Globalizacja

Tematyka artykułu ogniskuje wokół transnarodowych sieci przestępczości zorganizowanej  i zagrożeń dla podmiotów państwowych przez nie generowanych. Artykuł składa się z trzech części analitycznych:
1) analizy porównawczej sieci przestępczości zorganizowanej z klasycznym mafijnym modelem hierarchicznym.
2) próby scharakteryzowania zagrożeń płynących ze strony współczesnych sieci przestępczości zorganizowanej
3) analizy wrażliwych punktów państw narodowych, które umożliwiają sieciom przestępczym skuteczne działanie.

CEL NAUKOWY: Papież Franciszek jako jeden z liderów społeczności świa-towej często podejmuje temat globalizacji. Artykuł przedstawia poglądy papieża o negatywnie rozumianej "globalizacji obojętności" i pozytywnie rozumianej "globalizacji solidarności" w kontekście wyzwań stojących przed naukami o po-lityce i administracji. PROBLEM I METODY BADAWCZE: Analizie poddano orędzia papieża Franciszka z okazji Światowego Dnia Pokoju z lat 2014-2019 pod kątem naj-ważniejszych wyzwań stojących aktualnie przed społecznością światową oraz kierunków jej dalszego rozwoju. Analiza ma charakter jakościowy i koncentruje się na rekonstrukcji i syntezie merytorycznych treści badanych komunikatów zarówno w warstwie deskryptywnej, jak i normatywnej. PROCES WYWODU: Jednym z głównych zagrożeń jest współcześnie "glo-balizacja obojętności" rozumiana jako pogoń za zyskiem i zamknięcie się na potrzeby najsłabszych. Chrześcijańską odpowiedzią na nią powinna być "glo-balizacja solidarności", czyli odnowa ładu społecznego opartego na wartości ogólnoludzkiego braterstwa. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Papież zwraca uwagę na wiele negatyw-nych zjawisk powiązanych z globalizacją, jednocześnie traktując ten proces jako szansę na rozwiązanie wielu problemów społecznych. Papież daje konkretne wskazówki co do koniecznych działań. Generalny konsens społeczności mię-dzynarodowej jednak nie wystarczy, konieczne są wielopoziomowe reformy w celu przełożenia uniwersalnych wartości ludzkich na konkretne działania w różnych częściach świata.

Religia i globalizacja zdają się mieć ze sobą wiele wspólnego. Wspomnieć warto tu choćby o różnorodnych procesach związanych z kształtowaniem się średniowiecznej, chrześcijańskiej Europy. Nawet, jeśli zgodzimy się ze stwierdzeniem, iż wówczas to właśnie religia chrześcijańska wykorzystywana była instrumentalnie lub też funkcjonowała jako podmiot narzucający za pośrednictwem jej prominentnych depozytariuszy swe rządy na drodze podboju kolejnych państw i społeczeństw, to z dużą dozą trafności wypada stwierdzić, iż w historii nieraz stawała się ona, szczególnie w swym wymiarze instytucjonalnym, kośćcem tworzenia bardziej ogólnej organizacji politycznej czy sfery szerszych oddziaływań kulturowych, ustanawiających zespół procesów wprowadzających przedstawicieli różnych społeczności w jeden wspólny świat.
Tego rodzaju skłonności ekspansjonistyczne wielu religii czy też religijne procesy quasi-globalizacyjne doprowadzają często do sytuacji, gdzie wydarzenia lokalne zaczynają być kształtowane przez zjawiska przestrzennie odległe, które z czasem poprzez mechanizm zwrotnej reakcji same zaczynają być kształtowane przez zdarzenia lokalne. Wydaje się zresztą, że zarówno globalizm oraz lokalizm zmian kulturowych, jak i samo funkcjonowanie społeczeństwa globalnego czy lokalnego połączone są ze sobą silnymi, wzajemnymi uwarunkowaniami, które niekiedy uwidaczniają się w pozornie sprzecznych procesach.

Termin „edukacja globalna” znany jest osobom związanym zawodowo z systemem edukacji formalnej od momentu wprowadzenia jej elementów do podstawy programowej w 2008 roku. Można więc założyć, iż jest to wystarczająco długi okres czasu do tego, aby problematyka wchodząca w zakres edukacji globalnej była rozpoznawana, realizowana na rozmaite sposoby oraz poddawana refleksji przez osoby w nią zaangażowane. Dlatego w centrum badań prowadzonych w 2014 roku w Małopolsce postawiono kluczowych bohaterów tej historii – nauczycieli i nauczycielki wszystkich etapów edukacyjnych.

