Savaş

1915 yılının mart ayında, aslında bir yönüyle madde ile mananın, kadim ile modernin meydan savaşında nefesi boğazında düğümlenen dünyanın gözü Çanakkale'ye çevrilmişti. Çanakkale geçilirse, zaman ve mekandaki sınırları fiziki sınırlarını aşan bir devlet ve o devletle birlikte bir medeniyet duruşu ideolojik kalıntılarına dahi ulaşılamayacak bir şekilde tarihe gömülecek, Çanakkale gerçek anlamıyla bir devrin battığı yer olacaktı.
Çanakkale geçilirse, tarih boyunca defalarca kuşatılmış olmasına rağmen, II. Mehmet'in fethiyle, asırlar boyunca Asya halklarını temsilen, Asya halklarının baskın karakteri olarak Avrupa'nın karşısında durarak, Avrupa'nın hasmı, Avrupa'nın muhatabı olan Osmanlı devletine başkentlik yapan İstanbul da düşecek,  İstanbul ve Marmara boğazlarının kontrol altına alınması müttefik Çarlık Rusyası'nın erzak temini ve askeri ikmal yolunu açmış olacaktı. 
Çanakkale geçilirse, I. Dünya Savaşı'nın bizzat kurgulayıcılarından olan İngiltere'deki mevcut hükümet  değişmemiş, Çarlık Rusyası çökmemiş ve Çanakkale geçilmesin diye toprağa düşen yüzbinlerce Osmanlı askerinin canı pahasına, pusuya düşürülmüş kadim bir imparatorluğun küllerinden doğan Türkiye Cumhuriyeti kurulmamış olacaktı.
100 yıl önce başlayıp, 62 hafta, 14 ay ve 1 yıldan fazla sürerek, dünya tarihinin kendinden önceki ilk büyük ve küresel çatışması olan I. Dünya Savaşı'nın gidişatına yön vererek birçok uzmana göre savaşın süresini dahi uzatan Çanakkale Savaşı, savaşa dahil olan bütün tarafların büyük kayıplar vermesine neden olmuş, kelimenin tam anlamıyla onlarca bir nesil, dolayısıyla koca bir gelecek toprağa gömülmüştü. Doğdukları toprakları terk ederek, binlerce kilometrelik bir deniz yolculuğunun ardından Çanakkale kıyılarına gelen yaklaşık yarım milyonluk itilaf ordusu yüz binlerce kayıp vererek pahalıya ödediği biz bozgun yaşayarak geri dönmüştü.
Denizden gelen şiddetli bir fırtınayı andıran İtilaf ordusuna karşı koyarak kısa sürede geçilebileceği düşünülen Çanakkale Boğazı'nda kan ve kemikten bir set ören Osmanlı ordusunun kaybı 250 bin kişiyi geçmişti. Çanakkale cephesinde şehit düşen Osmanlı askerlerinin çoğu hayatının baharındaki öğrenci ve münevverlerden oluşuyor, 432 gün süren Çanakkale Savaşı boyunca yaşanan her gün batımı aslında tarihe karışırken dahi ayakta dimdik durmaya çalışan ve maddeye manayı tercih eden kadim bir geleneğin son kıvılcımlarını beraberinde söndürüyordu.

Bu çalışma, Doğu Türkistan’lı Alimcan Ablet tarafından, Asya’nın bölgesel gücü olmaktan küresel bir oyuncu olmaya ilerlemekte olan büyük Çin’in, farklı alanlarda kendisine özgü dış politikalarının ve dış ilişkilerinin analizini yapmak amacıyla kaleme alınmıştır.

Bu çalışma, genellikle Çince, İngilizce ve Türkçe yazılı kaynaklardan yararlanılarak, Çin diplomasisinin çok önemli araçlarından biri olan Konfüçyüs öğretileri gibi antik Çin’in barış ve savaş döneminde uyguladığı çeşitli düşünce ve politikalar ışığında, Çin’in uluslararası ilişkiler ve diplomasi tarihini, stratejik riskten korunma politikalarını, anlaşmazlıkların çözümü konusundaki yaklaşımlarını, uluslararası çevre hukuku politikalarını, Çin’in gelişim sürecini ve  Çin’in ekonomik, teknolojik ve askeri sanayi açısından geleceğe bakışını genel hatlarıyla ortaya koymak amacıyla yapılmıştır. Bu çalışma bireysel iddialar ve duygusal yaklaşımlardan kaçınmaya özen gösterilerek hazırlanmıştır. 

Uygur Türkü olan Alimcan Ablet, Çin’in başkenti Pekin’de Dışişleri Üniversitesi’nde Dış Politika eğitimi almış ve Ankara Siyasal Bilgiler Fakültesi Uluslararası İlişkiler Bölümünde master yapmış olup, halen Konya Selçuk Üniversitesi Uluslararası İlişkiler Bölümünde doktora programına devam etmektedir.

Savaş konusunda en bilinen isimlerden olan Clausewitz’in sadece kendi dönemine ait bir düşünür olduğunu ifade eden görüşler bulunmaktadır. Bu görüşü ortaya atanlar günümüzde savaşların değiştiğini ve Clausewitz’in teorisinin günümüzdeki yeni savaşları açıklamada yetersiz olduğunu iddia ederler. Özellikle yeni savaş çalışmaları literatürü olarak adlandırılan ve Soğuk Savaş sonrası dönemde savaş çalışmalarına hakim olan literatür Clausewitz’in savaş teorisinin açıklayıcı gücünü eleştirmektedir. Buna karşın Clausewitz’in savaş teorisinin, metodolojisi ve derinliği ile günümüz savaşlarını anlamada ihtiyaç duyulan çerçeveyi verebilecek güçte olduğu görülmektedir. Zaten, Clausewitz’in teorisinin bugünün savaşlarını açıklama gücünü teorik olarak tartışmak, esasında günümüzün savaşlarını, daha da önemlisi savaş olgusunun kendisini anlamada önemli bir aşamadır. Bu kapsamda makalede, Clausewitz’in savaş teorisinin temel yapısı ortaya konularak, yeni savaş literatüründe Clausewitz’e gelen eleştiriler üzerinden onun savaş teorisinin günümüzün savaşlarını anlamadaki gücü gösterilmeye çalışılacaktır.

