Neoliberalizm

Abstract:  This paper presents an argument for considering issues of class in analyses of communicative planning projects. In these projects, class interests tend to be obscured by the contemporary preoccupation with the class-ambiguous category of “community”. Through a case study of a project of urban redevelopment at King's Cross in London, we conceptualize and map class interests in an urban redevelopment project. Three aspects of the planning process that contain clear class effects are looked at: the amount of office space, the flexibility of plans, and the appropriation of the urban environment as exchange or use value. These aspects structure the urban redevelopment but are external to the communicative planning process. The opposition to the redevelopment has in the planning discourse been articulated as “community”-based rather than in class-sensitive terms. We finally present three strategies for reinserting issues of class into planning theory and practice.

Podczas tego wydarzenia w ramach sesji Rady Klimatycznej UJ przedstawiona zostanie książka "Za pięć dwunasta koniec świata. Kryzys klimatyczno-ekologiczny głosem wielu nauk" pod redakcją Kasi Jasikowskiej (Instytut Socjologii UJ) i Michała Pałasza (Instytut Kultury UJ), która ukaże się  na wiosnę w wolnym dostępie. Zaprezentowane zostaną główne myśli 22 artykułów dotyczących różnych aspektów kryzysu klimatyczno-ekologicznego autorstwa ekspertów rozmaitych dziedzin nauk przyrodniczych, społecznych i humanistycznych, wśród których wielu związanych z jest z Uniwersytetem Jagiellońskim i Radą Klimatyczną UJ.

There are more types of borders today than ever before in history. Borders of all kinds define every aspect of social life in the twenty-first century. From the biometric data that divides the smallest aspects of our bodies to the aerial drones that patrol the immense expanse of our domestic and international airspace, we are defined by borders. They can no longer simply be understood as the geographical divisions between nation-states. Today, their form and function has become too complex, too hybrid. What we need now is a theory of the border that can make sense of this hybridity across multiple domains of social life.

Rather than viewing borders as the result or outcome of pre-established social entities like states, Thomas Nail reinterprets social history from the perspective of the continual and constitutive movement of the borders that organize and divide society in the first place. Societies and states are the products of bordering, Nail argues, not the other way around. Applying his original movement-oriented theoretical framework "kinopolitics" to several major historical border regimes (fences, walls, cells, and checkpoints), Theory of the Border pioneers a new methodology of "critical limology," that provides fresh tools for the analysis of contemporary border politics.

Gerek özel gerek kamusal, borç bugün ekonomiden ve politikadan "sorumlu olanların" ana meşguliyeti gibi görünüyor. Bununla birlikte, Borçlandırılmış İnsanın İmali'nde, Maurizio Lazzarato, borcun, kapitalist ekonomi için bir tehdit olmak şöyle dursun, neoliberal projenin tam merkezinde yer aldığını gösteriyor. Marx'ın değeri pek bilinmemiş bir metninin yanı sıra, Nietzsche, Deleuze, Guattari ve yine Foucault'nun yazılarını yeniden okumak suretiyle, yazar borcun her şeyden önce politik bir inşa olduğunu ve alacaklı/borçlu ilişkisinin günümüz toplumlarının temel toplumsal bağını ve ilişkisini teşkil ettiğini ortaya koyuyor.

Borç sadece ekonomik bir dispozitife indirgenemez; o aynı zamanda yönetilenlerin zamanının ve davranışlarının belirsizliğini azaltmayı hedefleyen, bireysel ve kolektif öznelliklerin denetimine ve yönetimine ilişkin bir güvenlik tekniğidir. Devlet'e, özel sigortalara ve daha genel olarak, şirketlere karşı hep daha fazla borçlu hale geliyoruz ve vaatlerimizi yerine getirmek için hayatlarımızın, "insani sermaye"mizin "girişimcileri" olmaya teşvik ve icbar ediliyoruz; tüm maddi, zihinsel ve duygulanımsal ufkumuz böylece yeniden biçimlendirilmiş ve alt üst edilmiş bulunuyor.

Bu imkânsız durumdan nasıl çıkabiliriz? Borçlu insanın neoliberal koşulundan yakamızı nasıl kurtarabiliriz? Eğer Lazzarato'nun yaptığı çözümlemeleri izlersek, çıkışın sadece teknik, ekonomik ya da mali olmadığını teslim etmemiz ve kapitalizmi yapılandıran temel toplumsal bağı ve ilişkiyi, yani borç sistemini yeniden köklü biçimde masaya yatırmamız gerekir.
(Tanıtım Bülteninden)

Çeviri: Murat Erşen

Sayfa Sayısı: 142

Baskı Yılı: 2014


Dili: Türkçe
Yayınevi: Açılım Kitap
Sayfa Sayısı : 142
İlk Baskı Yılı : 2014
Dil : Türkçe
ISBN: 9789944105613