Refleksje i doświadczenia małopolskich nauczycieli i nauczycielek stanową podstawę do zarysowania krajobrazu edukacji globalnej w regionie. Nie sama podstawa programowa i jej cele były osią badań, lecz próba odpowiedzi na pytanie: W jakim zakresie, jeśli w ogóle, edukacja globalna jest realizowana przez nauczycieli/ki w ich codziennej pracy? Co więcej, chodziło o udzielenie odpowiedzi na kwestie: Jaka jest kondycja edukacji globalnej w osądzie nauczycieli/ek? Jakie zauważają problemy i przeszkody związane z jej realizacją? Jakie sukcesy stały się ich udziałem? Celem publikacji jest próba nakreślenia różnorodnego i zarazem fascynującego krajobrazu edukacji globalnej w małopolskich szkołach.

Żywimy głębokie przekonanie, że próbą odpowiedzi na powyższe pytania zainteresowane mogą być całe rzesze osób związanych z oświatą w Polsce, począwszy od nauczycieli/ek oraz innych pracowników/czek instytucji oświatowych, organizacji samorządowych i pozarządowych, skończywszy na badaczach/kach reprezentujących różne dziedziny nauk społecznych. Ze względu na szeroki zakres adresatów niniejszej publikacji została ona poszerzona o ważne informacje dotyczące formalnych uwarunkowań funkcjonowania małopolskich szkół, kluczowych podmiotów i praktyk, które mogą stać się pomocne w planowaniu rozmaitych działań z zakresu edukacji globalnej w Małopolsce.

Źródło: Paweł Tarasiewicz, Migracje a drenaż mózgów, „Człowiek w Kulturze” 23 (2013), s. 145-160 [ISSN 1230-4492] ● Celem artykułu jest próba oceny drenażu mózgów z perspektywy kraju, który doświadcza skutków tego zjawiska. Podjęte refleksje będą oscylowały wokół następujących problemów: co to jest drenaż mózgów, jakie są jego przyczyny, oraz na czym polega drenaż mózgów w dobie globalizacji?

