Prof. Dr. Sezai Ozcelik

Rusya’nın 2014’te Kırım’ı, daha sonra 2022’de Ukrayna’nın tümünü işgal girişimiyle başlayan savaş süreçlerini açıklamak ve anlamak için Uluslararası İlişkiler disiplininde birçok farklı teorik yaklaşım kullanılmıştır. Mearsheimer’ın saldırgan realizmi Avrupa güvenlik yapısının değişen doğasını ve son otuz yıldır Doğu Avrupa’nın değişen jeopolitiğini anlamamıza yardımcı olmaktadır. Fakat Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin’in neden Ukrayna’yı işgal etmeye karar verdiğine dair çok seviyeli, çok faktörlü ve çok değişkenli açıklamaların kullanılmasına ihtiyaç vardır. Bu çalışmada, Putin’in neden Avrupa’nın ortasında Pandora Kutusu’nu açtığı sorusuna cevap bulmak amaçlanmaktadır. İlk olarak, bu çalışma jeopolitik yaklaşım ve saldırgan realizmi kullanarak  analiz yapmıştır.. İkinci açıklama olarak , Putin’in gerçeklik ötesi faşizmi, Rus milliyetçiliği, Üçüncü Roma Teorisi, Rusya’nın psiko-analitik ve ontolojik güvenlik kaygıları sembolik doğası ve Rusya ile Batı medeniyetlerinin çatışması gibi kavramlar ile düşünsel, psikolojik, duygusal ve ontolojik faktörler kullanılmıştır. Uluslararası ilişkilerdeki medeniyetler, bilişler ve duygularla bağlantılı olan inşacılık gibi yaklaşımlar Rusya’nın Ukrayna politikasını anlamak için gereklidir. Bir diğer açıklama, Ukrayna Rusya Savaşı’nın karmaşık ve çok-yönlü nedenlerle açıklamasına vurgu yapan neoklasik realizmdir.
Anahtar Kelimeler: Rusya, Ukrayna, jeopolitik, inşacılık, dış politika analizi
FROM 1994 CRIMEAN CRISIS TO 2014-2022? THE RUSSIA-UKRAINE WAR: ANALYSIS OF WAR İN THE RECTANGULAR OF GEOPOLITICS, CONSTRUCTIVISM, DOMESTIC POLICY, AND PUTIN.
Abstract
Since the Russian invasion of Crimea in 2014 and the full-fledged war against Ukraine in 2022, many different theoretical approaches have been used to explain and understand it. Mearsheimer’s offensive realism may help us to shed light on the changing nature of the European security structure and the altering geopolitics of Eastern Europe over the past three decades. But there is a need to apply multi-level, multi-factor and multi-variate accounts of why Russian President Vladimir Putin decided to invade Ukraine.  This study aims to answer the question of why Putin has opened the Pandora Box in the middle of Europe. First, it has analyzed  by using the geopolitical approach and aggressive realism. The second explanation is ideational, psychological, emotional, and ontological factors as well as the Putin post-truth fascism and Russian nationalism, the Third Rome theory, symbolic nature of Russia’s psyho-analytical and ontological security concerns, and the clash of Russian and Western civilization concepts. Constructivism that is linked to civilizations, cognitions and emotions in IR is necessary to understand Russia’s Ukraine policymaking. Another explanation is the neoclassical realism that emphasize complex and multifaceted causes of the Ukraine Russia War.
Keywords: Russia, Ukraine, jeopolitics, constructivism, foreign policy analysis

Among many various conflict analysis methods, Dennis J. D. Sandole’s three pillar model presents a systematic road-map to identify the main issues, causes, and conditions of conflicts, as well as third-party conflict intervention approach. Three pillar model is also well suited to the analysis of complex conflict in Burundi and its intervention process by the third parties during the 1990s. This paper touches on the issues, causes, and conditions of Burundian conflict as Sandole’s first and second pillars suggest, but primarily focuses on the intervention aspect in line with the third pillar of the model. In this context, the conflict intervention framework in Burundi is examined based on the regionally launched Arusha peace process, which resulted in a peace agreement. Following that, given the multi-level nature of the conflict in Burundi, it is discussed how an effective conflict intervention can be designed in order to resolve conflicts and ensure positive peace in the country.

Islamic contributions in the areas of peace, war, and nonviolence require to be revisited in post-September 11 world. With reinterpretation and redefinition of Islamic concepts of jihad (sacred struggle), sabr (patience), adl (justice), umma (community), sulha (reconciliation), hijra (exodus), diversity, and tolerance, this study attempts to contribute the Islamic understanding of war, peace, and nonviolence. Also, the story of Cain and Abel in the Qur’an shows an example for the nonviolent action together with other contemporary Islamic nonviolence actions such as Intıfıada, Kosovo, and Abdul Ghaffir Khan in Afghanistan. This study will examine the just war, qital (fighting), jihad (sacred struggle), Islamic peace and nonviolence.

Among many various conflict analysis methods, Dennis J. D. Sandole’s three pillar model presents a systematic road-map to identify the main issues, causes, and conditions of conflicts, as well as third-party conflict intervention approach. Three pillar model is also well suited to the analysis of complex conflict in Burundi and its intervention process by the third parties during the 1990s. This paper touches on the issues, causes, and conditions of Burundian conflict as Sandole’s first and second pillars suggest, but primarily focuses on the intervention aspect in line with the third pillar of the model. In this context, the conflict intervention framework in Burundi is examined based on the regionally launched Arusha peace process, which resulted in a peace agreement. Following that, given the multi-level nature of the conflict in Burundi, it is discussed how an effective conflict intervention can be designed in order to resolve conflicts and ensure positive peace in the country. ...

The improvement of global security and world peace is the raison d'etre of the United Nations. The concept of multilateral peacekeeping has been practiced by the UN over the last eighty-five years. The peacekeeping operations have three main objectives: collective security, preventive diplomacy and peaceful settlement of international conflicts. The idea of creating an international nonviolence "peace army" can be traced to the Shanti Sena (Gandhian peace brigade). The members of the Shanti Sena used nonviolent unarmed tools not kill but die for their peacekeeping duties. The present study aims to shed light on the evolution of nonviolent peacekeeping ideas and present some examples in the post-Cold War conflicts. In the post-Covid-19 world, it is possible to refrain from the threat or actual use of force and replace it with unarmed civilian peacekeeping. Nonviolent peacekeeping may employ some Western (relationships, influence, advocacy, solidarity) and Islamic (sabr ...

The occupation of Crimea determined the Crimean Tatars to react with obvious and clear-cut response: condemning the Russian aggression against the Ukrainian territorial integrity. This paper aims to analyze the post-2014 Crimean hybrid conflict situation of the Crimean Tatars, by investigating how the Crimean Tatars conditions have evolved under the Russian invasion forces for the last five years. In order to understand the post-2014 situation, the paper also focuses and examines the forced deportation (Sürgün or the Soviet Genocide), as well as Turkey's foreign policy reactions toward this regional conflict. Civil disobedience and nonviolent strategy of the Crimean Tatars have been used to pressure the Russian public opinion and political elites regarding the unlawful and unfair act toward the Ukrainian and Crimean sovereignty. In addition, the Crimean Tatars have voiced their concerns and demands in the international political arenas. Overall, the paper focuses on the repercus...

In 2014, the Russian Federation unexpectedly produced a crisis in Crimea. Without a single shot, Putin's Russia illegally has occupied and annexed Crimea. This paper analyzes the historical background of the crisis with the emphasis on the Crimean Tatars. First, the history of Crimea briefly is presented. Second, the Crimean Tatars national struggle is explained by using peace studies and nonviolence concepts and theories. Third, the 2014 Crimean Crisis were explained by using not only geo-strategic and geo-economic concepts but also psycho-historical concepts, specifically chosen traumas of the Crimean Tatars and Russians. The article suggests that Russia invaded Crimea not only the strategic national interests of the Black Sea Fleet but most importantly the losing of Crimea in 1954 and 1990s as chosen traumatic events. Similarly, the Crimean Tatars were produced their national identities on their-Sürgün‖, the forceful deportation of the Crimean Tatars by Stalin to Siberia and ...

This edited volume examines Basic Human Needs (BHNs) theory in terms of theory and practice by examining new concepts and recent developments to determine how BHNs has been affecting the post-Cold War conflict and peacebuilding efforts as well as contemporary conflicts of the twenty-first century. The volume provides a comprehensive overview of the core concepts, theories, approaches, processes, and intervention designs about Human Needs theory in the conflict resolution field. The main theme is the analysis of HNs theory with multidisciplinary approaches. The book moves from the study of theoretical and analytical approaches for explaining the deep-rooted causes of conflict with HNs theory to HNs-based third-party intervention approaches to resolving and transforming conflict.

This paper aims to explain the shift in Latin America’s level of conflict and internal violence relative to other regions in the world. It examines a single regional subsystem, Latin America within the framework of conflict and peace as well as the role of the United Nations. First, it aims to shed lights on main transformations and changes in terms of political, economic, social and cultural issues in Latin America. Second, the concept of the zone of peace is examined within the context of Latin America. The main activities of the United Nations in relation to conflict and peace are investigated in the third section. In conclusion, it underlines the lessons learned from conflict and peace processes in Latin America.

Since the fall of the Franco’s regime in Spain, the Spanish governments have been dealing with the low-intensity conflict in their country, namely the Euskadi Ta Askatusuna (ETA) attacks. This article analyzes the Basque conflict within the framework of the conflict analysis and resolution perspective. First, it highlights the conflict issues among the Basque conflict parties. Second, it clarifies the conflict issues by focusing on kidnapping and assassination done by the ETA during 1990s. The special case of Miguel Angel Blanco who was a local Basque councilman is a case study. In order to shed light on the Blanco case, it is necessary to focus the conflict resolution dynamics of the Basque conflict. Third, the paper aims to examine the Blanco case in terms of conflict issue identification, conflict issue clarification, and conflict cultural analysis perspectives. The issue identification perspective focuses on identity, face, and instrumental issues of the Basque conflict. The iss...

This research paper aims to shed light on the theoretical perspectives and operational approaches adopted by the Palestinian civil society organization in connection with the peacebuilding and reconciliation process in the Palestinian context. The research question is what are the different moves, debates, and initiatives taken by the Palestinian civil society organizations to put an end to the conflict? Why could not they succeed or produce tangible results in fulfilling this goal? The first part of the paper considers debates, contexts, and developments of civil society organizations, in general, and Palestine, in particular, as well as their roles on political, national, cultural, and developmental levels. Civil society deepens its peaceful intervention in many developed and developing countries to build domestic peace and achieve reconciliation, along with other tasks and duties. Palestine’s case is not an exception but a unique case since the independent sovereign state of Pale...

Giriş
Orta Asya Cumhuriyetleri Soğuk Savaş

sonunda 1990’lı yıllarda bağımsız oldukların-
da bu bölgeye yönelik Rusya ve Çin yanın-
da Amerika Birleşik Devletleri ilk kez dış ve

güvenlik politikaları oluşturmaya başlamıştır.
11 Eylül Terör Saldırıları öncesinde ABD dış

ve güvenlik politikası daha çok jeo-ekono-
mik ve enerji politikaları üzerinden yürütül-
müştür. Washington yönetimi beş Orta Asya

Cumhuriyeti’nin bağımsızlığı ve egemenli-
ğine vurgu yaparken öte yandan demokrasi,

hukukun üstünlüğü, insan hakları ve serbest

pazar ekonomisinin yerleşmesine dönük po-
litikalar izlemiştir. 11 Eylül sonrası Küresel

Terörle Mücadele politikası gereği, Washin-
gton’un güvenlik öncelikleri yüzünden özel-
likle Afganistan’daki askeri müdahalesi sonu-
cu Kırgızistan gibi ülkelere dönük politikası

yüz seksen derece değişmiştir. İyi yönetişim
konuları yerine ABD lojistik askeri üsleri ve
terörizmle mücadele amacıyla Kuzey Dağıtım
Ağı’nı 2009’da hayata geçirmesinin ardından

Özbekistan ve Kırgızistan’da Amerikan as-
keri üsleri kurulması yanında beş Orta Asya

Cumhuriyeti değişik derecelerde Amerika ile

Türk boylarından Kıpçak grubunda yer alan Kırım Tatarları ile Karluk grubunda yer alan Özbekler, tarih boyunca sık sık karşı karşıya gelmişlerdir. Özbekler ile Kırım Tatarları arasında bağlantıyı sağlayan en önemli tarihi olay, Sovyet Sürgünü olarak anılan 18 Mayıs 1944’teki Kırım Tatar Sürgünü ya da Sovyet Soykırımı’dır. Kırım Tatarları için seçilmiş travma olarak adlandırılabilecek bu soykırım, 150 binden fazla Kırım Tatarı’nın Özbekistan’a gönderilmesi ve çoğunluğu Kırım Tatar kadın, çocuk ve yaşlının hayvan vagonlarındaki yolculuk sırasında ölmesiyle sonuçlanmıştır. SB’nin yıkılmasının ardından Kırım Tatarları’nın anavatanları Kırım’a geri dönmeye başlamaları ve günümüzde 30 binden fazla Kırım Tatarı’nın Özbekistan’da yaşamasıyla bu olayın etkileri sürmektedir (TRT Avaz, 2019).

Bu calisma, onleyici diplomasi teorisine ozel olarak vurgi yaparak Makedonya’da uygilanmis olan onleyici konuslandirrnayi (preventive deployment) ele almaktadir. Analiz cercevesi olarak, Nicolaidis’in ortaya koydugu onleyici aksiyon modeli kullanilmistir. Bu modele gore, zorlayici diplomasi kavrami Makedonya’da unglanan onleyici konuslandirrnanm aciklanmasi icin kullanislidir. Makedonya’daki Birlesmis Milletler Onleyici Baris Gucu Kuvvetleri (UNPREDEP), onleyici konuslandirma yetkisine sahip olan ilk Birlesmis Milletler barisi koruma operasyonudur. Bu calismada, BM misyonunun ortaya cikis nedenleri ve Makedonya ornek olayi cercevesinde bir analiz yapilarak devletler ici ve arasi catismalarda bir cozum araci olarak onleyici diplomasinin rolu incelenmistir. Sonuc bolumunde, gelecekteki onleyici konuslandirma unglamalarmda goz onunde bulundurulabilecek oneriler ve cikarilacak dersler de sunularak onleyici konuslandirmalarm gelistirilmesine katkida bulunmak amaclanmistir.

Bu calisma onleyici diplomasi teorisine ozel olarak vurgu yaparak Makedonya’da yapilmis olan onleyici baris gucu yerlestirme olgusuna odaklanmaktadir. Nicolaidis’in ortaya attigi onleyici aksiyon modeli analitik arac olarak kullanilmistir. Bu modelde onleyici diplomasi kavrami Makedonya’ya onleyici baris gucu yerlestirilmesinin aciklanmasina yardimci olmaktadir. Makedonya’daki Birlesmis Milletler Onleyici Baris Gucu Kuvvetleri (BMOBGK) Birlesmis Milletler’in tarihinde bir ilk olarak onleyici baris gucu olarak gorevlendirilmistir. Bu calisma devletler ici ve arasi catismalarda bir cozum araci olarak onleyici diplomasinin gelistirilmesine katkida bulunmayi amac edinmistir. Ayrica gelecekteki onleyici baris gucu yerlestirmelerinde kullanilabilecek oneriler ve cikarilacak dersleri de sunmaktadir.

“85 yıldır herkes Montrö’den memnun,
ABD hariç!” şeklinde ifade Karadeniz’e
kıyıdaş devletler için doğru mu? 1923 yılında
imzalanan Lozan Boğazlar Sözleşmesi 143
maddeden oluşan Lozan Antlaşması’nın bölümlerinden
biriydi. 1936 yılında uluslararası
hukukun iki ilkesinin Türk tarafınca ileri
sürülmesi ile 1936 yılında Montrö Boğazlar
Sözleşmesi’nin imzalanmasıyla birlikte hükmü
sona ermiştir. II. Dünya Savaşı’na giden
süreçte Türkiye Devleti, Uti Possidetis ve
Rebus sic stantibus ilkelerini ileri sürerek o
dönemde istediği değişikliği gerçekleştirmiştir.
Peki günümüzde yine bu iki ilkeyi ileri sürerek
Karadeniz’e kıyıdaş devletler, Montrö
Boğazlar Sözleşmesi’nin iptal edilmesine yol
açabilir mi? Ya da Kanal İstanbul projesinin
hayata geçirilmesi Montrö’ye yönelik tartışmaların
su yüzüne çıkmasına neden olur mu?
Bu iki belgenin tartışılması bir nevi Türkiye
Cumhuriyeti Devleti’nin tapusunun yani egemenlik
ve bağımsızlığının uluslararası toplum
tarafından tartışılmasına yol açar mı? anlamına
gelir mi? Boğazlardan gemi geçiş rejimi
kamuoyu gündemine gelmesi Karadeniz güvenliği
ve Türkiye’nin ulusal çıkarlarını nasıl
etkiler? Kanal İstanbul ile Türkiye Rusya’ya
karşı Batı ve ABD’nin bölgede etkisini arttırma
ihtimalini koz ve pazarlık unsuru olarak
kullanabilir mi? Bu yazıda bu sorularının cevaplarını
arayacağız.

Kırım Tatarları, Kırım yarımadasını
Yeşil Ada olarak tanımlar. Kırım’ın yerli halkı
(indigenous people) olan Kırım Tatarları,
18 Mayıs 1944’te Kırım Tatar Sürgünü ya
da Sovyet Soykırımı ile vatanlarından zorla
göç ettirilerek etnik temizliğe maruz kaldılar.
1991 yılında Sovyetler Birliği’nin yıkılmasının
ardından vatanları Kırım’a döndüler. Kırım
Tatarlarının Kırım’a dönmeleri; Kremlin
yönetimi açısından Karadeniz Filosu, askeri
havaalanları, askeri yığınak merkezleri jeopolitik
ve jeostratejik önemi bulunan Kırım’ın
içinde bulunduğu bölgesel güvenlik durumunu
daha da karmaşık hale getirmiştir. Ruslar
için Kırım aynı zamanda 1954 ve 1991 yıllarında
kaybedilmiş seçilmiş travmalar olup Rus
toplumsal belleğinde önemli yere sahiptir.
Jeo-ekonomik olarak Kırım’ın Çin Kuşak Yol
projesinin parçası olması yanında uzun soğuk
kış günlerinin yaşandığı Ruslar için en önemli
iç turistik merkezidir.