Эссе является реакцией на кризис, проявляющийся в теории и политике решения проблемы старения общества в европейских странах и в России. Около двадцати лет определяющими международными ориентирами считались концепция активного
старения и неолиберальная политика старения, сформулированные в Мадридском плане действий. В последние годы Россия интегрировала нормы и принципы Мадридского плана в свою национальную политику старения. Пандемия коронавирусной инфекции поставила под вопрос состоятельность основ концепции, представляющей процессы старения с позиций социального конструктивизма и сглаживающей границы между возрастными группами. Важнейшая связка всего неолиберального
проекта старения «активность – социальная включенность», которая призвана интегрировать пожилых в рынок труда и потребления и тем самым решать проблемы социального исключения пожилых и негативного образа их как обузы общества, в текущей ситуации оказывается нереализуема. Пандемия коронавирусной инфекции актуализировала возрастные границы и заставила вспомнить о физиологических особенностях стареющего организма. Борьба за инклюзию пожилых (временно) сменилась борьбой за их эксклюзию. В эссе разбираются теоретические подходы, лежащие в основе концепции активного старения в том варианте, в котором они были сформированы в западном контексте, и в версии, воспринятой в России. Кульминацией эссе является вопрос о том, сформирует ли коронакризис запрос на новую концепцию старения.

A number of people have claimed that the ongoing financial crisis has revealed the problems with neoliberal thought and neoliberal policies in the 'Atlantic Heartland'. However, if we look at the history of the 'Heartland' economies then it becomes evident that they were never neoliberal in the first place - that is, the economic policies and discourses in these countries did not follow neoliberal prescriptions. /We Have Never Been Neoliberal/ explores this divergence between neoliberal theory and 'neoliberal' practice by focusing on the underlying contradictions in monetarism, private monopolies, and financialization. The book finishes by proposing a 'manifesto for a doomed youth' in which it argues that younger generations should refuse to pay interest on anything in order to avoid the trap of debt-driven living.

insanın varoluşunu Dasein (burada olan) terimi ile anlamaya ve açıklamaya çalıştığı bağlamlardan biri üniversitedir. Buna göre, burada olanlar tarafından üniversite hayatının ve üniversitedeki hayatın "şimdi, bugün" nasıl yaşandığı ve deneyimlendiğine dair sorular sormanın, akademik insanların hayatının gerçekliğini anlamada büyük katkısı olacaktır (s. 57). Heidegger'in yaptığı gibi yüksek öğretimin varlık nedenlerini biz burada olanların tekrar tekrar araştırması, bugünkü üniversitelerin yaşadığı krizin ve geleceğin üniversitelerinin nasıl kurumlara evrileceğinin kamuda sorgulanması olanaklarını ve kapasitesini arttıracaktır. Bu sayede, yine Heidegger'in çalışmalarında olduğu gibi, eğitim kavramına alternatif ontolojik yaklaşımlar ortaya çıkabilecektir (Thomson, 2005, s. 4-5). Devlet ve/veya piyasaların etkisi ile oluşturulmuş müfredatların gölgesindeki mevcut tek tip yüksek öğretim tanımına kıyasla, ontolojik sorgulamalar sonucunda gerçekle daha kuvvetli bağ kuran alternatif yaklaşımların varlığı, eğitimin insan özünün gelişimindeki itici güç olmasını sağlayabilecektir. Son 20 yılda üniversiteler, teknolojik gelişmelerin etkisiyle olduğu kadar devlet ve piyasaların araştırma gündemini etkilemek için fon

Even with only a passing familiarity with the field it becomes apparent quickly that the terms regeneration and renewal tend to dominate the debate around the world. In general renewal tends to mean physical approaches and regeneration more holistic responses. Unfortunately, the
discourse is complicated, since renewal in North America and elsewhere in the Global North and South often means holistic approaches and in the 1980s in Britain regeneration meant physical interventions; the two terms are also sometimes used interchangeably. We hope that in the chapters that follow the meanings are clear from the context. In the Introduction to Section Two we explore the idea of a reconceptualization from renewal to regeneration. Surprisingly for such a globally ubiquitous and fast evolving arena of government and professional activity, books in the field have not attempted to a construct a comprehensive global overview of recent experience in an era of globalized neo-liberalism. This provides an opportunity for a book that can serve as a state of the art rallying point for the diversity of regeneration issues and approaches in different national and supra-national contexts.
With this rationale in mind our ambitious aims for the book are as follows:
1. to provide a succinct definition of regeneration and explore through the contributions of the authors the various meaning of ‘urban regeneration’ in differing national contexts, asking questions and providing informed discussion and analyses to illuminate how an apparently disparate field of research, policy and practice can
be rendered more coherent, by drawing out common themes and significant differences.
2. to provide an internationally orientated, cutting-edge critical review and synthesis of recent conceptual, policy and practical developments in the field by drawing together in one volume a diversity of approaches and insights.
3. to facilitate international dialogue and provide an international forum for the exchange of regeneration strategies, policies and practices in different national and continental contexts with a view to highlighting future prospects, directions, challenges and possibilities.