Celem publikacji  jest ukazanie kondycji współczesnego świata sztuki w dobie globalizacji. Kwestia ta stanowi kompleksowy problem, z którym aktualnie boryka się zarówno historia sztuki jako dyscyplina akademicka jak i jej szeroko rozbudowane instytucjonalne zaplecze. Mowa tu o instytucjach programowo związanych z popularyzacją praktyki artystycznej jak muzeum, instytucjach o charakterze informacyjnym i przeglądowym jak biennale, czy poszczególnych podmiotach aktywnie działających we współczesnych strukturach, jak chociażby kuratorzy których znaczenie i zakres obowiązków uległy stopniowemu przeobrażeniu. Proponowane ujęcie owej złożonej relacji zakłada analizę zmian w sposobie definiowania samego pojęcia praktyki artystycznej, jak i wyeksponowanie jego kontekstualnego charakteru. Jednocześnie, by uwypuklić zachodzące różnice, sięga ono do tradycyjnej formy dyscypliny a następnie do jej pomodernistycznej oraz postkolonialnej krytyki. Warto przy tym podkreślić, że w proponowanym ujęciu proces globalizacji nie stanowi o kulturowej homogeniczności świata. To raczej nieustanne przenikanie się rozmaitych wzorców postępowania, stylów życia czy wreszcie praktyki artystycznej. Owa płynność konstytuuje dzisiejszy obraz przestrzeni kultury, której nieokreślony charakter staje się coraz bardziej podatny na ekonomiczne czy polityczne manipulacje. Płynne granice współczesnego świata emanują nową dynamiką przemian. Odchodzi się bowiem od myślenia w kontekście przestrzeni fizycznej, na rzecz granic wytyczanych przez zdeterytorializowane wspólnoty. Sieć współczesnych relacji ekonomicznych, politycznych, medialnych czy społecznych zawiązuje się na poziomie globalnym, lecz ich sfery oddziaływań są nieostre. Innymi słowy, następuje nieustanna separacja owych struktur, które z niszczejącej idei państwa narodowego zakorzeniają się w przestrzeni wykraczającej poza sferę wpływów jego obywateli. W efekcie, dochodzi do rozdzielenia polityki, gospodarki, kultury czy społeczeństwa, lecz wszystkie owe przestrzenie pozostają z sobą w nieokreślonej bliskości. Globalizacja wkracza nieodzownie w struktury samego świata sztuki, które konstytuuje sieć instytucji artystycznych uwikłanych w relacje ze sferą ekonomiczną. Współcześnie stwierdzić można, że to właśnie działania rynkowe stanowią znaczącą siłę stymulującą rozwój poszczególnych węzłów owej globalnej sieci. Ich obecność wymusza zmianę strategii działania owych instytucji, które stają w obliczu nowych problemów. Rażącym przykładem opisywanego procesu jest tradycyjna forma muzeum, ulegająca diametralnemu przekształceniu na rzecz idei ośrodka o charakterze wielofunkcyjnym. Globalna turystyka kulturalna zasadza się zaś na funkcjonowaniu muzeów i festiwali różnego pokroju. W przypadku instytucji prezentujących praktykę artystyczną, największą popularnością cieszą się muzea o utrwalonej już niegdyś renomie sięgające w głąb historii twórczości. Jeżeli chodzi zaś o muzea sztuki współczesnej, których znaczenie zostało w rozprawie wnikliwie przeanalizowane, zauważalna jest ambiwalencja w aspekcie warstwy ideowej, co może także przekładać się na wzrost zainteresowania. Eksperymentalne podejście do aranżacji przestrzeni oraz brak narzędzi ostatecznie legitymizujących praktykę artystyczną czynią owe muzea przestrzenią społecznych i kulturowych doświadczeń. Z racji jednak tego, że sam budżet muzealny ma ograniczony zasięg, zdarza się iż współpracują one z prywatnymi kolekcjonerami, czy inwestorami. Często też praktykowanym rozwiązaniem stają się wielkie wystawy tymczasowe, pozwalające na nieustanne eksperymentowanie z przestrzenią i kontekstem w ramach którego pojawiają się dane prace.  Powolne przystawanie muzeum do koncepcji ponadnarodowej rzeczywistości czyni je elementem szeroko rozbudowanej światowej sieci. Nie oznacza to jednak zgody na homogenizację programu wystaw i przestrzeni muzealnych choć z drugiej strony mocno sprzężone jest z turystyką kulturalną. Płynny status sztuki współczesnej i zmiany o charakterze ogólnoświatowym powodują iż muzea te nie mogą kontynuować swojego funkcjonowania według tradycyjnego wzoru. Owa niestałość stymuluje zaś rozwój wielkich wydarzeń artystycznych jak biennale sztuki, doskonale wpisujących się w apologię tymczasowości. Podobna sytuacja zachodzi w przypadku innych podmiotów oraz instytucji o randze i pozycji utrwalonej przez tradycję historii sztuki.

Celem artykułu jest przedstawienie syntezy myśli filozoficznej Jacquesa Poulaina dotyczącej języka, jego znaczenia dla człowieka i dla społeczeństwa. W pierwszym kroku przybliżona zostaje zaczerpnięta z wiedzy antropobiologicznej myśl zawarta w wielu pracach Poulaina, zgodnie z którą dziecko nie jest w stanie wejść w świat bezpośrednio za pomocą zmysłów i działań, lecz za pośrednictwem języka, nie jest też w stanie wejść w świat i stać się zdolnym do samodzielnego myślenia i działania podmiotem inaczej niż za sprawą trzeciej instancji, jaką jest mowa. Zdaniem autora odnosi się to także do wymiaru społeczno-instytucjonalnego, bowiem wedle ustaleń dwudziestowiecznej antropologii filozoficznej człowiek jako istota językowa może siebie przekształcać jedynie nie wprost, dzięki pośredniczącej roli trzeciej instancji – mowy, która najpierw przybierała postać bogów, by z czasem przyjąć formę sądów prawdziwościowych dotyczących własnego życia. Współcześnie, jak twierdzi Poulain w polemice z Habermasem, podstawą globalnej komunikacji może być jedynie transkulturowa językowa wymiana – to język pozostaje przestrzenią, w której człowiek może znajdować uznanie, dokonywać sądów i dążyć do harmonii z innymi.