Öz
Mapuçeler, tarihi geçmişi M.Ö.’ye dayanan yerli topluluktur. Şili sınırları içinde yaşamaktadırlar. İnka İmparatorluğu ve İspanyolların işgaline uğramış ve direnmişlerdir. Mapuçeler, nihai bağımsızlığını 12 Şubat 1818 tarihinde elde ederek bu tarihten itibaren ulusal birliğini sağlamaya çalışan Şili Devleti sınırları içinde yaşamaya başladıktan sonra bazen çatışma ve şiddet içeren inişli ve çıkışlı dönemler geçirmişlerdir. Bağımsızlık sonrası başlayan ve günümüze kadar uzanan bu ilişki ve buna bağlı ortaya çıkan çatışma durumu, John Burton’un, temel insan ihtiyaçlarının karşılanmamasının veya engellenmesinin çatışmalara neden olduğunu savunan Temel İnsan İhtiyaçları Teorisi (TİİT) çerçevesinde kronolojik düzen içerisinde ele alınmıştır. Bu bağlamda, bu çalışma ile uluslararası literatürde önemli yere sahip Latin Amerika yerli halk hareketleri ve çatışma çözümü alanında bilimsel çalışma olarak ortaya çıkmıştır. Latin Amerika’ya yönelik çatışma analizi ve çözümü alanındaki yetersiz durumu, Türkçe alan yazınına akademik çalışmayla katkıda bulunmaktadır. Ayrıca nitel araştırma yöntemine başvurulan bu çalışma kapsamında literatür taraması sonucu elde edilen tarihi veriler analiz edilmiştir. Şili Devleti ile Mapuçe toplumu arasındaki ilişkilerin politik, ekonomik ve sosyolojik açıdan incelenmesi ve TİİT çerçevesinde değerlendirilmesi suretiyle elde edilen bulgular ışığında Mapuçe toplumu ile Şili Devleti’nin temel ihtiyaçları belirlenmiştir. Sonuç olarak, bu araştırmayla yeterince karşılanmayan temel ihtiyaçların çatışmalara neden olduğu görülmüş ve buna bağlı olarak Şili’de şiddetli çatışma potansiyeli olan konuda çatışmaların çıkmadan önlenebilmesine olanak sağlayabilecek öneriler sunulmuştur.

Anahtar Kelimeler
Şili, Mapuçe, Çatışma Analizi, Çatışma Çözümü, Temel İnsan İhtiyaçları Teorisi
Öz
The Mapuche are an indigenous community with a history dating back to B.C. They have lived within the borders of Chile. They were invaded by the Inca Empire and the Spaniards and resisted them. After the State of Chile gained its final independence on February 12, 1818, the Mapuches have started to live within the borders of the State of Chile that tried to maintain its national unity from this date on. The Chilian State have gone through periods of ups and downs that sometimes include conflict and violence. This relationship between the State of Chile and the Mapuches have started after independence and extended to the present time that results in a conflict situation. This study aims to analyze and discuss in chronological order within the framework of John Burton's Basic Human Needs (BHNs) Theory argues that not satisfying the basic human needs, especially identity and security, causes conflicts. In this context, this study has emerged as a scientific study in the field of Latin American indigenous people's movements and conflict resolution that has an important place in the international literature. Due to the lack of and inadequacy in the field of conflict analysis and resolution about Latin America studies in Turkey, this academic study hopes to contribute to the Turkish literature. In addition, this study is applied to the qualitative research method with the literature review by analyzing the scope of obtained historical data. The basic needs of the Mapuche society and the Chilean State were determined in the light of the findings obtained by examining the relations between the Chilean State and the Mapuche society from a political, economic and sociological point of view and evaluating them within the framework of the BHNs Theory. As a result, it has been seen that basic needs that are not adequately met and satisfied are the deep-rooted and protracted nature of the conflicts. In this research, it is suggested that conflicts may be prevented before they break out in violent conflict in Chile by addressing the basic human needs issues, especially identity and security.

Anahtar Kelimeler
Chile, Mapuche, Conflict Analysis, Conflict Resolution, Basic Human Needs Theory

Kaynakça

Latin America is relatively one of the least conflict-ridden regions in the world. It is a relatively peaceful continent. South America has especially been one of the most peaceful places in terms of the absence of direct violence and interstate wars. There have been bilateral or trilateral conflicts between the neighbors. Most of the conflicts in Latin America is categorized under internal and intra-state conflicts. Since the 1935 Chaco War between Paraguay and Bolivia, inter-state conflicts have rarely occurred among the Latin America countries. Also, the longest interstate dispute in the world happened in Latin America between Ecuador and Peru, which started in 1809 and finished in 1998. War has been the exception rather than the rule since 1883 in Latin America. The last inter-state conflict in the region was the Falkland/Malvinas War between an outside power and a regional middle power, namely the Great Britain and Argentina.
The relation between peace efforts of the United Nations and international politics in Latin America today requires our attention and calls for serious reflection and study. Changes in Latin America have been remarkably rapid and widespread since the end of the Cold War. As a result, it is necessary to give scholarly attention to the explanation and understanding of conflict, peace and the role of the United Nations in Latin America. Significant continuity is also visible in the institutions, ideas, and perspectives about conflict and peace in Latin America (Özçelik 2018). Much of the conflict in Latin America has been explained within the meaning of poverty and the proper place of poor in modern Latin America society and politics. If a scholar properly defines the poor and shed lights on the proper explanation of poverty, it becomes easier to find and solve the root causes of conflicts in Latin America (Özçelik 2016).
In the present day of globalization and Industry 4.0 (4th Industry revolution), new threats and challenges generate new types of conflicts and
violence. The list of current and future global threats and challenges have
become longer with the end of the Cold War: Transnational terrorism, weapons
of mass destruction (WMD), organized crime, global health epidemics,
AIDS, population boom, drought, climate change, regional conflicts, mass
migrations, environmental degradation, energy insecurity, poverty, failed
states, pollution, global economic crises, human rights abuses, crimes against
humanity, genocide, war crimes, etc. (Özçelik 2019). These new threats
and challenges may have a capacity to reach every corner of the world. For
example, climate change may have disastrous effects on the Caribbean Island
nations because they may be wiped out the world map (Özçelik 2015). Peace
and stability can be guaranteed in any state anywhere in the world, regardless
of how remote and distant that international actor from the international
system.
The post 9/11 world has opened the Pandora’s box for world affairs.
International actors have been moved towards more (neo)-realist and
constructivist schools of thoughts that undermines any perception of regional
peace and stable future. States more likely look after their own interests,
struggle for survival, and rely on self-help system. The United Nations system
has weakened because international actors perceive that no state should
depend on anyone else for national and international security since security
threats and challenges come from new types of enemies most of which are
more likely non-state and transnational. Even though many scholars believe
that the importance of states has been diminishing in the international
system, states may have still searched for alliances, collective security actions,
and the United Nation system. Latin America as a sub-regional system has
been developing as a zone of peace over the past thirty years (Oelsner 2009).
This paper aims to explain the shift in Latin America’s level of conflict
and internal violence relative to other regions in the world. It examines a
single regional subsystem, Latin America within the framework of conflict
and peace as well as the role of the United Nations. First, it aims to shed lights
on main transformations and changes in terms of political, economic, social
and cultural issues in Latin America. Second, the concept of the zone of peace
is examined within the context of Latin America. The main activities of the
United Nations in relation to conflict and peace are investigated in the third
section. In conclusion, it underlines the lessons learned from conflict and
peace processes in Latin America.

A América Latina é relativamente uma das regiões menos conflituosas do mundo. É um continente relativamente pacífico e tem sido especialmente um dos lugares mais pacíficos em termos de ausência de violência direta e guerras interestaduais. Houve conflitos bilaterais ou trilaterais entre os vizinhos, mas a maioria dos conflitos na América Latina é categorizada em conflitos internos e intra-estaduais. Desde a Guerra do Chaco de 1935 entre o Paraguai e a Bolívia, conflitos interestatais raramente ocorreram entre os países da América Latina. Além disso, a mais longa disputa interestadual do mundo aconteceu na América Latina entre o Equador e o Peru, começando em 1809 e terminando em 1998. A guerra tem sido a exceção e não a regra desde 1883 no continente. O último conflito interestatal na região foi a Guerra das Malvinas, entre uma potência externa e uma potência média regional, nomeadamente a Grã-Bretanha e a Argentina.
A relação entre os esforços de paz das Nações Unidas e a política internacional na América Latina hoje requer nossa atenção e exige reflexão e estudo sérios. As mudanças na América Latina foram notavelmente rápidas e generalizadas desde o fim da Guerra Fria. Como resultado, é necessário dar atenção acadêmica à explicação e compreensão do conflito, da paz e do papel das Nações Unidas na América Latina. A continuidade significativa também é visível nas instituições, ideias e perspectivas sobre conflito e a paz na América Latina (Özçelik 2018). Muito do conflito na América Latina foi explicado com o significado de pobreza e o lugar apropriado dos mais pobres na sociedade e na política latino-americana moderna. Se um estudioso definir adequadamente os pobres e lançar luzes sobre a explicação adequada acerca da pobreza, torna-se mais fácil encontrar e resolver as causas profundas dos
conflitos na América Latina (Özçelik 2016).
Nos dias atuais de globalização e Indústria 4.0 (4a Revolução Industrial),
novas ameaças e desafios geram novos tipos de conflitos e violência. A lista
de ameaças e desafios globais atuais e futuros ficou mais longa com o fim da
Guerra Fria: terrorismo transnacional, armas de destruição em massa (ADM),
crime organizado, epidemias de saúde global, AIDS, boom populacional, seca,
mudança climática, conflitos regionais, migrações em massa, degradação
ambiental, insegurança energética, pobreza, Estados falidos, poluição,
crises econômicas globais, abusos dos direitos humanos, crimes contra a
humanidade, genocídio, crimes de guerra, etc. (Özçelik 2019). Essas novas
ameaças e desafios podem ter a capacidade de atingir todos os cantos do
mundo. Por exemplo, as mudanças climáticas podem ter efeitos desastrosos
nas nações das ilhas do Caribe porque podem destruir o mapa mundial
(Özçelik 2015). A paz e a estabilidade podem ser garantidas em qualquer
Estado em qualquer parte do mundo, independentemente de quão remoto
e distante esteja esse ator internacional do sistema internacional. O mundo
pós 11 de setembro abriu a caixa de Pandora para os assuntos mundiais. Os
atores internacionais foram movidos para escolas de pensamento mais (neo)-
realistas e construtivistas que minam qualquer percepção de paz regional e
um futuro estável. Os Estados mais provavelmente cuidam de seus próprios
interesses, lutam pela sobrevivência e contam com sistemas de autoajuda.
O sistema das Nações Unidas enfraqueceu porque os atores internacionais
perceberam que nenhum Estado deve depender de ninguém para a segurança
nacional e internacional, uma vez que as ameaças e desafios à segurança
vêm de novos tipos de inimigos, a maioria dos quais provavelmente não são
estatais e transnacionais.
Mesmo que muitos estudiosos acreditem que a importância dos
Estados vem diminuindo no sistema internacional, os Estados ainda podem
buscar alianças, ações de segurança coletiva e o sistema das Nações Unidas.
A América Latina como um sistema sub-regional tem se desenvolvido como
uma zona de paz nos últimos trinta anos (Oelsner 2009).
Este artigo tem como objetivo explicar a mudança no nível de conflito
e violência interna da América Latina em relação a outras regiões do mundo.
Ele examina um único subsistema regional, a América Latina no contexto do
conflito e da paz, bem como o papel das Nações Unidas. Em primeiro lugar,
visa lançar luzes sobre as principais transformações e mudanças em termos
de questões políticas, econômicas, sociais e culturais na América Latina. Em
segundo lugar, examina-se o conceito de zona de paz na região. As principais
atividades das Nações Unidas em relação ao conflito e à paz são na terceira seção. Em conclusão, destacam-se as lições aprendidas com os
processos de conflito e paz na América Latina

The most successful environmental regime negotiation was on the depletion of the ozone layer. As a result, it is necessary to briefly review the background of the ozone negotiations in terms of ozone science, agenda formation, and actors. This article follows the progression of ozone diplomacy over the decades, beginning with the 1985 Vienna Convention and leading to the 1987 Montreal Protocol and beyond. It also touches briefly on the effects of power and knowledge factors on ozone negotiations. The study analyzes how the ozone regime has adopted new scientific knowledge and has been transformed by transnational epistemic communities and coalitions. This brief assessment of ozone negotiation processes explains a balanced account of science and policy and their interaction shaping the development of the ozone regime.
Keywords:Ozone Depletion, Ozone Hole, Arctic, Environmental Regime Negotiations, Environmental Diplomacy.
Özet
En başarılı çevresel rejim görüşme örneği ozone tabakasının incelmesi ve delinmesi konusundadır. Sonuçta, ozon görüşmelerinin arka planında yer alan ozon bilimi, gündem oluşumu ve aktörlerin kısaca gözde  geçirmekgerekmektedir. Bu  makale  1985  Viyana  Sözleşmesi  ile  başlayan  ve  1987 Montreal  Protokolü  ve  sonrası  yaşanan  gelişmelerle  devam  etmiş  olan  ozon  diplomasisi  takip etmektedir.  Ayrıca  kısaca  güç  ve  bilgi  faktörlerinin  ozon  görüşmeleri  üzerindeki  etkilerine değinilmiştir. Bu çalışma, yeni bilimsel bilgilerin nasıl benimsenerek ulus-ötesi epistemik topluluklar ve  koalisyonlar  tarafından  ozon  rejiminin  nasıl  dönüştürüldüğü  analiz  etmiştir.  Ozon  görüşme süreçlerinin kısa değerlendirilmesi yapılarak bilim ve politikanı dengeli çalışmasını açıklayarak ozon rejiminin gelişimini şekillendiren etkileşimleri açıklar.
Anahtar  Kelimeler:Ozon  İncelmesi,  Ozon  Deliği,  Arktik,  Çevresel  Rejim  Görüşmeleri,  Çevre Diplomasisi.

Abstract: This research paper aims to shed light on the theoretical perspectives and operational approaches adopted by the Palestinian civil society organization in connection with the peace-building and reconciliation process in the Palestinian context. The research question is what are the different moves, debates, and initiatives taken by the Palestinian civil society organizations to put an end to the conflict? Why could not they succeed or produce tangible results in fulfilling this  goal? The first part of the paper considers debates, contexts, and developments of civil society organizations, in general, and Palestine, in particular, as well as their roles on political, national, cultural, and developmental levels. Civil society deepens its peaceful intervention in many developed and developing countries to build domestic peace and achieve reconciliation, along with other tasks and duties. Palestine’s case is not an exception but a unique case since the independent sovereign state of Palestine does not exist on the ground. The second part aims to deeply analyze the roles of civil society in the reconciliation process and to assess why this process failed to produce fruitful results until now. To use narrative methodologies, the paper collects primary data through structured interviews and the focus group. Interviews were conducted with the  cadres  and  activists  in  the  Palestinian  civil  society  and  other  professionals  and  experts  in  this field. The last part concludes that civil so-ciety,  especially  among  the  youth,  is  necessary  for reconciliation not only between Israeli and Palestinians but also within the Palestinians as well.Keywords:  Civil  Society,  Peacebuilding,  Israel,  Palestine, conflict.

This article aims to address the historical background of the climate change talks. Particularly, the positions taken by the three main blocks that participated in the COP1 meetings held in Berlin in 1995 and the COP8 meetings held in New Delhi in 2002 constitute the main area of focus of the article. Because analyzing the negotiation positions of the three main blocks makes it easier to understand the perceptions and results of the processes regarding the climate change negotiations. In this context, the approaches of the United States of America, European Union and China to negotiations are examined in detail in the article. Özet Bu makale, iklim değişikliği görüşmelerinin tarihsel arka planını ele almayı amaçlamaktadır. Özellikle de 1995 yılında Berlin'de düzenlenmiş olan COP1 toplantıları ile 2002 yılında Yeni Delhi'de düzenlenen COP8 toplantılarında görüşmelere katılan üç ana bloğun takındıkları pozisyonlar makalenin odaklandığı temel alanı teşkil etmektedir. Zira üç ana bloğun görüşme pozisyonlarının analiz edilmesi, iklim değişikliği görüşmelerine ilişkin yaşanan süreçlerin algılamalarının ve sonuçlarının anlaşılmasını kolaylaştırmaktadır. Bu kapsamda makalede Amerika Birleşik Devletleri, Avrupa Birliği ve Çin'in görüşmelere olan yaklaşımları detaylı bir şekilde incelenmektedir.

ÖZET Bu çalışmada sosyal grup ve devletler arasındaki sınır ve bariyerleri açıklamak için psiko-analiz kavram ve teorilere odaklanılmıştır. Ufak farklılıklar, dışsallaştırma, yansıtma, seçilmiş travma ve zaferler, insansızlaştırma, kurban psikolojisi, ve etnik kimlik gibi kavramlar Kıbrıslı Türkler ve Kıbrıslı Yunanlar arasındaki tarihi, psikolojik ve politik bariyerleri açıklamak için kullanılmıştır. Kıbrıs sorununda tarihi ve psikolojik bariyerlerin neden ve sonuçlarını çalışmak Annan Planı gibi politik çözümlere ve uzun süreli barışa ulaşmak için gereklidir. Bu makalede ilk olarak kısaca Kıbrıs çatışmasının tarihsel arka planını tanımlayacaktır. Daha sonra Kıbrıslı Türkler ve Kıbrıslı Yunanlar arasındaki sınırlar ve engellerin politik ve tarihsel kaynakları incelenecektir. Kilisenin baskınlığı, Osmanlı Millet Sistemi, parçalanmış etnik temelli eğitim, düşmanca ulusal sadakat, politik kutuplaşma ve İngilizler'in 'böl ve yönet' politikaları, Kıbrıs'taki iki toplum arasında yaratılan sınırlar ve engellerin kaynakları ve devam ettirilmesi önündeki faktörler olarak açıklanmıştır. İki toplum arasındaki bu engeller ve sınırlar kültürel farklılıklar ve benzerliklere vurgu yapılmasının abartılmasına ve psikolojik engellerin ortaya çıkmasına neden olmaktadır. Bu çalışma, Vamık Volkan'ın Freudyan bakış açısından yola çıkarak genel olarak etnik çatışmalar özel olarak Kıbrıs çatışması temel alınarak psiko-analitik ve psiko-dinamik kavramları (dışsallaştırma, yansıtma, seçilmiş travmalar ve zaferler, insansızlaştırma, kurban psikolojisi) kullanılarak genel olarak etnik çatışmalar özel olarak Kıbrıs çatışması temelinde sınırların çizilmesi sürecini açıklanmaya çalışılmıştır. Son olarak, Kıbrıs çatışmasının çözüm çabalarında psikolojik engellerin etkisi tartışılmıştır. Anahtar Kelimeler: Kıbrıs, dışsallaştırma, yansıtma, seçilmiş travmalar ve zaferler, insansızlaştırma, kurban psikolojisi.

This article aims to make it possible to explain and understand the root cau-ses of conflict in the Crimean Peninsula since the Crimean Tatars have returned their homeland (Yeşil Ada). The analysis of the sources of the Crimean conflict requires to investigate the history of the peninsula and especially the Soviet Genocide (Sürgün). After focusing on the psycho-analytical and psycho-dynamics of the Crimean history, the research uses one of the most important conflict resolution theory, the basic hu-man needs (BHNs) theory, on the Crimean case. The 1994 Crimean Crisis with conflict problems and issues of the Crimean Tatars are examined in this research. In conclu-sion, the Crimean conflict may be resolved by the application of the conflict manage-ment, resolution and transformation. Also, there is a need to have a comprehensive economic, political, democratic and social reforms in Ukraine and Russia in general and in Crimea in particular.
Key Words: Crimean Tatars, Ukraine, Basic Human Needs Theory, Deportation, Cri-mea, conflict prevention, conflict resolution.