The purpose of this article is to evaluate the critique of liberal subject by Foucault in terms of Foucault’s power concepts and to describe liberalization process in Turkey after the1980’s by using a Foucauldian terminology. Stating different types of power in Foucault’s works and in liberal view, this article examines relations between these power concepts and their views about the subject. It can be asserted that Foucault’s critique on subject aims at a form of subject which is shaped by liberal government, according to Foucauldian terms, governing art or governmentality. Therefore themes of liberal government such as freemarket, negative liberty, minimal state or economy-politics evoke the concept of subject which has criticised by Foucault. From this point of view, the article argues whether such a power or subject concept can be seen in Turkey after the 1980s, following the liberalization discourse had spread on political arena, newspapers and even on the citizen’s daily life.

http://search.ebscohost.com/login.aspx?direct=true&db=a9h&AN=133021022&lang=tr&site=eds-live&authtype=ip,uid

In the past decade, urban regeneration policy makers and practitioners have faced a number of difficult challenges, such as sustainability, budgetary constraints, demands for community involvement and rapid urbanization in the Global South. Urban regeneration remains a high profile and important field of government-led intervention, and policy and practice continue to adapt to the fresh challenges and opportunities of the twenty-first century, as well as confronting long-standing intractable urban problems and dilemmas. This Companion provides cutting-edge critical review and synthesis of recent conceptual, policy and practical developments within the field. With contributions from 72 international experts within the field, it explores the meaning of ‘urban regeneration’ in differing national contexts, asking questions and providing informed discussion and analyses to illuminate how an apparently disparate field of research, policy and practice can be rendered coherent, drawing out common themes and significant differences. The Companion is divided into six parts, exploring: globalization and neo-liberal perspectives on urban regeneration; emerging econceptualizations of regeneration; public infrastructure and public space;
housing and cosmopolitan communities; community centred regeneration; and culture-led regeneration. The concluding chapter considers the future of urban regeneration and proposes a nine-point research agenda. This Companion assembles a diversity of approaches and insights in one comprehensive volume to provide a state-of-the-art review of the field. It is a valuable resource for both advanced undergraduate
and postgraduate students in Urban Planning, Built Environment, Urban Studies and Urban Regeneration, as well as academics, practitioners and politicians.

The relationship between early childhood education and care (ECEC, birth to eight years), children's lifelong learning trajectory and the economy is undisputed. This relationship was particularly apparent during the COVID-19 Pandemic. Using an auto-ethnographical study, this chapter discusses Government responses across ten countries:

1 Artykuł pochodzi z publikacji: Komercjalizacja edukacji -konsekwencje i nowe zagrożenia, wyd. OMS im. F. Lassalle'a, Warszawa -Wrocław 2010 2 Habermas, Jürgen: Erkenntnis und Interesse, Frankfurt a. M. 1968. ; ang.: Knowledge and Human Interests, Boston 1971; Fragment pracy Habermasa przetłumaczył na język polski Lech Witkowski: Interesy konstytuujące poznanie, w: Kierunki filozofii współczesnej, red.

This collection of essays and notes attempts to tread the invisible borders between mythos, the neoliberal-Christian-nationalist 'world view' and socio-political trends in the rise of Trump, the Red Hats and the Evangelicals to political dominance in the United States.

Lifelong education, as a concept that states a system dealing with educational needs of all children, youth and adults, depends on an educational paradigm for to combine formal, informal and nonformal types of learning.
Discussions on lifelong education have become more important due to rapid global change. Else, the concept has another point for Turkey as a country aiming to be a member of the European Union. Because, as it could be observed in the political papers of the Union on education, lifelong education is at the centre of all educational debates for more than the last decade.
Educational opportunities in the European Union have been increasing in number. However, the traditional structure of the education systems is so far away to meet the new quality needs. Population of the European Union is growing older and technological progress is so fast. These two factors on the working population forces the European Union to form a new educational system in order to upgrade their skills permanently.
The study is an evaluation on Turkey’s lifelong education policy, as a country aiming to be a member of the European Union. Findings depend on the data from the policy papers on lifelong education of the European Union and Turkey. Comparison is conducted on schooling rates, rates of participation to adult education activities and data of population and unemployment as factors to effect lifelong education policies.
One can argue that lifelong education policy papers of Turkey are prepared based on the European Union ones. Discourse of the Turkish papers points out that the real and only factor effecting the Turkish policies is her aim to be a member of the Union.
Whereas Turkey has problems of her own and these cause educational needs of her own. Thus, lifelong education policies should depend on a kind of specific approach that takes this into account. As a concept becoming more and more popular among the international debates on education in the last two decades, lifelong education is considered to be an organizing principle for the change in educational systems. Naturally, just like all other educational approaches, lifelong education has been shaped among the wider economic, social and political power relations.
Rising importance of the concept is related with some other trends that heve become more important in the globalisation era, such as human resources approach, new vocationalism and marketization of education. Population of advanced capitalist societies are growimg older and there is a rapid and permanent change in labor markets. Thus, adult education seems to be more important than before. Because participation and success in adult education is closely related with formal education, lifelong education gains importance as an integrative approach. This liberal meaning attributed to the concept hides the humane potentials of lifelong education that could be found out by a critical view.
It is possible to form a humane approach to lifelong education against the current ones which reduce the person to an input in the production process and education only to a technological apparatus used to increase productivity. The integrative content of the concept is to be considered as an important contribution to educational systems. And if lifelong education is considered as an egalitarian and emancipatory approach helping the participants to become a respectful and transformative agent in his life, and if it is placed on not only economic relations but also democracy, it could contribute to a better life.
Needs stated by the European Union point out to a specific type of labor that has the ability to upgrade his skills at work and more that has the ability to gain totally new ones. This statement underlies every discussion on lifelong education in the European Union today. Validity of this statement needs to be discussed but it could be observed clearly that education systems in Europe are getting reorganized based on this view.
Considering the debates on lifelong education, one can argue that Turkey needs to decide what the meaning of lifelong education should be for the needs of education in fact. In order to form concrete educational policies within this scope, meanings attributed to the concept should be stated concretely. Otherwise the uncertainity of the liberal discourse on lifelong education might disable the potentials hidden in the concept.
There are so many economic, social and cultural problems in Turkey that forces the country to change the current politics of education. There is a widespread problem of adult illetracy; an increasing rate of class-gender-region inequalities; a deep social segregation feeding from education; a usual agenda of honor crimes and feud; an uprising problem of xenophobia and an ongoing problem of coservatization etc. in Turkey. In this circumstances, it would be a false political way to form policies of education on only the needs of labor markets. Education cannot solve all the problems in Turkey but there should be something to do with it. Lifelong education, with an egalitarian and emancipatory content, may serve Turkey as a new way of educational paradigm grounding on real and urgent problems of education.