Społeczeństwo obywatelskie globalne czy transnarodowe? O społeczeństwie obywatelskim mówić możemy w kategoriach normatywnych-filozoficznych wskazujących na pewien typ porządku społecznego lub opisowych-politologicznych, czy socjologicznych i wyjaśniających zjawiska społeczno-politycznyne. Tutaj odnoszę się do tych pierwszych i umiejscawiam je w ramach szeroko pojętej myśli politycznej, interpretacji faktów i nadawania im znaczenia, jako kluczowych dla życia publicznego. Dlatego analiza ta poczyniona jest w oparciu o metodę hermeneutyczną, zwłaszcza w ujęciu Hansa Georga Gadamera 1 i poświęcona dyskusji nad globalnym i transnarodowym społeczeństwem obywatelskim, nie zaś o jego empirycznym przejawom. O ile bowiem, można mieć wątpliwości, czy globalne lub transnarodowe społeczeństwo obywatelskie istnieje w sensie empirycznym, o tyle mieć ich nie możemy w odniesieniu do opisujących je dyskursów. W zachodniej myśli politycznej funkcjonują one już od połowy lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Po bliższym przyjrzeniu zauważymy, że dyskursy te formułowane są w podwójnej, zawartej w tytule artykułu narracji. Różnice znaczeniowe między tymi kategoriami, choć na pierwszy rzut okaz wydają się subtelne, po głębszej analizie prowadzą jednak do konstatacji, że symbolicznie narracje te tworzą dwa odrębne porządki. Opisanie tych porządków i ich konsekwencji społeczno-politycznych stanowi cel tegoż artykułu. Przyjmie on formę triady. Zaczyna się od wprowadzenia w tytułowe narracje i usytuowania ich w dyskursie dotyczącym idei społeczeństwa obywatelskiego, a następnie kolejno je przedstawia. Transgresje idei społeczeństwa obywatelskiego Za sprawą globalizacji rzeczywistość społeczno-polityczna przybrała formę nową i dotąd niespotykaną. Dlatego też pytanie o społeczeństwo obywatelskie w dobie globalizacji, to jedno z ważniejszych pytań, które wyłoniły się w rezultacie przemian świata

Na potrzeby stawienia czoła wyzwaniom globalizacji w krajach nordyckich uczyniono z umiędzynarodowienia punkt węzłowy dyskursu modernizacji, co przełożyło się na debaty w ramach tzw. strategii globalizacyjnych toczone w tych krajach w latach 2002–2009. Dzięki zaangażowaniu wielu partnerów społecznych i aktywnemu dialogowi z udziałem przedstawicieli rządu, pracodawców i pracobiorców, jak też związków zawodowych i organizacji pozarządowych, globalizacja przestała być straszakiem w debacie publicznej, a zaczęto ją postrzegać jako wyzwanie i szansę dalszego rozwoju. Za główny sposób radzenia sobie z globalizacją uznano większe otwarcie i dostosowanie nordyckich gospodarek narodowych do globalnych trendów, wykorzystując przy okazji dyskurs strategicznego umiędzynarodowienia do stymulowania zmian społecznych, gospodarczych i politycznych. Artykuł traktuje o sektorze szkolnictwa wyższego, który został wprzężony w realizację strategii umiędzynarodowienia, a który jednocześnie przeszedł metamorfozę dostosowującą go do nowych realiów, podobną do innych sektorów realizujących politykę publiczną.

Głównym celem artykułu jest diagnoza współczesnego kryzysu Kościoła katolickiego i nakreślenie głównych kierunków koniecznej reformy. Wszystko wskazuje na to, że w trzecim tysiącleciu katolicyzm trzeba w pewnym sensie wymyśleć na nowo. Pytanie brzmi, jak przeprowadzić tę reformę, żeby Kościół katolicki pozostał po niej wciąż sobą. Radykalną reformę Kościoła katolickiego rozpoczęto w Niemczech. Należy pozytywnie ocenić te postulaty formułowane w kraju nad Renem, które mają na celu podział władzy i gruntowne przemyślenie prawd wiary i moralności w kontekście współczesnej wiedzy. Natomiast można się obawiać innych obszarów tej reformy, a więc daleko idących zmian doktrynalnych, które doprowadziłyby do powstania czegoś w rodzaju chrześcijaństwa ekumenicznego, czyli syntezy katolicyzmu i protestantyzmu. Potwierdzeniem takiej możliwości jest postulat wspólnego sprawowania Eucharystii przez katolików i protestantów. Po 500 latach od wystąpienia Marcina Lutra chrześcijaństwo w Niemczech zatoczyłoby więc koło, bo z jednej strony doszłoby do swego rodzaju zjednoczenia, ale z drugiej ok. 15–20% katolików nie byłoby w stanie zaakceptować tej reformy i doszłoby do nowej schizmy.