Öz Günümüzde pek çok alanda gözlemlenen değişim ve dönüşüm eğilimi savaş anlayışında da kendini göstermektedir. Savaş basit bir şekilde; politikaları, amaçları ve çıkarları doğrultusunda karşı karşıya gelmiş taraflar arasındaki barışçıl olmayan yöntemlere dayanan üstünlük arayışını ifade etmektedir. Geleneksel savaşlar, sınırları belirli bir alanda yüzleşen ve kullanacakları yöntemler çoğunlukla tahmin edilebilir olan belirli düşmanlar arasında gerçekleşmiştir. Yeni dönemin savaşları ise öncekilerden oldukça farklıdır. Her ne kadar içerisine devletler arası sıcak çatışmaları alsa da yeni savaş anlayışı; devletleri büyük çoğunlukla kaynağı, süresi ve etkisi bilinmeyen saldırılardan oluşan savaşları yürütmeye hazırlıklı olmaya yönlendirmektedir. Devletler, sayıları giderek azalan askeri karşılaşmaların yerine siber, iç, vekâlet, asimetrik, ekonomik gibi isimlerle anılan savaşlara uyum sağlamak zorundalardır. Silahların kullanılmadığı, büyük oranda sessizliğin ve görünmezliğin var olduğu yeni savaşlarda ise istihbarat yapıları ve faaliyetleri temel başvuru yöntemi olarak gündeme gelmektedir. Yeni tür savaşların üzerindeki sis perdesinin aralanmasında istihbarat üretimi önemli bir rol oynamaktadır. Çalışmada öncelikle güvenlik, savaş ve istihbarat kavramlarının genel çerçevesi çizilecek, ardından yeni savaş anlayışının genel hatları ve istihbaratın yeni savaş anlayışındaki yeri ele alınacaktır. Yeni tür savaşlarda istihbarat faaliyetlerine yönelik giderek artan ihtiyaç ve bu bağlamda istihbaratın modern savaş sahalarındaki rolü ifade edilecektir. Sonuçta ise genel bir değerlendirme ile beraber ilgili konuda gelecek projeksiyonu yapılacaktır. Abstract Nowadays, the trend of change and transformation observed in many areas is also manifested in the understanding of war. War in a simple way refers to the search for supremacy based on non-peaceful methods among the parties who face in the direction of their policies, objectives and interests. Traditional wars were confronted in certain areas and the methods used were predominantly predictable among certain enemies. The wars of the new era are quite different from the previous ones. Although it includes hot conflicts between states, the new understanding of war urges states to be prepared to wage wars of which most attacks of unknown origin, duration and impact. Instead of decreasing number of military encounters, states have to adapt to the wars mentioned by such names as cyber, internal, proxy, asymmetrical and economic. There is a great deal of silence and invisibility, intelligence structures and activities coming to the fore as the main application method for the new wars, where weapons are not used. In this study, the framework of the concepts of security, war and intelligence will be drawn, then the general aspects of the new understanding of war and the place of intelligence in the new understanding of war will be discussed. The growing need for intelligence activities in new types of wars and the role of intelligence in modern battlefields will be covered in details. As a result, an assessment on future of wars will be done besides an overall evaluation.

Soğuk Savaş sonrası dönemde ortaya çıkan savaşların veya savaşımsı çatışmaların büyük bir kısmının devlet dışı birimler arasında cereyan etmesi, devletlerarası mücadeleye indirgenen geleneksel bakış açısını sorgulamaya itmiştir. 1980'li yılların sonlarına doğru ortaya atılan ve özellikle 11 Eylül terör saldırılarından sonra önem kazanmaya başlayan Dördüncü Nesil Savaşlar, günümüz savaş anlayışını açıklamaya çalışmıştır. Savaş kavramının analizi konusunda birincil referans kaynağı olan Clausewitz'in savaş konseptinin, dördüncü nesil savaşlar için de geçerliliğini koruyup korumadığı temel tartışma konusu olmuştur. Bu minvalde eleştirel bir bakış açısıyla Clausewitz'i yorumlamak gerekli kılınmıştır. Anahtar Kelimeler: Clausewitz, Politika, Dördüncü Nesil Savaşlar, Devlet, Devlet dışı aktörler. Abstract The fact that most of the wars or non-war conflicts that occurred in the post-Cold War era took place among non-state units led to question the traditional perspective that was reduced to interstate struggle. The Fourth Generation Wars, which were put forward in the late 1980s and started to gain importance especially after the September 11 terrorist attacks, tried to explain the current understanding of war. Whether Clausewitz's war concept, which is the primary reference source for the analysis of war, remains valid for fourth generation wars, has been the main topic of discussion. In this regard, it is necessary to interpret Clausewitz from a critical point of view.

Önlemeye yönelik tüm girişimlere ve bu doğrultuda ortaya konulan fikir akımlarına rağmen savaşların meydan gelmelerindeki süreklilik, devletleri her an bir savaş durumunda kalma ihtimaline karşı hazır olmaya zorlamaktadır. Savaşın bir zorunluluk olduğu durumlarda da kazanmak için uygun stratejilerin ortaya konulması oldukça önemlidir. Geleneksel savaş stratejileri sadece askerî terimlerle ifade edilse de günümüzde savaşların değişen doğası nedeniyle savaş stratejileri askerî, siyasî, ekonomik, toplumsal, teknolojik alanları da içine alan çok boyutlu bir yapıya ulaşmıştır. Savaşan tarafların kimliği, savaş sahaları, kullanılan yöntemler, savaş süresi, düşman-dost algısı, silah ve araçlar büyük bir değişime uğramıştır. Sıcak çatışmaların yanına aktörler arasında yürütülen pek çok savaş türü eklenmiştir. Böylece de yeni bir savaş anlayışı ortaya çıkmıştır.
Savaş alanındaki gelişmeler ışığında günümüzde savaş stratejisi oluşturmanın devletleri hiç olmadığı kadar zorladığını söylemek gerekmektedir. Bu zorlu işte devletler, yoğun şekilde istihbarat faaliyetlerine başvurmaktadırlar. İstihbarat faaliyetleri ile; savaş stratejilerinin oluşturulmasında son derece önemli olan öze ve düşmanlara yönelik bilgilerin toplanması, tarafların kapasitelerin belirlenmesi, mevcut ve olası tehditlerin ve tehdit kaynaklarının tespit edilmesi, olası savaşların ve çatışmaların gerçekleşebileceği yer ve zamanla ilgili öngörülerin yapılması, önleyici faaliyetlerin gerçekleştirilmesi gibi görevler yerine getirilmektedir. Bu nedenle de savaşların kazanılmasında, ülke istihbaratının kalitesi belirleyici bir rol oynamaktadır. Bu çalışmada öncelikle savaş, strateji ve istihbarat kavramlarının genel hatları çizilecektir. Arkasından da savaşın ve savaş stratejisinin değişen doğası anlatılacak ve bu bağlamda istihbaratın savaş stratejisindeki önemine değinilecektir. Makale, yeni savaş anlayışına uygun stratejisi yapımında istihbaratın nasıl bir rol aldığını ortaya koymaya çalışacaktır. Değişen savaş anlayışında istihbaratın nasıl bir silah haline geldiği ve bu süreçteki strateji yapımında “bilinmezlik” tehdidinin önlenmesinde ilgili faaliyetlerin değerinin ifade edilmesi çalışmanın esasını oluşturmaktadır.