This article addresses the challenges a neoliberal conception of agency poses to anthropologists. I first discuss the kind of self that a neoliberal agency presupposes, in particular a self that is a flexible bundle of skills that reflexively manages oneself as though the self was a business. I then explore the dilemmas this neoliberal agency poses to different scholarly imaginations. I conclude by proposing that a neoliberal agency creates relationships that are morally lacking and overlooks differences in scale, deficiencies that an anthropological imagination would be able to critique effectively.

ABD-Çin Ticaret savaşlarının politik ekonominin iki teorisi olan Merkantilizm ve liberalizm çerçevesinde incelenmesi amaç edinilmiştir. Ayrıca Türkiye'nin ve dünya ticaretinin liberalizasyonu güncel konular olan ulus devlet, Covid-19, egemenlik, insan hakları politik ekonomi bağlamında değerlendirilmiştir.

Genelde özgürlüğü kısıtlayan bir şey olarak düşünülse de günümüzde iktidar oldukça özgürlükçüdür. O artık bireyi emir ve yasaklarla sınırlamaz, aksine onu olabildiğince özgürleştirir. Neoliberal toplumda bireyi sömüren bir “efendi” olmadığı için de kişi gerçekten özgür olduğunu düşünür. Ancak sürekli olarak başarılı olmaya çalışması ve performansını arttırması yeni bir tür zorlama yaratır. Başkasının baskısından kurtulsa da birey kendisiyle yarışmaya başlamıştır. Dolayısıyla özgürleşen birey hem kendisine hem de neoliberalizme boyun eğmiş olur. Diğer taraftan da dijital kültür bütün ürünleriyle hegemonyayı güçlendirmek için seferber olur. Adeta gündelik hayat “dijital” tarafından işgal edilir. Dijital ilk olarak “iş”i her yere taşıyarak hayatı “çalışma”ya indirger, ikinci olarak da sosyal ağlarda yapılan paylaşımlarla bireyin kendisini şeffaflaştırmasını mümkün kılar ve onun gözetlenmesini kolaylaştırır. İnternet ve bilgisayar tabanlı akıllı cihazlar gözetleme ve kontrol araçlarına dönüşür. İktidar dijital dünyada üretilen verilerle kişiyi kontrol altına alır. Bu makalenin amacı da günümüz dünyasına egemen olan neoliberalizmin, kültürel hegemonyayı devam ettirebilmek için özgürlüğü ve dijital kültürü nasıl kullandığını ortaya çıkarmaya çalışmaktır. Bunun için makalede Güney Koreli düşünür ve kültür kuramcısı Byung-Chul Han’ın perspektifi kullanılmıştır.

Anahtar Kelimeler: Neoliberalizm, Hegemonya, Geçmodern Toplum, Dijital Kültür, Byung-Chul Han

İdeolojiler ihtiyaçtan doğmuşlardır ve sonra insanlara hizmet etmişlerdir. İhtiyaçtan kasıt karşılaşılan sorunlar
karşısında çözüm bulmak için fikir üretmeleridir. Siyasi ideolojiler, siyasi alandaki sorunlara çözüm üretmek için
oluşmuşlardır.
İdeoloji, yaşadığımız dünyaya dair bir kavrayış, bir dünya görüşüdür. İdeolojiler, içinde yaşadığımız toplum ve
dünyayı, bizim durduğumuz yeri gösteren haritalardır.