Özet:Bu makale, Kırım Tatarlarının anavatanlarına (Yeşil Ada) dönüşlerinden bu yana Kırım Yarımadası’ndaki çatışmanın ana nedenlerini anlamayı ve açıklamayı mümkün kılmayı hedeflemektedir. Kırım çatışmasının kaynaklarının analizi, yarımadanın tari-hini ve özellikle Sovyet Soykırımı’nı (Sürgün) incelemeyi gerektirmektedir. Kırım tari-hinin psikanalitik ve psiko-dinamiklerine odaklandıktan sonra, araştırmada en önemli çatışma çözüm teorilerinden olan temel insan ihtiyaçları (BHNs) teorisine Kırım ör-nekleminde başvurulmuştur. Bu araştırmada, 1994 Kırım Krizi ve Kırım Tatarlarının sorunları çatışma sorunları ile birlikte incelenmiştir. Sonuç olarak, Kırım çatışmasının, çatışma yönetimi, çözümü ve dönüşümü uygulamalarıyla çözülebileceği üzerinde du-rulmuştur. Ayrıca, genel olarak Ukrayna ve Rusya’da ve özel olarak da Kırım’da kap-samlı bir ekonomik, siyasi, demokratik ve sosyal reformlara ihtiyaç vardır.
Anahtar Kelimeler:Kırım Tatarları, Ukrayna, Temel İnsan İhtiyaçları Teorisi, Sürgün, Kırım, Çatışma Önleme, Çatışma Çözüm

تهــدف هــذه المقالــة إلى إتاحــة شرح وفهــم الأســباب الجذريــة للــراع في شــبه جزيــرة القــرم منــذ الخلاصــة:أن عــاد تتــار القــرم إلى وطنهــم ) الجزيــرة الخــراء يتطلــب تحليــل مصــادر الــراع في القــرم التحقيــق في تاريــخ شــبه الجزيــرة وخاصــة الإبــادة الجماعيــة الســوفيتية. بعــد التركيــز عــى التحليــل النفــسي والديناميكيــات النفســية لتاريــخ القــرم ، يســتخدم البحــث واحــدة مــن أهــم نظريــة حــل النزاعــات ، نظريــة الاحتياجــات الإنســانية الأساســية، في حالــة القــرم. يتــم فحــص أزمــة القــرم مــع مشــاكل الــراع وقضايــا تتــار القــرم في هــذا البحــث. في الختــام ، يمكــن حــل صراع القــرم مــن 1994خــلال تطبيــق إدارة الــراع وحلهــا وتحويلهــا. كــما أن هنــاك حاجــة لإجــراء إصلاحــات اقتصاديــة وسياســية وديمقراطيــة واجتماعيــة شــاملة في أوكرانيــا وروســيا بشــكل عــام وشــبه جزيــرة القــرم بشــكل خــاص.تتــار القــرم ، أوكرانيــا ، نظريــة الاحتياجــات الإنســانية الأساســية ، الترحيــل ، القــرم ، منــع الكلــات المفتاحيــة: النزاعــات ، حــل النزاعــات.

The improvement of global security and world peace is the raison d’etre of the United Nations. The concept of multilateral peacekeeping has been practiced by the UN over the last eighty-five years. The peacekeeping operations have three main objectives: collective security, preventive diplomacy, and peaceful settlement of international conflicts. The idea of creating an international nonviolence “peace army” can be traced to the Shanti Sena (Gandhian peace brigade). The members of the Shanti Sena used nonviolent unarmed tools not kill but die for their peacekeeping duties. The present study aims to shed light on the evolution of nonviolent peacekeeping ideas and present some examples in the post-Cold War conflicts.
In the post-Covid-19 world, it is possible to refrain from the threat or actual use of force and replace it with unarmed civilian peacekeeping. Nonviolent peacekeeping may employ some Western (relationships, influence, advocacy, solidarity) and Islamic (sabr (patience), Hijra (exodus), fasting, umma (community), sulha (reconciliation) cultural and traditional principles and commitments. With the help of social media, citizens may become a central force for pro-democracy and anti-dictatorship movements with the emphasis of nonviolence for preventing escalation of violence and conflict early warning, and early response.
Küresel güvenlik ve dünya barışı alanlarında ilerleme sağlamak Birleşmiş Milletler (BM)’in varoluş sebebidir. Çok uluslu barış gücü kavramı, BM tarafından son seksen beş yıldır uygulanmaktadır. Barış gücü operasyonlarının üç ana amacı vardır: Ortak güvenlik, önleyici diplomasi ve uluslararası çatışmaların barışçıl yollarla çözümü. Uluslararası şiddetsizik “barış ordusu” yaratma fikri Shanti Sena’ya (Gandiyan barış tugayları) kadar uzanmaktadır. Shanti Sena üyeleri şiddetsiz ve silahsız araçları kullanarak öldürmek için değil barış gücü ile ilgili görevlerini yerine getirmek için ölmeyi göze alarak görev yapmışlardır. Bu çalışma şiddetsiz barış gücü fikrinin evrilme aşamalarını açıklamak ve Soğuk Savaş çatışmalarında şiddetsiz barış gücü örneklerini sunmayı amaçlamaktadır.
COVID-19 sonrası dünyada, güç kullanma ya da güç kullanma tehdidi yerine silahsız ve sivil barış gücünün gelmesi mümkün gözükmektedir. Şiddetsiz barış gücü bazı Batıcı (ilişkiler, etki, savunuculuk, dayanışma) kavramlar yanında sabır, hicret, oruç tutma, ümmet, sulh gibi İslami kültürel ve geleneksel ilkeler ve uygulamaları da kullanabilir. Sosyal medya yardımıyla vatandaşların demokrasi yanlısı ve anti-diktatörlük hareketlerde merkezi güç olabilirler. Bunu yaparken çatışmalara karşı erken uyarı ve erken müdahale teknikleri ve şiddetsizliğe vurgu yapılarak çatışmaların tırmanışa geçmesine engel olunabilir.

The occupation of Crimea determined the Crimean Tatars to react with obvious and clear-cut response: condemning the Russian aggression against the Ukrainian territorial integrity. This paper aims to analyze the post-2014 Crimean hybrid conflict situation of the Crimean Tatars, by investigating how the Crimean Tatars conditions have evolved under the Russian invasion forces for the last five years. In order to understand the post-2014 situation, the paper also focuses and examines the forced deportation (Sürgün or the Soviet Genocide), as well as Turkey's foreign policy reactions toward this regional conflict. Civil disobedience and nonviolent strategy of the Crimean Tatars have been used to pressure the Russian public opinion and political elites regarding the unlawful and unfair act toward the Ukrainian and Crimean sovereignty. In addition, the Crimean Tatars have voiced their concerns and demands in the international political arenas. Overall, the paper focuses on the repercussions of the Crimean crisis from political, psycho-social and international perspectives.
Keywords:Crimea, Crimean Occupation, Crimean Tatars, Turkey, Soviet Genocide (Sürgün)

The response of the Crimean Tatars politicians, civil society, and nation toward the Russian occupation of Crimea is clear cut and obvious. They have condemned the Russian aggression toward the Ukrainian territorial integrity in national and international levels. This paper aims to analyze the current situation of the Crimean Tatars after the 2014 Crimean Crisis. It investigates how the Crimean Tatars conditions in their homeland have evolved under the Russian occupation forces for the last six years. In order to understand the current situation, it is necessary to examine the chosen trauma, the forced deportation (Sürgün) or Soviet Genocide that was ordered by Stalin in 18 th May 1944. It has played a significant role to shape the Crimean Tatar national identity. Furthermore, the paper focuses on the repercussions of the Crimean crisis from political, social and international perspectives. In the last part, Turkey's reactions toward this regional conflict in the Black Sea region are evaluated.
2014 Yılında Kırım’ın Rusya Tarafından İşgali: Kırım Tatarları’nın İkinci Sürgünü (Sovyet Soykırımı)
Öz
Kırım  Tatar  ulusunun,  politikacılarının  ve  sivil  toplumunun  Rusya’nın  Kırım’ı  işgaline  cevabı  çok  açık  ve  net  olmuştur.  Kırım  Tatarları  Rusya’nın  Ukrayna  toprak  bütünlüğüne  saldırısını  ulusal  ve  uluslararası  düzeylerde  kınamışlardır.  Bu  çalışma,  2014  Kırım  Krizi  sonrası  Kırım  Tatarları’nın  durumunu  analiz  etmeyi  amaçlamıştır.  Kırım  Tatarları’nın  anavatanlarındaki  şartlarının  Rus  işgal  güçleri  altında  son  altı  yılda  nasıl  değiştiği  incelemiştir.  Şu  andaki  durumu  anlamak  için  18  Mayıs  1944’te  Stalin’in  emriyle  gerçekleştirilen  seçilmiş  travma  ya  da  Sürgün  (Sovyet  Soykırımı)  anlamak  ve  araştırmak  gereklidir.  Ayrıca  Kırım  Krizi’nin  politik,  sosyal  ve  uluslararası  bakış  açılarından  sonuçlarını da mercek altında almıştır. Son bölümde, Türkiye’nin Karadeniz bölgesindeki bu bölgesel çatışmaya tepkisi değerlendirilmiştir.
Anahtar Kelimeler: Kırım, Kırım’ın İşgali, Kırım Tatarları, Türkiye, Rusya, Kırım’ın İlhakı

Bu kısa makalede Eskişehir’de derneğimizde listesi bulunan Kırım Tatar köylerinin nüfusları üzerine bilimsel bir araştırma yapılmıştır. Listede 29 tane Kırım Tatar köyü vardır. Bunun yanında Çifteler ve Alpu ilçelerinden de Kırım Tatar nüfusu bulunmaktadır. Ayrıca Eskişehir şehir merkezinde bazı mahallelerde nüfus ağırlıklı olarak Kırım Tatarıdır. Fakat bu nüfusu ölçmek mümkün olmamıştır.

Öğretir, Ayşe Dilek, Gökhan Şengün ve Sezai Özçelik, “Arap Baharının Savaş Çocukları: Türkiye’deki Suriyeli Çocukların Sosyal Uyumlarının İncelenmesi”, Kartepe Zirvesi 2018: Göç, Mültecilik ve İnsanlık, 26-28 Ekim 2018, Kocaeli, Akademik Oturum: Kadın ve Çocuk, 3.Gün: 28 Ekim 2018 Pazar, 15.20-16.30, https://www.kartepezirvesi.com/kadin-ve-cocuk

Öğretir, Ayşe Dilek ve Sezai Özçelik, “Müslüman Toplumlarında İslami Barış Eğitimi Mümkün mü?”, IV. Uluslararası Ortadoğu Sempozyumu: Ortadoğu’da Barışı İnşa Etmek, 17-18 Nisan 2018, İstanbul Gelişim Üniversitesi ve TASCA (Turkish Arab Association), http://ortadogu.gelisim.edu.tr/

Özçelik, Sezai. “Güvercin ve Hilal Arasında Ortadoğu ve İslam: İslami Şiddetsizlik (Nonviolence)”, IV. Uluslararası Ortadoğu Sempozyumu: Ortadoğu’da Barışı İnşa Etmek, 17-18 Nisan 2018, İstanbul Gelişim Üniversitesi ve TASCA (Turkish Arab Association), http://ortadogu.gelisim.edu.tr/

Neorealism is certainly the most analyzed and criticized theoretical approach. This study is no exception. The Cold War was unexpectedly ended in the 1989-1991 period. One of the main criticisms of neorealism is that it failed to predict an end to the Cold War. In international relations discipline, theories have rarely predictive ability. For the neorealist theorists, especially Waltz claims that the prediction issue is not a major criticism because neo-realism does not aim to predict the behavior of individual states at any given time. The main objective of neorealism is to explain the logic of individual relationships in the international state system. This article aims to offer new ideas whether neorealism tells us about the Cold War in terms of explanation about the events that may re-emerge in global political scene almost twenty-five year later. Another important contribution of this article is to analyze the success and failure of the neorealist explanation and understanding of the Second Cold War of 1979-1985 in order to shed lights on the future the Third Cold War that is a political reality in terms of a Russian threat and a West response after the 2014 Crimean Crisis. It should be stressed that neorealism has the explanatory rather than the predictive power.
Keywords
Cold War, Neorealism, Kenneth Waltz, Soviet Union, United States, Third Cold War

İsrail-Filistin çatışması modern dünyada 20nci ve 21nci yüzyıllara uzanan I. Dünya Savaşı, II. Dünya Savaşı, Soğuk Savaş ve Terörizm Karşı Savaş (the War on Terrorism) dönemlerini içine almaktadır. İki etnik grup arasındaki sorun, ulusalcı ideolojiler ile dinsel ve etnik kimliklerin gücünü göstermektedir. II. Dünya Savaşı sonrasında dünyada Ortadoğu bölgesinin özellikle İsrail-Filistin/Arap çatışmasının haberlerde olmadığı pek az gün sayılabilir. Çatışmanın sonuçları çatışan taraflar, Ortadoğu bölgesi ve dünya için yıkıcı ve istikrarsızlık olmuştur. Soğuk Savaş yıllarında Amerika ve Sovyetler Birliği’nin karşı karşıya gelerek vekalet savaşlarına, dünya politik ekonomi tarihinde iki kez 1973 ve 1979 Petrol Krizlerinin olmasına ve bireysel düzeyde barış için çabalayan politikacıların suikasta kurban gitmesi İsrail-Filistin çatışmasının sonuçlarından bazıları olarak sıralanmıştır.
Çatışma haritalaması, çatışmalara barışçıl çözüm yolları bulunması ve üçüncü taraf müdahalesinin başarılı olması için gerekli bir analitik araçtır. İlk önce yapılması gereken çatışmanın başlangıç nedenleri ile çatışma süreçleri boyunca çatışma durumu, çatışma davranışları ve çatışma tutumlarında yaşanan değişimlerin iyi anlaşılması gereklidir. Çatışma haritalaması ile çatışmadaki dinamik olguların zaman içinde belirlenmesi ve derinlemesine yapılacak çatışma analizi sonucu yeterli ve etkili çatışma müdahale stratejisinin belirlenmesine katkı sağlanır. Burada çalışmada çatışma haritalaması yöntemi olarak “Çatışma Akış Şeması (ÇAŞ)” kullanılacaktır: (1) Çatışma Tarihi ve Çatışma Anlatısı (Narrative); (2) Çatışma Konuları; (3) Çatışma Tarafları; (4) Çatışma Nedenleri ve Koşulları; (5) Çatışma Dinamiği ve Çatışma Stilleri;(6) Çatışma Bağlamı (Context) ve Çatışma Psikolojisi;(7) Çatışma Sonucu ve Müdahale Yöntemleri.
İsrail-Arap/Filistin çatışmanın basite indirgemeci yaklaşımla analizi sadece kamuoyunda değil bilim insanları, politikacılar, medya mensupları ve düşünce kuruluşlarında da yaygındır. Bilimsel analizden çok duyguların yoğun olduğu Ortadoğu deninde dünyada ilk akla gelen sorun, İsrail-Filistin çatışmasıdır. Aslında bu çatışma, temelleri tarih öncesi dönemlere dayanan, karmaşık ve kaotik yapıya sahip ve çok-katmanlı, çok-analiz düzeyli ve çok-aktörlü çatışmalar yumağıdır. Bu çalışmada İsrail-Filistin çatışmasını, barış ve çatışma bilimleri çerçevesinde yukarıda belirtilen Çatışma Akış Şeması (ÇAŞ) çerçevesinde analiz edilecektir. Ayrıca bu çatışmada Türkiye’nin rolü de ele alınacaktır.
Anahtar Kelimeler: İsrail, Filistin, Çatışma Analizi, Barış Bilimi

ABSTRACT
The Turkey’s response to the Ukrainian crisis could be charaterized by the middle
road approach. On the one hand, Turkey has never accepted the Russian illegal
annexation of Crimea because Turkey supports the Ukraine’s territorial integrity and
the Crimean Tatars in Crimea. On the other hand, Turkey has increased “strategic
friendship” with Russia by opposing the Western sanctions against Russia. Most of
analysts have explained Turkey’s attitude toward Russian occupation of Crimea
because of a high level of Turkey’s dependence on Russian energy and global energy
transportation needs. However, Turkey should be sensitive to the Crimean Tatars
demands because of long and strong historical, religious and ethnic connections
between Turkey and the Crimean Tatars. In this paper, the author focuses on
Turkey’s foreign policy responses about the illegal annexation of Crimea by Russia
and the Ukrainian crisis. First, the author has examined the developments in Crimea
during the post-Cold War era. Second, the occupation of Crimea by Russia and the
Ukranian Crisis has been explained in terms of the Western response. Third, the
reaction of the Crimean Tatars toward the Russian action is analyzed in succession
to the state of the Crimean Tatars in sense of Turkey’s foreign policy. Last, the
recent developments in Crimea is the topic under review.
Keywords: Crimea, Crimean Occupation, Turkey, Russia, Crimean Tatars.

Bu çalışmada İslami çatışma çözümü, Ortadoğu ve İslami bağlamda incelenmiştir. Temelde, İslami bireyler-arası ve gruplar-arası çatışmaların çözümünde kullanılan kavramlar, süreçler ve metotlar ele alınmıştır. İlk bölümde kültür ve çatışma çözümü arasındaki ilişkiye odaklanılmıştır. İkinci bölümde, İslami çatışma çözümünde önemli olan İslami hakemlik (tahkim), İslami arabuluculuk(wasata), İslami barış yapma (sulha) ve İslami üçüncü taraf (ombudsman) konuları analiz edilmiştir. Üçüncü bölümde, Batısal üçüncü taraf rolü ile Ortadoğu/İslami üçüncü taraf rolü arasındaki farklar sıralanmıştır. Dördüncü bölümde, Türkiye’de bireyler-arası çatışma çözümüne yönelik bir örnek olay mercek altına yatırılmıştır. Son bölümde, İslami bireyler-arası ve uluslararası çatışma çözümü bütünleştirici bakış açısı ile incelenmiştir. 
Anahtar Kelimeler: İslami çatışma çözümü, İslami hakemlik (tahkim), İslami arabuluculuk (wasata), İslami barış-yapma (sulha), İslami üçüncü taraf (ombudsman)

Özet: 11 Eylül-sonrası dünyada, İslam’da savaş, haklı savaş (jus ad bellum/jus in bello), barış ve şiddetsizlik kavramları tekrar ele alınmalıdır. Bu çalışma, İslami savaş ve haklı savaş konularının anlaşılması için önemli olan cihat kavramı üzerinde durmaktadır. Ayrıca Müslümanlar-arası ve Müslümanlar ile Müslüman olmayanlar arasındaki çatışmalarda, şiddet ve güç kullanımının hangi koşullarda mümkün olduğu incelenmiştir. İslami barış paradigmasının yerleşmesi için İslam dininin temelde barış ve şiddetsizlik dini olduğunun altı çizilmiştir. Buna karşın İslam’da şiddet ve güç kullanımına izin verilmesi ve bununla ilgili kıstasların neler olduğu konularında İslam’ın temel kaynağı Kutsal Kitabımız olan Kur’an-ı Kerim ayetler çerçevesinde analiz edilmiştir. Bu makale, İslami barış paradigması ve İslami şiddetsizlik konularının açıklanması ve anlaşılmasına İslami savaş ve cihat kavramları yoluyla katkıda bulunmuştur. 
Anahat Kelimeler: İslam, Savaş, Cihat, Haklı Savaş Doktrini, Jus ad Bellum, Jus in Bello.