Adnan Oktar (Harun Yahya)

Soğuk Savaş yıllarında dış politika üretmek oldukça kolaydı. Dünya, iki kutuplu bir istikrar zeminine oturmuştu. Bağlı olduğunu kutup, size bazı dış politika misyonları ve avantajları verirdi, siz de ona göre davranırdınız. Bu stratejik tablo, dış politikayı sabitleştirmiş, adeta zamanın akışını yavaşlatmıştı. On yıl önceki stratejik tablo ile on yıl sonraki stratejik tablo arasında ciddi bir farklılaşma olmazdı. Bu pozisyonda, Türkiye gibi ülkelerin Dışişleri Bakanlıklarına düşen iş, resmi yazışmaları, diplomatik temasları düzenlemekten, kısacası "kırtasiyecilik"ten öteye gitmezdi.

Oysa Soğuk Savaş'ın bitmesiyle birlikte dünyanın stratejik tablosu çok hızlı bir değişim sürecine girdi. Bu süreç, özellikle Türkiye'yi yakından ilgilendiriyordu. Çünkü Türkiye'nin üç dış politika yönünden ikisinde, yani Balkanlar ve Kafkasya-Orta Asya'da, köklü bir rejim değişikliği yaşandı. Sovyetler Birliği sınırları ya da etki alanı içindeki cumhuriyetler bağımsızlıklarını elde ettiler. Dahası, bu cumhuriyetler, "Türk kimliği" ya da "Osmanlı mirası" nedeniyle Türkiye ile yakın tarihsel ve kültürel bağlara sahiptiler. Bu noktadan hareketle, Türkiye'nin bu iki zıt yönde, Balkanlar ve Kafkasya-Orta Asya yönlerinde stratejik bir açılım, bir etki alanı oluşturması hayalleri yeşerdi. "Adriyatik'ten Çin'e Türk dünyası" sözleri, bu hayalin ifadesiydi.

Ancak sözkonusu "Adriyatik'ten Çin'e" hayalleri, somut politikalarla desteklenemedi. Çünkü Türkiye Soğuk Savaş sonrası dünyaya hazırlıksız yakalanmıştı. Kendisine "hayat sahası" oluşturması için gerekli olan strateji üretim gücüne sahip değildi. Bunun en açık örneği Azerbaycan'da yaşandı (halen de yaşanıyor): Rusya, sahip olduğu güçlü ve atak devlet mekanizmasını, örneğin başarılı gizli servisini kullanarak Azerbaycan'da darbe yaptırdı; Türkiye'ye yakın olan iktidarı değiştirip, kendisine yakın olanı getirdi. Türkiye ise bir karşı-hamle yapacak güç, bilgi ve deneyime sahip değildi. Bir başka ülkede "darbe yaptırmak" ya da o darbeyi engellemek gibi bir kavram, Türk dış politikasına yön veren zihinler için çok yabancıydı.

Balkanlar'da da umulan "etki alanı" yaratılamadı. Türkiye'nin Bosna-Hersek krizindeki rolü Batı'nın çizdiği sınırların dışına çıkamadı. Türkiye, uluslararası topluluğu harekete geçirmek için BM ya da NATO koridorlarında umutsuzca dolaşmaktan başka ciddi bir şey yapamadı. Bosna'nın asıl ihtiyacını, yani silahı ise—bölgeyle hiç bir tarihsel bağı olmayan ve dolayısıyla Türkiye'ye göre çok daha uzak ve dezavantajlı kalması gereken—büyük ölçüde İran karşıladı. Sonunda ABD, Türkiye'nin umutsuz diplomatik girişimlerinin hiç bir payı olmadan, yalnızca kendi hesapları sonucunda krize el koydu. Bu hesapların içinde, Clinton'ın seçim endişelerinden de öte, "Bosna'yı İran etkisine kaptırmama" düşüncesi ağırlıklı olarak yer alıyordu. Sonuçta, bugün Bosna'da bir ABD-İran kutuplaşması yaşanıyor. Türkiye'nin adı ise anılmıyor bile.

Kısacası Türk dış politika mekanizması, dünyadaki yeni stratejik oluşum içinde oldukça "acemi" kaldı. Soğuk Savaş döneminin "kırtasiyecilik" misyonunu aşıp, içinde bulunduğu bölgeyi kendi çıkarları için düzenlemeye çalışan bir "bölgesel güç" haline gelemedi. (Bunda, Türkiye'nin 1990'ların başından bu yana içinde bulunduğu siyasi istikrarsızlığın ve ekonomik krizlerin de kuşkusuz büyük bir rolü vardır).

Ancak Türkiye'nin önündeki fırsat henüz kaçmış değildir.

Bu fırsatı değerlendirebilmek için de, hem devlet hem de toplum olarak Soğuk Savaş sonrası dünyanın şartlarını iyi kavramak ve buna uygun bir "milli strateji" belirlemek şarttır. Türkiye, devlet ve toplum olarak, Osmanlı'nın mirasını taşıdığının bilincine varır ve dış dünyayı bu bilince uygun bir biçimde değerlendirmeye başlarsa, sözkonusu "milli strateji" şekillenir. Bir kez şekillendikten sonra da, gerçeğe dönüşmesi yalnızca bir "konjonktür meselesi" olur.

MİLLİ STRATEJİ, devlet ve toplum düzeyinde gerçekleşmesi gereken sözkonusu zihinsel değişikliği harekete geçirmek için hazırlandı. Kitap içindeki makaleler, Türk dış politikasının bazı temel meselelerine yeni bir vizyon ile yeni bakış açıları getirmektedir.

Hedef, Türkiye'nin daha güçlü, daha etkili ve kendi kimliğine daha çok sahip bir ülke olmasıdır.

Nef’î, özellikle kasidelerinin methiye bölümlerinde savas sahnelerini
mükemmel bir biçimde tasvir eder. Bunun yanında fahriyelerinde, hicviyelerinde ve gazellerinin makta beyitlerinde kendi sanat dehasını
ulasılmaz gösterir; siirlerine rakip kabul etmez. Kendini söz sultanı olarak nitelendirir ve söz erbabına, hasımlarına meydan okur. Nef’î’nin hasımları, meydan okudukları, hem dönemindeki sairler hem de kendisinden önce
yasamıs olan yerli ve yabancı sairleridir.

Mevcut çalışma, ilkçağdan günümüze, kaynağını felsefe, din, ahlâk, kültür ve hukuk gibi birçok etkenden alan “haklı savaş” kavramının tarihsel kökenlerini, “haklı savaş”kavramının Niccolò Machiavelli (1469-1527) ile uğradığı dönüşümü, Thomas Hobbes (1588-1679) ve Immauel Kant’ın (1724-1804) düşünceleri ekseninde şekillenen “ebedî barış” fikrinin “haklı savaş” kavramıyla olan ilişkisini ve devletin “devamlılık” ilkesinin bu düşünceler etrafındaki yerini incelemeyi amaçlamaktadır. Çağdaş “haklı savaş” kuramcılarından olan Michael Walzer’ın (1935-) görüşleriyle, konuya çağdaş bir boyut kazandırmak da mevcut bildirinin ikincil amacını teşkil etmektedir.