Publikacja recenzowana / Peer-reviewed publicationZe wstępu: Prezentowana praca ma, podobnie ja cała nauka o zarządzaniu, charakter interdyscyplinarny. W centrum refleksji znajdują się współczesne problemy w zarządzaniu organizacjami. Sukces każdej organizacji zależy od wielu czynników takich jak: zasoby ludzkie, finansowe, kapitałowe, technologiczne i informacyjne, których ilość, jakość i koszt zależy nie tylko od procesów zachodzących wewnątrz organizacji, ale również od czynników znajdujących się w jej otoczeniu. Analiza uwarunkowań wszystkich czynników może wyznaczyć ścieżkę optymalnych rozwiązań. Duże zróżnicowanie tematyczne prezentowanych artykułów w książce spowodowało wydzielenie w niej dwóch części, do których zakwalifikowano poszczególne prace. Pierwszą część pracy stanowi dziewięć artykułów odnoszących się do kultury organizacji i procesu komunikowania się. Drugą grupę artykułów stanowi sześć prac dotyczących bezpieczeństwa, przedsiębiorczości i konkurencyjności organizacji. Praca jako owoc interdyscyplinarnego wysiłku, jest przeznaczona do wykorzystania w procesie edukacji ekonomicznej, szczególnie na kierunkach studiów: Zarządzanie, Ekonomia oraz pokrewnych. Polecamy ją również menedżerom różnych podmiotów gospodarczych (firm i instytucji) w kreowaniu przewagi konkurencyjnej. Jesteśmy świadomi tego, że zakres zamieszczonych artykułów w pracy nie wyczerpuje wielu problemów zasygnalizowanych w temacie książki. Wyniki zaprezentowanych badań mogą stanowić podstawę do stawiania dalszych pytań, studiów i efektywnych rozwiązań

Christianity brings a number of essential values into the social culture and above all, the concept of man open to transcendence. It inspires commitment to justice and common good. It also proclaims the concept of one’s complete development. As for the free market, it offers social relations marked with trust. As far as the environmental protection is concerned, it stresses the need for human ecology. When it comes to globalization, it promotes the idea of fraternity based on the fatherhood of God, the Father of all the people

Artykuł przedstawia innowacje w sferze publicznej zainicjowane globalizacją oraz wynikającymi z niej przemianami. Punktem wyjścia prezentowanej analizy są przemiany przestrzeni fizycznej, które dokonały się między innymi za sprawą rozwoju technologii i komunikacji. Rozwój nowych form i technik komunikacji był czynnikiem wyzwalającym innowacje w szeroko rozumianej sferze publicznej z instytucjami państwa na czele poprzez organizacje społeczno – polityczne, aż po nieformalne ruchy społeczne. W jego konsekwencji globalność i lokalność zaczęły się powoli przenikać.

Prezentowany tom „Krakowskich Studiów Międzynarodowych” wychodzi naprzeciw wzrastającemu zainteresowaniu problematyką nowych zagrożeń i wyzwań, stanowiących tło współczesnych stosunków międzynarodowych, zarówno w kontekście konfliktów, jak i współpracy

In the beginning of 21 st centuries, when we move ever faster towards global economic integration, the role of major cities, in driving forward growth, prosperity and social wellbeing is changing significantly. Cities today are dense networks of interchanging investments, information, goods and people as well as centers of innovation and knowledge management. City is place to live, which means somewhere to grow, to develop and to enjoy. It’s also a place to work, to educate, to socialize and to relax. Cities aim to provide a warm atmosphere, welcoming people to stay, enjoy themselves and in doing so spend their money. City managers require a new approach to networks and arenas for dialogue with citizens, companies and organizations so that strategic growth and development can be achieved on a sustainable basis. In several cities of the world this aims had achieved and they are a good examples for cities which are “on the way to develop”. Situation of Polish cities is different. They start to develop with the delaying so processes which take place in them are characteristic for 60th and 70th years of XX century. In the paper author analyses some of big Polish cities in the perspective of theory of creative city. The processes which occurs in them shows that the high intensity of changes appears in them but there are not enough creative places and creativity in management to say that they are the creative cities. They are in the way to creativity.

Zarówno religia jak i współczesna gospodarka funkcjonują jako specyficznego rodzaju globalne systemy, o różnym stopniu ugruntowania. W obu jednakże przypadkach zauważyć możemy oddziaływanie różnorodnych zjawisk związanych z procesami globalizacyjnymi. W naukach społecznych, w szczególności
w obrębie klasycznej antropologii społecznej, analizy wzajemnych powiązań religii, wierzeń religijnych oraz gospodarki obecne są niemal od zarania tych dyscyplin. Także młodsza siostra antropologii, socjologia może poszczycić się kilkoma wybitnymi studiami z zakresu analiz religijnej bazy dla rozwoju określonych systemów gospodarowania. Analizy tego rodzaju dotyczyły jednakże głównie powiązań funkcjonujących w obrębie konkretnych, zwykle pojedynczych, układów społecznego odniesienia.