İşçi sınıfının parçalanması meselesini dünyanın erken sanayileşmiş ülkelerine özgü bir tartışma başlığı olarak değerlendirmek kuşkusuz çok yanlış olmaz. Belirli bir süre boyunca kararlı bir topluluğu oluşturmuş olan işçi sınıfının iç bütünlüğünü yitirmesi durumuna gönderme yapan bu terim, ikili bir dinamiğe işaret etmektedir. İşçi sınıfının bir bölmesinin, gelir düzeyinin yükselmesini, tüketim alışkanlıklarının ve yaşam tarzının değişmesini nitelemek üzere geliştirilen “işçi sınıfının burjuvalaşması” veya “orta sınıflaşması” kavramları parçalanmanın ilk dinamiğine işaret eder. Ücretlilerin bir diğer bölmesinin giderek daha esnek ve güvencesiz hâle gelen çalışma koşullarına maruz kalmasıyla açığa çıkan “işçi sınıfının eğretileşmesi” de terimin işaret ettiği ikinci dinamiği oluşturur.
Peki, kapitalistleşme sürecine rötarlı olarak dâhil olmuş, sanayileşme hamlesini esas olarak İkinci Dünya Savaşı sonrasında gerçekleştirmiş ve işçi sınıfının siyasal etkinliğinin ülke tarihinde tayin edici sonuçlarının görülmediği Türkiye gibi ülkelerde parçalanma tartışması hangi düzleme oturur? Yazının ilk bölümünde bu sorunun yanıtına dair bir bakış açısı geliştirilmeye çalışılmıştır. Yazının ikinci bölümünde
ise Türkiye’de Toplumsal Tabakalaşma ve Eşitsizlik ise Türkiye’de ücretlilerin ilk kez yüzde 50’ler seviyesine yükseldiği neoliberal dönüşüm süreci ile karakterize olan yıllarda; işçi sınıfının iç yapısında, bilinçlilik biçimlerinde ve duygu durumlarında meydana gelen farklılaşmalar konu edilmektedir. Çeşitli tarihlerde gerçekleştirilmiş saha araştırmalarından elde edilmiş bulgulara dayanarak, neoliberal küreselleşme sürecinde hem üretim sürecinin yaşadığı dönüşüme ve bu dönüşümün toplumsal sonuçlarına dikkat yöneltilmekte hem de işçi sınıfının parçalanması olgusu bu bağlamda tartışılmaktadır.

Anthropological studies have paid too little attention to the everyday experience of traffic, a fact all the more striking given the central place that traffic has come to occupy in urban life worldwide. I submit that the daily experience of traffic is a critical and underutilised medium for examining social inequality in a global, urban social order. My analysis invokes the spectrum of inequalities in relation to traffic in Istanbul, mapping both the hierarchies born out in paradigmatic traffic situations and certain extremes – those barred or excused from participating in the traffic scene. I argue that traffic congestion constitutes a unique zone in which cross-class encounters take place. This analytical focus on the daily experience of traffic demonstrates that urban inequality is produced not only through segregated social spaces, but also on the move.

PLEASE SEE http://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/00141844.2012.714395
OR http://dx.doi.org/10.1080/00141844.2012.714395

'The Discourse of Neoliberalism: An Anatomy of a Powerful Idea' explores the internal workings of capitalism’s most infamous contemporary offspring by dissecting the diverse interpretations of neoliberalism that have been advanced in academia. Using a critical geographical approach to pierce the heart of neoliberal theory, the book arrives at a discursive understanding wherein political economic approaches to neoliberalism are sutured together with poststructuralist interpretations in an attempt to overcome the ongoing ideological impasse that prevents the articulation of a more vibrant solidarity on the political left. Reading neoliberalism as a discourse better equips us to understand the power of this variegated economic formation as an expansive process of social-spatial transformation that is intimately bound up with the production of poverty, inequality, and violence across the globe. In examining how imaginative geographies are employed to discursively bind neoliberalism’s attendant violence to particular places and thereby blame its victims, this vivisection of neoliberalism reveals the concealment of an inherently bloodthirsty character to an ever-mutating process of socio-spatial transformation that simply refuses to die.

Egemen siyasi kültür dolayısıyla kurumların kişilerin gölgesinde kaldığı Türkiye’de akademik ve popüler literatürde kamuoyunu politize ederek yönlendiren ve karar alma süreçlerinin başat aktörü olmaya aday kadroları içinde barındıran siyasi partilerle ilgili boşluk dikkat çekicidir. Bunun bir sonucu olarak Türkiye’de karar alma süreçlerinin üç hükümette doğrudan parçası olmuş, bunun yanında kurulduğu günden itibaren parlamentodaki temsiliyle de karar alma süreçlerine katkı sunmuş olan Demokratik Sol Parti (DSP) ile ilgili de doktora seviyesinde yapılmış bir akademik çalışma, bu çalışmaya değin yoktur.

DSP, doğrudan “halk kesimleri”ni siyasetin öznesi yaparak onlara parlamenter temsil hakkı tanıyıp, Kemalist Devrim’in eksik kaldığını düşündüğü altyapı devrimlerini, mülkiyeti tabana yayma iddiasını bizatihi “halk kesimleri”yle beraber yaparak yerli bir Folkhemmet (Halkınevi) olma iddiasıyla kurulan, ancak iktidara yakınlaştıkça “kütle”ye dayanma iddiasından uzaklaşarak yeni bir “kadro” hareketine dönüşen bir siyasi oluşumdur.1 12 Eylül öncesinde demokratik sol hareket, kendi solunun katılığı ile durağanlığına ve Türkiye’yi taşımak istediği noktaya alternatif yerli bir sol model olma iddiasıyla ortaya çıkmıştır. Türkiye’de iktisadi, siyasal ve sosyal olarak büyük dönüşümlere sebep olan 12 Eylül darbesinin ardından ortaya çıkan tehdit algılarının dönüşümüyle birlikte yeni bir söylem ve öncelik belirlemiştir. Bu öncelik, laik nitelikli Cumhuriyet’e dönük tehdit algısı güçlendikçe rejimi koruma içgüdüsünün, demokratik sol hareketin ifadesiyle, “bozuk düzen”i dönüştürücü iddianın önüne geçmesi şeklinde tezahür etmiştir.