Devletlerin savaşlara karşı tutumunu belirleyen “haklı savaş”ın gerekçelerinden biri olan “barışa ulaşma isteği” ve bu isteğe eklemlenen “ebedî barış” fikri, devletin “devamlılık” ilkesiyle birlikte tarih boyunca egemenler tarafından savaşın meşruiyetini sağlamak için kullanılmıştır. Ancak tüm bu gerekçeler birçok savaşın sebebi olarak gözükse de “haklı savaş” kavramı tarih boyunca hem suistimallerden kurtulamamış hem de kendisine çizilen farklı hukukî sınırlar nedeniyle kalıcı bir tanıma kavuşamamıştır. Carl Schmitt’in üzerinde durduğu, [Politische Theologie, (Siyasî İlahiyat), 1922] Giorgio Agamben’in ise yeniden yorumladığı [State of Exception (İstisna Hâli), 2003] “istisna hâli” kavramıyla bu ilişkiyi kavramaya çalışmak da yerinde olacaktır.

Adnan Oktar (Harun Yahya)

Şüphesiz Allah, adaleti, ihsanı, yakınlara vermeyi emreder;
çirkin utanmazlıklardan (fahşadan), kötülüklerden ve zorbalıklardan sakındırır.
Size öğüt vermektedir, umulur ki öğüt alıp-düşünürsünüz.
(Meryem Suresi, 90)

11 Eylül 2001 günü Amerika Birleşik Devletleri'nin iki büyük kentine karşı düzenlenen ve on binlerce masum insanın ölümüne ve yaralanmasına neden olan terör eylemini ve dünya üzerindeki diğer tüm terörist saldırıları, bir Müslüman olarak şiddetle lanetliyor ve Amerikan halkına başsağlığı diliyoruz.

Bu saldırılar, terörün gerçek kökeni ile ilgili çok önemli bir konuyu dünya gündemine taşıdı. Ve bu vesile ile İslam'ın barış ve sevgi dini olduğu, insanlara merhameti ve adaleti emrettiği bütün dünyaya yaygın olarak duyurulmuş oldu. Birçok dünya lideri, önemli basın yayın kuruluşları, televizyonlar, radyolar Kuran-ı Kerim’de tarif edilen İslam dininin masumlara yönelik terör saldırısına hiçbir şekilde izin vermediğini, daima insanlar ve toplumlar arasında barışı emrettiğini açıkladılar. İslam dinini yakından inceleyen ve Allah'ın Kuran'da emrettiği gerçek İslam ahlakını tanıyan Batılı çevreler “İslam” ve “terör” kelimelerinin bir arada bulunmasının kesinlikle mümkün olmadığını, ilahi dinlerin hiçbir şekilde sivilleri hedefleyen terör eylemlerine izin vermediğini tüm açıklığıyla ortaya koydular.


Asırlardır dünyanın farklı bölgelesinde, farklı gruplar tarafından, farklı amaçlarla terör eylemleri gerçekleştirilmektedir. Yunanistan'da 17 Kasım, Almanya'da RAF, neo-Naziler, İspanya'da ETA, İtalya'da Kızıl Tugaylar ve daha pek çok örgüt terör ve şiddet eylemleriyle hiçbir suçu olmayan, savunmasız insanları vahşice katletmektedir. Ülkemizin güneydoğusunda da Marksist ve Stalinist terör örgütü PKK 40 yıla yakın süredir düzenlediği terör eylemleriyle onbinlerce insanımızı şehit etmiştir.

Bu kitabın konusunu da, lanetlendiğimiz bu vahşetin kaynağının kesinlikle ilahi bir din olmadığı, İslam'da teröre yer bulunmadığı gerçeği oluşturmaktadır. İslam dininin yegane kaynağı olan Kuran-ı Kerim’de, Peygamberimiz Hz. Muhammed (sav) ve diğer pek çok Müslüman yöneticinin uygulamalarında bu gerçek tüm açıklığıyla ortaya çıkmaktadır. Ancak tarih boyunca İslam dinini, sonradan çıkarılan ve şiddete zemin hazırlayan uydurma hadislere, hurafelere dayanarak yorumlayan gruplar da yaşamış ve bu gruplar yüce dinimizin şiddetle yasakladığı terör eylemlerini uygulamışlardır.

Bu nedenle de bu kitapta Kuran ayetlerinin ışığında, Peygamberimiz Hz. Muhammed’in uygulamaları ve tarihten örneklerle İslam'ın terörü yasakladığını ve haram kıldığını, aksine tüm dünyaya barış ve güvenliği hakim kılmayı amaçladığını tüm delilleriyle ortaya koyacağız.

Bilindiği gibi, asırlardır dünyanın farklı bölgelerinde çeşitli terör eylemleri gerçekleştirilmektedir. Her biri farklı gruplar tarafından ve farklı amaçlarla yapılan bu eylemler kimi zaman komünist bir örgüt, kimi zaman faşizan bir grup, kimi zaman da radikal ya da ayrılıkçı çevreler tarafından üstlenilmektedir. Amerika gibi bazı ülkeler sık sık ırkçı ve marjinal terör grupları tarafından gerçekleştirilen saldırılara hedef olurken, Avrupa ülkelerinde de, çeşitli terörist gruplar tarafından şiddet eylemleri düzenlenmektedir.

Yunanistan'da 17 Kasım, Almanya'da RAF, İspanya'da ETA, yine Almanya'da neo-Naziler, İtalya'da Kızıl Tugaylar ve daha pek çok örgüt terör ve şiddet yöntemiyle hedeflerine ulaşmaya çalışmakta, hiçbir suçu olmayan, savunmasız insanları vahşice katletmektedirler. Ülkemizin güneydoğusunda da Marksist ve Stalinist terör örgütü PKK 40 yılı aşkın süredir terör eylemleri gerçekleştirmektedir ve onbinlerce insanımızı şehit etmiştir. Gelişen ve değişen dünya koşulları ile birlikte terörizm de değişiklik göstermekte, yüksek teknolojiye bağlı olarak elde ettiği yeni imkanlarla etkisini ve gücünü her geçen gün artırmaktadır. Özellikle de internet gibi kitle iletişim araçları kötü amaçlarla kullanılarak terör faaliyetlerinin alanı ve etkisi daha da genişlemektedir.

Batı kökenli örgütlerin yanı sıra, Ortadoğu çıkışlı terör örgütleri de bulunmaktadır. Nitekim dünyanın dört bir yanındaki kimi terör girişimleri bu gruplar tarafından gerçekleştirilmektedir. Ancak burada çok önemli bir hususu vurgulamak gerekmektedir. Bu gibi terörist eylemleri gerçekleştiren kişilerin Hristiyan, Müslüman veya Musevi ismi taşımaları bazı çevreleri yanlış kanaatlere sürüklemekte ve ilahi dinlerle bağdaşmayan iddialar ortaya atmalarına neden olmaktadır.