Procesy globalizacyjne, obejmujące zarówno gospodarkę, religię czy szerzej kulturę znaczącej części współczesnego świata, wprowadziły do tych powiązań nowego rodzaju dynamikę i wymiar. Całościowa interpretacja tych przemian wydaje się zarówno tak samo interesująca jak i skomplikowana.

W niniejszym opracowaniu podejmuję się znacznie skromniejszego zadania. Przedstawiam z jednej strony wybrane aspekty wzajemnych powiązań
procesów globalizacyjnych współczesnego świata z religią. W szczególności skupiam się na wskazaniu relacji zachodzących między sferą rynku a sferą religii, ukazaniu wzajemnego wpływu i przenikania się tych obu sfer w kulturze kręgu euroamerykańskiego oraz wskazaniu na przeobrażenia zbiorowych i jednostkowych identyfikacji ze sferą życia religijnego wynikających z coraz silniejszego "urynkowiania" się religii i religijności. Z drugiej zaś strony próbuję
delikatnie wskazać na mniej lub bardziej bezpośrednią obecność religii w funkcjonowaniu wielkich firm korporacyjnych.

Czy narodziny globalnego świata są fenomenem realnym? Aby odpowiedzieć na to właśnie pytanie, należałoby, być może, sparafrazować pewną bardzo popularną w naszym kraju myśl : nie ma globalności [świata] bez solidarności [wszystkich narodów]. W kontekście szczerej refleksji nad tą właśnie dewizą można jednoznacznie odpowiedzieć na postawione przeze mnie pytanie. Aby mógł powstać globalny świat z globalną cywilizacją, która nie byłaby tylko cywilizacją konsumpcjonizmu i infantylizmu w stylu >made in USA<, potrzeba i wiele czasu, i jeszcze więcej dobrej woli oraz dobrowolnego heroicznego wysiłku tak ze strony przywódców i rządów wszystkich krajów świata – tych najbogatszych i tych najbiedniejszych, jak i ze strony wszystkich >obywateli Ziemi< – tych, którzy kochają wojnę oraz tych, którzy cenią pokój, a jest to wyzwanie... niemal nierealne do realizacji.

Społeczność międzynarodowa jako wspólnota stoi także przed wyzwaniem określenia zasad sprawiedliwości. Poszukiwanie reguł zapewnienia sprawiedliwości w stosunkach międzynarodowych jest nienowym zadaniem. Już w XVII w. William Penn w eseju "O obecnym i przyszłym pokoju w Europie" postulował kierowanie się w stosunkach międzynarodowych właśnie zasadą sprawiedliwości, a nie siłą.  Państwa, ustanawiając kolejne uniwersalne organizacje międzynarodowe, wielokrotnie odwoływały się do sprawiedliwości w stosunkach między sobą. Niejednokrotnie też, domagając się zmiany porządku międzynarodowego, powoływały się na sprawiedliwość.
O sprawiedliwość upominają się także ludzie - im bardziej świadomi powiązań międzynarodowych między sobą, tym bardziej odnoszą się do niej w kontekście globalnym.  Artykuł koncentruje się właśnie na postulatach wygłaszanych przez nich w ramach transnarodowych, społecznych ruchów na rzecz sprawiedliwości międzynarodowych. Są to ruchy kontestujące system międzynarodowy i domagające się jego zmian w duchu właśnie sprawiedliwości. W artykule opisane zostały trzy z nich: alterglobaliści, którzy swoimi protestami w latach 90. XX w. byli w stanie zablokować prace największych międzynarodowych instytucji ekonomicznych; ruchy, które zbiorczo nazwano w tekście ruchami obywatelskiego oburzenia - przed wszystkim Ruch "Oburzonych", Porozumienie 15 października i Okupuj Wall Street; po trzecie  są to ruchy działające w przestrzeni wirtualnej - partie Piratów, hakerzy z grupy Anonymous, którzy sprzeciwiają się zasadom kontroli nowej przestrzeni -sieci internetowej.
Każdy z tych ruchów zawiera w sobie tęsknotę za "sprawiedliwym" (choć nie do końca doprecyzowanym) porządkiem dostępnym dla całego świata. Każdy jest demonstracją niezawdowolenia ludzi wobec obowiązującego status quo.