This anthology explores the dynamics of shared religious sites in Turkey, the Balkans, Palestine/Israel, Cyprus, and 9780231169943Algeria, indicating where local and national stakeholders maneuver between competition and cooperation, coexistence and conflict. Contributors probe the notion of coexistence and the logic that underlies centuries of “sharing,” exploring when and why sharing gets interrupted–or not–by conflict, and the policy consequences.

These essays map the choreographies of shared sacred spaces within the framework of state-society relations, juxtaposing a site’s political and religious features and exploring whether sharing or contestation is primarily religious or politically motivated. Although religion and politics are intertwined phenomena, the contributors to this volume understand the category of “religion” and the “political” as devices meant to distinguish between the theological and confessional aspects of religion and the political goals of groups. Their comparative approach better represents the transition in some cases of sites into places of hatred and violence, while in other instances they remain noncontroversial. The essays clearly delineate the religious and political factors that contribute to the context and causality of conflict at these sites and draw on history and anthropology to shed light on the often rapid switch from relative tolerance to distress to peace and calm

This edited volume examines Basic Human Needs (BHNs) theory in terms of theory and practice by examining new concepts and recent developments to determine how BHNs has been affecting the post-Cold War conflict and peacebuilding efforts as well as contemporary conflicts of the twenty-first century. The volume provides a comprehensive overview of the core concepts, theories, approaches, processes, and intervention designs about Human Needs theory in the conflict resolution field. The main theme is the analysis of HNs theory with multidisciplinary approaches. The book moves from the study of theoretical and analytical approaches for explaining the deep-rooted causes of conflict with HNs theory to HNs-based third-party intervention approaches to resolving and transforming conflict.

Aslında bu yazıyı taze taze Romanya’dan dönüş yolunda hatta Köstence’den Bükreş’e otobüsle geri dönerken yazmalıydım. Ama yaklaşık 1 hafta sonra yazabiliyorum. 20 Mart 2010 günü Avrupa Komisyonu Ortak Araştırmalar Merkezi’nin İspanya’nın Sevile kentindeki Gelecek Teknolojileri Araştırma Enstitüsü tarafından gerçekleştirilen Gelecek Öngörü Eğitimi (Foresight Training) için 22-23 Mart 2010 tarihleri arasında Romanya’nın başkenti Bükreş’te Intercontinental Otel’deki eğitime katılmam gerekiyordu. Daha önce Ocak ayı içersinde Sevile kentinde iki günlük eğitime katılmıştım.

Kırım’ın işgali ve ilhakı uluslararası ilişkiler açısından büyük önem
arz etmekte ve tarihsel bir dönüm noktası teşkil etmektedir. 2 Ağustos
1990’da Irak diktatörü Saddam Hüseyin’in Kuveyt’i işgal etmesiyle
büyük benzerlik taşıyan bu olay İkinci Dünya Savaşı sonrasında ilk
kez Avrupa Kıtası’nda bir devletin başka bir egemen devleti askeri saldırı
ile işgal etmesidir. Kırım’ın yasa dışı ilhakıyla uluslararası barış ve
güvenliğin temeli olan Birleşmiş Milletler (BM) Şartı’nın 2. maddesinin
4. fıkrası1 açıkça ihlal edilmiştir.
Bu bölümde Kırım’ın işgalinin sebepleri ve sonuçları güvenlik
perspektifinden değerlendirilmektedir. Kırım’ın işgali gerçekten Batı’nın
“çevreleme” politikasının bir sonucu olarak Rusya’nın kendini
koruma refleksi midir?2 Yani Kırım’ın yasa dışı ilhakı Batı’nın yanlış
siyasetinin bir sonucu mudur yoksa geçmişten gelen ve halen geçerliliğini koruyan neokolonyal mantığıyla hareket eden Rusya’nın bu
yöndeki bir adımı mıdır? Bu soruları cevaplamak için önce geniş bir
perspektifle bölgesel ve uluslararası güvenlik açısından ve ardından
da askeri güvenlik ve silahlanma yönlerinden Kırım’ın işgali incelenmektedir.
Yazının temel savlarından biri Kırım’ın yasa dışı ilhakının
Batı’nın genişleme siyaseti ile Rusya’nın neokolonyal politikasının
kesişiminde ortaya çıktığıdır.

Bu kitap bölümü, 1950'lerin ortalarından bu yana Güney Kıbrıs Rum Yönetimi / Kıbrıs Cumhuriyeti ile Moskova-Lefkoşa özel ikili ilişkilerini özellikle Soğuk Savaş sonrası yıllara vurgu yaparak değerlendirmektedir. 'Pragmatik gerçekçi idealizm' teorisini kullanarak iki ülke ilişkilerini analiz etmeyi amaçlamaktadır. Kıbrıs çatışmasının tüm aktörlerinin yani Atina, Ankara, Washington, Londra ve Moskova, adaya yönelik dış politikaları politik realizm yaklaşımlar ve bölgesel jeopolitik ve jeostratejik bağlamda analiz edilmiştir. Soğuk Savaş sonrası uluslararası sistem, Lefkoşa'nın çok boyutlu dış politikasını güçlü Rusya-Kıbrıs diplomatik ve siyasi ilişkileri ile ticaret, bankacılık, enerji, turizm, kültür, enerji ve savunma ilişkilerine odaklanarak incelemeye zorlamıştır. Ayrıca, Ruslar ve Kıbrıslı Yunanlılar arasındaki ilişkiler Rusya'nın Helenizm ve Kıbrıs'a yönelik tarihi, dini ve 'manevi' duygularından ve bağlarından kaynaklanan stratejik ortaklık ilişkilerine sahiptir. Bu kitap bölümü, uluslararası ilişkiler ve jeopolitik teori ile sınırlı olmayan, Rus-Kıbrıs ilişkilerinin iyi bir anlatısını sunmaktadır. Kıbrıs-Rusya ilişkisini incelemek, Doğu Akdeniz, Orta Doğu ve Kuzey Afrika içerecek şekilde Kıbrıs'ın ötesinde Rus dış politikasının daha geniş şekilde anlaşılmasını gerekli kılmaktadır. Bu yüzden bu çalışma, dar ulusal çıkarların ötesine geçerek konstrüktivist görüşler yani AKEL partisi, Kıbrıs mali krizi, Ortodoksluk, Kıbrıs'ta Rus oligarkları ve diasporası, turizm, Avrupa Birliği ve tarihsel bağlantılar bağlamında Rusya Federasyonu’nun Kıbrıs politikasına odaklanmaktadır. 
Anahtar Kelimeler: Rusya Federasyonu, Güney Kıbrıs Rum Yönetimi (GKRY), Kıbrıs Cumhuriyeti, Dış Politika, Soğuk Savaş Sonrası.
THE RUSSIAN FEDERATION’S CYPRUS POLICY: FROM COLD WAR TO PRESENT
SUMMARY
This book chapter assesses Moscow-Nicosia special bilateral relations with the Greek Administration of Southern Cyprus / the Republic of Cyprus since the mid-1950s with particular emphasis on the post-Cold War years. It aims to analyze two countries relations by using the theory of 'pragmatic realist idealism'. All actors in Cyprus conflict namely Athens, Ankara, Washington, London and Moscow foreign policies toward Cyprus have seemed to be analyzed by applying political realist perpespective and the regional geopolitical and geostrategic context. The post-Cold War international system has forced us to examine Nicosia’s multidimensional policy by focusing the strong Russian-Cypriot diplomatic and political relations as well as their relations in trade, banking, energy, tourism, culture, energy and defence. Moreover, the Russian and Greek Cypriots have had strategic partnership relations that originated from Russia's historical, religious and 'spiritual' sentiments and bonds towards Hellenism and Cyprus. This book chapter presents a good narrative of Russian-Cypriot relationships that not limited to international relations and geopolitics theory. Studying the Cyprus-Russia relationship may lead to a wider understanding of Russian foreign policy beyond Cyprus including the Eastern Mediterranean, the Middle East and North Africa. It goes beyond narrow national self-interest and focuses on the constructivist arguments such as AKEL party, Cyprus financial crisis, Ortodoxy, Russians oligarks and diaspora in Cyprus, tourism, the European Union, and historical links to analyze the Russian Federation’s Cyprus policy. 
Keywords: Russian Federation, the Greek Administration of Southern Cyprus, the Republic of Cyprus, Foreign Policy, Post Cold War.

Bu noktalardan hareketle, Uluslararası İlişkilerde incelenen hegemonya
kapsamında özellikle ekonomik alanda “yeniden yükselen doğu” ve onun “hegemonik”
temsilcisi Çin ve işbirliğine dayalı asrın ilk çeyreğinin önemli bir
projesi olarak BKBY projesinin çatışmaların çözümü noktasında önemli bir
işlevi bulunmakta mıdır? Yoksa Çin ve BKBY Projesi, Uluslararası İlişkilerde
tartışılan hegemonya savaşlarına mı neden olacaktır? Dolayısıyla mevcut çatışma
alanlarını çözmek bir yana üstüne yenilerini mi ekliyecektir? Bu bağlamda,
çatışmanın konusu ve tarafları; Azerbaycan ve Ermenistan arasındaki
Karabağ çatışması mı yoksa hegemonyalararası çatışma ve tarafları olarak
Batı ve yeniden yükselen Doğu mudur?

This handbook explores the challenges and opportunities for leadership and conflict response in the context of Africa at several levels. Leadership plays a vital role in affecting conflict response but is frequently only examined at the macro level of state, government, and international organizations. This handbook addresses the need to explore challenges and opportunities for leadership at several levels: macro (global, regional, national), meso (NGOs, religious groups, academics), and micro (civil society organizations, youth groups, women's organizations). Analysis from multiple levels provides a broader explanation of conflict dynamics and helps to fit localized conflict transformation approaches into wider national or regional structures. The multidisciplinary essays presented in this volume encompass the psychological, political, and structural dimensions of conflict response and demonstrate how its success is fundamentally linked to the style of effectiveness of leadership, among other factors. The volume is divided into four thematic sections: • Part I: The theory and dynamics of conflict response and leadership • Part II: Macro-level leadership experiences in conflict response • Part III: Meso-/micro-level leadership experiences in conflict response • Part IV: Recommendations for improved leadership in conflict response This book will be of much interest to students of conflict resolution, peace studies, African politics, security studies, and international relations, in general.

The purpose of this book has been to test and refine the effects of power-based and knowledge-based variables on negotiation processes, perceptions, and outcomes in environmental regime negotiations. The basic strength of this study is the application of an experimental-simulation approach in the negotiation of the ozone regime for quantitative-statistical analysis. The emphasis has been on the analysis of the interaction between power and knowledge variables.
Power and knowledge variables were operationalized in a 2 x 2 experimental design in order to understand the interaction and main effects of power (symmetry and asymmetry) and knowledge (knowledge and no-knowledge) conditions on negotiation indicators collected through pre- and post-negotiation questionnaires. Tape-recorded simulation negotiations were content-analyzed to construct competitive/cooperative and disagree/agree indices for a negotiation strategy/style analysis. In order to achieve triangulation through a multi-method approach, the real-life climate change negotiations were also coded from the audio/video recordings of the conference of parties (COPs) negotiation sessions. The results were compared with the simulation sessions to increase external validity.
The results of the simulation questionnaire showed that the interaction of knowledge and power factors was clearly statistically significant for outcome and perception indicators in which the power symmetry with knowledge (SK) condition had the highest number of resolved issues and of complete agreements with the most satisfaction with outcome, as well as the most cooperative perception of the negotiation climate. The analysis of the power main effect showed that power asymmetry (ASY) had positive effects on some indicators with regards to perception of climate and the satisfaction with the negotiation process in comparison with power symmetry (SYM). The study found that there were no effects of the knowledge factors on the negotiation indicators when there was no interaction effect between the power and knowledge variables. The content analysis results of both simulation and real world data indicated statistically significant differences for the competitive indices. The power asymmetry (ASY) condition was more cooperative with lower competitive scores than the power symmetry structure.
Overall, knowledge is beneficial when the parties in simulation had equal power. It is possible to argue that a power symmetric structure managed the complexity because equality is stable and simple and that scientific/consensual knowledge reduced uncertainty in the simulated environmental regime negotiation. The power symmetry was better when knowledge was available in the experimental condition. The end result was a positive and cooperative climate, resolved issues, and a satisfactory outcome. When there was no interaction, the parties in the power asymmetry (ASY) condition had both a cooperative climate and a satisfactory process because both high and low power coalitions applied tradeoffs, issue linkages, and concessions on the environmental and developmental issues of the simulation. Power asymmetry rarely produced deadlock since both high and low-power coalitions had the ability to move each other with offers and counteroffers, and thus facilitated effective processes with satisfying outcomes.
The theoretical and practical implication of the simulation findings is that science and politics are so deeply intertwined that the creation of any environmental regime requires the existence of both scientific/consensual knowledge and power symmetry in the negotiation structure. The second implication is that the power asymmetry can still be efficient and productive with a positive climate and a satisfactory process, because all sides were empowered through the negotiation process. The implication of the experimental simulation and the real-world findings is that the parties in a power asymmetry (ASY) condition used a less competitive style than those in a power symmetry (SYM) condition.

Kafkasya Çatışmaları Analizler ve Çözümler, Çankırı Karatekin Üniversitesi, Avrasya Stratejik Uygulama ve Araştırma Merkezi (ÇAVSAM), Avrasya Araştırmaları Serisi-6 Yayınları, 2013, Çankırı, s.146. ISBN 978-605-62918-7-6.
İÇİNDEKİLER
TAKDİM ..………………………………………………………..VII
ÖNEMLİ SÖZ …………………………………………………….IX
I-GİRİŞ: AVRASYA VE KAFKASYA……………………… 1
II-ÇATIŞMA ANALİZİ:ÇATIŞMA HARİTALAMASI… 7
III-KUZEY KAFKASYA: ÇATIŞMALAR VE ANALİZLERİ ……………………………………………………35
A- ÇEÇENİSTAN SAVAŞLARI ……………………..55
B- DAĞISTAN: ÇATIŞMA OLASILIKLARI…….65
IV – GÜNEY KAFKASYA: ÇATIŞMALAR VE ANALİZLERİ ……………………………………………………75
A- BERMUDA ÜÇGENİ: GÜRCİSTAN, ABHAZYA VE RUSYA FEDERASYONU ………………….101
B- DAĞLIK KARABAĞ ÇATIŞMASI VE BARIŞ SÜRECİ……………………………………………….111
V- ÇATIŞMA ÇÖZÜM TEKNİKLERİ …………………..119
VI- ÇATIŞMA HARİTALAMASI: DAĞLIK KARABAĞ ÇATIŞMASI …………………………………………………..129
SONUÇ VE GELECEK ÖNGÖRÜLERİ ………………138
KAYNAKÇA …………………………………………………..141

Bu bölümde uluslararası ilişkiler çerçevesinde çatışma ve barış kavramları üzerinde durulacaktır.  Çalışmanın ilk bölümünde uluslararası çatışmalarda barışın tesisi kavramı incelenirken genel olarak Soğuk Savaş sonrası dönemdeki çatışmaların özellikleri açıklanmıştır. Çatışma çözümü ve barış tesisi ile ilgili sınıflandırmadan bahsedilerek çatışma çözümü ve barış temini konusunda alt tipolojik çeşitler başlıklar halinde verilmiştir. Ayrıca çatışma eğrisi diyagramı kullanılarak çatışmanın başlangıcından tırmanma daha sonra düşüş aşamalarında izlediği çatışma ve barış evreleri gösterilmiştir. İkinci bölümde ise çatışmaların önlenmesi kavramı genel olarak açıklandıktan sonra doğrudan önlenme ve yapısal önleme üzerinde durulmuştur. Daha sonra önce Birleşmiş Milletler (BM) daha sonra Avrupa Birliği (AB) özelinde çatışma önlemesinin nasıl tanımlandığı ve iki uluslararası kuruluş arasında bu konudaki işbirliği özetlenmiştir. Bu bölümde çatışma önlenmesi ile ilgili karşılaşılan sorunlar sıralanmıştır. Ek olarak, çatışma önlenmesi ve koruma sorumluluğu kavramları irdelenmiştir. Üçüncü bölüm uluslararası çatışmaların önlenmesinde BM barış güçlerinin etkinliği ve yeterliliği özellikle rakamlar verilerek incelenmiştir. Bu kısımda BM barış güçlerinin etkinliğini arttırmak için ortaya atılan “hızlı ve acil müdahale gücü” değişik örnekler verilerek karşılaştırılmıştır. Bu kısım sonunda önleyici diplomasinin etkinliğini arttırmak için çıkarılan dersler çerçevesinde öneriler sunulmuştur. Son bölüm ise çatışma önlenmesi konusunda üç örnek olay incelemesine ayrılmıştır. Birinci olarak, Soğuk Savaş sonrası dönemde Avrupa’nın göbeğinde başarılı bir uygulama olan Makedonya’daki Birleşmiş Milletler önleyici askeri konuşlandırmayı içeren barış gücü operasyonu mercek altına alınmıştır. İkinci örnek olay, AB’in Afrika’da 21 yüzyıl başlarında kısa dönemli ve belli bir coğrafi bölge ile sınırlı önleyici diplomasi askeri misyonlarıdır. Son örnek olay ise 2014 yılında çatışmaların önlemenin başarısız örneği olan Kırım Krizi’nin aslında Avrupa Güvenlik ve İşbirliği Teşkilatı (AGİT) Ulusal Azınlıklar Yüksek Komiserliği (HCNM)’nin 1995 yılında benzer bir krizde önleyici diplomasi, erken uyarı misyonu ve uluslararası veri toplama misyonlarını kullanılarak nasıl başarılı bir şekilde uygulandığı incelenmiştir. Sonuç olarak, çatışmaların önlenmesi ve önleyici diplomasi uluslararası çatışmaların çözümü ve barışın tesisi ve inşasında hala önemlidir. Günümüzde koruma sorumluluğu kavramı ve Uluslararası Ceza Mahkemesi (UCM) kurulması ile birlikte çatışmaların önlenmesi ve caydırıcılık uluslararası güvenlik anlayışında öncelikli olma yönünde ilerlemektedir.
Giriş ..........................................................................................1

Uluslararası Çatışmalarda Barışın Tesisi (Peacebuilding)..2

Çatışmaların Önlenmesi (Conflict Prevention) ..................8

Çatışma Önleme Tedbirleri ile İlgili Sorunlar.....................12

Çatışmaların Önlenmesi ve Koruma Sorumluluğu (R2P).14

Uluslararası Çatışmaları Önlemede BM Barış

Güçlerinin Etkinliği .............................................................16

BM Barış Misyonlarının Etkinliği ve Yeterliliği.........16

Örnek Olaylar....................................................................20

Birleşmiş Milletler Önleyici Konuşlandırma Gücü

(UNPREDEP) ........................................................20

Avrupa Birliği Önleyici Diplomasi Misyonları...........23

Kırım Tatarları ve Avrupa Güvenlik ve

İşbirliği Teşkilatı (AGİT) Ulusal Azınlıklar

Yüksek Komiserliği (HCNM)................................26

Son Söz ...................................................................................33

Kaynakça ................................................................................35

Bu çalışmanın kapsamı, kolektif güvenlik kavramı çerçevesinde Makedonya çatışmasını analiz etme ve önleyici diplomasinin örnek olayı olarak Makedonya BM Önleyici Konuşlandırma Barış Gücünü incelemektir. Makedonya gibi örnek olaylar, erken uyarı sistemleri kullanılarak çatışma olasılıklarının önceden analiz edilmesinin gereğini ortaya çıkarmıştır. İlk bölümde, kolektif güvenlik kavramının tanımı, tarihsel gelişimi, devletlerarası ve devlet-içi çatışmalardaki rolü ve yeniden tanımlanması açıklanmıştır. İkinci bölümde, Makedonya’da yaşanan çatışmanın tarafları, konuları, nedenleri ve bağlamı kısaca analiz edilmiştir. Sonraki bölümde, Eski Yugoslav Makedonya Cumhuriyeti’nde (EYMC)  uygulanmış olan, önleyici konuşlandırma incelenmiştir. Önleyici konuşlandırma örneği olarak BM UNPREDEP barış gücü, Makedonya’da çatışmaların yayılmasını önleyen en önemli faktörlerden biri olarak öne çıkmaktadır.