Teröristler, Müslüman isimleri taşısalar ve kimliklerinde "Müslüman" yazıyor olsa bile, işledikleri cinayetlere "İslam terörü" denemez. Aynı şekilde Hristiyan olsalar, "Hristiyan terörü" veya Musevi olsalar "Musevi terörü" de denemez. Çünkü kitabın ilerleyen bölümlerinde de inceleyeceğimiz gibi, İlahi dinlerin hepsi barışı ve sevgiyi emreder ve İlahi bir din adına masum insanların öldürülmesi kabul edilemez.

Bu kişiler Allah’ın insanları barışa ve kardeşliğe çağırmak için indirdiği kutsal kitapları yanlış yorumlayarak, sonradan ortaya attıkları hurafevari inançlarla kendilerinden farklı düşünenlere yönelik şiddeti sözde meşrulaştırarak aslında dinin emirlerine de karşı çıkmaktadırlar. Unutmamak gerekir ki, New York'ta, Londra’da, Paris’te, Berlin’de veya, Tel Aviv’de terör saldırıları sırasında öldürülen insanlar arasında, Hz. İsa'yı sevenler (Hristiyanlar), Hz. Musa'yı sevenler (Museviler) ve Hz. Muhammed’i sevenler (Müslümanlar) de vardır. Bu masum insanları öldürmek, Allah'ın affetmesi dışında, cehennem azabı ile sonuçlanacak büyük bir günahtır. Dine inanan, Allah sevgisi ve korkusu taşıyan bir insan hiçbir şekilde böyle bir cinayet işleyemez.

Böyle bir vahşetin failleri, hangi dine mensup olduklarını iddia ederlerse etsinler, bunu ya cahilliklerinden ya kendi çıkarları için dini suistimal etmek amacıyla, ya da dine olan düşmanlıklarından dolayı yapıyor olabilirler. Çünkü bu şiddet olaylarının ardından insanlar dinden soğumakta, dindarlara karşı nefret ve tepki oluşmaktadır. Dolayısıyla masum insanlara yönelik sözde "din" adı altındaki her saldırı, aslında dine karşı da yapılmış bir saldırıdır.

Habermas ve Rawls, dünya barışının tesis edilmesinde uluslararası hukukun işlevini felsefi bir problem olarak ele alırlar. Her iki filozof, kendi teorilerini ortaya koyarken, Kant ve onun ebedi barış idesini kendisine temel referans olarak almakta uzlaşmalarına rağmen, Habermas 'iletişimsel eylem'den hareketle bir uluslararası hukuk teorisi geliştirirken, Rawls 'adalet' idesini merkeze alan bir teori geliştirir. İşte bu çalışmada, Kant'ın Habermas ve Rawls üzerine etkisi incelenir ve buradan hareketle Habermas ve Rawls'un uluslararası hukuk teorileri karşılaştırılır. Bu bağlamda tez üç bölüm olarak ele alınır. İlk bölümde uluslararası hukukun tarihsel ve uluslararası hukuk idesinin ise, felsefi kökenleri araştırılır ve bu bağlamda Kant'ın "ebedi barış" idesi ayrıntılı olarak incelenir. İkinci bölümde Habermas'ın uluslararası hukuk teorisi, onun iletişimsel eylem teorisiyle ilişkisi bağlamında ele alınmıştır. Üçüncü bölümde Rawls'un uluslararası hukuk teorisi, adalet teorisi ve politika anlayışıyla ilişkisi bağlamında incelenmiştir. Sonuç bölümünde ise, Habermas ve Rawls'un uluslararası hukuk teorileri Kant'ın ebedi barış idesi bağlamında karşılaştırılır.
Habermas and Rawls discuss the function of international law as a philosophical problem in establishing world peace. While both philosophers shape their theories and despite they agreed to take Kant and his perpetual peace idea as their basic reference, Habermas develops an international law theory, starting from communicative action, and Rawls developed a theory taking the idea of justice into centre of this theory. Hence in this study the effects of Kant on Habermas and Rawls are examined and starting from this point their international law theories are compared. In this context the thesis is composed of three chapters. So in the first chapter the historical background and the philosophical roots of the international law are examined. In this respect the idea of perpetual peace in Kant's philosophy is studied in detail. In the second chapter Habermas's theory of international law is discussed in the context of its relationship with the theory of communicative action. In the third chapter Rawls theory of international law is examined in the context of the relationship with the theory of justice and political conception. In the finally chapter, the theories of international law of Habermas and Rawls is compared with the idea of perpetual peace of Kant.

ÖZET Tarih denilince akla ilk gelen olaylardan biri savaşlardır. İnsanlığın tarihi bir noktada savaşların tarihidir. Var olma mücadelesi veren toplumlar savaşmak zorunda kalırlar. Bu açıdan savaşlar toplumların kaderini belirler. Tarihte yaşayan ve güçlü medeniyet kuran uluslar, kaybettikleri savaşların sonunda yok olurlar. Bu nedenle insanoğlu var olduğu sürece, savaşlar da var olacaktır. Savaşlar yalnızca meydanlarda, kalelerde, cephelerde veya siperlerde yapılan askeri çatışmalar değildir. Cephe gerisi diye adlandırılan yerler de savaşın bir parçası olur ve bu süreçten etkilenirler. Savaşan insanların başarısı veya başarısızlıkları uluslarının kaderini belirler. Savaş edebiyatı; savaş sırasında veya sonrasında, savaşı anlatacak şekilde yazılmış edebî eserlerin tümünü kapsar. Savaşların tarihine ve edebiyatına ait ürünler bütün dünyada, özellikle de Avrupa'da, kendine özgü müze ve kütüphane oluşturacak boyuttadır. Tarih boyunca sayısız savaş yaşayan ve " ordu millet " olarak tanınan Türklerde savaş edebiyatı oluşum destan devrinden başlayıp günümüze kadar sürer. Kazanılan zaferlerin veya kaybedilen savaşların edebiyat ve sanata yansımasıyla, bir Türk savaş edebiyatının oluşur. Bu makalede Türk savaş edebiyatın üzerine ileri sürülen görüşler değerlendirilmektedir. ABSTRACT Battles are some of the most important events in the history of humankind. To some extent, human history is the history of wars. Communities have to fight for survival. Therefore, wars determine their existence. Even the most powerful civilizations disappeared after they lost battles. Wars will prevail as long as human beings exist. Wars are not only military clashes fought at battlefields, battlefronts, or fortresses. Places behind the front lines are also affected by wars. The success or failure of warriors determines the destiny of nations at war. War literature includes literary works that convey the story of battles, accounting for events both before and after the war, as well as the actual process of it. The history and literary works about wars are extensive all over the world and especially in Europe, where there are museums and libraries dedicated to this purpose. The production of war literature by Turks, who fought countless battles and are known as an army nation, started with the age of epic stories that continues to this age. Turkish war literature has emerged with reflections of the victories and losses in wars in arts and literature. In this paper, ideas about Turkish war literature are reviewed.