The protectionism of the last twelve years is forcing many countries to backtrack in the face of the devastating consequences of those policies on their economies and the world trade. The pandemic COVID-19 has highlighted even more how those policies may be destructive and produce impoverishment. The current global pandemic crisis is producing an abrupt and probably very long braking effect on international trade. However, it would be wrong to consider it as the exclusive or the most important cause of global trade stagnation. In fact, the ground had already been prepared by the economic-financial crisis of 2007–2008 and in particular by the choices of “economic nationalism” of neo-protectionist type, which made a precise political use of the modern linear border. Globalisation means mainly the overcoming of political barriers, borders, and the opening to the global free trade market. On the contrary, it is now still hindered by heavy political factors, among which protectionism has been the main one for many years. Those policies, implemented on the large areas by major world powers, have caused a long phase of “de-globalisation”, characterised by the renewed use of the modern border to enclose economies, well before the pandemic crisis.

Protekcjonizm a stagnacja światowego handlu

Protekcjonizm ostatnich dwunastu lat zmusza wiele krajów do wycofania się w obliczu niszczycielskich skutków tej polityki dla ich gospodarek i światowego handlu. Pandemia COVID-19 jeszcze bardziej uwydatniła, jak omawiana polityka może być destrukcyjna i prowadzić do zubożenia. Obecny globalny kryzys pandemiczny spowodował nagłe i prawdopodobnie długotrwałe hamowanie handlu międzynarodowego. Byłoby jednak błędem traktowanie go jako wyłącznej lub najważniejszej przyczyny stagnacji w światowym handlu. W rzeczywistości grunt został już przygotowany przez kryzys ekonomiczno-finansowy lat 2007–2008, a w szczególności przez wybory „nacjonalizmu ekonomicznego” typu neo-protekcjonistycznego, który precyzyjnie wykorzystał politycznie nowoczesną granicę liniową. Globalizacja to przede wszystkim pokonywanie barier politycznych, granic i otwarcie na światowy rynek wolnego handlu. Jednak nadal utrudniają to czynniki polityczne, wśród których protekcjonizm od wielu lat jest uważny za główny czynnik. Polityka ta, realizowana na dużych obszarach przez główne mocarstwa światowe, spowodowała długą fazę „deglobalizacji”, charakteryzującą się ponownym wykorzystaniem nowoczesnej granicy do zamknięcia gospodarek na długo przed kryzysem pandemicznym.

Celem niniejszego artykułu jest pokazanie, że wolność jest warunkiem sine qua non zrównoważonego rozwoju, i że jest ona częścią jego aksjologicznego podłoża. Zdaniem Leszka Gawora wolność w tym kontekście pojmuje się najczęściej jako stopień opanowywania przyrody albo rozszerzanie zakresu swobód obywatelskich i wolności myśli. Nie jest jednak tak, że zrównoważony rozwój prowadzi prostą drogą do wolności i społeczeństwa obywatelskiego. Droga ta przebiega bowiem w obrębie procesu globalizacji, który cele stawia sobie często odmienne i wolność nie należy do jego celów głównych. Zrównoważony rozwój jako zadanie ma jednak tę zaletę, że ideę wolności musi przyjąć, jeżeli ma zintegrować te podmioty, które doń „przystają”. Artykuł prezentuje różne ujęcia wolności, które pojawiły się w historii myśli filozoficznej i społecznej. W szczególności uwzględniona została w nim tradycja liberalna i neoliberalna, dwie koncepcje wolności Isaiaha Berlina oraz komunitariańska „korekta“ liberalizmu.

W celu odnalezienia odpowiedzi na pytanie czy azjatycka część Rosji to peryferie globalizacji wydaje się konieczne rozpoczęcie niniejszego tekstu od rozważań natury teoretycznej, czym jest centrum, a czym peryferie, w jaki sposób można je wyznaczyć i na ile używanie tych terminów jest precyzyjne. Kluczem umożliwiającym szukanie odpowiedzi na postawione w tytule opracowania pytanie jest prześledzenie zjawisk ujawniających się w procesie globalizacji. Część z nich na badanym obszarze prawdopodobnie nie występuje, a inne posiadają indywidualny wymiar, co jednak nie kwestionuje obecności globalizacji we współczesnej Rosji.