Bu bölümde, Kürt çatışması, Sandole’nin Üç Sütun Kapsamlı Çatışma Haritalaması  yöntemi ile analiz edilecektir. Çatışma haritalaması, çatışmalara barışçıl çözüm yolları bulunması ve üçüncü tarafın müdahalesinin başarılı olması için gerekli bir analitik araçtır. İlk önce yapılması gereken, çatışmanın başlangıç nedenleri ile çatışma süreçleri boyunca çatışmanın durumu, çatışma davranışları ve çatışma tutumlarında yaşanan değişimlerin iyi anlaşılması gereklidir. Çatışma haritalaması modeli ile sadece çatışmanın nedenlerini ortaya çıkarılmaz. Aynı zamanda çatışma ile ilgili dinamik olguların zaman içinde belirlenmesine ve derinlemesine yapılacak çatışma analizi sonucu yeterli ve etkili bir çatışma müdahale stratejisinin tespit edilmesine katkı sağlar. Kürt çatışması, düşük-düzeyli silahlı çatışma olarak kategorize edilmektedir.  Bu çatışma, yüzyıllardan fazla geçmişi olmasına rağmen, son 20 yılda çatışma sarmalına girerek Türkiye ve Irak’ta iniş ve çıkışlar göstermiştir.
Sandole’nin modelinden yola çıkılarak ortaya konulan ve Kürt çatışmasını analiz etmek için kullanılacak çatışma haritalamasını, “Çatışma Akış Şeması (ÇAŞ)” olarak tanımlamaktayız. Bu akış şeması şunlardan oluşmaktadır:
1- Çatışma Tarafları;
2- Çatışma Konuları ve Çatışma Tarihi;
3- Çatışma Nedenleri ve Koşulları;
4- Çatışma Bağlamı (Context);
5- Çatışma Dinamiği;
6- Çatışma Sonucu ve Müdahale Yöntemleri.

Kitabın bu bölümünde, genel olarak AB barış ve çatışma çözümü politikaları incelenmektedir. AB barış fikrinin tarihsel gelişimi kısaca ele alınmıştır. Avrupa barışında Kant’ın önemi vurgulandıktan sonra normatif güç kavramı üzerinde durulmuştur. Avrupa Güvenlik ve Savunma Politikası (ESDP) içinde önemli yere sahip olan barış ve çatışma politikalarının değişik AB belgelerindeki yerinin mercek altına alındığı bu çalışmada, liberal barış kavramı, Avrupa Dış Eylem Servisi (EEAS),Avrupa Güvenlik Stratejisi (ESS) ve insani güvenlik açıklanmıştır. Çatışmaların önlenmesi, önleyici diplomasi, barış inşası ve çatışma sonrası barış inşası kavramları disiplinler arası inceleme alanı olarak AB çalışmaları ve barış bilimi ve çatışma çalışmaları arasında bağlantı kurulmaktadır. Tek yanlı analiz yerine çok-boyutlu ve çok disiplinli anlayışla, AB’nin çatışma önlenmesi ve barış inşasına ışık tutulmaktadır. AB son yıllarda 30’a yakın barış ve polis barış gücü operasyonlarında yer almıştır. Batı Balkanlar’da Bosna’da gerçekleştirilen EUFOR Althea Operasyonu ile Kongo Demokratik Cumhuriyeti’nde kısa süreli fakat etkili bir şekilde uygulanan Artemis Operasyonu negatif barış örnek olayları olarak incelenmiştir. Kolombiya’daki Barış Laboratuarları projesi ise, AB açısından barış inşası uygulaması olarak öne çıkmaktadır. Sonuç olarak, ESDP içinde çatışma çözümüne yönelik uygulamalar, pozitif barışı gerçekleştirme yönünde artarak, AB tarafından Avrupa ve dünyanın değişik çatışma bölgelerinde kullanılmaktadır.

Bu çalışmada insani diplomasi ve dış yardımlar konusu insani güvenlik, koruma sorumluluğu ve çatışma ve barışma bilimleri kavramları çerçevesinde incelenecektir. İnsani Diplomasi 21 yüzyılda daha fazla kullanılması ile birlikte Birleşmiş Milletler (BM) öncülüğünde uluslararası toplum koruma sorumluluğu (responsibility to protect-R2P) kavramını ortaya atmıştır. Özellikle koruma sorumluluğu altında sayılan dört uluslararası insani hukuk suçu - insanlığa karşı suçlar, savaş suçları, soykırım ve saldırganlık suçları - ile ilgili devletlerin insani diplomasi izlemesi üzerinde durulmuştur. Çalışmanın ilk ana bölümünde, genel olarak diplomasi özel olarak insani diplomasinin tanımı verilmiş ve karşılaştırması yapılmıştır. İkinci alt bölümde ise insani güvenlik kavramı derinlemesine incelenmiştir. İnsani güvenliğin yedi alt güvenlik kavramı tablo olarak verildikten sonra uluslararası kurumsal gelişim süreci ve Avrupa Birliği’nin bu konudaki yaklaşımı ele alınmıştır. Üçüncü alt bölüm özellikle 11 Eylül sonrası uluslararası sistemde koruma sorumluluğu-R2P kavramı bağlamında mercek altına alınmıştır. Koruma sorumluluğunun iki temel prensibi ve üç alt sorumluluğu açıklandıktan sonra 1990-2003 yılları arasında yapılan insani müdahaleler tablo halinde verilmiştir.
Çalışmanın ikinci ana bölümünde çatışma ve barış bilimleri çerçevesinde dış yardımlar üzerinde durmaktadır. Barış biliminde çatışma sonrası barış inşası (post-conflict peace building) aşamasında dış yardımlar önemli bir unsurdur. Ayrıca çatışmaların önlenmesi kavramı içinde dış yardımlar pozitif barış çerçevesinde ele alınabilir. Çatışmaların tırmanmasından önce dış yardımların bir araç olarak kullanılması ile önleyici diplomasi amacına ulaşmak mümkündür. Buzdağı yaklaşımına göre, çatışmaların açık bir silahlı çatışma haline gelmeden önce erken uyarı sistemleri ve önleyici güven arttırıcı önlemler kullanılarak çatışmanın köklerinde yer alan nedenlerine müdahale edilmesi artık daha fazla kabul görmektedir. Silahlı çatışmalar yaşandığı durumlarda ise çatışma sonrası barış inşası için dış yardımlar kullanılabilir.
Çalışmanın üçüncü bölümünde koruma yükümlülüğü ve insani diplomasi arasında ilişkiyi analiz etmek amacıyla Libya örnek olay incelenmiştir. Libya, Kosova müdahalesinden sonra R2P açısından önemlidir. Libya’daki insani müdahaleye giden süreç tarihsel olarak ele alındıktan sonra Libya R2P tecrübesinden çıkarılacak dersler sıralanmıştır. Son bölümde insani diplomasi ve koruma sorumluluğunun geleceği ile ilgili öngörüler sunulmuştur.

Türkiye, Ukrayna’da yaşanan krizle, uluslararası barış ve istikrarın korunması, Ukrayna’nın toprak bütünlüğüne saygı duyulması ve Kırım’da yaşayan Tatarların durumu gibi çeşitli açılardan ilgilendirmektedir. Kırım Tatarları ile Türkler arasındaki tarihsel ve dini yakın bağlar nedeniyle Türkiye, Kırım Tatarlarının meşru hak ve talepleri karşısında duyarlı olmak durumundadır. Bu bölümde önce Kırım ve Karadeniz bölgesi Türkiye ve Ukrayna gözünden jeo-stratejik açıdan incelenmiştir. İkinci bölüm, Kırım Krizi öncesi dönemde kamuoyunun Kırım konusundaki görüşleri, algıları, tutumları ve görüşleri sayısal verilerle ortaya konmuştur. Üçüncü bölüm, Türkiye-Ukrayna ilişkilerini özellikle Kırım Tatarları ve her iki ülkenin birlikte hareket ettikleri bölgesel kuruluşlar ve işbirliği çabaları çerçevesinde analiz edilmiştir. Dördüncü bölüm, Kırım’ın 2014 işgali öncesi ve sonrası dönemde Kırım Tatarları’nın durumunu mercek altına almıştır. Son bölüm ise Rusya’nın çifte çevreleme politikası gereği Suriye ve Doğu Akdeniz’deki askeri ve politik varlığını ve Kırım’ın işgaline Türkiye’nin verdiği olumlu ve olumsuz tepkileri okuyucuların ilgisine sunmuştur.

Avrupa Birliği tarihsel olarak barış projesi olarak görülmektedir. Çatışma çözümü ve barış yapma ve inşası, AB dış politikasının en önemli unsurlarıdır. Avrupa Çalışmaları ile Barış Bilimi ve Çatışma Çalışmaları’nın birleştirilmesi özellikle 1992 yılından itibaren Avrupa Topluluğu (AT)’dan Avrupa Birliği’ne geçiş süreci ile hız kazanmıştır. 1990’lı yıllarda Avrupa Birliği daha çok çatışmalara müdahale odaklanmıştır. Yeni milenyum ile birlikte AB’nin çatışma ve barış politikaları BM ile nasıl ortak operasyonlar yapılarak uygulandığı mercek altına alınmıştır. Bu çalışmada genel olarak AB barış ve çatışma politikaları incelenecektir.  İlk bölümde, Soğuk Savaş sonrası dönemde güvenlik anlayışının evrimleşmesi kolektif güvenlikten insani güvenlik kavramları çerçevesinde ele alınmıştır.  Kolektif güvenlik, 20 yüzyılın sonunda ortaya çıkan geleneksel olmayan çatışmaların çözümü için ortaya çıkmıştır. İnsani güvenlik ise Kosova Krizi sonrası dönemde koruma sorumluluğu (R2P) ile birlikte daha sık kullanılır hale gelmiştir. AB genel olarak barış ve çatışma politikaları özellikle AB Anlaşmaları ile daha belirgin hale gelmiştir. AB barış politikalarının incelendiği bölüm;  Avrupa Dış Eylem Servisi (EEAS),  Avrupa Güvenlik Stratejisi (ESS) ve Ortak Güvenlik ve Savunma Politikası (CSDP) odaklanmıştır. Bu bölümde, başta Balkanlar olmak üzere dünyanın diğer bölgelerinde AB’nin BM şemsiyesi altında yer aldığı barış gücü operasyonları ve tek başına yaptığı çatışma sonlandırma müdahalelerinin politik çerçevesi sunulmaktadır. AB dünyanın değişik çatışma bölgelerinde toplam 22 barış operasyonu yürütmüştür. Üçüncü bölüm, AB barış ve çatışma politikalarının değişik uygulama örnekleri arasından en önemli AB ve BM ortak barış gücü operasyonu olan Kongo Demokratik Cumhuriyeti (Congo RD)’de yapılan askeri operasyon olan Artemis Operasyonu örnek olay olarak açıklanmaktadır. Sonuç olarak, AB küresel bir çatışma yöneticisi olarak giderek artan şekilde önemli rol oynamaktadır.

Özçelik, Sezai. “İsrail-Filistin ve İsrail-Arap Çatışması”, Sertif Demir ve Oktay Bingöl (ed.), Yeni Ortadoğu: Aktörler, Dinamikler ve Denge Arayışları, Ankara: Barış Kitap, Ocak 2017. ss. 117-163. ISBN: 978-605-4728
Burada ortaya konulan çatışma haritalamasını “Çatışma Akış Şeması (ÇAŞ)” olarak tanımlamaktayız. Bu akış şeması şunlardan oluşmaktadır:
1- Çatışma Tarihi ve Çatışma Anlatısı (Narrative);
2- Çatışma Konuları
3- Çatışma Tarafları;
4- Çatışma Nedenleri ve Koşulları;
5- Çatışma Dinamiği ve Çatışma Stilleri;
6- Çatışma Bağlamı (Context) ve Çatışma Psikolojisi;
7- Çatışma Sonucu ve Müdahale Yöntemleri.
İsrail-Arap/Filistin çatışması aslında Türkiye’de ve Ortadoğu’da herkes tarafından nedeni ve çözümü belli basit bir sorundur. Bu çatışmanın basite indirgemeci yaklaşımla analizi sadece kamuoyunda değil bilim insanları, politikacılar, medya mensupları ve düşünce kuruluşlarında da yaygındır. Bilimsel analizden çok duyguların yoğun olduğu Ortadoğu deninde dünyada ilk akla gelen sorun, İsrail-Filistin ve İsrail-Arap çatışmasıdır. Aslında bu çatışmalar, temelleri tarih öncesi dönemlere dayanan, karmaşık ve kaotik yapıya sahip ve çok-katmanlı, çok-analiz düzeyli ve çok-aktörlü çatışmalar yumağıdır. Kitabın bu bölümünde, günümüzdeki adıyla İsrail-Filistin çatışmasını, barış ve çatışma bilimleri çerçevesinde yukarıda belirtilen Çatışma Akış Şeması (ÇAŞ) çerçevesinde analiz edilecektir.

BİLDİRİ ÖZETİ
Çalışmanın ilk bölümünde öncelikle Kırım ve Kırım Tatarları’nın durumu uluslararası ilişkilerin bir alt dalı olan barış bilimi ve çatışma çözümü bağlamında ele alınacaktır. Bu kısımda özellikle Kırım Tatar milli mücadelesinin şiddetsizlik (nonviolence) stratejisi kavramlarıyla analiz edilecektir. Daha sonra 18 Mayıs 1944 ‘te yaşanan Sürgün Soykırımı’ndan sonra Soğuk Savaş döneminde Kırım Tatarları’nın milli mücadelesine odaklanılacaktır. Ayrıca günümüzdeki Kırım Krizi’ne yol açan gelişmelerin daha iyi anlaşılması için Soğuk Savaş sonrası küresel politika ve dış politika analizi çerçevesinde Kırım Tatarları incelenecektir. Dördüncü bölümde, son yaşanan Kırım Krizi’nin özellikle Rusya-Ermenistan ilişkileri bağlamında bölgesel politikalara etkisi mercek altına alınacaktır. Rusya’nın “çifte çevreleme” (double containment) politikası uygulayarak, Türkiye’yi bir yandan Kırım üzerinden diğer yandan Suriye üzerinden çevrelemeyi amaçladığı gösterilecektir. Bu çifte çevrelemenin bir önemli ayağı, Rusya-Ermenistan ittifakıdır. Ayrıca İran ve Irak gibi ülkeler bu çevreleme politikasının bir parçası olduğu bu çalışmada vurgulanmaktadır. Son bölümde ise 11 Eylül sonrası dünyada küresel terörizmle mücadele söylemi ile Rusya ile ABD yakınlaşmışlardır. Bunun sonucunda Kafkasya ve Karadeniz coğrafyasında Rusya’nın özellikle Ermenistan üzerindeki etkisinin artmasının nedenleri tartışılarak Kırım’ın işgali ve ilhakına giden sürecin anlaşılması sağlanacaktır.
ANAHTAR KELİMELER / KEY WORDS
Kırım Krizi, Kırım Tatarları, Rusya, Ukrayna, Ermenistan

RUSSIAN-TURKISH AND ARMENIAN RELATION WITHIN THE AXIS OF CRIMEAN OCCUPATION IN 2014: RUSSIA’S DOUBLE CONTAINMENT POLICY

Abstract
In the first part of the study, the situation of Crimea and the Crimean Tatars has been dealt within the framework of international relations subfield of peace science and conflict resolution. In this section, the national struggle of the Crimean Tatars is especially analyzed by using the concepts of nonviolence strategy. Next, the article is focused on the national struggle of the Crimean Tatars during the Cold War era by focusing on the Crimean Tatars’ forced migration incident, namely the Sürgün Genocide on 18 May 1944. In addition, in order to understand the current Crimean Crisis, the Crimean Tatars are examined within the framework of the post-Cold War era’s global politics and foreign policy analysis. By implementing double containment policy, it is shown that Russia aims  to contain Turkey on the one hand from Crimea on the other hand from Syria. One of important bases of this policy is the Russian-Armenian alliances. Also, it is emphasized that countries such as Iran and Iraq are the part of this containment policy. In the last part, in the post-September 11 world, both Russia and the United States have become closer with the discourse of global terrorism. As a result, the reasons why Russia has increased its influence toward especially in Armenia in Caucausus and the Black Sea regions are discussed in order to understand the process of the occupation and annexation of Crimea. 

Key Words: Crimean Crisis, Crimean Tatars, Russia, Ukraine, Armenia

Onuncu bölümde, Sezai Özçelik, Japon dış politikasının 21. yüzyılda
pasifizm ile realizm arasında değişimini ele almaktadır. Japonya, dış politikasında son yıllarda proaktif çok taraflılığa vurgu yaparak Soğuk Savaş sonrası dönemde yeniden yapılanma ve dönüşüm..süreci yaşamakta dır. Güneydoğu Asya’nın en önemli bölgesel gücü olan Japonya, temelde güvenlik, savunma ve stratejik alanlarında Amerika Birleşik Devletleri’ne paralel dış politika izlemiştir. 21. yüzyıldaysa Japon dış politikasının temelinde insani güvenlik ve koruma sorumluluğu kavramları yer almakta ve Japon Kalkınma Yardımları dış politikanın en önemli aracı olarak yer almaktadır. Çek diplomasisine dayanan Soğuk Savaş dönemindeki Japon dış politikasının günümüzde Amerika ile ilişkilerini yeniden tanımladığı görülmektedir. Kitabın bu bölümünde, Japonya’nın Amerika ile ilişkileri tarihsel bağlamda ele alınarak daha çok Gaiatsu kavramı çerçevesinde ele alınmaktadır. Daha sonra Japonya’nın genel olarak Asya olarak ilişkileri özel olarak Çin ile bölgesel ve ikili düzeydeki dış politika yaklaşımları incelenmiştir.
Ayrıca Japon dış politikasında küresel ve bölgesel örgütlerin rolü
özellikle BM ve ASEAN çerçevesinde ele alınmıştır. Japonya’nın Yeni Dünya Düzeni’nde dış politikasının bir yandan Amerikan etkisinden kurtulmaya çalıştığı görülürken öte yandan başta Çin olmak üzere Rusya ve diğer bölgesel ülkelere karşı reaktif devlet politikası izlediği görülmektedir.