Savaş bir şiddet hareketidir ve bu bilkuvve (potansiyel) şiddetin sınırı yoktur. İnsanlık olarak sürekli savaşmıyorsak bunun sebebi yüksek ahlâkımız(!) değil menfaatlerimizdir.
Ancak savaşı sonuçlarından tecrid ederek, sağlıklı bir şekide düşünmek kolay değil. Çünkü yol açtığı ölümler ve maddî zarar o kadar büyük ki her ne pahasına olursa olsun kaçınmak gereken bir anormallik veya uluslararası ilişkilerde bir aksama gibi görünüyor. Oysa her savaşsızlık hâli barış değil; geçici bir ateşkesten ibaret. (Bkz. Barış / Sulh / Peace / Paix / صلح / سلام ) Meselâ iki dünya savaşı arasındaki 1918-1939 dönemine kim “barış” diyebilir? Üstelik her ne pahasına olursa olsun savaştan kaçan bir lider, düşmanlarının ölçüsüz şantajına çanak tutmuş olmaz mı? Adolf Hitler’e akıl almaz ödünler veren Birleşik Krallık Başbakanı Neville Chamberlain gibi savaştan kaçmak için “her pahayı” ödemek, üstelik sonunda yine de savaşmak zorunda kalmak iyi bir strateji mi?
“Siyaset, savaşın döl yatağıdır” diyor Prusyalı general Carl von Clausewitz. Evet, savaş, siyaset ve ticaretin farklı yöntemlerle devamından ibaret. Ancak gerçek bir savaşta, ölüm her yeri kapladığında, ölmek değil yaşamaktır tesadüf. Her taşın altında yaşamı bitirebilecek bir mayın, her çalının ardında vücutları delik deşik edecek bir keskin nişancı varken şehirdeki gibi düşünmeye devam edebilir mi insan? Ölüm tehlikesi, cephedeki askerler ve komutanların nefsi üzerine muazzam bir baskı yapar. Bu bağlamda savaş, insanlık dışı değil, tam tersine onun göbeğinin ortasıdır. Zira asker, sağdaki yahut soldaki sipere koşarken serbesttir. Belki de en güvenli siperi, bir robot veya bir hayvan, insandan daha iyi seçebilir. Ama insan, vatanı için ileri atılmakla nefsi için geri kaçmak husunda özgürdür. İşte savaşın neticesi üzerinde çok ağır basabilen insanlık faktörü tam buradadır. (Bkz. Hayvan Serbesttir, İnsan Özgürdür…)
Savaş, bütün sosyal bilimcileri zorlamış bir saha. Zira, bir yanda savaşın politik amaçla etkin kullanılması yani strateji ve savaş tekniklerinin etkin kullanımı yani taktik var. Bu soğuk veçhesiyle savaş, neticesi hesaplanabilir bir mekanizmaya benziyor. Fakat diğer yandan, cesareti, vatan sevgisi, nefret ve korkularıyla öngörülemez bir insan faktörü var savaş sahnesinde.
Elinizdeki bu kitap, savaşın mekanik ve insanî veçhelerini en dengeli şekilde işleyen müelliflerden biri olan Prusyalı General Carl von Clausewitz’in fikirlerinden istifade ederek yazılmış bir deneme. Teknolojik ilerlemenin eskitemediği ilkeleri bugünün savaş şartlarında değerlendirdik: Strateji, taktik, cesaret, savaşta aklın önemi ve sınırları…

Savaş ve çatışma, tüm istenmeyen yönlerine ve topluma verdiği zararlara rağmen insanlığın tarihi kadar eskidir. Tarih boyunca kavimler birbiriyle çarpışmış, toplumlar çatışmayla kaynamış, savaşlar sürekli gündeme gelmiştir. İnsanlık bu gerilim ortamından büyük zarar görmüştür. Sanat ve sanatçılar her daim çağın tanığıdır. Büyük çatışmalar, şiddet olayları yaşanırken sanatın duyarsız kalması elbette beklenemez. Sanat eserlerinin savaşa ve çatışmaya tanıklığı, izdüşümü konusu hem sanat sosyolojisi hem de güvenlik sosyolojisi açısından bu çalışmanın konusu olacaktır. Sanatın mikrokozmosunda insanlığın şiddet hikâyelerinin nasıl temsil edildiği hususu sosyolojik kavramlarla irdelenecektir.

Küreselleşme olgusu yaşamın her yönünde olduğu gibi savaş üzerinde
de doğrudan ve dolaylı etkiler yaratmaktadır. Bu etkiler insanlık
tarihiyle özdeşleşmiş olan “mücadele” anlayışında da köklü değişimler
oluşturmaktadır. Küreselleşmenin dalga dalga yayıldığı bir dönem
içerisinde savaşların meydana gelmesi, yürütülmesi ve sona ermesi gibi
süreçlerin de ciddi bir şekilde farklılaştığını ifade etmek gerekmektedir.
Tanımlı ordular arasında sınırları belirli meydanlarında gerçekleşen
savaşlar bağlamında gelişen geleneksel savaş anlayışı, günün
şartlarında giderek yerini bambaşka boyutları olan yeni bir anlayışa
bırakmaktadır. Yeni savaş anlayışı üzerinde küreselleşmenin olumlu ve
olumsuz çıktılarının oluşturduğu etki önemli bir konuyu
oluşturmaktadır.

Savaşı basit bir şekilde, çeşitli amaçlar uğruna karşıt gruplar arasında verilen mücadele olarak tanımlamak mümkündür. Geleneksel olarak savaşlar birbirinin varlığından haberdar olan ve sınırları büyük oranda belirli bir savaş sahasında karşılaşan düşmanlar arasında kestirilebilir stratejiler ve konvansiyonel silahlar çerçevesinde gerçekleştirilmiştir. Günümüze gelen süreç içerisinde ise yeni bir anlayış ortaya çıkmış ve savaş ilanından ittifak ilişkilerine, muharebe sahasından kullanılan araçlara kadar savaşla ilgili pek çok özellik değişmiştir.
Diğer tüm alanlarda olduğu gibi küreselleşme “savaş” üzerinde de pek çok etki yaratmıştır. Bu kapsamdaki etkiler yeni savaş anlayışının da köklerini oluşturmaktadır. Küreselleşme sürecinin çıktıları olarak görülen bilginin ve teknolojinin yayılması, bilimsel keşiflerin çoğalması, her türden dolaşımın artması, iletişim ve ulaşım imkanlarının gelişmesi, ticaretin başta olduğu karşılıklı bağımlılık ağlarının genişlemesi gibi başlıkların doğrudan savaş sahasında da radikal sonuçlar doğurduğu gözlenmektedir. Tarafların siyasi, ekonomik, askeri ve demografik çıkarları bağlamında gerçekleşen savaş gerçeği değişmese de çatışmaların tarafları, çatışma yöntemleri, muharebe süresi ve sahası, kullanılan strateji, araç ve silahlar geleneksel savaş mantığındakilerden oldukça farklıdır.
Bu çalışmada küreselleşmenin savaş anlayışı üzerindeki etkisi incelenmeye çalışılacaktır. Küreselleşme hem savunma hem de saldırı bağlamında savaşan taraflar açısından olumlu ve olumsuz etkiler oluşturmaktadır. Küreselleşmenin istihbarat örgütlerinin ulaştığı teknolojik yeterlilik seviyesinden çok uluslu şirketlerin ulaştığı silah ticareti rakamlarına, ilgili alandaki akademik çalışmalardaki artıştan kimlik ve mezhep tartışmaları üzerinden patlak veren iç savaşlara kadar savaşın pek çok alanıyla yakın ilişkisi vardır. Çalışmada öncelikle savaşın değişen doğasına ve yeni savaş anlayışına değinilecektir. Daha sonra da küreselleşme olgusunun meydana getirdiği etkilerin savaş sahası, savaş süresi, savaşan taraflar, savunma sanayi gibi alanlardaki yansıması incelenecektir. Sonuçta ise küreselleşmenin yeni savaş anlayışını hangi açılardan değiştirmeye devam edebileceği yönünde çıkarımlarda bulunulacaktır.
Anahtar Kelimeler: Savaş, Küreselleşme, Yeni Savaş Anlayışı, Uluslararası Politika, Savaşın Doğası

