insufficient. In terms of space design, there are insufficient information about the use of effective and correct reinforcement in narrow spaces such as exhibition stands. Again, it was seen that the material information for the exhibition stand was also very limited. Considering the fact that the working group is currently taking the second project course, it is emphasized that these shortcomings may be present but the importance of gaining these qualifications until the upper projects.

Tarihsel süreç göz önünde bulundurulduğunda tasarım bilgisinin üretiminin, yapma ve düşünce eylemlerinin birlikteliği ile sağlandığı görülür. Bir araç olarak yapmanın bilgisi, teknolojiyi tanımlarken; bir ortam olarak yapmanın düşüncesi, ideolojiyi tanımlar. Özellikle sanat ve tasarım eğitiminde izlenen politikalar, bu iki eylem ortaklığında geliştirilebilir. Geçmişten bugüne “başarılı” ya da bugüne “iz bırakmış” olan Bauhaus, Black Mountain College, Vkhutemas, Köy Enstitüleri gibi yaklaşımların hepsinin özünde, bu iki eylemin arasındaki dengenin varlığı görülür. Bu durum genellikle, bakış açılarının ya da üretim yöntemlerinin değiştiği tarihsel kırılma noktalarında gözlemlenmektedir.

Düşünüldüğünde ve dikkatlice analiz edildiğinde, bu denge durumunun bir tercih değil, son derece faydacı bir refleks olduğu gözlenebilir. Aklın, içinde bulunduğu koşulları yeniden sorguya alması için bir gerekçeye ihtiyacı vardır: Bu gerekçe, Rönesans’ta olduğu gibi kimi zaman bakış açısının, Endüstri Devrimi’nde olduğu gibi kimi zaman üretim yönteminin değişmesini kendisine nirengi alır. Bu yeni sorgu alanı, ya değişen teknolojinin arkasından gelen yeni düşünsel açılımları, ya da yeni düşünce alanlarından beslenen teknolojik gelişmeleri besler.

Günümüz panoramasında, sanat ve tasarım ortamlarında dijital yaklaşımların, Amerikalı bilgisayar bilimci Ivan Sutherland’in, 1970 yılında ‘Alice Harikalar Diyarına Açılan Pencere’ olarak tanımladığı, dinamik bilgisayar pencereleriyle yaratığı deneyim üzerine inşa edildiğinin söylemek yanlış olmayacaktır. Teknoloji, 1980’li yıllarda bir çizim destek aracı olarak kullanılmaya başlayan, 1990’lı yıllarda popülaritesi yayılan ve 2000’lerin başında artık sadece teknik bir beceriye üretilen alternatif olarak değil, tasarım gibi bilişsel performans gerektiren süreçlere de destek veren bir enstruman olarak sanat ve tasarım pratiklerinde baskın yer almaktadır.
Söz konusu bildiri, yapma pratiğinde edinilen bu azımsanmayacak deneyime karşın, ülkemiz tasarım eğitiminde günümüz yaklaşımlarının, yukarıda konu edilen denge durumunu karşılamadığı önermesine dayanmaktadır.

Seri üretimin hayata girdiği 20.yy. başlarında, özellikle Avrupa’da izlenen teknolojik ve ideolojik değişimlerin, tasarım eğitimini yeniden yapılandıran etkileri; ülkemizde 1957’de (TGSYO) Tatbiki Güzel Sanatlar Yüksek Okulu’nun açılması ile yaşanır. Bu algı platformu (Bauhaus ’ta olduğu gibi), üretim yönteminin olanaklı kıldığı tanımlı biçim dilleri üzerinden mekânın duygusunu yakalamayı hedeflemiştir. Bugün Dijital Çağ olarak adlandırılan 21.yy. başlarında, tüm dünyada izlenen ‘yeni teknolojik’ ve buna bağlı ‘yeni ideolojik’ değişimler; ülkemizde tasarım eğitimine yeniden eleştirel bir gözle bakılmasına ilişkin bir farkındalık yaratmıştır. Bu bağlamda bildiri, yeni üretim yöntemlerinin artık her türlü biçim dilini olanaklı kılabilir oluşundan hareketle, TOBB Ekonomi ve Teknoloji Üniversitesi, İç Mimarlık ve Çevre Tasarımı Bölümü 2017 – 2018 Akademik Yılı 1. Sınıf Tasarım Stüdyosu özelinde duygunun mekânının nasıl yakalanabileceğine bir öneri getirmeyi hedeflemektedir.

Anahtar Kelimeler : Tasarım Eğitimi, Temel Tasarım, Algı, Duyum, Duygu

Öz Görsel iletişim tasarımı, yoğun teknoloji pratiği ve bilgi görselleştirme alt yapısı ile beslenen, basılı, dijital, hareketli ve etkileşimli görsel tasarım ortamlarını birleştiren multidisipliner bir alandır. İçinde bulunduğumuz bilgi çağında ortaya çıkan markalaşma kavramıyla birlikte bir kurumsal kimliğe sahip olma ihtiyacı, uygun görsel tasarımların bir araya getirilmesiyle karşılanabilmektedir. Kurumsal markaların yanı sıra, toplumsal sorumluluk projelerinin yürütüldüğü dernek ve vakıf gibi sivil toplum kuruluşları da sıklıkla görsel tasarım yoluyla toplumla iletişim kurmaktadırlar. Bir görsel iletişim tasarımcının bu konudaki başarısı, yalnızca teknoloji kullanımındaki becerilerine veya kültürel birikimine değil, aynı zamanda üretimlerini özgün ve anlamlı kılan araştırma ve planlamanın kalitesine bağlıdır. Görsel iletişim tasarımı eğitimi, görüntüyü ve görme biçimlerini amaca yönelik olarak kullanma yetisini kazandırmayı hedeflemektedir. TOBB Ekonomi ve Teknoloji Üniversitesi bünyesindeki Görsel İletişim Tasarımı Bölümü, toplumsal sorunları hedef alan konuların işlendiği "Tasarım Stüdyosu" derslerini yürütmektedir. Bu kapsamda 2019-2020 akademik yılının güz döneminde "Tasarım Stüdyosu II" dersine katılım sağlayan ikinci sınıf öğrencileri, "Hayvan Hakları ve Nesli Tükenmekte Olan Hayvanlar" başlığı altında bir toplumsal sorumluluk kampanyası geliştirmişlerdir. Bu projede öğrenciler logo, afiş, kitapçık, üç boyutlu karakter ve mobil uygulama arayüzü tasarlamışlardır. Aynı zamanda bu üretimler, Ankara'da bulunan ATO Congresium'da 28-29-30 Kasım 2019'da düzenlenen Uluslararası Marka Buluşmaları kapsamında ziyaretçilerin ilgisine sunulma fırsatı bulmuştur. Bu projede öğrencilerin ekip çalışması sürecinde kendilerini ifade etme şekillerinin ve kampanya yönetimindeki tutumlarının gözlemlenmesi, gelecekteki "Tasarım Stüdyosu" derslerinin düzenlenmesinde değerlendirilecek olan faydalı bulgular açığa çıkarmıştır.