Uluslararası çevre rejimleri en basit anlamda sınır-aşan ve küresel boyuttaki belirli çevresel sorunlara çözüm bulmak amacıyla ortaya çıkmıştır. Çevresel sorunların iki önemli özelliği vardır. Birincisi, hiçbir ayrım gözetmeksizin tüm uluslararası topluma zarar veren etkiler doğururlar. İkincisi, hiçbir uluslararası aktör özellikle ulus-devletler bu sorunu tek başlarına çözemezler. Bu bölümde, uluslararası çevre rejimleri dört farklı uluslararası aktör bağlamında incelenecektir. İlk olarak, uluslararası ilişkilerde dört aktörün tanımı yapılıp çevresel bağlamdaki örneklerle aktörler açıklanacaktır. Uluslarararası ilişkilerde aktörler; ulus-devletler, uluslararası örgütler ve hükümetlerarası örgütler, hükümetdışı örgütler ve uluslararası sivil toplum kuruluşları ile çok-uluslu şirketler olarak sıralanmaktadır (Özçelik, 2015). İkinci olarak, dört aktörün çevre rejimlerin inşası ve işleyişinde oynadıkları roller ele alınacaktır. Üçüncü olarak, çevre rejimlerin etkinliği, rejimler-arası ve aktörler-arası etkileşim konularında dört aktörün bakış açıları mercek altına alınacaktır. Dördüncü olarak, çevre rejimlerinin değişimi özellikle dört aktörün değişimin yönü ve değişim dinamikleri gibi konularda katkıları araştırılacaktır. Son bölümde, uluslararası çevre rejimleri teorileri aktörler bağlamında ele alınacaktır.

Bu çalışma, neo-Gramşiyan ve Neo-Coxiyen hegemonya kavramının çatışma analizi ve çözümü ile barış bilimi alanlarında teorik anlamda çatışma modellerinde uygulanmasını amaçlamaktadır. Hegemonya teorileri, uluslararası sistemde barışçıl yapısal değişimlerin nasıl ortaya çıktığı konusunda çatışma analizi ve çözümü ile barış bilimine ışık tutabilir. Uluslararası ilişkiler alanında hegemonya kavramının çalışılması daha çok neo-realist hegemonik istikrar teorisi ile ilişkilendirilmektedir. Bununla birlikte, Soğuk Savaş sonrası dönemde Yeni Dünya Düzeni ile ortaya çıkan çatışma analizi ve çözümü ile barış bilimi çalışmalarında, neo-Gramşiyan ve neo-Coxiyen hegemonya kavramının teorik olarak uygulanması bu çalışmanın yenilikçi tarafı olarak ortaya çıkmakta ve Türkçe literatüre katkı sağlaması hedeflenmektedir. Neo-Gramşiyan hegemonya kavramı oydaşma, liderlik, uzlaşma gibi çatışma çözümü ve barış bilimi ile yakından ilgili kavramları kullanarak özellikle Amerikan hegemonyası altında hegemonik savaşlar yerine göreceli barışçıl yöntemlerle iki-kutuplu sistemin dönüşümünü açıklamaya yardımcı olmaktadır. İlk bölümde, neo-Gramşiyan ve neo-Coxiyen hegemonya kavramı açıklanacaktır. Gramsci’nin ortaya attığı hegemonya kavramının anlaşılması için Gramsci’nin ortaya attığı sivil ve politik toplum, pasif devrim ve tarihsel blok kavramlarının da incelenmesi ikinci bölümün konusudur. Üçüncü bölümde, Robert Cox’un neo-Gramşiyan analiz yöntemlerini kullanarak sosyal güçler, devletin şekli ve dünya düzeni kavramları tekrar tanımlanarak devlet-merkezli yerine sivil toplum merkezli uluslararası sisteme geçiş ele alınmıştır. Son bölümde ise yapısalcı çatışma analizi modelleri ile neo-Gramşiyan ve neo-Coxiyen yaklaşımlar arasındaki ilişki analiz edilmiştir.
Anahtar Kelimeler: Neo-Gramşiyan, Neo-Coxiyen, Hegemonya, Çatışma Çözümü, Uluslararası İlişkiler
THE NEO-GRAMSCIAN AND NEO-COXIAN HEGEMONY CONCEPTS WITHIN THE FRAMEWORK OF CONFLICT ANALYSIS AND RESOLUTION AND PEACE SCIENCE
Abstract: In this study, concepts of the neo-Gramscian and neo-Coxian hegemony have aimed to be applied into understanding theoretical conflict models in the conflict analysis and resolution and peace science.  Hegemony theories could shed light on how peaceful structural changes in international system can emerge conflict analysis and resolution and peace science. In the field of international relations, the concept of hegemony has mostly been associated with neo-realist hegemonic stability theory. However, in the New World Order of the post-Cold War era, this study aims to contribute the Turkish literature with its innovative side and apply the concept of the neo-Gramscian and neo-Coxian hegemony into conflict analysis and resolution as well as peace science. The concept of the neo-Gramscian hegemony can help us to explain the use relatively peaceful methods instead of hegemonic wars especially under the American hegemony by using concepts related to such concepts as consensus, leadership, reconciliation in the the conflict analysis and resolution field. In the first part of the study, the concept of the neo-Gramscian and neo-Coxian hegemony is explained. The subject of the second part is to examine Gramsci’s concepts of civil society, political society, passive revolution and historical bloc in order to understand Gramsci’s hegemony. In the third part, Robert Cox’s neo-Gramscian methods are used to examine the concepts of social forces, forms of state, and world orders to identify the transition from state-centered to civil society centered international system.  In the last part, the study analyzes the relationship between neo-Gramscian and neo-Coxian approaches and the structural conflict analysis models.
Keywords:  Neo-Gramscian, Neo-Coxian, Hegemony, Conflict Resolution, International Relations

Kitabın bu bölümünde 2014 Kırım Krizi ve Kırım’ın işgali sonrası Kırım Tatarları’nın durumu ile Türkiye’nin Kırım politikası mercek altına alınmıştır. Öncelikle Kırım yarımadasının Karadeniz bölgesi açısında uluslararası ilişkiler açısından önemi kısaca anlatılacaktır. Daha sonra Kırım Tatarları’nın işgalden sonraki üç yıllık dönemdeki durumları incelenmiştir. Kırım krizinin Kırım Tatarları üzerinde yarattığı politik, sosyal ve uluslararası etkileri ele alınmıştır. Daha sonraki bölümde Kırım’ın işgalinden önce Türkiye’nin Kırım Tatarları’na yönelik izlediği politika araştırılmıştır. Ayrıca Türkiye’nin Karadeniz bölgesi yanında Orta Avrupa, Balkanlar, Kafkasya, Ortadoğu, Güneydoğu Avrupa ve Orta Asya coğrafyalarını etkileyen Kırım’ın işgaline karşı izlediği dış politika Kırım’ın işgali sonrası dönem dikkate alınarak analiz edilmiştir. Sonuç bölümde, Kırım çatışmasına yapıcı ve kazan-kazan temelli çözüm bulunması için çatışan tarafların çok-seviyeli ve çok-disiplinli analiz yöntemleri ile çoklu-yol (multi-track) diplomasisi ile bölgesel barış politikaları ile çözüm bulabileceği öngörüsünün altı çizilmiştir.

Özçelik, Sezai. “Ortadoğu Toplumlarında İslami Çatışma Çözümü: İslami Hakemlik (Tahkim), İslami Arabuluculuk (Wasata), İslami Barış Yapma (Sulha) Ve İslami Üçüncü Taraf (Ombudsman)”, IV. ORTADOĞU'DA SİYASET VE TOPLUM KONGRESİ, Sakarya Üniversitesi ve ORMER, 10-12 Ekim 2018,
http://middleeastcongress.org/wp-content/uploads/2018/08/Kabul-Alan-Bildiriler-Accepted-Papers.pdf

CHAPTER 3- Associate Prof. Dr. Sezai Ozcelik
INSTITUTIONAL APPROACHES TO INTERNATIONAL ORGANIZATION AND GLOBAL GOVERNANCE
LEARNING OUTCOMES:
After completing this chapter, you will be able to:
1. Describe liberal institutionalism.
2. Identify international regimes.
3. Examine multilateralism and internet governance.
4. Investigate the role of epistemic communities in managing global commons.
CHAPTER OUTLINE
Introduction
Liberal Institutionalism
International Regimes
Multilateralism and Internet Governance
Epistemic Communities and Global Commons
KEY TERMS
Liberal institutionalism, international regimes, epistemic community, multilateralism, internet governance, international institutions, global commons, information governance, environmental regimes.

Özet
Ülkeleri arasında ikili düşmanlıkların olduğu, devletler arası uyuşmazlıkların zaman zaman askerî düzeyde yaşandığı ve şiddet içerikli içsel politik süreçlerin sık sık görüldüğü kıta olmasına karşın, Latin Amerika’da paradoksal olarak, Bolivya ve Paraguay arasında yaşanan 1935 Chaco Savaşı’ndan bu yana bölge-içi savaşlar görülmemiştir. Bu çalışma, Latin Amerika’da özellikle 20. yüzyılda iç politikadaki şiddet olaylarını, devletler arası çatışmaları, yapısal ve çevresel şiddeti, devlet-içi ve etnik çatışmaları incelemektedir. “Barış kuşağı” olarak anılmasına rağmen, Latin Amerika, şiddetin karmaşık şekillerde ortaya çıktığı ve yaygınlaştığı yeni bir döneme girmiştir. Bölgede yaşayan halklar için şiddetin gölgesi hayatın ayrılmaz parçası hâline gelmiştir. Bu bölümün amacı, disiplinler arası çatışma analizi ve barış bilimi yaklaşımları ile Latin Amerika’da çatışma ve şiddet hakkında devam eden tartışmalara bilimsel katkı sağlamaktır. Pax Latino Americana; kimi araştırmacılara göre, güçlü ve bağımsız devletlerin topraksal statükodan memnun olmaları ile tarihsel gelişimin sonucu oluşan bir normdur. Başka görüşlere göre, Latin Amerika barışı, dünyanın diğer bölgeleri ile kıyaslandığında anomi durumudur. Üçüncü görüşe göre, Latin Amerika’da içsel politikada yüksek derecede şiddet ve askerî darbelerin görülmesi aynı zamanda 75 yıl süren devletler arası barışın olması tarihsel paradokstur.
Anahtar Kelimeler: Latin Amerika, Çatışma, Barış, Şiddet.
Latin America Conflicts and Analyses
In Latin America, even though there has been bilateral rivalries between countries, occasionally inter-state conflicts at the military level and often violent domestic political processes, the inter-state wars have not been occurred since the 1935 Chaco War betweeen Bolivia and Paraguay. This study especially attempts to examine domestic political violence, inter-state conflicts, structural and environmental violence, intra-state and inter-ethnic conflicts in Latin America in the 20th century. Despite it has been referred as “peace zone”, Latin America has entered a new phase of violence that has emerged and spread in complex forms. The shadow of violence has become an integral part of life for the people living in the region. This chapter aims to provide a scientific contribution to the ongoing debate on conflict and violence in Latin America with interdisciplinary conflict analysis and peace intelligence approaches. According to the some researchers, Pax Latino Americana is formed as a norm with strong and independent states being satisfied with the status quo by the end of their historical development. According to other views, Latin American peace is an anomaly when compared to other parts of the world. The third approach stated that it is a historical paradox that there has been high level of violence and military clashes in internal politics and at the same time, inter-state peace during the last seventy years in Latin America.
Keywords: Latin America, Conflict, Peace, Violence.

Özet: Bu çalışmada, İslami şiddetsizlik konusu incelenmiştir. Çalışmanın ilk bölümünde, İslam’da güç ve şiddet kullanımı ile barış kavramları ele alınmıştır. İkinci bölümde, İslami şiddetsizlik ile ilgili kavramlar ele alındıktan sonra özellikle Adem’in oğulları olan Kabil ile Habil arasında yaşananlar, İslam’da kendini savunmak için bile şiddetin kullanılmayacağının delili olarak sunulmuştur. İslam’ın beş temel esasına altıncısını eklemek gerekseydi bu şiddetsizlik olabilirdi tezi savunulmuştur. İslami şiddetsizlik örnek olayları olarak, bireysel düzeyde Paştun olan Abdülgaffar Han’ın şiddetsizlik paradigmasının kurucu babası kabul edilen Mahatma Gandhi ile birlikte İslami şiddetsizlik ordusunun Afganistan’da İngiliz işgaline karşı nasıl başarılı olduğu incelenecektir. Ayrıca Filistin İntifadası ve Kırım Tatar Milli Mücadelesi İslami şiddetsizlik örnek olayları olarak analiz edilmiştir. Son olarak, İslami barış paradigması içinde merkezi konumda olması gereken İslami şiddetsizlik hakkında önerilerde bulunulacaktır.
Anahtar Kelimeler: Islam, Barış, Şiddetsizlik, Abdülgaffar Han, Filistin İntifidası, Kırım Tatarları

Kırım yarımadası, tarihi boyunca önemli jeo-stratejik, jeo-politik ve jeo-ekonomik konumu sebebi ile çatışmalara maruz kalmıştır. Kırım’ın tarihine baktığımızda Altınordu Devleti ile başlayan ve Kırım Hanlığı ile devam eden dönemde Kırım Tatarlarının hakimiyeti altına girdiği görülmektedir. 18nci yüzyılda Rusya İmparatorluğu tarafından Kırım, işgal edilmiştir. Daha sonra yüzyıl önce başlayan Sovyet Ekim Devrimi sürecinin sonunda Kırım Cumhuriyeti kurulması ile Kırım Tatarları kısa süreli olarak bağımsızlıklarını kazanmıştır. Fakat Sovyet Cumhuriyeti’nin kurulması ile Kırım Tatarları bu kez Sovyetler Birliği altında uzun süreli baskı rejimi altında yaşamışlardır. Bu baskı rejiminin en üst seviyeye ulaşması 18 Mayıs 1944 yılında olmuştur. II. Dünya Savaşı sırasında Kırım Tatarları Stalin’in emri ile bir gece içerisinde anavatanları olan Kırım’dan zorla göç ettirilmiş ve Kırım’da bir tek Kırım Tatarı kalmamıştır. Kırım Tatar Sürgünü olarak adlandırılan bu olay Kırım Tatar Soykırımı yada Sovyet Soykırımı olarak da anılmaktadır.  Soğuk Savaş’ın sona ermesi ile Kırım’a dönen Kırım Tatarları İkinci Sürgün olayı ve dördüncü “seçilmiş travma”  ile 2014 yılında Kırım’ın Rusya Federasyonu işgali sonucunda karşı karşıya kalmıştır.   

Çalışmanın ilk bölümünde öncelikle 2014 Kırım Krizi ve Kırım’ın işgali sonrası Kırım Tatarları’nın durumu ile Türkiye’nin Kırım politikası mercek altına alınmıştır. Öncelikle Kırım yarımadasının Karadeniz bölgesi açısında uluslararası ilişkiler açısından önemi kısaca anlatılacaktır.. Daha sonra 18 Mayıs 1944 ‘te yaşanan Sürgün Soykırımı’ndan sonra Soğuk Savaş sonrası döneminde Kırım Tatarları’nın özellikle 2014 Kırım’ın işgali sonrası durumu analiz edilecektir. Üçüncü bölümde, son yaşanan Kırım Krizi’nin özellikle Rusya-Ermenistan ilişkileri bağlamında bölgesel politikalara etkisi mercek altına alınacaktır. Rusya’nın “çifte çevreleme” (double containment) politikası uygulayarak Türkiye’yi bir yandan Kırım üzerinden diğer yandan Suriye üzerinden çevrelediği tezi incelenecektir. Bu çifte çevrelemenin bir önemli ayağı Rusya-Ermenistan ittifakı ve bunun başta İran olmak üzere Irak gibi ülkeleri de bu çevreleme politikasının bir parçası yaptığı bu çalışmanın temel tezidir. Son olarak, Rusya’nın çifte çevreleme politikasının en önemli ayağı olan Ermenistan’ın Kırım’ın işgaline verdiği tepki ile Dağlık Karabağ çatışmasının Kırım çatışmasıyla olan benzerlikleri ve farklılıkları analiz edilecektir. 
ANAHTAR KELİMELER: Kırım Krizi, Kırım Tatarları, Rusya, Ukrayna, Ermenistan

2014 Kırım’ın işgali ve Kırım Krizi birçok uluslararası ilişkiler uzmanı tarafından “II. Soguk Savaş” yada “Yeni Soğuk Savaş” olarak tanımlanmıştır. Bu çalışmada 2014 Kırım Krizi jeo-stratejik kavramlar ve yaklaşımlar kullanılarak açıklanarak Kosova örneğinin Kırım’a etkisi ve Rusya’nın stratejik derinlik kavramları ele alınacaktır. İlk olarak, Kırım Krizi real-politik ve jeo-politik yaklaşımlar çerçevesinde incelenecektir. Bu çerçevede Karadeniz ve Kırım bölgesinin jeo-politik, jeo-stratejik ve jeo-ekonomik önemi özellikle Türkiye, Rusya ve Ukrayna bağlamında incelenecektir. İkinci olarak, Kosova örneği derinlemesine analiz edilerek nasıl Putin Rusya’sı tarafından Kırım’ın işgaline zemin hazırlamak için kullanıldığı açıklanacaktır. Üçüncü bölümde, Rusya’nın stratejik derinliğinin Kırım’da uygulanıp uygulanmadığı mercek altına alınacak ve Putin tarafından başarılı şekilde uygulanan melez savaş (hybrid war) kavramının Kırım’da uygulanması ve buna karşı alınabilecek önlemler sıralanacaktır.  Son bölüm ise Kırım’ın işgalini Kırım Tatarları’nın bakış açısından ele almaktadır.
Anahtar Kelimeler: Kırım Tatarları, Kırım İşgali, Rusya, Ukrayna, Türkiye.