Bu çalışmada genel olarak engellilik kavramı ve buna bağlı olarak yedi yılı aşkın süredir Suriye’de devam eden savaş ortamında, doğuştan veya sonradan oluşanların yanı sıra bombalamalar ve türlü işkenceler neticesinde gerçekleşen uzuv ziyanı ve engellilik konusu ele alınacaktır. Savaşın en kirli yüzlerinden biri olan bu durumdan günümüzde binlerce Suriyeli muzdariptir.

Cengiz Dağcı is one of the leading figures of social realist authors in the
Turkish world. Although he lived outside of Turkey, the fact that he has written his works in Turkish made him a very significant writer. As a nationalist author, Dağcı mentioned the lives of Crimean Turks and told this through his fluent and influential language. The Russian cruelty suffered by the Crimean Turks, their lives during the war and their psychological states have been touched upon. As an expatriate author, Cengiz Dağcı reminded all the sufferings of the Second World War thanks to his works. The fact that he became distance from his country has been obvious in his language and his longing which appeared as a result of staying away from his country during the Second World War has been reflected to the readers. Cengiz Dağcı’s Dönüş is one of his prominent works in which he mentioned the Second World War. In his novel Dönüş which consists of 8 chapters titled Bayırdaki Ev, Dönüş, Cenaze, Anna Arkadiyevna, Yabancı’nın Karısı, O Günün Akşamı, Niyazi Efendi’nin Mektubu, Dönüşten Sonra and published in 1968, Dağcı reflects the siege of Krym, the war, and the psychological states of the people. In this study, Cengiz Dağcı’s novel Dönüş will be discussed and analyzed in terms of its technique and themes.

Barış kavramı, uluslararası hukuk anlamında bir hak olarak tanımlanmaya başlandığı andan itibaren bireylere, devletlere, örgütlere ve sivil toplum kuruluşlarına bu hakkın muhafazası anlamında edimler yüklenmiştir. En temel sorumluluk ise birincil olarak devletlerdedir. Devletler, sınırları dışında silahsızlanmayı ve barışçıl yollarla uyuşmazlıkları çözmeyi teşvik ederek barışa katkı sağlarken, sınırları içerisinde bireylerin barış içerisinde yaşama ortamını oluşturma noktasında birincil bir yükümlülük altına girmektedirler. Barış hakkının muhafazası için de uluslararası hukuk kuralları sınırları içerisinde barışa yönelik tehditleri ortadan kaldırma noktasında yetkilerle donatılmışlardır.

Şu an 1917 Rusya Devrimi çalışan birisi olarak kişisel bir anekdot da ekleyebilirim, düşmanının hakkını teslim etmek babında: Lenin’in yaşadığı dönemde savaşı yürütenlerle bugün yürütenler sınıf kardeşidir, sömürgenlikleri dışında başka birçok özellikleri de benziyordu; ama Çar’ı öldür hakkını yeme! Lenin’in sınıf düşmanı Çar Nikolay inandığı dava uğruna (o artık her neyse) sarayına kapanmak yerine silahı kuşanıp cepheye gitmişti, hem de “gitme” demelerine rağmen. Bizimkilereyse “git” desen de gitmiyorlar! Bizim canımıza kast edenlerin canı öyle tatlı ki, kardeşlerimizi, yoksul işçi çocuklarını cepheye sürerken kendileri birer bordo klavyeli olarak bedelliden medet umuyorlar. Düşmanlık da savaş da olmasın da, illa olacaksa da, düşmanın da mert olanı, savaşın da haysiyetli olanı…
http://www.birgun.net/haber-detay/sosyalizm-ve-savas-ve-baris-132718.html

Savaşın çeşitli yönlerine dair çalışmalarıyla tanınan antropolog R. Brian Ferguson, kabile toplumları, antik devletler, yakın dönemdeki iç savaşlar, arkeoloji, biyoloji, kültür ve primatolojiyi içeren savaşla ilgili 30 yıllık araştırmalarının sonuçlarını 2008 yılında yayınlanan "Ten Points on War" başlıklı makalesinde on madde halinde özetledi. Ben de onun özetini tekrar özetledim.

Hukuk ve savaş toplumun dışarıda ve içeride iki karşıt ağıdır. Savaş iç ilişkilere sirayet edebildiği gibi, hukuk da zaman geçtikçe dış ilişkilerde önem kazanmaktadır. Savaş ile hukukun yorumunu yapan filozoflar bu çalışmanın kaynaklarıdır. Hobbes'un savaşı ve hukuku dış ve iç ilişkiler olarak görmesi ve ikisinde de iktidarı mutlak kılması öncelikle ele alınmıştır. Daha sonra Rousseau'nun medeniyet eleştirisi ile savaşı ve iktidarı mutlak kılmaya karşı çıkması konu edilmiştir. Bir hukukçu ve diplomat olan Vattel ile bu iki fikrin uygulamaya geçirilebilir tarzı telif edilmiştir. Üç filozofun da doğal hukukun farklı bakış açıları çerçevesinde konuyu yorumlamaları sonucunda Clausewitz'e varmak hedeflenmiştir. Böylelikle iki kuramcı ve bir diplomattan sonra sahadan bir savaşçı ile sonuca ulaşılmaktadır.

Law and war are two opposite networks within and outside of the society. While war can show within internal relations, law becomes more important in foreign relations. The philosphers, who commented about war and law are the references of this study. Seeing war and law as external and internal relations, and rendering government as unconditional power, Hobbes is handled first. After that, Rousseau's critic of civilization and opposition for govermental and military absolutism is studied. The practical nature of these two ideas and ideas of Vattel, a jurist and diplomat are analysed together. Having looked into the different viewpoints of these three philosophers about the natural law, it is finally aimed to approach Clausewitz, allowing us to reeach a conclusion utilizing ideas of two theorists, a diplomat and a warrior from the field.