DSP, rejimi koruma içgüdüsünü ön plana çıkardıkça, önceleri bozuk düzenin parçası olarak gördüğü ordu, sermaye çevreleri ve neoliberal iktisadi modelle de yakınlaşmıştır. Neoliberal iktisadi modele dayanarak da müesses nizamda halk lehine dönüşüm yapabileceğini düşünen partinin bu doğrultuda yaşadığı bunalımlar ve yaptığı girişimler de yine bu çalışmayı dikkate değer kılmaktadır.

Nowhere does the need to appreciate a diverse range of different intercultural
experiences appear more obvious than in the context of intercultural education.
Yet, in times of neoliberal hegemony over educational politics and policies, less socioculturally
dominant and often more colloquial funds of intercultural knowledge risk to
suffer continued institutional marginalization and curricular obliteration. To counter
such forms of symbolic violence and to create learning environments that value a
wide range of processes of intercultural capital realization, intercultural education
needs to overcome ideas of “bad habitus” and “good reflexivity”, for they prematurely
discredit the value of people’s practical sense, while failing to problematize
the sociocultural contingency of their reflexive capacities. In a critical appropriation
of Bourdieu’s conceptualization of human agency, the present article highlights the
reconcilability of reflexivity and habitus, with a particular interest in processes of intercultural
capital realization and the (unfulfilled) potential of intercultural education

Contemporary theorizations of neoliberalism are framed by a false dichotomy between, on the one hand, studies influenced by Foucault in emphasizing neoliberalism as a form of governmentality, and on the other hand, inquiries influenced by Marx in foregrounding neoliberalism as a hegemonic ideology. This article seeks to shine some light on this division in an effort to open up new debates and recast existing ones in such a way that might lead to more flexible understandings of neoliberalism as a discourse. A discourse approach moves theorizations forward by recognizing neoliberalism is neither a ‘top down’ nor ‘bottom up’ phenomena, but rather a circuitous process of socio-spatial transformation.

Eğitimin siyasal olma durumu ve toplumsal ilişkiler ağı içinde konumlanışı, toplumsal değişimde oynadığı rol nedeniyle öteden beri tartışılan bir konu olmuştur. Ancak, neo-liberal kapitalizm koşullarında, eğitime biçilen pay daha belirgin hale gelmiştir. Diğer taraftan, eğitimin, siyasal analiziyle yapılacak neo-liberalizm karşıtı eleştiriler ve buradan çıkacak eğitim pratikleri de alternatif eğitim düşleri kuranlar için daha yakıcı bir ihtiyaç olarak kendini hissettirmektedir. Bu nedenle, bu bildiride, neo-liberal kapitalizm koşullarında eğitimin siyasal bir olgu olarak analizinin eğitimcilerin özneleşmesi ve öğrencilerin özgürleşmesi üzerine olası etkileri tartışılacak ve bu etkilerin eleştirel pedagoji açısından önemi ortaya konmaya çalışılacaktır.   

The Importance of Analyzing Education as a Political Phenomenon for Critical Pedagogy
The political character of education and its positioning within the network of social relations has always been debated due to the very role it plays with regards to social change. However, the prescribed role of education has become ever more prominent with neoliberal capitalism. On the other hand, criticism of neoliberalist education made by political analysis, and educational practices coming out of it, also elicit a more burning need for those who build alternative educational dreams. Therefore, this paper will discuss the effect of political analysis of education under neoliberal conditions on the subjectivity of pedagogues and liberation of students with an aim to address its
importance regarding critical pedagogy.

Özet
Bu makale, Türkiye'de 1980'lerde başlayan, 2002'de AKP'nin iktidara gelişiyle İslamcı bir nitelik kazanan, 2010'lardan itibaren ise zora dayalı otoriter niteliği belirginleşen devletin neoliberal dönüşümünü finansallaşma dinamikleri bağlamında çözümlemeyi hedeflemektedir. Neoliberal dönemde sermayenin emek ve devlet dahil, toplumsal ilişkilerin bütünü üzerindeki sınıfsal tahakkümünün küresel nitelikli finansallaşma süreçleri içinde derinleştiği tespitinden yola çıkan makale, bu değişimin kapitalist devlet biçimi üzerinde yarattığı genel ve dünya-tarihsel baskılara vurgu yapmakta ve günümüz Türkiye'sine damgasını vuran kişiselleşmiş, özelleşmiş, gücü tek elde toplayan ve her türlü denetime kapalı yönetim pratiğini, AKP iktidarının bu küresel nitelikli siyasi dönüşüme verdiği özgül tarihsel bir yanıt olarak tartışmaktadır. Makalenin temel savı, iktidarda kalabilmek için, finansallaşmış piyasa disiplininin devlete 2010'larda çizdiği keskin sınırları sürekli zorlayan AKP'nin, devleti bir kriz devleti olarak yeniden ürettiği ve bu süreçte Türkiye devletinin modern demokratik/parlamenter kurumsal yapısının da tarihsel bir çözülüş içine girdiğidir.
---------------------------------------------------------
TITLE: Financialization of capitalism, AKP's crisis state, and the dissolution of Turkey's modern democratic state structure
ABSTRACT: This article aims to analyze the Turkish state’s neoliberal transformation, which started in the 1980s, acquired an Islamist character after the AKP’s coming to power in 2002 and an authoritarian coercive one in the 2010s, within the context of financialization dynamics. Having identified the deepened subordination of social relations as a whole, including labour and state, to capital via financialization processes at the global level, the article highlights the general and world-historical pressures this change has engendered on the capitalist form of the state, and problematizes the current rise of a personalized, privatized, centralized and unaccountable administrative practice in Turkey as the AKP’s historically specific response to this global political transformation. The article mainly argues that the AKP has been reproducing the Turkish state as a crisis state since the 2010s in order to preserve its power at the expense of the sharp limits imposed by the financialized market discipline on the state, a process that has been also dissolving the state’s modern democratic/parlamentarian institutional structure historically.