Coğrafi anlamda “bölge”, yeryüzünde kendisini çevreleyen diğer bölgelerden farklı olan, fakat kendi içinde homojen ve ortak özelliklere sahip coğrafi alan olarak tanımlanabilir. Yeryüzünde bir coğrafi alanın, bölge olarak tanımlanabilmesi için o coğrafi alan içinde bulunan ülkelerin sürekli ilişki ve belli düzeyde etkileşim içinde olması gerekmektedir. Kıtasal büyüklükte olan geniş alana sahip coğrafi bölgeler, makro bölge; küçük alanlar ise mikro bölge, olarak sınıflandırılır. Akdeniz’i, Antik Yunanlılar, η θάλασσα “Deniz” yada “Büyük Deniz”; Romalılar, Mare Magnum yani “Büyük Deniz” ve Mare Nostrum yani “Bizim Deniz”; Kartacalılar, “Suriye Denizi”; Araplar, al-Baḥr [al-Abyaḍ] al-Mutawassiṭ (البحر [الأبيض] المتوسط) “Orta (Ak) Deniz”; İslam’ın ilk zamanlarında, Baḥr al-Rūm yani Roma Denizi ve modern İbranice, HaYam HaTikhon yani “Orta Deniz” olarak adlandırmışlardır. İngilizce Mediterranean kelimesi Latince, Mediterraneanus yani Medius (Orta) ve terra (toprak, kara), anlamında yani “karaların yada dünyanın ortası” anlamına gelmektedir. 
Akdeniz’i tek bir bölge olarak ele alan yaygın görüş bulunmaktadır. Bunun yanında, heterojen olan bölgeyi, sert güvenlik konularının öncelikli olduğu Doğu Akdeniz  (Maşrık) ve yumuşak güvenlik konularının tartışıldığı Batı Akdeniz (Magrep) olarak ikiye ayırmak mümkündür. Kuzey Akdeniz sahilleri, ekonomik ve politik olarak temelde Avrupa Birliği üyesi ülkeler ve askeri olarak NATO egemenliğinde iken Güney ve Doğu Akdeniz sahilleri ise politik, ekonomik, sosyal ve kültürel olarak devrimsel ve kaotik dönüşümler yaşamıştır. Akdeniz politikasını onu çevreleyen Kafkasya, Orta Asya, Balkanlar, Kuzey Afrika, Karadeniz, Orta Doğu, Körfez ülkeleri, Güney Avrupa gibi diğer bölgeleri kapsayacak şekilde bütüncül yaklaşım olmadan ele almak yanlış olacaktır.
Amerikalıların Akdeniz’e bakış açısını iki yüz yıl önce Dışişleri Bakanı olan John Jay şu şekilde özetlemiştir: “Akdeniz, geçmişin okyanusudur. Atlantik, günümüzün okyanusudur. Pasifik, geleceğin okyanusudur.”  Dünyanın altıncı ekonomisi California’nın olması ve Çin gibi dünyanın hegemonu olan gücün Pasifik’e kıyısı olması Jay’in ortaya attığı kehanetin gerçekleştiğini bir anlamda göstermektedir.
Kitabın bu bölümünde, Amerika’nın Akdeniz havzasında izlemiş olduğu dış politika anlatılacaktır. İlk olarak, bölge, Akdeniz Ortak Alanı çerçevesinde kavramsılaştırılacaktır. Bu analiz, genel olarak politik, güvenlik, ekonomik, siyasi ve kültürel alanlara dönük olarak yapılmıştır.  İkinci olarak, ABD’nin Akdeniz genel politikası ele alınmıştır. Daha sonra güvenlik çerçevesinde Amerika’nın Akdeniz politikası incelenmiştir. Bu bölümü takiben, Türkiye’nin Amerikan Akdeniz politikası içersindeki rolü ve stratejik konumu tartışma konusu yapılmıştır. Sonuç bölümünde ise özellikle Akdeniz ortak alanında, son dönemde yaşanan gelişmelerin Amerikan dış politikasındaki yeri konusunda öngörüler sunulmuştur.

Kıbrıs adası taşıdığı stratejik önem nedeniyle yüzyıllar boyunca İngiltere’nin odak noktası olmayı başarmıştır.  Akdeniz’e kıyısı olan Güney Kıbrıs Rum Yönetimi, Suriye, Lübnan, İsrail, Filistin, Mısır, Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti ve Türkiye kadar, Doğu Akdeniz’e doğrudan kıyısı olmayan İngiltere’de Akdeniz’in petrol ve doğalgaz zenginliklerinden pay almak istemektedir.  Zira İngiltere, 1960 Londra ve Zürih Antlaşmaları ile Kıbrıs adası üzerinde iki egemen askeri üs elde etmeyi başarmıştır.
Bu çalışmanın amacı, İngiltere’nin bu iki askeri üssün varlığına dayanarak Akdeniz’de denizalanı iddiasında bulunup bulunamayacağı ve dolayısıyla petrol ve doğalgaz aramalarında söz sahibi olup olamayacağı noktasındadır. Çalışmanın ilk bölümünde askeri üsler ve uluslararası hukuk konularında özet bilgi verilecektir. Daha sonra İngiliz askeri üsleri konusunda genel bilgi verildikten sonra İngiliz askeri üslerinin hukuki statüsü, Kıbrıs’ın Kurucu Sözleşmeleri ve Ek metinleri incelenerek tartışılacaktır. Bu incelemeleri takiben, İngiliz üslerinin gerçekten jui jeneris bir statüye sahip olup olmadığı ve gerekçeleri incelenecektir. Sonuç olarak, egemen İngiliz askeri üslerinin Doğu Akdeniz’de olası denizalanı iddiasının sonuçları, kurucu antlaşmalar ve üslerin hukuki statüleri değerlendirilerek sonuçlandırılacaktır.

Latin America is relatively one of the least conflict-ridden regions in the world. It is a relatively peaceful continent. South America has especially been one of the most peaceful places in terms of the absence of direct violence and interstate wars. There have been bilateral or trilateral conflicts between the neighbors. But the most conflicts in Latin America is categorized under internal and intra-state conflicts. Since the 1935 Chaco War between Paraguay and Bolivia, inter-state conflicts have rarely occurred among the Latin America countries. Also, the longest interstate dispute in the worldhas been happened in Latin America between Ecuador and Peru, which started in 1809 and finished in 1998. War has been the exception rather than the rule since 1883 in Latin America. The last inter-state conflict in the region was the Falkland/Malvinas War between an outside power and a regional middle power, namely the Great Britain and Argentina.
This chapter seeks to explain the shift in Latin America’s level of conflict and internal violence relative to other regions in the world. It examines a single regional subsystem, Latin America within the framework of conflict and peace as well as the role of the United Nations. First, it aims to shed lights on main transformations and changes in terms of political, economic, social and cultural issues in Latin America. Second, the concept of the zone of peace is examined within the context of Latin America. The main activities of the United Nations in relation to conflict and peace are investigated in the third section. In conclusion, it underlines the lessons learned from conflict and peace processes in Latin America.

LEARNING OUTCOMES:
After completing this chapter, you will be able to:
1. Identify international security and security studies in the 21st century.
2. Describe the concept of international security.
3. Investigate peace studies and conflict resolution.
4. Examine current and future global threats/challenges.

CHAPTER OUTLINE
Introduction
International Security and Security Studies in the 21st Century
What is security?
Peace Studies and Conflict Resolution
Current and Future Global Threats / Challenges
KEY TERMS
International Security, Security Studies, Peace Studies, Conflict Resolution, Global threats, Collective Security, Human Security, Responsibility to Protect, Conflict Theories, Conflict Intervention.

Bu çalışmada, Latin Amerika ülkelerinin Filistin politikası ele alınacaktır. Genel olarak, Soğuk Savaş dönemi için, Latin Amerika ve Ortadoğu bölgelerinin karşılaştırmalı analizi  yapılacak ve daha sonra iki bölgenin benzer ve farklı yönleri sıralanacaktır. İkinci olarak, Arap-İsrail ve Filistin-İsrail çatışması, Latin Amerika bağlamında incelenecektir. Bu bölümde genel Latin Amerika bölgesi yanında, Küba ve Brezilya gibi ülkelerin Filistin-İsrail çatışmasına yaklaşımı mercek altına alınacaktır. Üçüncü bölümde Filistin ve Latin Amerika ilişkileri incelendikten sonra, diğer bölümde İsrail-Latin Amerika ilişkileri, hem genel anlamda, hem İsrail-Filistin çatışması bağlamında araştırılmıştır. Sonuç bölümünde ise İsrail-Filistin çatışmasının Latin Amerika’ya yansımaları, Soğuk Savaş sonrası dönem bazında, günümüzde özellikle Trump dönemi çerçevesinde analiz edilecektir.

Bu çalışma, neo-Gramsciyen  ve  neo-Coxiyen  hegemonya  kavra-mının çatışma analizi ve çözümü ile barış bilimi alanlarında teorik an-lamdaçatışma modellerinde uygulanmasını amaçlamaktadır. Hege-monya teorileri, uluslararası sistemde barışçıl yapısal değişimlerin na-sıl ortaya çıktığı konusunda çatışma analizi ve çözümü ile barış bili-mine ışık tutabilir. Uluslararası ilişkiler alanında hegemonya  kavra-mını çalışılması daha çok neo-realist hegemonik istikrar teorisi ile iliş-kilendirilmektedir. Bununla birlikte, Soğuk Savaş sonrası dönemde Yeni Dünya Düzeni ile ortaya çıkan çatışma analizi ve çözümü ile barış bilimi  çalışmalarında  neo-Gramsciyen  ve  neo-Coxiyen  hegemonya kavramının teorik olarak uygulanması bu çalışmanın yenilikçi tarafı olarak ortaya çıkmakta ve Türkçe literatüre katkı sağlaması hedeflen-mektedir. Neo-Gramsciyen hegemonya kavramı oydaşma, liderlik, uz-laşma gibi çatışma çözümü ve barış bilimi ile yakından ilgili kavramları kullanarak özellikle Amerikan hegemonyası altında hegemonik savaş-lar yerine göreceli barışçıl yöntemlerle iki-kutuplu sistemin dönüşü-münü açıklamaya yardımcı olmaktadır. İlk bölümde, neo-Gramsciyen ve  neo-Coxiyen  hegemonya kavramı açıklanacaktır. Gramsci’nin or-taya attığı hegemonya kavramının anlaşılması için Gramsci’nin ortaya attığı sivil ve politik toplum, pasif devrim ve tarihsel blok kavramları-nın da incelenmesi ikinci bölümün konusudur. Üçüncü bölümde, Ro-bert  Cox’un neo-Gramsciyen  analiz  yöntemlerini  kullanarak  sosyal güçler, devletin şekli ve dünya düzeni kavramları tekrar tanımlanarak devlet-merkezli yerine sivil toplum merkezli uluslararası sisteme geçiş ele alınmıştır. Son bölümde ise yapısalcı çatışma analizi modelleri ile neo-Gramsciyen  ve  neo-Coxiyen yaklaşımlar arasındaki ilişki analiz edilmiştir. Anahtar  Kelimeler:Neo-Gramsciyen,  Neo-Coxiyen,  Hege-monya, Çatışma Çözümü, Uluslararası İlişkiler

Göç kavramı, küreselleşme ile birlikte çağdaş toplumların temel konularından biri olmuştur. Göçün nedenleri ve sonuçları, devamlı değişmekte ve çoktürel (heterojen) özellikler göstermektedir. Göç hikâyeleri, birçok insanın hayatındaki tecrübelerin bir parçasıdır. Kırım ve Romanya’dan göç eden Kırım Tatarı ailenin mensubu ve göç olgusunun sonuçlarını üçüncü nesil olmama karşın bireysel düzeyde yaşamış biri olarak, bu çalışma kişisel olarak da önemlidir (Özçelik, 2015, 2010). Karşılıklı bağımlılığın arttığı ve küreselleşmenin doruk seviyesine eriştiği günümüz dünyasında, uluslararası göç, günlük hayatımızı etkileyen sosyal bir gerçekliktir. Akademisyenler, politika yapıcılar ve kamuoyu bu konu hakkında daha fazla durmakta ve iç çatışma, güvenlik ve göç ilişkisinin incelenmesine daha fazla vurgu yapmaktadır. Modern ulaşım olanakları insanların daha kolay, ucuz ve hızlı şekilde bir yerden başka yere iş, eğitim, yeni fırsatlar ve daha iyi hayat şartları nedenleriyle yer değiştirmesini olanaklı hale getirmiştir. Fakat iç savaş, ulus-içi ve uluslararası çatışmalar, fakirlik, eşitsizlik ve ekonomik geri kalmışlık gibi nedenlerden dolayı insanların göç etmesi nitel ve nicel olarak artış göstermiştir. Göç olgusu, iki tarafı keskin bıçak gibi, hem yararlı hem de zararlı olabilir. Göçün pozitif sonuçları arasında göçmenlerin göç alan ülkelerin işgücü, vergi ve sosyal güvenlik sistemine katkı sağlaması ve girişimci göçmenlerin iş yaratması sayılabilir. Yeni gelen göçmenler, topluma taze kan ve dinamizm sağlar, toplumların bilim ve teknoloji alanlarında gelişmişliğini arttırır ve kültürel çeşitliliği zenginleştirir. Göçün negatif sonuçlarından birincisi, ev sahibi toplumlarda göçmenlere karşı önyargı, yabancı düşmanlığı, ırkçılık, basmakalıp yargılar, etnik-bencillik ve ötekileştirme gibi süreçlerin yaygınlaşmasıdır. Bir diğer negatif sonuç, ekonomik krizlerin en çok göçmenleri etkilemesidir. Uzun ve kötü çalışma koşulları ve düşük ücretler göçmenleri ekonomik, sosyolojik ve psikolojik olarak kötü şekilde etkiler. Göç ettikleri toplumlarla başarılı şekilde bütünleşemeyen göçmenler, küresel terörizmin parçası haline gelebilirler. Realistik grup çatışması teorisine göre, göçmenler ekonomik, kültürel, dinsel ve kimliksel tehdit unsurları olarak görülürler. Ev sahibi ülkelerde iş olanaklarını azalttıkları ve sosyal devlet olanaklarını suiistimal ettikleri iddialarına maruz kalırlar. Ev sahibi ülke vatandaşları, göçmenlere karşı ötekileştirme, etnik-ben merkezcilik, günah keçisi, yansıtma, negatif tutumlar, önyargılar, basma kalıplar, düşman imajı, insandışılaştırma (de-humanization), şeytanlaştırma, yabancı düşmanlığı v.b. gibi sosyo-psikolojik süreçler sonucu düşmanlaştırır, yabancılaştırır ve ötekileştirir. Bunun sonucunda çatışma ortamı doğar.

• AB eğitim politikası nedir?
• AB eğitim politikası mı? Eğitimin Avrupalılaşması mı?
• Beşikten mezara hayat boyu öğrenim. Informel eğitim. Nonformel eğitim
• AB Yükseköğretim Anayasası nedir?
Dünyadaki ülkelerin son yıllarda en önem verdikleri politika alanlarından biri, eğitim politi-kasıdır.  Avrupa Birliği (AB)’ni oluşturan 28 üye birçok politika alanında yetkileri ulusüstü kurumlara devretmiştir. AB için eğitim, ulusüstü özelliklerinin az fakat ulusaşırı özelliklerinin giderek arttığı politika alanı olmuştur. Bunun nedeni, küreselleşme ile birlikte eğitimin Birlik kurumları etkisinin artmasına karşın Avrupa Eğitim Alanı (AEA) kavramının tüm Avrupa çapında eğitim politikaların uygulanmasında temel kavram olmasıdır.
AB içinde tüm ülkelerin en önemli verdiği politika alanlarından biri, eğitim politikasıdır. Her AB üyesinin eğitim sistemi, yapısı ve politikaları farklılıklar gösterir. AB üye ülkeler arasında eğitim politikalarını uyumlaştırmak için üye ülkelerin bir araya geldikleri ve görüş alışverişinde bulundukları forum formatı kullanılır. AB bütünleşmesi ve derinleşmesi süreçlerinde birçok alanda direktifler, yönetmelikler ve AB yasal düzenlemeleri ile politikalar belirlenirken eğitim politikalarının içeriği ve organizasyonun belirlenmesi Brüksel ile işbirliği yapılarak üye ülkeler tarafından özgür şekilde belirlenmektedir. 1992 Maastricht Antlaşması ve Tek Pazarın kurulması ile eğitim AB politikalarından biri haline gelmiştir.
AB eğitim politikası yerine “eğitimin Avrupalaşması” yada “Avrupa Eğitim Alanı” (AEA) inşasından söz etmek daha yerinde olacaktır.  Son yıllarda küreselleşmenin eğitim alanına yansıması eğitimin uluslararasılaşması ile olmuştur. AB eğitim politikası, sadece eğitim boyu-tuyla değil disiplinlerarası yaklaşımla ele alınmalıdır. Avrupa vatandaşlığı ve Avrupa kimliğinin oluşumu, inşası ve gelişiminde temel politika aracıdır. Bu politika ile Birlik sınırları içinde yaşayanların ortak Avrupa kültürü konusundaki farkındalıkları arttırılmaktadır. Birliğin ulusüstü özelliği de insanların eğitim alanında serbest dolaşımı yoluyla vurgulanmaktadır.
AB eğitim politikasının belirlenmesinde Mart 2000’de yapılan Lizbon AB Konseyi toplantısı önemli dönemeçlerden biridir. Avrupa’nın 2010 yılına kadar dünyanın en dinamik, en reka-betçi ve bilgiye dayalı ekonomisi haline getirilmesi için “Lizbon Eğitim Stratejisi” kabul edilmiştir.  Lizbon Eğitim Stratejisinin dört önemli amacı vardır:
• Eğitim ve mesleki eğitimin kalitesinin iyileştirilmesi,
• Hayat boyu öğrenmenin AB vatandaşlarının hepsi için erişilebilir olması,
• Üye ülkelerinin eğitim sistemlerinin dış dünya gerçeklerine uygun ve daha açık hale geti-rilmesi,
• Eğitimin temel amacının AB vatandaşlığı ve sosyal uyumun etkin hale getirilmesi olması. 
Bu strateji ile daha iyi ve daha fazla iş imkânları ortaya çıkacak ve sürdürülebilir ekonomik büyüme ve bütüncül toplumsal uyum AB içinde sağlanmış olacaktı. On yıl sonra yapılan 2010 AB Lizbon Zirvesi’nde küreselleşme olgusuna paralel olarak Avrupa Konseyi “daha çok ve daha iyi iş ve sosyal bütünlüğün sağlandığı, sürdürülebilir ekonomik büyümeyi gerçekleştire-bilen, dünyanın rekabet gücü en yüksek ve en dinamik bilgiye dayalı ekonomisi” olmayı he-deflemiştir. 
Bu bölümde AB’nin beşikten mezara kadar tüm vatandaşlarının hayatlarına dokunan ve son dönemde Beyond AB2020 ile yenilikçi politikalar ve öncelikleri öne çıkaran eğitim politikası ele alınacaktır. Bu bölümde ilk önce eğitim paradigması olarak hayat boyu öğrenme açıklan-mıştır. Daha sonra AB eğitim politikasının tarihsel gelişimi açıklanmıştır. Bölümün ilerleyen kısımlarında AB eğitim politikası AB kurumları bağlamında ele alınmıştır. Son yıllarda eğitim politikasında gelişmeler ele alınırken bu kitabın hedef kitlesi olan üniversitelerin gelişmesine etki eden Bologna Süreci ve Avrupa Kredi Transfer Sistemi (AKTS) incelenmiştir. AB üyeleri, aday ülkeleri ve hatta komşuluk politikası ülkelerini de içine alacak şekilde insanların günlük hayatlarında etkisi olan AB eğitim programları örneğin Erasmus kısaca açıklanmaya çalışılmıştır. Bu noktada AB için çok önemli olan ve ülkemizde üyelik süreci ile daha sıklıkla tanıştığımız kısa süreli kurslara ve AB eğitim programlarına da değinilmiştir. Son yirmi yıl içinde AB eğitim politikasını yönlendiren Lizbon Stratejileri açıklandıktan sonra Avrupa Eği-tim Alanı (AEA) hakkında bilgi verilmiştir.