Birbirine tezat olan savaş ve barış kavramları, insanoğlunun yaşamı boyunca hep yanı başındaolmuştur. Adı geçen kavramlar, tarihsel süreç içerisinde içinde yaşadığı topluma ve doğaya ayak uydurarak hayatta kalmak isteyen insanoğlunun gerçekleştirdiği eylemlerin sonucu
olarak ortaya çıkmıştır. Tarihin ilk günlerinde gerçekleştirilen savaşlara bakıldığında elle kullanılabilen görece daha basit aletlerle savaşan insanoğlunun günümüzde gelişen teknolojinin bir sonucu olarak
nükleer silahları, siber güçleri ve hatta son günlerin favori iletişim aracı sosyal medyayı da kullandığı bilinmektedir. Dünden bugüne savaş şartlarının ve savaşta kullanılan aletlerin zamana uyum sağladığı görülmektedir. Dün taşla, sopayla, kalkanla kendini koruyan insanoğlu,
günümüzde bir tuşa basarak savaşı başlatabilmekte ya da bitirebilmektedir.
Teknolojide yaşanan gelişim ve değişimler, teknolojinin savaş ve barış ortamlarında da kullanımını olanaklı kılmıştır. Bu düşünceden hareketle kısa adı NATO olan Kuzey Atlantik Antlaşması Örgütü’nün Facebook sayfasında savaş ve barış konularında yaptığı paylaşımları izlemek amaçlanmıştır. Çalışmada savaş ve barış alanında sosyal medyanın nasıl kullanıldığını gözlemleyebilmek için NATO’nun resmi Facebook sayfası olan https://www.facebook. com/NATO?fref=ts adresi 1 Ocak – 31 Temmuz 2015 tarihleri arasında analiz edilmiştir. Buna göre yedi ay içerisinde toplam 256 öğeye rastlanmıştır. Bunların 61’inin savaş ve barış
konularını ele aldığı 195’inin ise NATO’nun kendi iç haberleri olmakla birlikte çeşitli eğitim,ziyaret, yarışma, ödül vb. başlıklardan oluştuğu belirlenmiştir. Savaş ve barış kavramlarının sosyal medyada temsilini araştırmak amacıyla geçekleştirilen bu çalışmada NATO’nun savaş
ve barış ile ilgili bilgileri sayfasında paylaşarak bir farkındalık ortamı yaratmaya çalıştığı gözlemlenmiştir.

Özet Göç genel anlamıyla birey olarak insanın ve insan topluluklarının bulundukları bölgelerden, geçici veya sürekli olmak üzere başka bölgelere gitmeleri ve yerleşmeleri sureti ile meydana gelen harekettir. Zorunlu göç ifadesi, 'mülteci'nin failliğini dışlarken, göç kavramı kendi içinde çelişkili bir şekilde, onu " seçim ve karar " ile ilişkilendirir (Turton 2003: 1). Göç, öncelikle erkekler ve emek göçü bağlamında tartışılırken, 1980'lerden itibaren kadınların göçü tartışılmaya, 2000'lerde ise çocukların göçü tartışılmaya başlanmıştır. Çocuklar, göçmenler arasında yeni bir grup olarak ortaya çıkmaktadır (Atasü Topçuoğlu, 2012:11). Bu çalışma, Irak'taki savaş sonrası zorunlu göç ile Türkiye'ye gelen, Türkmen bir ailenin çocuğu olan on dört yaşındaki Usame'nin savaş dönemi ve sonrasındaki gündelik hayatı mikro tarih çerçevesinde ele alınmıştır. Çalışmada derinlemesine görüşme tekniği uygulanmıştır. Çalışmada görüşme dahilinde Bourdieu'nun habitus, De Certeau strateji ve taktik ve Elias ve Scotson'ın dışlayıcı dedikodu kavramlarından yararlanılmıştır.

Günümüzdeki savaş anlayışı içerisindeki en önemli başlıklardan birini mekânsal
dönüşüm oluşturmaktadır. İnsanlığın kadim mücadelesinin çıktısı olan savaşlar, giderek
geleneksel savaş sahasından farklı alanlara yayılmaktadır ve meskûn mahal de artan
şekilde savaşın popüler sahnesi haline gelmektedir. Şüphesiz meskûn mahal çatışmaları
için köklü bir tarihsel arka plan çizmek mümkündür; ama devletler arası savaşın, iç
savaşın ve terörizmle mücadelenin yerleşim yerlerine yüksek yoğunlukta sıçraması süreci
daha çok günümüzde tecrübe edilmektedir. Özel çatışma stratejilerinin ve tekniklerinin
gerekli olduğu meskûn mahalde, istihbarat faaliyetleri de geleneksel kimliğinin ötesinde
bir çerçevede ele alınmaktadır. Meskûn mahalin fiziki ve beşeri özellikleri ile karşı tarafın
durumu bu alandaki istihbarat faaliyetlerinin hedefini oluşturmaktadır. 2003 yılında
başlayan Irak Savaşı, yeni meskûn mahal çatışmalarının en çarpıcı örneklerinden birini
ifade etmektedir. Söz konusu savaşta çatışmalar uzun süre yerleşim yerlerinde devam
etmiş ve koalisyon güçleri bu mücadeleye uyum sağlayabilmek için ciddi derecede sıkıntılı
bir süreç geçirmişlerdir. Savaş sırasındaki istihbarat faaliyetleri de bu sahadaki
belirsizliğin kaldırılması için mücadele içindeki mücadeleyi oluşturmuştur. Bu çalışmada
öncelikle, savaşın meskûn mahal boyutu ve bu kapsamdaki istihbarat faaliyetlerinin rolü
ele alınacaktır. Ardından bu konu, Irak Savaşı örneği üzerinden değerlendirilecektir.
Çalışma ile Türkçe literatürde yeterince yer bulmamış meskûn mahal çatışmaları üzerine
genel bir çerçeve çizilmesi ve bu çatışmalardaki istihbarat gereksiniminin ortaya
konulması amaçlanmaktadır.

The Cimmerians, a migrant-settler group began to migrate towards the south and the west following their displacement from their homeland by the Scythians. Those Cimmerians who migrated to the south came to the borders of Urartu and Assyria and began to threat both states. Especially the Urartian kings found themselves in a difficult situation against the Cimmerians. However, soon these warriors turned their direction to the Assyrian Empire and started attacking its borders. Thus, their activities attracted the attention of Assyria and the Assyrian documents started to inform about them. The Assyr-ian documents are of great value as they contribute to the mapping of the geographical area where the Cimmerians spread and the clarification of their history. The mentioning of Cimmerians in the Assyrian documents as an enemy to be feared is a proof of their power in the Near East.