Recently authors have begun to define neoliberalism in relation to mode of rationality. 1 We define Neoliberalism (like all hegemonic projects) as a nexus of axioms and associated logics that manifest contingently in relation to environmental context (cultural, historical, physical environment, etc.). This nexus of axioms and logics includes a conception of identity and 'personal responsibility' that, reflecting Neoliberalism's general fixation on the individualism (ego) of 'human nature', concentrates agency and responsibility at the individual (local) level in a manner that obfuscates issues of Ontological Dependence (on the free will of others, on culture, on history, on environment, etc.). These notions of atomized identity and personal responsibility are accompanied by a conception of humans as essentially biological entities trapped within the form of mechanical evolution (i.e. the urge for competition and hierarchical domination through force produced by material scarcity and a lack of reason, intuition, intellectual love, etc. 2 ), which is to say a conception of humanity that ignores our capacity to transcend force for reason and thus escape the finite shackles of mechanical evolution though actualizing our potential for conscious evolution (cultivation) of our invisible self 3 (reason, intuition, intellectual love, etc.). 4 This conception of humanity obfuscates the truth that we can become intimate with the infinite substance, can know the self as all things, and thus can transcend the illusion of identity (of self and other) as fundamentally atomized and discrete, as rooted in the 'individuality' of our biological vessel. Maybe we can never escape the form of mechanical evolution completely while we are incarnated into biological bodies, but we can surely transcend being trapped in this form and temper the urges brought on by material scarcity with wisdom, reason, intuition, intellectual love, etc.

Simandan D (2009) Industrialization, In R Kitchin & N Thrift, (Eds.), International Encyclopedia of Human Geography , Oxford: Elsevier, volume 5, pp. 419-425.
ABSTRACT: This article (1) defines industrialisation and indicates ways in which it can be measured, (2) highlights the importance of the timing of industrialisation and the inherent limits to the proper scientific explanation of this phenomenon, (3) disentangles the often confused conceptual relation between industrialisation and capitalism, (4) explicates the causal links between industrialisation and modernisation, (5) undertakes a brief assessment of the relative costs and benefits of industrialisation, and (6) discloses the defining contours of scholarship on industrialisation in Anglo-American human geography and illustrates it with a recent attempt to integrate the field with the help of a master metaphor called ‘recursive cartographies’. Its portrayal of economic reality as interplay of legacies, rhythms, and events conveys the usefulness of spatial thinking in industrialisation research.

Margaret Theçer zgjodhi një periudhë dhe një metodë mjaft të vështirë për të qeverisur dhe për ta nxjerrë nga kriza e thellë në të cilën ishte zhytur Britaninë e Madhe në fund të viteve `70 dhe gjatë fillimit të viteve `80 të shekulli të kaluar! Ajo qeverisi me dorë të fortë. Ishte përfaqësuese e demokracisë liberale dhe konservatorizmit në Britani. Qeverisi për 11 vite, dhe ndërmori reforma rrënjësore, të cilat jo vetëm e nxorën vendin nga kriza, por e riktheu sërish si një superfuqi ekonomike dhe politike në Europë dhe Botë. Roli i saj në Britani do të ndihej që në kohën kur u zgjodh kryetare e Partisë Konservatore. Ajo do të ishte një opozitë e fortë për vendet e bllokut komunist dhe sidomos për Bashkimin Sovjetik. Ajo do ta shikonte këtë të fundit si kërcënim për gjithë globin. Në aspektin e ekonomisë Theçer ishte një mbështetëse e flaktë e Fridman-it dhe Hayek-ut, të cilët do të ishin shumë present gjatë gjithë qeverisjes së saj. Politikat dhe zgjedhjet e saj i kanë rrënjët në vlerat viktoriane të punës, përpjekjeve për self-help, ideve liberale të Karl Popper-it, në mënyrë të veçantë tek teoritë ekonomike të “Shkollës së Çikagos” dhe Fridman-it, tek “Shkolla e Ofertës” së Arthur Lafferit, për t`u mbyllur me “Shkollën  Austriake të Ekonomisë”, dhe babain e liberalizmit modern Friedrich Hayek. Theçeri i sintetizoi të gjitha këto teori dhe doktrina në veprime të guximshme politike. Reduktoi në mënyrë drastike shpenzimet publike dhe defiçitin buxhetor, uli ndjeshëm taksat dhe presionin fiskal, luftoi inflacionin e lartë nëpërmjet rritjes së normës bazë të interesit për sterlinën britanike, (politika monetare e bankës së Anglisë i krijoi mundësi sterlinës që të bëhej shpejt monedhë ndërkombëtare nga më të rëndësishmet), favorizoi gjithashtu hapjen e ekonomisë britanike për kapitalet e huaja, u dha fund subvencioneve që mbanin në këmbë në mënyrë artificiale degë të tëra të ekonomisë.