Ege Denizi , coğrafi konumu, yeryüzü şekilleri ve dağılımı itibarıyla  Akdeniz havza-sında kendisine münhasır özelliklere sahip olan, Karadeniz ve Doğu Akdeniz arasında yer alan önemli bir su yolunu oluşturmaktadır . Ege Denizi, kıyıdaş ülkeler olan Türkiye ve Yunanistan arasındaki ikili ilişkiler dışında, Karadeniz’e kıyısı bulunan ülkelerin açık denizlere ulaşımı ve büyük devletlerin küresel güvenlik politikalarını ve stratejik çıkarlarını da ilgilendirmektedir. Dolayısıyla Ege Denizi’nin jeopolitik ve jeostratejik önemi, bu bölgeye kıyıdaş ülkeler ve diğer ilgili devletler nezdinde, Ege'yi dış politika yapımında bir değişken olarak ön plana çıkarmaktadır. Tarihsel süreçte Akdeniz’deki güçler dengesi temelinde ortaya çıkan çatışma alanları ve çeşitli askeri ittifak arayışları, Ege Denizi’ne özgü sorunların süreğenleşmesine ve bölgesel istikrarsızlığa neden olmuştur. II. Dünya Savaşı sonrası dönemde ise Ege Denizi’ndeki anlaşmazlıklar daha çok Türkiye-Yunanistan ilişkileriyle özdeşleşmiş, büyük devletlerin Akdeniz’de çıkar çatışması da iki komşu devletin Ege anlaşmazlıklarına ilişkin tezleri üzerinden şekillenmektedir. Yanı sıra Ege Denizi, Arap Baharı sonrası Ortadoğu’da yaşanan kargaşa ve istikrarsızlık nedeniyle, Avrupa’ya doğru yönelen sınır aşan düzensiz göç dalgası için bir geçiş güzergâhı olmuştur. Aynı şekilde, Doğu Akdeniz’de İsrail-Kıbrıs-Mısır üçgeninde keşfedilen hidrokarbon zenginliklerin Avrupa’ya nakledilmesi hususunda da Ege Denizi’nin bir transit boru hattı güzergâhı olarak kullanılması beklenmektedir. 
İngiltere açısından Ege Denizi, 18. ve 19. yüzyıllarda Britanya İmparatorluğu’nun de-niz alan hâkimiyeti sayesinde uluslararası ticaret yollarının güvenliği ve kolonilerden impara-torluğa ulaşımı sağlamak adına, İngiltere’nin Yakın Doğu siyasetinin önemli bir bileşeni ol-muştur. Özellikle Hindistan’ın işgaliyle birlikte İngiltere’nin Akdeniz havzasına açılan İstan-bul, Çanakkale ve Cebelitarık boğazlarıyla, Kıbrıs ve Mısır'a olan ilgisinin artmasına neden olmuştur. Ne var ki II. Dünya Savaşı ve Soğuk Savaş dönemiyle birlikte dünya siyasetindeki başat rolü düşüşe geçen İngiltere’nin yerini, uluslararası ve bölgesel sorunlara müdahil olma açısından Amerika Birleşik Devletleri (ABD) alırken; İngiliz dış siyaseti, İngiltere’nin yeniden şekillenen ikincil rolüne de uygun olarak Avrupa’nın güvenlik şemsiyesi ve ekonomik örgütlenmesi çerçevesinde biçimlenmiştir. Bu bölümde, ilk olarak, Ege’de var olan güncel sorunlar ve anlaşmazlıkların ortaya çıkış süreçlerinde (bilhassa 19. yüzyılda ve 20. yüzyılın ilk yarısında) İngiltere'nin rolüne değinilmektedir. Ardından II. Dünya Savaşı sonrası dönemde İngiltere’nin süregelen Ege anlaşmazlıkları karşısında üstlendiği rol ve dış siyaset pozisyonları değerlendirilmektedir.

Doğu Akdeniz olarak tanımlanan bölge, tarihsel olarak ilgi odağı olma konumunu, 20. Yüzyılın başından itibaren enerji kaynaklarını içinde barındıran Orta Doğu havzasına komşu olmakla bugün de sürdürmektedir. Bölgenin sahip olduğu ekonomik ve ticari potansiyel, deniz havzasında keşifleri yapılan hidrokarbon kaynakları sayesinde sadece kıyıdaş ülkelerin değil aynı zamanda ABD, AB, Rusya ve İngiltere’nin de Doğu Akdeniz’e ilgilerinin yoğunlaşmasını sağlamaktadır. 
Doğu Akdeniz havzasının en uzun deniz sınırlarına sahip ülkesi olan Türkiye, hem kendisinin hem de Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nin bölgedeki doğal kaynakların hakça paylaşımındaki konumunu sürdürme çabası içindedir. 1571’den itibaren Kıbrıs’ta var olan Türkler, 1878 yılında adanın Osmanlı yönetimince Britanya İmparatorluğu’na kiraya verilmesinden sonra 1914 yılında tamamen kaybettiler. Osmanlı Devleti Kıbrıs’ı Akdeniz hakimiyeti için gereksinim olduğu için fethetmişti. 307 yıl boyunca kontrolü altında tuttuğu adayı hem ticari hem de askeri olarak kritik bir konumda görmüştür.
Kıbrıs sorunu yanında Türk-Yunan düşmanlığı konuları Ege Denizi Uyuşmazlıkları ve Batı Trakya ve İstanbul’da yaşayan Türk ve Yunan azınlıkların sorunlarıdır. Bu sorunlara ek olarak 1980 ve 1990’lı yıllarda Avrupa Birliği süreçleri ile PKK terör örgütünün Yunanistan ile yakın ilişki kurması öne çıkan konular olmuştur.Ege Denizi’ndeki Türk-Yunan çatışma konularını yedi alanda incelemek mümkündür: (1) Kıta sahanlığı, (2) Kıta sahanlığı derinliği, (3) Türk ve Yunan hava sahasının derinliği, (4) Doğu Ege Adaları ve Oniki Ada’nın silahlandırılması, (5) Kardak/İmia adacıkları ve gri alan sorunları, (6) Uçuş Bilgi Bölgeleri (FIRs) hak ve sorumlulukları ve (7) Ege Denizi’nde NATO operasyonel kontrolü
Osmanlı Devleti’nden kiraladığı Kıbrıs’ı ilhak ederek 1954 yılına kadar egemenliği altında tutan İngilizler, adanın tamamen Rumların denetimine girmesini önlemek maksadıyla Türkiye’yi sürece dahil ederek, Londra ve Zürih Anlaşmaları ile adadaki askeri üslerini garantiye alarak varlığını sürdürmeye devam ettiler. Kıbrıs adasında halen İngiltere’nin Ağratur ve Dikelya bölgelerinde iki tane Egemen Askeri Üsleri bulunmaktadır.  Lozan Antlaşması’yla Kıbrıs adasındaki egemenlik hakları resmen sona eren Türkiye, İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra dünyada yankı uyandıran self determinasyon akımının etkisiyle Kıbrıs’ta yaşanan gelişmelerle yakından ilgilenmeye başladı. Adada yaşanan Rum-Türk çatışması ve Türklerin Rumlar tarafından baskılara maruz kalması üzerine sorunun tarafı olan Türkiye, 1974 yılında Kıbrıs’a askeri müdahalede bulundu.
Türkiye’nin dış politikası derinden etkileyen Kıbrıs Barış Harekâtı, Türk-Yunan ilişkilerinde kırılmalara yol açarken özellikle iki ülke ilişkilerinde geçmişte üzerinde fazla durulmayan meseleler yeni ihtilaflara ve gerginliklere yol açmaya başladı. Ege Denizi’nde gerçekleşen bir dizi ihtilafın sadece iki ülke ilişkilerini değil, ABD ve Avrupa Birliği ile ilişkileri de etkilemesi, bölgeye yönelik olarak Türkiye’nin izlediği politikayı incelemeyi zorunlu kılmaktadır.  Bu bağlamda bu çalışma, Kıbrıs Barış Harekâtı’na giden süreçte ve sonrasında Türkiye’nin Ege denizine ilişkin izlediği politikayı kronolojik olarak irdelemektedir. Kıbrıs ve Ege Denizi’nin Türk jeopolitiği açısından önemi vurgulandıktan sonra Türkiye’nin Kıbrıs meselesiyle koşut giden Ege Denizi’ndeki ihtilaflarla ilgili yürüttüğü politikalar analiz edilmektedir.

SUNUŞ
Çatışma analizi ve çözümü Türkiye’de son yıllarda önemi artan bir disiplin olmuştur. Özellikle Sabancı Üniversitesi’nin 1990’lu yıllarda Çatışma Analizi ve Çözümü yüksek lisans programını başlatması ile bu alanla ilgili bilimsel çalışmalar hızlı şekilde artmıştır. Bu kitabın amacı, uluslararası çatışmaların analizi ve çözümü konusunda bilimsel kitap eksikliğini gidermek ve özellikle Türkçe olarak alana katkıda bulunmaktır. Daha önce farklı kitap çalışmalarına yapılmış olan çalışmalar tek bir kitap altında toplanarak özellikle lisans ve yüksek lisans düzeyinde başta öğrenciler olmak üzere akademisyen ve araştırmacıların çatışma analizi ve çözümü ile barış bilimi alanındaki bilimsel çalışma ihtiyacı karşılanmaya çalışılmıştır.
Aslında bu geç kalmış bir çalışmadır. Çatışma analizi ve çözümü ile barış bilimi ile tanışmam tamamen yurtdışına 1416 burslusu ile gitmem ile başladı. Mülkiye gibi köklü bir okuldan mezun olmama karşın bu disiplinle tanışmam yüksek lisansımı yaptığım American Üniversitesi’nde başladı. Yüksek lisansın zorunluluklarından biri olan stajımı Nonviolence International’da yaparken İslamik Şiddetsizlik (Nonviolence) ile karşılaşmamın ardından çalıştığım alanı bireysel olarak içselleştirdim. Derinden etkilendiğim Mahatma Gandhi yanında şiddetsizliği uygulayan Kırım Tatar yolbaşçısı Mustafa Abdülcemil Kırımoğlu’nun öğretilerine uygun olarak 1997 yılından başlayarak 2016 yılına kadar pesce-vejeteryan yaşam biçimini benimsedim. Hayatımızın her alanında savaş tam tamların çaldığı son yıllarda bu çalışma sadece akademik değil bireysel yaşamım açısından önemli dönüm noktalarından biri olacaktır. Kitapta bu yüzden şiddetsizliği savunan Kırım Tatarları hakkında iki bölüm bulunması yanında Türkiye açısından önemli konulardan biri olan Kürt çatışması da ele alınmıştır. Ayrıca İslami barış paradigması altında İslami Çatışma Çözümü, İslami arabuluculuk (wisata), İslami barış yapma (sulha), İslami üçüncü taraf (ombudsman) ve İslami şiddetsizlik ile ilgili bölümler de eklenmiştir.
Bu çalışma çatışma ve barış çalışmaları disiplinin bir öğrencisi olarak yazılmıştır. Bu alanla tanışmam 1996 yılında Milli Eğitim Bakanlığı’nın bursu ile yüksek lisans ve doktora yapmak amacı ile Amerika Birleşik Devletleri’nde bulunmam ile başladı. Bu disiplinin Türkiye’de gelişmesi ve Türkçe kaynakların çoğalması gerekmektedir. Bu çalışma uluslararası ilişkiler bilim dalında çatışmaların farklı bir paradigma ile analiz edilmesi ve çözüm yollarının belirlenmesine de yardımcı olacağı düşünülmektedir. Kitap;  uluslararası  ilişkilerde  barış bilimi, çatışma analizi ve çözümü, savaş ve güvenlik  alanlarına  yönelik  teorik  yaklaşımları,  ilgili  uygulama  ve çatışma örneklerini inceleyen bölümlerden oluşmaktadır. Kitabın özelliği bir yandan Sandole’nin Üç Sütün Çatışma Haritalama yöntemini her bölümdeki çatışmalara bir şekilde uygulayarak bütüncül yaklaşım sunması öte yandan her bölümün diğer bölümlerden bağımsız olarak okunmasını sağlayabilmesidir.
2014 yılından itibaren Ankara Üniversitesi Latin Amerika Çalışmaları Merkezi (LAMER)’de yüksek lisans dersleri vermeye başladım. Türkiye’de Latin Amerika konusunda tek yüksek lisans programında Latin Amerika alanında Türkçe yayınların az olması bu kitabın bir bölümünün Latin Amerika bölgesindeki çatışmaların genel olarak analiz edilmesine ayrılmasını gerekli kılmıştır. 
Bu kitabın yazılmasında ilk olarak bana her zaman destek olan ve yardımlarını esirgemeyen Gazi Üniversitesin Gazi Eğitim Fakültesi Okul Öncesi Eğitimi ABD ve Çocuk Gelişimi ABD’larında öğretim üyesi olan eşim Prof. Dr. Ayşe Dilek Öğretir Özçelik’e derin şükranlarımı ve teşekkürlerimi sunmak isterim. Ayrıca bana yaşama sevinci ve çalışma azmi veren ve bu kitabı yazarken kendilerine ayırmam gereken zamandan fedakârlık yapan çocuklarım Dilay, Beril ve Sinan Batu’ya teşekkürü bir borç bilirim. Umarım hayatlarının bu döneminde bilimsel çalışma adına onlarla birlikte olamamızı gelecekte bu kitap ile hatırlayacaklardır. Bu kitabın ortaya çıkmasında eğitim almamda büyük desteği olan rahmetli babam Fedai Özçelik ile 65 yaşına kadar öğretmenlik yapan, çalışma azmi ve disiplini kazanmamı sağlayan annem Gülten Özçelik’i unutmam mümkün değildir. 
100’ün üzerinde  yakın makale, kitap bölümü ve bildiriden oluşan bilimsel çalışmama sanal ortamda ulaşmak isteyenler https://karatekin.academia.edu/SezaiOzcelik ve https://www.researchgate.net/profile/Dr_Sezai_Ozcelik websitelerini ziyaret edebilirler.
İLK SÖZLER
Bu kitap,  daha önce Nobel yayınevi tarafından yayınlanmış çalışmaların bir araya getirilmesi yanında yeni çalışmalara da yer vermektedir. Çatışma analizi ve çözümü alanında son on beş yılda yaptığım ve önem verdiğim bilimsel çalışmaların toplu olarak özellikle lisans, yüksek lisans ve doktora öğrencileri ile akademisyenlerin kullanımına sunmak temel amaç olmuştur. Çatışma analizi ve çözümü disiplini, uluslararası çatışmalardan bireysel çatışmalara kadar tüm sosyal çatışmalara uygulanması mümkün olan ve disiplinlerarası özelliği fazla olan göreceli olarak Türkiye’de yeni bir disiplindir. Bu disiplinin diğer bir özelliği teorik ve metot yanında pratik uygulamalara da önem vermesidir. Dünyada bu konuda doktora derecesi veren sayılı üniversiteler dışında özellikle yüksek lisans ve lisans düzeyinde özellikle Amerika’da birçok üniversitede bölümler bulunmaktadır. Türkiye’de ise Sabancı Üniversitesi’nde yaklaşık 10 yıldır sürdürülen İngilizce yüksek lisans programı yanında Ankara Sosyal Bilimler Üniversitesi’nde İngilizce olarak yüksek lisans programı bulunmaktadır. Uluslararası İlişkiler bölümlerinde ise zorunlu ders olarak Çankırı Karatekin Üniversitesi’nde okutulmuştur. Bu kitabın amacı çatışma analizi ve çözümü disiplinine katkı sağlamaktır. 
Kitabın ilk bölümünde çatışma ve barış kavramlarını uluslararası ilişkiler çerçevesinde ele almıştır. İlk olarak, uluslararası çatışmalarda barışın tesisi kavramı mercek altına alınırken Soğuk Savaş sonrası dönemdeki çatışmaların özellikleri açıklanmıştır. Çatışma çözümü ve barış tesisi ile ilgili sınıflandırmadan bahsedilmiş bu başlık altında alt tipolojik çatışma çözümü ve barış tesisi çeşitleri başlıklar halinde verilmiştir. Çatışma eğrisi diyagramı, çatışmanın başlangıcı öncesi evresinden başlarak çatışma tırmanması ve çatışma düşüşü aşamaları çatışma ve barış evreleri olarak okuyuculara sunulmuştur. Daha sonra çatışmanın önlenmesi kavramı açıklanarak çatışma önleme ve yapısal önleme üzerinde durulmuştur. Ayrıca Birleşmiş Milletler (BM) ve Avrupa Birliği (AB) özelinde çatışma önlemenin nasıl tanımlandığı ve iki uluslararası kuruluş arasındaki işbirliği özetlenerek çatışma önlenmesi ve koruma sorumluluğu (R2P) kavramları irdelenmiştir. BM barış güçlerinin etkinliği ve yeterliliği uluslararası çatışmaların önlenmesinde rolü rakamlar verilerek incelenmiştir. BM barış güçlerinin etkinliğini arttırmak için “hızlı ve acil müdahale gücü” oluşturulması örneklerle açıklanarak önleyici diplomasinin etkinliğini arttırmaya yönelik çıkarılabilecek dersler ve öneriler sunulmuştur. Kitabın ikinci bölümünün son kısmında ise BM önleyici askeri konuşlandırması olarak Makedonya’daki barış gücü operasyonu yanında AB’nin Afrika’da kısa dönemli ve belli bir coğrafi bölgede gerçekleştirdiği sınırlı önleyici diplomasi askeri misyonu analiz edilmiştir. 1995 yılında Kırım Krizi’nin çatışma önlenmesi yöntemiyle başarıyla silahlı çatışmaya dönüşmesini engelleyen, Avrupa Güvenlik ve İşbirliği Teşkilatı (AGİT) Ulusal Azınlıklar Yüksek Komiserliği (HCNM) önleyici diplomasi, erken uyarı misyonu ve uluslararası veri toplama misyonu hakkında bilgi verilmiştir. Günümüzde ise Uluslararası Ceza Mahkemesi (UCM) ve koruma sorumluluğu (R2P) uluslararası çatışmaların önlenmesi ve caydırıcılık için öncelikli konular haline gelmiştir.
Çalışmanın ikinci bölümünde temel insan ihtiyaçları (Tİİ) teorisi başta olmak üzere çatışma analizi alanındaki temel mikro ve makro teoriler incelenmiştir. Bu teoriler çerçevesinde Kafkasya bölgesindeki Dağlık Karabağ, Güney Osetya ve Abhazya çatışmaları kısaca analiz edilmiştir. 1990’lu yıllar Kafkasya’da çatışma yılları olarak tanımlamak yanlış olmayacaktır. Bunun en önemli sebebi şüphesiz uluslararası sistemin yapısal bir değişiklikler sonucu iki kutuplu sistemden tek kutuplu sisteme doğru kaymasıdır. Bu kayma sonucu, Kafkasya bölgesinde daha önce Soğuk Savaş sonucu açık çatışma haline gelmemiş gizli (latent) bölgesel çatışmalar haline gelmiştir. Kafkasya’daki çatışmalar ne barış ne savaş durumu olarak tanımlanan ve “donmuş çatışmalar” olarak tanımlanabileceği gibi (Dağlık Karabağ) negatif barış (Çeçenya, Güney Osetya) zaman zaman bozulduğu durumlara kadar uzanmaktadır. Çatışma çözümlemesinin sadece bir sihir olmaktan çıkmış realite olmasına en güzel örnek şüphesiz Avrupa Birliği (AB)’dir. İki büyük Dünya Savaşı ve hatta Soğuk Savaş boyunca birbirine karşı savaşmış ve çatışma durumuna girmiş ülkeler ve uluslar bugün Avrupa Barışı çerçevesinde bir araya gelmiştir. Bu Kafkasya içinde uzun dönemli olarak mümkündür. Kafkasya çatışmalarının çözümü için geleneksel realist ve diplomatik yaklaşımları yanında çatışma çözümü ve barış çalışmaları gibi alanların teorik ve pratik uygulamalarından yararlanılması gerekmektedir.