Czy narodziny globalnego świata są fenomenem realnym? Aby odpowiedzieć na to właśnie pytanie, należałoby, być może, sparafrazować pewną bardzo popularną w naszym kraju myśl : nie ma globalności [świata] bez solidarności [wszystkich narodów]. W kontekście szczerej refleksji nad tą właśnie dewizą można jednoznacznie odpowiedzieć na postawione przeze mnie pytanie. Aby mógł powstać globalny świat z globalną cywilizacją, która nie byłaby tylko cywilizacją konsumpcjonizmu i infantylizmu w stylu &gt;made in USA&lt;, potrzeba i wiele czasu, i jeszcze więcej dobrej woli oraz dobrowolnego heroicznego wysiłku tak ze strony przywódców i rządów wszystkich krajów świata – tych najbogatszych i tych najbiedniejszych, jak i ze strony wszystkich &gt;obywateli Ziemi&lt; – tych, którzy kochają wojnę oraz tych, którzy cenią pokój, a jest to wyzwanie... niemal nierealne do realizacji.

Jedna z zasadniczych i najbardziej popularnych tez globalizacyjnych zakłada, iż współczesny świat oraz współczesna kultura (głownie kultura kręgu euroamerykańskiego) w szczególny sposób „zagęszcza się” czy „zacieśnia”. Efektem tego rodzaju zmian, o niezwykle doniosłych konsekwencjach, miałoby być m.in. wytwarzanie się sfery coraz silniej ze sobą powiązanych sieci komunikacyjnych, znaczeniowych czy nawet aksjonormatywnych (w tym różnorodnych wzorów kulturowych, związanych także ze wzorami szeroko pojmowanej konsumpcji). Tradycyjne badania i analizy religioznawcze, których głównym przedmiotem zainteresowania jest religia jako zjawisko społeczno-kulturowe zajmują się przede wszystkim opisem i klasyfikacją różnorakich religii, próbują ustalać wzajemne zależności i prawidłowości występujące pomiędzy nimi samymi a różnymi procesami, jak i zjawiskami społecznymi. Starają się również ustalać warunki ich kształtowania się oraz podejmują próby formułowania praw ich rozwoju. Jednakże tradycyjn...

Science at the state level consists of two distinct and heterogeneous systems: the global science system and national science systems. National science systems are deeply embedded in global science, and states seek to use global knowledge for domestic economic needs. However, harnessing the wealth of global knowledge can only be done
through scientists. Consequently, the scientific strength of states in practice depends on the scientific strength of individual scientists. Their ability to collaborate internationally and to tap into the global scientific network is crucial. By remaining outside it and working within local research programs, the academic community risks being marginalized, losing the interest of national research funding patrons, and losing the ability to influence the development of science.

Na przełomie 2019 i  2020 roku Chiny i inne kraje Dalekiego Wschody zostały dotknięte epidemią koronawirusa (wirus SARS-CoV-2). Po około trzech miesiącach intensywnej walki z pandemią, w ramach której władze chińskie wprowadziły między innymi restrykcyjną kwarantannę, zakaz przebywania bez potrzeby w przestrzeni publicznej oraz nakaz utrzymywania bezpiecznego dystansu w kontaktach międzyludzkich choroba zdaje się ustępować. Obecnie to kraje europejskie stały się głównym epicentrum pandemii, które – przynajmniej na początku jej trwania–  były mniej entuzjastycznie nastawione do wprowadzania restrykcyjnych ograniczeń wolności obywatelskich.  Różnice te są tak widoczne, stały się podstawą do wysunięcia twierdzenia, iż to demokracje nieliberalne lepiej radzą sobie z zapewnieniem bezpieczeństwa własnych obywateli niż demokracje nieliberalne. 
Artykuł został przetłumaczony na ukraiński i umieszczony na portalu "Ostrovok.lg.ua"
http://www.ostrovok.lg.ua/statti/strana/kshishtof-bzhehchin-koronavirus-i-krizis-liberalnoy-demokratii

The article presents the legal nature and place of sports law within the structure of international law. it reflects on the types of sources of law, the objective and subjective (institutional) scope of sports law at the international level, as well as raises the question of the need to systematise the terminology as far as concepts such as international sports order and international system of sports are concerned. The author attempts to approximate the de nition of lex sportiva and presents selected comments and observations on this notion’s classification as falling under the headings of – accordingly – international, transnational, global and transnational law. in the  final section he argues that the best description of lex sportiva would be the one in terms of global administrative law. He also points to its innovative features, which could constitute a potentially attractive model lex ferenda for other future regimes within the new global law.