Increasingly, a range of 'things' (e.g. infrastructure, data, knowledge, bodies, etc.) are configured and/or reconfigured as assets, or capitalized property. Accumulation strategies have changed as a result of this assetization process, which characterizes a particular form of technoscientific capitalism. Rather than entrepreneurial strategies based on commodity production, technoscientific capitalism is increasingly underpinned by rentiership, or the appropriation of value through ownership rights (e.g. intellectual property), monopoly conditions, and regulatory or market devices and practices (e.g. investment dispute courts, exclusivity agreements, etc.). While rentiership and rent-seeking are often presented as negative phenomena (e.g. distorting markets, unearned income) in both neoclassical and Marxist literatures – and much in-between – it is my intention in this paper to unpack rentiership as an increasingly constitutive political-economic process underpinning technoscientific capitalism. Rather than being framed as a problematic 'side-effect' of capitalism, I argue that rentiership can help us to understand how different forms of value extraction are constituted by and come to constitute different forms of technoscience. This has significant analytical, political, and normative implications for understanding the relationship between science, innovation, and business (e.g. how do rentier rationales configure research agendas, how does innovation enable rentiership, what are the consequences for social equity, etc.).

Istanbul in the center is located an acceptable on Fikirtepe neolithic belonging to including remains an ancient settlement in Kadıköy. North of D-100(E-5)highway, Fahrettin Kerim Gökay street in the south, Uzunçayır street in the west,there is Merdivenköy neighborhood to the east. At this location in the center of Fikirtepe offers many advantages, including a transport route.
Fikirtepe since 2005 has been subject of an urban regeneration project due to wear out over time and can not respond to needs of dwelling stock. In time, many spatial and social impacts due to the project has occured. To identify these effects study, respectively. Within the project area, espacially in İstanbul’s many neighborhoods where it is determined that the migration waves, in new locations with these waves of immigration what kind of movement that are experiencing economic and social objectives determined in the study are among the topics.
Data in order to achieve this goal in accordance with the various data received from the public sector, in addition, survey, interview and observation techniques have been applied in research area. The analysis of the survey data from Microsoft Excel and SPSS 21 have benefited, the resulting data are enriched with image data

The issue of internationalization of capital and its effects on the changing internal structure of the
state has been broadly debated in recent years. This paper aims to indicate the changing orientation
of the state by proposing an alternative explanation based on Marxist political economy approach.
For this aim, first neoliberal, institutionalist, and transnational class/state approaches are critically
examined and the process of transformation of the state is analyzed as intertwined and dynamic relationships
between the state, social classes, and capital accumulation by employing N. Poulantzas’s
analytical framework. Second, the paper suggests that the concept of “interior bourgeoisie” might
be useful for explaining transformation of the state, especially for emphasizing the internal dynamics
which are argued among of the crucial elements of the transformation. Finally, it proposes that the
concept of “technocratic authoritarianism” might be an explanatory tool for comprehending the
processes of the technicalization of the decision-making, the tendencies of depoliticization, and of
authoritarianism as significant components of the recent transformation of the state.

Sermayenin uluslararasılaşması ve bunun devletin içsel yapısının değişimine etkisi konusu son dönemde geniş bir şekilde tartışılmıştır. Bu çalışma, Marksist ekonomi politik yaklaşımına dayanan alternatif bir açıklama ile devletin dönüşümünün yönelimine işaret etmeyi hedeflemiştir. Bu çerçevede ilk olarak devletin dönüşümünün anlamlandırılması amacıyla geliştirilen neoliberal, kurumsalcı ve ulus-ötesi sınıf analizlerinin eleştirel bir değerlendirilmesini yapılmış, ardından da N. Poulantzas’ın analitik çerçevesi kullanılarak süreç, devlet, sınıflar ve sermaye birikimi arasındaki iç içe geçmiş ve dinamik ilişkiler ağı analiz edilerek açıklanmıştır. İkinci olarak, sermayenin uluslararasılaşması ve devletin dönüşümü sürecinin aktif bir öznesi olarak “içsel burjuvazi” kavramının kullanılabileceği önerilmiş ve dönüşümün anlamlandırılması açısından içsel dinamiklerin önemi vurgulanmıştır. Son olarak, yaşanan dönüşüm sürecinin önemli parçaları olarak, karar alma süreçlerinin teknikleştirilmesi ve bununla beraber gelen apolitizasyon eğilimi ile siyaset alanının daralması ve otoriterizm eğilimlerini beraber ele alarak, dönüşümün muhtemel doğrultusunun “teknokratik otoriterizm” kavramının kullanılmasıyla analiz edilmesi önerilmiştir.